Alles is dubbel...

Lieve Lezer,

Aller liefste Lezer, welkom bij een nieuwe Post van Carmen's Journal.

Na mijn laatste Post vol negativiteit geschreven te hebben, begin ik deze Post wat positiever.

Misschien komt het door de kleine zonnestraaltjes van afgelopen dagen die mij goed hebben gedaan en dat ik daarom mij wat positiever voel. Misschien dat die zonnestraaltjes, mijn duisternis helpen verdwijnen, ik weet het niet!

Mijn batterijen worden in ieder geval wel opgeladen met de zon.

Over het algemeen heb ik een redelijke week gehad. Ik ben zelfs naar buiten gegaan en niet alleen om met Max te gaan wandelen.

Van de week ben ik zelfs met mijn moeder op een terrasje gaan lunchen. Wij zouden eigenlijk alleen maar wat boodschappen gaan doen, maar toen ik mij aan het omkleden was en zag dat het zonnetje scheen, leek het mij wel een goed idee om wat meer te gaan doen.

Wij hebben de cabrio gepakt, lekker dak open, muziekje op en zijn samen gaan lunchen.

Zodra ik zie dat het zonnetje schijnt en ik ergens naar toe moet met de auto, het eerste wat ik doe is natuurlijk, dak open.

Heerlijk vind ik dat. Ik krijg dan zo een ontzettend gevoel van vrijheid.

Na het lunchen zijn we ook nog even wezen winkelen.

Het was al een tijdje terug dat ik wat voor mezelf kocht, maar het is was nodig.

Want ik moet een grote schoonmaak houden in mijn kleding kast, meer dan de helft van mijn kleiding moet ik weg doen, want ik pas het allemaal niet meer.

Alles is te klein geworden. Ik ben nooit zo zwaar geweest als dat ik op dit moment ben. Ik zou er wat aan moeten doen, maar ondanks dat ik er heel veel moeite mee heb met de extra kilo's die er aanwezig zijn, heb ik nog geen kracht genoeg om daar wat aan te doen. Ik moet ook eerlijk zeggen, dat dit ook mij een beetje remt om vaker naar buiten te gaan.

Ik heb al een offerte gevraagd voor mijn cabrio, de cabrio heeft nieuwe bandjes nodig. Gelukkig heb ik een eigen privé automonteur, want in het leven gaat het niet om, om wie je bent maar om wie je kent.

Een goede vriend van mij is automonteur A., dus als ik iets nodig heb voor de auto, dan bel ik hem altijd.

Ik moet wel gewoon betalen, dus dan geef ik het liever aan een vriend dan aan een vreemde. Bovendien krijg ik levenslang garantie. 

Hij ging ook mee, toen ik de auto ging kopen. Vroeger gingen mijn partner, mijn vader of mijn zoon mee, maar tegenwoordig is dat niet meer mogelijk. Gelukkig heb ik nog een paar goede vrienden waar ik altijd op kan rekenen. Ik moet zuinig en dankbaar zijn op de mensen die ik nog heb en dat ben ik zeker.

Tot mijn grote verbazing kreeg ik begin van de week een telefoontje van Zaandam voor een intake gesprek voor mijn psychologisch onderzoek. Er had iemand afgebeld en daarom belden zij mij. Ik heb meteen al afspraken tot en met juni.

Vandaag had ik de intake gesprek. Er kwam veel emotie naar boven, maar voor de rest ging het wel goed. Ik heb mijn hele verhaal goed kunnen doen.

Dit onderzoek is eigenlijk om te kijken wat voor volgende therapie, binnen de persoonlijkheidsstoornis therapieën het beste voor mij is.

Zoals je ziet, heb ik nog een lange weg te gaan. Het enigste wat ik er over kan zeggen is, dat ik hoop dat de hulp niet te laat komt.

Het vervelende is, dat ik weer allerlei gesprekken eerst moet gaan voeren met verschillende behandelaars. En allerlei trauma's worden weer naar boven gehaald.

Ik wil dat niet meer, ik word daar zo moe van. Iedere keer weer hetzelfde verhaal weer naar boven halen. Alles opnieuw weer herleven, want je mag het niet wegstoppen, het moet eruit, blah, blah, blah....

En weet je? Soms heb je wel nare dingen in het leven meegemaakt.

Ja........... Wie heeft dat nou niet? Dat hebben wij allemaal wel, maar je hoeft niet perse een trauma er aan over gehouden te hebben, tenminste dat vind ik.

