Lieve Dagboek,
Ik heb afgelopen week niks gepost. Ik ben afwezig van de Blog geweest.
Ik was wel bezig met een nieuwe Post, die ik in Concept had, dus het begin was er wel. Alleen ik ben een beetje druk geweest. (Ik ben al snel een beetje druk met niks eigenlijk)
Ik ben afgelopen week weinig thuis geweest. Veel bezig geweest met leuke dingen doen en afspreken.
En ondanks dat ik ook mijn laptop meenam is er van de Blog weinig terecht gekomen.
Maar goed, aan de andere kant, des te meer ik te vertellen heb nu.
Alleen ik weet niet of ik alles is in 1 Post zal vertellen, want ben vanmorgen wel opgestaan met veel last van mijn handen. Ze zijn nogal dik en pijnlijk, dus het typen gaat niet zo makkelijk, maar ik zal mijn best doen.
Ik kan in ieder geval deze keer niet de schuld geven aan het schilderen, want dat doe ik eigenlijk al een hele tijd niet meer.
Ik moet daar op de een of ander manier weer tijd voor zien te maken. Ik kan wel zeggen, daar heb ik geen tijd voor (want ik ben niet zoveel thuis), maar dat is natuurlijk maar een excuus. Het is een kwestie van dingen goed plannen, zodat ik overal tijd voor heb. En aangezien het schilderen mij niet alleen goed doet, maar ik het ook leuk vind, moet ik daar tijd voor zien te maken.
Ik bevind mij nog steeds in een positieve Fibe.
Ik ben vrolijk, ik lach, ik dans, ik zing, ik kom buiten, ik praat met mensen enz. enz.
Zoals ik net zei, ik ben weinig thuis.
Paniek aanvallen zijn minder geworden. Ik ben ook minder emotioneel, dus huil ook een stuk minder, huil eigenlijk bijna helemaal niet. Tenminste niet van verdriet.
Nu huil ik soms van het lachen.
Ik verzorg mezelf best wel veel, dus ben erg met mijn uiterlijk en innerlijk bezig.
Ik durf te zeggen dat ik mezelf helemaal aan het terug vinden ben.
Iets waar ik zelf heel erg blij mee ben.
Het slapen gaat ook stukken beter. Ik slaap over het algemeen wel goed.
Ja, wij gaan de goede kant op.
Zal er toch nog licht zijn voor mij aan het einde van de tunnel?
Wie weet....
Misschien is er toch nog hoop voor mij.
Zal ik 2024 toch nog afsluiten? En wat nog belangrijker is, zal ik 2024 goed afsluiten en 2025 beter beginnen? Ik wil natuurlijk niet ver vooruitkijken. Ik zie wel hoe alles verloopt. Maar mijn donkere pad, begint wel een beetje verlicht te worden.
Ik hoop deze positieve Fibe vast proberen te houden. Ik ben al blij dat de oude IK weer stapje voor stapje terugkomt.
En dat ik niet meer een dood bloempje ben en ook geen brandnetel.
Met Max begint het ook beter te gaan. Zijn huiduitslag is ook al helemaal verdwenen. Hij durft ook de trap weer gewoon op en neer te lopen (ook al mag hij dat niet). En wat al het belangrijkste is, hij heeft ook geen epileptische aanvallen gehad. Dat geeft ons beiden heel veel rust. Wij zijn beiden weer, ouderwets sterk aan het worden. Wij geven elkaar kracht. Hij is vrolijk en speels (net zoals ik).
Zal ik je wat vertellen? Ik ben iets aan het verliezen, en het kan mij helemaal niet schelen wat een ander ervan vindt. Ik hoop wel dat het verloren blijft, want het voelt zo ontzettend goed om het niet te hebben, of niet te zijn, dat ik echt wil dat het zo blijft.
Weet je wat het is? Mijn onzekerheid!
Ik word met de dag zekerder van mezelf, maar dan ook in elk opzicht. En het voelt heerlijk.
Sommige mensen zullen zeggen dat ik kapsones krijg, maar dat maakt ook niet uit. Want dat is ook een beetje zo.
Ik heb er keihard voor gewerkt om te zijn waar ik nu ben, zowel lichamelijk als psychisch.
(En werk er nog aan)
En ik weet dat ik er nog niet ben, maar ik ben heel erg goed bezig en zeker op de goede weg.
