Lieve Lezer,
( Deze Post is geschreven op vrijdag 22-3-2024. Gepubliceerd op zaterdag 23-3-2024)
Het was niet de bedoeling om nu al weer met een nieuwe Post te beginnen,
maar het lijkt mij wel zo eerlijk als ik nu schrijf hoe ik mij voel.
Bovendien heb ik daar behoefte aan.
Voordat ik met deze Post verder ga, wil ik aangeven dat deze Post een beetje gevoelig is en daardoor misschien niet voor iedereen bestemd is om te lezen.
Deze Post schrijf ik o.a. meer om het proberen van mij af te zetten.
Ik voel mij ook helemaal niet goed op het moment dat ik dit aan het schrijven (typen) ben.
Ik ben aan het huilen en heb ontzettend veel hoofdpijn.
Ik schrijf deze Post dus als therapie maar ook omdat ik
(afbeelding van Kilroy Jackson)
gezegd heb van , masker af, gewoon dingen zeggen zoals ze zijn. Dus bij deze doe ik dat.
Carmen's Journal schrijft zonder Taboe. Dus als ik vertel wanneer ik mij goed voel, moet ik ook vertellen wanneer ik mij slecht voel, en dit is zo een moment.
Dit is voor mij een zeer kwetsbaar moment.
Ik twijfel een beetje of ik deze Post wel zal schrijven of niet. Misschien niet of ik het zal schrijven maar wel of ik het zal publiceren, want omdat ik mij zo kwetsbaar opstel, ben ik erg bang dat ik aangevallen word. Laten wij niet vergeten dat dit het internet is. Maar ik wil zo niet denken. Want daar staat Carmen's Journal niet voor , juist in Carmen's Journal spreken wij alles uit, juist als we kwetsbaar zijn. Wij willen hiermee de Taboe verbreken op een heel kwetsbaar onderwerp zoals mentaal gezondheid is.
Het was vanmorgen vroeg, dat mijn ogen open gingen. Het was half vijf en ik kon ook niet meer verder slapen, maar ik weet niet of het komt doordat ik gisteravond misschien vroeg in slaap viel.
Ik weet nog wel, dat ik rond twaalf uur wakker werd en mijn medicatie controleerde en toen ik zag dat ik die niet ingenomen had, ik die als nog innam.
Ik ben niet opgestaan toen ik wakker werd, ik ben blijven liggen, maar ik voelde dat het niet goed was. Het was druk in mijn hoofd en het was donker. En dat wilde ik helemaal niet. Ik wilde zo graag het lichtknop in mijn hoofd vinden, maar die was ik weer kwijt.
Het is weer zo ver.
Ik raak in paniek, ik krijg het ook heel benauwd.
Maar ik wil het niet. Ik doe zo mijn best, iedere keer weer.
En iedere keer zak ik weer in elkaar.
Zoveel verdriet in mijn lichaam, zo ontzettend veel pijn.
Ik wil schreeuwen! Keihard schreeuwen!
AAAAAAAHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHH.....................................
Ik wil met rust gelaten worden! Ik wil mezelf tegen de muur slaan!
Mijn hoofd zo hard slaan tot dat ik helemaal niks meer hoor of voel en het uit eindelijk stil word!
Ik wil stilte! Alsjeblieft geef mij stilte.
Ik wil alleen maar stilte en rust.
Het ging zo goed, waarom weer dit?
Ik heb zo een hoofdpijn, dat komt door het huilen. Ik probeer rustig te worden. Ik weet dat ik het kan, het lukt altijd. Dit is maar een dip en gaat weer over.
Ik masseer mijn voorhoofd, want zo word ik rustig en het helpt tegen de pijn en dat doe ik terwijl ik tegen mezelf zeg, dat ik rustig moet blijven en dat het over gaat.
Rond zes uur liepen Max en ik buiten, maar het ging niet zo goed met mij.
Weer een goeie huilbui gehad. Huilen op zich is niet erg, want uiteindelijk lucht het wel op, maar het gaat niet zo goed met mijn hoofdpijn, mijn hoofdpijn wordt er alleen maar erger door.
Ik schaam mij niet om te zeggen dat het weer donker is daarboven. Ik word weer goed getreiterd, ze hebben het goed naar hun zin.
Maar het geeft niet, ik huil wel, het geeft niet.
Het Zwarte Monster is ook aanwezig en dat maakt mij kwaad, heel kwaad.
Nee, niet hij! Hij niet. Ik wil dat hij weg gaat. Laat de anderen mij maar treiteren, maar hij moet weg gaan.
Wij hebben een afspraak gemaakt, maar nu nog niet. Ik zal mijn afspraak ook na komen, dat heb ik beloofd. Maar het is nog niet zo ver. Hij moet weg! Dit was niet de afspraak. Wij gaan de spelregels nu niet veranderen.
Max is bij mij komen zitten, hij voelt mijn verdriet en piept naast mij zodat ik hem omhels, dat maakt mij rustig.
Alleen het verdriet, de pijn en de woede die ik op dit moment voel zijn erg groot.
Van de week had ik het nog over zelfliefde en moet je mij nu zien.
Dit lijkt nergens op.
Nu laat ik Het Zwarte Monster weer in mijn hoofd en laat ik toe, dat hij mij zegt dat ik moet gaan plannen hoe ik aan alles een eind maak, aan al die pijn.
NEE....... NEE...... NEE.....Ik mag er niet naar luisteren, nog niet, het is nog te vroeg. Wij hebben een afspraak met elkaar gemaakt. Het komt wel, maar nog niet. En toch doe ik het, toch heb ik al verschillende scenario's in mijn hoofd.
Ik weet dat het gaat gebeuren, dat weet ik, maar nog niet. En de dag dat het gebeurt zal het juist uit zelfliefde gebeuren. Maar nu nog niet! Die dag is nu niet!
Er moet eerst iets anders gebeuren, bovendien mag ik Max niet in de steek laten, dat heb ik beloofd.
Ik mag nog niet naar Het Zwarte Monster luisteren! Ik zal mij uiteindelijk overgeven aan hem volgens afspraak, maar nog niet. Nog even!
Hij moet stil worden. GA WEG, LAAT MIJ MET RUST!
Alsjeblieft, laat mij met rust! Alsjeblieft!!!!
Dit is maar een dip, het is maar een dip.... Het is maar een dip.....................
Ik moet er even doorheen, en dan komt het weer goed.
Ik moet ze even negeren, er niet naar luisteren.
Ik mag mijn ogen niet dicht doen, dan zie ik ze niet.
En muziek, ik heb muziek nodig, keiharde muziek heb ik nodig, dan hoor ik ze niet.
Ik heb Indigo al gebeld voor een afspraak. Het ging zo goed.......
Ik omhels Max.
Zoveel emoties door elkaar heen. Ik ben weer zo teleurgesteld in mezelf.
Ik mag de kracht niet kwijt raken. Dit is maar een klein dip.
Love you all!!👄🐾💖🍀
------------------------- WHAT DOESN'T KILL YOU, MAKES YOU STRONGER -------------------------
Comentarios