Ik heb genoeg nare dingen meegemaakt, die ik liever niet had meegemaakt, maar in mijn optiek heb ik daar geen trauma er aan over gehouden. Het zijn dingen die nu bij mij horen, en die mij gemaakt hebben tot wie ik ben vandaag. Niet alle slechte dingen die ik ooit in het verleden in mijn leven heb meegemaakt, zijn vandaag in het heden, in mijn leven trauma's.

Maar als je dan zo een behandelaar spreekt, dan heb je wel een trauma er van over gehouden. Ik weet niet of ik anders zou zijn, als al die dingen niet gebeurd zouden zijn.

Het is in ieder geval nog steeds niet stil in mijn hoofd, het is er erg luidruchtig en ondanks dat ik alles er aan doe om elk geluid te negeren, wilt het niet echt lukken. De monsters en Demonen in mijn hoofd komen hun afspraak niet na, ze willen dat ik ze hoor, ze willen dat ik op ze reageer. In de verte hoor ik Het Zwarte Monster, ik voel hoe hij steeds meer dichterbij komt. De oorlog gaat weer beginnen.

Mijn hoofd voelt vol, maar niet alleen door geluid. Mijn hoofd is vol met allerlei ideeën, projecten die eruit willen maar niet eruit komen, het is als of ze de uitgang niet kunnen vinden. Ik kan mijn creativiteit niet kwijt en dat is erg frustrerend. Dit is ook de reden waarom ik minder tijd besteed aan de Blog en ook waarom ik geen onderwerpen kan vinden voor de Column van Artist Zonder Grenzen.

Ik bevind mij ook niet helemaal in het licht, maar ik ben ook niet in de duisternis. Ik sta bij een kruispunt en moet beslissen welke kant ik op ga. Ik wil de duisternis niet in, maar ik voel hoe ik heel zachtjes weer de duisternis word ingezogen.

Mijn doodwens is de laatste tijd erg aanwezig en daar heb ik het erg moeilijk mee, maar tot nu toe heb ik mij sterk weten te houden. Het is een gevecht, maar tot nu toe gaat het goed.

Zoals je van mij gewend bent is alles heel dubbel. Mijn emoties zijn dubbel.

Het is niet donker maar ook geen licht.

Ik ga niet links maar ook niet rechts.

Mijn hoofd is creatief, maar mijn handen niet.

Mijn hoofd maakt overuren, maar mijn hart is stil.

Ik ben uitgeput, maar toch vol energie.

Alles maar dan ook alles is zo dubbel bij mij en dat maakt het ook, dat het zo verwarrend is. En dan stel ik mij de volgende vraag: " Als ik mij zelf niet begrijp, hoe kan ik dan van een ander verwachten dat deze het wel doet?"

Max helpt heel veel, zonder hem zou ik het niet redden.

Met Max zijn allergie gaat het ook veel beter, hij is er bijna helemaal van af. Hij is ook bijna klaar met zijn antibiotica kuur.

Daarna gaat hij weer verder met zijn gewone dagelijkse medicatie en als het goed is, blijft zijn allergie weg.

Het is vandaag al weer twee jaar dat ik weer in Purmerend woon, de tijd vliegt soms voorbij. Mijn vader is ook al weer bijna twee jaar overleden, ook al lijkt het voor mij dat het gisteren was. Vandaag probeer ik wat meer afleiding te zoeken, ik heb het een beetje zwaar, maar ik wil niet in de middag slapen. 

Ik word in de avonden weer veel te veel wakker. Gelukkig voel ik mij in de ochtenden als ik wakker word wel genoeg uitgerust, maar in de ochtenden word ik wel erg vroeg wakker.

Wat ook weer ze voordelen heeft natuurlijk, want Max en ik lopen dan lekker vroeg buiten, als iedereen in de straat nog slaapt.

Voor de rest heb ik eigenlijk niet veel te vertellen vandaag, er komt niet veel uit mijn hoofd, ondanks dat die overbeladen is.

Maar uit het diepste van mijn hart zeg ik je wel, dat ik dwars door de scherm heen, je heel veel liefde en kracht zend. Weet dat zolang Carmen's Journal bestaat niemand zich alleen hoeft te voelen. Want op de één of ander manier ben ik bij je. Ik wens je alleen maar goeds toe.

Love you all !! 💖🐾👄🍀

-------------------- OP DE BODEM VAN DE PUTKUN JE HET BESTE AFZETTEN --------------------