Ik loop op straat met mijn neus omhoog, trots op mezelf met een klein glimlachje op mijn gezicht, want ik weet dat er soms naar mij gekeken wordt of dat er hoofden omgedraaid worden, en ben daar ook trots op.
Ik ben niet meer bang om met mensen die ik niet ken te praten. Ik loop niet meer op straat met de staart tussen mijn benen.
Ik weet wie ik ben en wat ik waard ben. En wat ik heel goed weet is, dat ik niet voor iedereen ben. En dat niet iedereen een plek in mijn leven verdiend. (En niet andersom, dat ik niet een plek in het leven van een ander verdien)
Mijn onzekerheid heb ik omgeruild voor zekerheid, zelfliefde.
Ik word niet uitgekozen, ik kies uit.
Ik ben geen optie!
Even voor de duidelijkheid, ik heb het niet over mannen, ik heb het over het leven in het algemeen.
Ik ben moe om maar een dood bloempje te zijn. Het is alles of niets!
Geen tussenweg meer.
Ik heb jarenlang in een hel geleefd.
De Duisternis, vol met Monsters en Demonen, iets wat ik mijn ergste vijand niet eens wens. Met een actieve doodwens dat nooit in vervulling ging na meerdere pogingen.
Ik heb liefgehad als geen ander en toch is mijn hart op de meest gruwelijke manier gebroken, gescheurd, betrapt, verraden, bespuugd etc, zonder enige genade.
Ik heb jarenlang gesmeekt bij allerlei instanties om hulp om uit die Duisternis gehaald te worden zonder enige succes. Het enigste wat ik bereikt heb is dat ik een verslaving heb gecreëerd aan medicatie om de pijn te verdoven.
Het enigste wat mij gebracht heeft is, dat ik heel veel mensen die mij dierbaar waren heb kwijt geraakt, waaronder ik mezelf meerdere malen ook heb kwijtgeraakt.
Er kan geen tussenweg meer zijn. Zoals ik net zei, het is nu alles of niks.
Ik heb heus wel door, dat omdat ik mij nu in een positieve Fibe bevind ik alles anders zie, dan wanneer ik mij weer in de Duisternis bevind.
En dat ik steeds van de ene naar de andere kant loop en ik soms in een grijs gebied blijf steken. Dat grijs gebied is dan de tussenweg.
En daar zit ik denk ik het vaakst in, want als ik uit mijn Duisternis ben maar mijn doodwens passief is, ben ik in dat grijs gebied.
Snap je een beetje wat ik bedoel?
Als mijn doodwens passief is, wilt dat zeggen dat als ik op dat moment dood zou gaan, ik er vrede mee zou hebben (ik zou mezelf geen pijn doen, want dan zou mijn doodwens actief zijn).
Dat ik mij vaak in het grijs gebied bevind is al een stap in de goede richting. Maar dat is lang niet goed genoeg, want actief of passief, je bent dan toch altijd op de 1 of ander manier met de dood bezig.
Ik moet er heel hard aan werken om geen terug slagen meer te krijgen en dat is onmogelijk, want die gaan er komen. Zo werkt nou eenmaal een depressie.
Er tegen vechten heeft geen zin, ik moet het anders aanpakken.
Je vraagt je zeker af van, wat bedoel je dan met alles of niks? Zal ik het in Jip en Janneke taal uitspreken? Of beter in Jip en Janneke taal typen?
Kies ik voor het leven of kies voor de dood?
Vind je het hard? Nee het is niet hard. Het is realistisch.
Als je in mijn hoofd leeft, is het geen rare vraag.
In het grijs gebied leven is niet meer goed genoeg.
Ik moet mezelf een vraag stellen, een heel eerlijk antwoord geven en mij daar ook aan houden. Het klinkt zo makkelijk allemaal en toch is het zo ontzettend moeilijk en ingewikkeld. Het is veel complexer dan het lijkt.
Kies ik voor het leven of kies ik voor de dood? Ben ik sterk genoeg om mij die vraag te stellen, daar antwoord op te geven en mij daar ook aan te houden?
Tot nu toe heb ik op de 1 of ander manier altijd voor de dood gekozen. Meerdere pogingen gedaan en net aan gered en ben letterlijk uit de dood terug gehaald.
En geloof mij het is niet zo, omdat het de makkelijkste uitweg is, want dat is het zeker niet. Tot dat je tot die besluit komt, gaat er heel veel aan vooruit, heel veel pijn en heel veel lijden.
