Lieve lezer,
Ik zit hier achter mijn laptop na te denken, hoe ik zal beginnen met mijn tweede post.
Mijn beste vriend Max kennen je al.
Waar zal ik het vandaag over hebben?
Ik zal beginnen met jou welkom heten op mijn Blog, of beter gezegd op onze Blog, want het is ook een beetje van jou, zonder jou is er geen Blog.
Ik ben super blij dat je er bent, dat je de tijd ervoor hebt genomen om een kijkje te komen nemen bij Carmen’s Journal.
Als het de eerste keer is , zeg ik welkom, en als je vaker bent geweest, zeg ik welkom en dank je wel dat je er weer bent. Ik hoop dat je blijft komen, en vooral dat je blijft reageren.
Blijf maar lekker mailen, ik geef altijd antwoord.
Ik zal binnenkort er ook voor zorgen dat je onder de posts ook je reactie kan zetten en niet alleen maar met een hartje of via de mail.
Zal ik in de komende posts o.a. een beetje vertellen hoe ik aan mijn huidige medisch dossier kom? Zo leer je mij ook een beetje beter kennen. En tussen door kan er altijd nog een post over iets anders komen.
Ik ging vroeg van middelbare school af, heb de opleiding op een volwassen school afgemaakt, ik was van middelbare school afgegaan, omdat ik het daar heel zwaar had gehad. Ik werd heel erg gepest op de middelbare school. Daar hebben ze mij het leven zuur gemaakt, maar dat verhaal laat ik voor een andere keer.
Volgens mij was ik een jaar 16 of 17 dat ik te horen kreeg dat ik depressief was.
Ik woonde nog bij mijn ouders thuis, ik werkte, had een brommertje ( met mijn eigen geld betaald), een vast vriendje ( hij zag er goed uit, en dat wist hij, dus een beetje kapsones, erg vol van zich zelf, en hij had zijn hele leven toen al uitgestippeld hoe het moest gaan, 1 studie afmaken,2. goeie baan,3. vette auto,3. vette huis dan de rest, mening van wat anderen van hem zouden vinden was heel belangrijk voor hem, zeer geliefd bij de meiden, niet echt 100% te vertrouwen.)
Het had wel een voordeel zo een vriendje te hebben, het was goed voor mijn zelfvertrouwen. 1 van de nadelen was, de mensen die mij konden, die konden mij niet voor wie ik was, maar wel als de vriendin van…… Daarvoor was ik altijd de zus van……. geweest. Later met de jaren werd ik de vrouw van…….., of de ex van…….., Nu pas vele jaren later kennen mensen mij gewoon voor wie ik ben. Je zal dit wel beter begrijpen als je de Blog blijft volgen.
In die tijd is het de eerste keer geweest dat ik een poging heb gedaan, om een eind aan mijn leven te maken. En weet je wat nog erger is, dat ik mij niet eens meer kan herinneren, waarom ik dat op dat moment dood wilde, het was om een ruzie met mijn vriendje maar weet de reden niet eens meer. Ik weet dat ik in mijn kamer op bed zat en een paar strippen paracetamol innam en begon te huilen. Ik wilde op dat moment dood, ik ging liggen op bed en raakte in paniek, en in die paniek riep ik mijn moeder. Toen mijn moeder de kamer binnen liep en vroeg waarom ik huilde, zei ik dat ik die pillen had ingenomen, mijn moeder riep mijn vader en ze namen mij naar het ziekenhuis.
Dezelfde avond stuurden ze mij weer naar huis, ze gaven mij een enveloppe mee, waar een brief inzat voor mijn huisarts, er was toen nog geen internet)
Raar klinkt dat, niet? Geen internet. In eens voel ik mij heel oud. Als ik zeg geen internet.
De dag erna, wekte mijn moeder mij, om te gaan werken. Ik werkte als receptioniste in een Hotel in Monnickendam. Als of er niks gebeurt was. Nou ben ik eigenlijk nooit echt een prater geweest.
Er is hierover nooit meer gesproken.
En dit is wel een rode draad in mijn leven: “Als er niet over gesproken wordt, is het niet gebeurt.”
Misschien is het daar wel mis gegaan!
Ik denk niet dat het daar is begonnen, maar veel eerder , maar daar is wel officieel het opbouwen van mijn medisch dossier begonnen.
Droom voor morgen
Maar begin alvast vandaag.......
😘
😘😘😣
😚