Ik heb allerlei medicatie en behandelingen gehad om mijn manier van denken te doen veranderen, zonder enige succes te hebben gehad. Als laatste hoop, mijn zelf aangemeld bij de Levenseindekliniek, maar daarvoor moet ik eerst allerlei therapieën eerst doen, waar ik nu mee bezig ben, wat na mijn mening niet echt helpt.
Op zich had ik mijn besluit al genomen, ik had mijn vraag al beantwoord, maar werd gedwongen om in het grijs gebied te blijven, tot dat het juiste moment daar was.
Mezelf mij pijn doen, is geen optie meer want ik heb een belofte aan Max gemaakt en die moet ik nakomen, wat er ook gebeurd. Daarom bevond ik mij in het grijs gebied. Maar ik wist dat op het moment dat Max mij zou verlaten, ik bevrijd zou worden van mijn eigen pijn. Op het moment dat Max mij niet meer nodig zou hebben, zou ik mezelf van de pijn kunnen bevrijden ( tenzij de levenseindekliniek het mij gunt om op het een menselijk manier te doen en mij zou willen helpen, wat ik betwijfel, want alleen de wachttijd is al langer dan twee jaar na dat het goedgekeurd is)
Bij mijn doodwens horen, De Duisternis, de Monsters en de Demonen in mijn hoofd er ook bij. Ze zijn natuurlijk jarenlang bij mij. Nu vraag ik mij af, als ik van mijn doodwens af zou kunnen, wat al een hele vooruitgang is, dat ik mij die vraag alleen maar al stel. Zouden dan De Duisternis, de Monsters en de Demonen dan nog wel mij blijven?
Weet je, het klinkt een beetje raar misschien, maar ik vind het een beetje eng om door hun verlaten te worden. Het zou dan zo stil in mijn hoofd zijn, dat ik die stilte eng vind.
Ze zijn al zo lang bij mij, en ja ik weet het wel, ik word heel vaak door ze getreiterd en ze zijn ook gevaarlijk voor mij, maar aan de andere kant, er zijn ook tijden geweest dat ze mij beschermd hebben, en dat maakt het, dat het gevoel dat ik krijg bij het idee ze te verliezen, toch wel een beetje eng is.
Ben ik bereid en voel ik mij sterk genoeg om een eind te maken aan de jarenlange strijd in mijn Duisternis, met mijn Monsters en Demonen. Kan ik dat?
Mijn Duisternis is in de loop van mijn levensjaren ook een plek geweest waarin ik naar toe vluchtte als ik het moeilijk had, als ik bang was. (Een soort veilig haven, een plek waarin ik mij terugtrek en onzichtbaar wordt voor de buitenwereld)
En zoals ik net zei, mijn Monsters en Demonen hebben mij ook vaak genoeg van dingen beschermd, waarvan ik bescherming nodig had.
Maar, heb ik die bescherming nu nodig? Vroeger misschien wel.
Als ik afscheid neem van mijn Duisternis, Monsters en Demonen dan sta ik er alleen voor. Kan ik dat aan? Alleen die vraag, is ook al een hele vooruitgang.
Dat betekend dat ik er over nagedacht heb, dat betekend dat mijn manier van denken veranderd. Mijn stapjes in de goede richting worden groter.
En ik zeg wel, zou ik van mijn doodwens af kunnen? Maar ik vraag mij ook af, wil ik wel van mijn doodwens af?
En daar zit ook een twijfel in. Dat vind je raar zeker. Kan ik begrijpen.
Het is ook moeilijk te begrijpen. Je zou moeten denken, dat als ik mij beter voel, en in een positieve Fibe zit, ik alleen maar wil leven, en toch is dat niet zo.
Weet je waarom? Omdat ik constant in angst leef.
De depressie komt altijd terug, soms heftiger dan anders. Dus als ik mij beter voel, weet ik dat het tijdelijk is, ik probeer er niet aan te denken, maar in mijn achterhoofd, soms heel ver in mijn achterhoofd, weet ik dat het niet voor altijd is. Het is alleen een kwestie van afwachten, hoe heftig zal die de volgende keer toeslaan. En hoe sterk zal ik dan zijn om het gevecht weer aan te gaan.
En dan krijg je op een gegeven moment dat je denkt van: " Ja, en nu is het genoeg, ik blijf iedere keer vechten, ik stop ermee. Ik geef het op. Het is goed zo. Ik wil niet meer. Ik blijf 1 stap vooruitnemen, en 2 twee achteruit. Ik ben moe, het is het mij niet meer waard."
De depressie laat je niet helder denken en laat je alleen maar negatief denken.
Dit doet mij ook denken, aan mijn laatste gesprek met mijn psychiater. Ik gaf bij hem aan, dat het wat beter met mij ging. Dat ik wat positiever kon denken. En ik vertelde hem, dat ik een soort memo op de spiegels bij mij thuis had geplakt met een paar positieve zinnetjes, die ik iedere keer las, als ik in de spiegel keek.
Hij was eigenlijk heel trots dat ik dat gedaan had en die initiatief genomen had, hij zag het ook als, een stap in de goede richting.
En dan staat er: Ik ben lief, Ik ben mooi, Ik ben goed genoeg, Ik ben het waard, dat soort dingen heb ik er op geschreven. Hij vroeg waarom ik dat had. Mijn antwoord was: " Omdat ik weet dat mijn goed gevoel, over zal gaan."
Zijn antwoord was: " Dus als jij, je goed voelt, leest je de memo's op de spiegels, want je weet dat je goed gevoel uiteindelijk zal verdwijnen, en je wilt je vasthouden aan het goed gevoel. En die zinnen geven je kracht."
"En wat doe je, als je je niet goed voelt? Denk je dan ook, dit gevoel gaat verdwijnen?"
Toen ik nee zei, zei hij: " Dat is toch raar?". Mijn antwoord was: " Als het niet goed gaat, dan zie ik niet dat het slecht gevoel over zal gaan, dan blijf ik hangen in het slechte gevoel, ik zie dan niks anders en het liefst zou ik dan de spiegels kapot maken waarop ik die memo's geplakt heb, want ik geloof niet wat erop staat."
Hij gaf toe dat de Depressie mij niks positiefs laat zien als ik mij niet goed voelt en gaf mij als tip om nog een memo op de spiegel te plakken, voor als het niet goed gaat.
En dan moet erop staan:" Dit slecht gevoel gaat ook over."
Ik heb het nog niet gedaan, maar ga het wel doen.
Mijn psychiater vond ook dat het wat beter ging want mijn volgende afspraak is pas over 3 weken.
Zoals ik aan het begin van deze Post zei, ik wil mij niet meer in het grijs gebied bevinden. Ik neem daar geen genoegen mee. En ga ik voor, alles of niks.
Ik vecht keihard tegen mezelf en vooral nu, ik mij in deze positieve Fibe bevind, om deze vast te houden.
Vandaar ook mijn uitspraak: "Alles of niks."
In deze Post van November 2024 typ ik volmondig dat ik, voor het leven kies.
Dit zou betekenen dat ik het licht alleen in loop. Dat ik sterk genoeg ben, dat ik zo aan het helen ben dat er geen onzekerheden meer zijn.
Dat ik mijn eigenliefde en eigenwaarde weer gevonden heb en van daaruit, weer verder kan. Vandaar uit, kan het alleen maar beter worden.
Er zullen zeker tegenslagen zijn, ja dat klopt. Dat hoort ook bij het leven.
Er zullen terug slagen. Ja, dat hoort bij de Depressie. Maar, alsnog stap ik uit het grijs gebied en loop ik naar het licht toe. Het zal niet altijd even makkelijk zijn, ik weet het.
Maar het ergste heb ik al achter de rug.
Er zullen nog tranen vloeien, maar ze zullen anders voelen. De Duisternis zal minder donker zijn, en mijn Monsters en Demonen als ze niet verhuizen en besluiten om toch maar wel bij mij te blijven, zullen minder luidruchtig zijn en alleen maar om mij te beschermen en niet meer om mij te treiteren.
Er zullen veel veranderingen zijn, waar ik aan zal moeten wennen. Maar het zijn allemaal veranderingen die bij mijn healing en transformatie horen. Allemaal veranderingen die mij helpen deze jarenlange oorlog te winnen en vol trots het licht in te lopen en te kunnen zeggen: " Hier ben ik, hier sta ik en hier zal ik nog een hele tijd zal zijn, want ik heb mijn zelf overwonnen en ik ga niet opgeven."
Ik hoop zo dat mijn woorden anderen ook motiveren of kracht geven om uit de Duisternis te komen waar hij of zij zich momenteel in bevind. Ik wil je laten weten, dat ik niks anders wil dan je helpen. Ik begrijp zo goed, wat je doormaakt. Praat er alsjeblieft over, sluit jezelf niet op. Loop naar buiten, je bent echt niet alleen, wij zijn met zo velen. Alleen wij weten het niet van elkaar en daarom lijden wij in stilte. De stilte is 1 van onze grootste vijanden. Ik kan het echt niet vaak genoeg zeggen, praat er over. Verbreek de stilte!
Taboe op mentale gezondheid moet verbroken worden, ik kan het niet alleen.
Ik heb je hulp nodig.
En dan heb ik nog een oproep die ik wil doen. Zoals je weet, is een deel van Valencia (Spanje) onder water. Mensen zijn alles kwijt. Het is echt heel erg om aan te zien. Wat nog veel erger is, dat de premier (van Spanje) pas toestemming heeft gegeven om hulp ernaartoe te sturen, 5 dagen na de ramp. Daarvoor zijn het allemaal vrijwilligers geweest die hun hulp hebben aangeboden om de slachtoffers van deze natuurramp te helpen. En het zijn voornamelijk allemaal jongelui geweest.
Zo zie je maar, hoe het volk bij elkaar kom als je elkaar echt nodig hebt. En de hoge pieten die het volk hoort te beschermen, als laatste hulp aanbied.
Het is echt verschrikkelijk wat een deel van Valencia mee maakt. Ik ben een bus aan het regelen om zelf ernaar toe te rijden samen met Max en ook ons steentje bij te dragen, als vrijwilligers en samen te werken bij het schoonmaken van de huizen die getroffen zijn. Ik zou dan wat essentiële materialen naar de getroffenen kunnen brengen en huis-aan-huis schoonmaak- en desinfectiewerkzaamheden kunnen uitvoeren. Ik zou dan de spullen kunnen meenemen die deze mensen nodig hebben zoals schoonmaakproducten en gereedschappen om het werk wat makkelijker te maken.
Benodigde items zijn onder meer: schoonmaakmiddelen (bleekmiddel), schuursponsjes, schrapers, doeken, emmers, reiswiegen, spenen, dweilen, bezems, harken, schoppen en bezemstelen, mondkapjes, medicijnen en EHBO-artikelen (zoals verband, gaas, pleisters, en pijnstillers zoals paracetamol, ibuprofen, evenals anti allergie- en koortswerende middelen voor kinderen). Stevige handschoenen, maskers en veiligheidsbrillen zijn ook vereist, evenals hand desinfecterend middel, laarzen en slangen of hogedrukreinigers. Bovendien hebben ze ook wasmiddel nodig om kleding te wassen, vanwege de grote hygiënebehoeften in de getroffen gebieden.
Ze hebben natuurlijk ook sterke jeeps nodig om auto's te vervoeren en goede veegmachines maar daar kan ik niet aankomen. Ik heb wel een paar oproepen gedaan hiervoor maar is helaas niet gelukt.
Terwijl ik kijk of ik het voor elkaar krijg om naar Valencia te gaan en mijn steentje bij te dragen, zal ik dagelijks alle slachtoffers in mijn ochtendgebed meenemen en een extra kaarsje voor ze branden.
En met deze oproep sluit ik voor vandaag deze Post. Ik wilde eigenlijk nog veel meer vertellen. Ik wilde vertellen hoe mijn afgelopen dagen waren geweest en wat voor leuks ik allemaal gedaan had, maar dat bewaar ik dan maar voor de volgende Post.
In de volgende Post zul je mij misschien ook een beetje beter leren kennen, want ik zat vanmorgen wat oude foto's te bekijken, die ik laatst vond bij het opruimen van mijn kamer.
En deze foto's zal ik dan met je delen en zal ik er uitleg bij geven.
Vanmorgen toen ik ze in mijn handen had er naar keek werd ik nog wel een beetje emotioneel ervan, omdat er dan zoveel herinneringen naar boven komen. De meeste zijn dan ook leuke herinneringen. Maar dat allemaal bij de volgende Post.
Voor nu wil ik je alleen nog maar bedanken voor je aanwezigheid en voor het lezen van mijn woorden.
Let's Spread Love! 💞
Let Love Rule! 🫶
Love you all! 🩷🐾💋🍀😇😈
---------------------------------------- HAAL DIEP ADEM EN LACH -------------------------------------------
💋