Lieve Lezer,
Hier ben ik dan weer met deel 2 van de Post, ‘Dagboek, opname ECT’. Als je deze Post wilt begrijpen, raad ik je aan eerst deel 1 lezen.
Heel, heel lang gelden begon mijn zaadje te ontkiemen en te groeien in stilte. Soms viel die in slaap en dan werd die weer wakker en ging die verder met groeien, altijd onzichtbaar en in stilte.
Ondertussen is die alzo lang bij mij, dat ik eigenlijk niet beter weet.
Wij zijn soort van ‘vrienden’ geworden en daarom heb ik hem ook een naam gegeven. Want ik zeg wel ‘vrienden’, maar dat kan natuurlijk helemaal niet, want het is ook niks positiefs.
Het enigste wat die wilt is je leven overnemen. Zowel je geest als je lichaam, maar hij begint bij je geest, en dan beetje bij beetje, stapje voor stapje neemt hij ook je lichaam over. En als het gevecht eenmaal is begonnen, probeer die maar te winnen. Ik wens veel succes!
Wil je weten hoe mijn grote ‘vriend’ heet? Ik noem hem, Het Zwarte Monster.
Soms houdt hij ook een winterslaap dan hoor ik en voel ik niks van hem. En als ik dan denk van: “ Hé, misschien heb ik dit gevecht wel gewonnen, misschien heb ik Het Zwarte Monster in de lange zwarte tunnel wel verslagen en kan ik eindelijk over de regenboog lopen”.
Dan voel ik hem, hoor ik hem en zelfs zie ik hem wakker worden, en de winterslaap heeft hem goed gedaan, want hij komt iedere keer sterker en krachtiger dan de keren ervoor.
Met nog meer zin om zoveel mogelijk dwars te zitten. Hij tikt eerst zachtjes tegen mijn schouder aan: ”Hé, ken je mij nog? Ik ben er weer”. En dan weet ik het wel, mijn gevecht begint weer, en iedere keer heb ik minder kracht, maar ook minder zin om het gevecht aan te gaan.
En daar wordt Het Zwarte Monster alleen maar sterker van. De pauzes van rust worden ook steeds korter. Ik vecht al jaren tegen Het Zwarte Monster. En ook al moet je het uiteindelijk zelf doen, ga je het gevecht niet alleen aan.
Ik heb in de afgelopen jaren heel veel hulp in allerlei vormen gehad. Ik heb van alle soorten medicijnen gehad, in allerlei kleuren en vormen, die van alles zowel met mijn hoofd als met mijn lichaam deden. Ik heb hulp van allerlei artsen gehad en heb ook de meest vreemde therapieën gehad, sommige hebben mij zelfs doen twijfelen of ik daarvan juist niet slechter van ben geworden.
Ook veel hulp van familie en vrienden onderweg gehad, maar ook hierdoor heel veel geliefde mensen achter moeten laten.
Want niet alleen de patiënt zelf lijd met deze ziekte, ook de mensen om je heen lijden. En ook al heb je heel veel mensen om je heen met de beste bedoelingen, kan je je soms behoorlijk eenzaam voelen.
Mensen die geen idee hebben waar ze het over hebben, praten dan ook heel makkelijk over deze ziekte. Je zult dan vaak horen zeggen: “Stel je niet zo aan,” “gewoon door gaan,” “knop omzetten,” “ga leuke dingen doen,” “het zit allemaal tussen je oren,” etc. etc. Geloof mij, zo makkelijk is het echt niet.
Deze ziekte geeft je zowel lichamelijk als geestelijke klachten en het kan ook voor iedereen verschillend zijn.
Wat ik geleerd heb van Het Zwarte Monster in de afgelopen jaren is, dat Het Zwarte Monster alles er aan zal doen om het gevecht van je te winnen. Hij wilt niet alleen je leven overnemen, hij wilt er een eind aan maken. En hij kan je zo lang blijven treiteren tot dat je zelf tot de beslissing komt om er een einde aan je eigen leven te maken.
Je bent er dan zo doorheen, dat het kleinste druppeltje de emmer kan doen overlopen. Want je bent op zo een moment zo ontzettend gevoelig voor alles, dat zelfs een zonnestraaltje wat je normaal heel goed doet en positief voor je is, op de verkeerde moment, het laatste druppeltje kan zijn.
Op mijn 49 jaar vecht ik nog steeds tegen Het Zwarte Monster en kom maar niet uit die lange Zwarte Tunnel. Meerdere malen heb ik de strijd opgegeven, en heb ik mij overgegeven aan Het Zwarte Monster. Meerdere malen heb ik tegen hem geschreeuwd met daden en woorden: “HET IS GOED, JIJ WINT, IK GEEF MIJ OVER, WAT WIL JE VAN MIJ NOG, PSYCHIS HEB JE MIJ AL, IS GOED, MIJN LICHAAM KRIJG JE OOK.” “Ik geef mij over, neem mijn leven maar, het maakt niks meer uit, maar ik wil uit die tunnel en ik wil rust, alsjeblieft geen verdriet of pijn meer, alleen maar rust.”
En daar wordt Het Zwarte Monster alleen maar blij van, weer een overwinning voor hem. Maar jij bent er nog niet, hij heeft je overtuigd dat jij dit leven niet waard bent. Maar nu moet je het ook uitvoeren. Nog meer pret voor Het Zwarte Monster. Hij zal je nu genoeg tips geven, van hoe jij het beste jezelf van het leven kunt beroven. Geloof mij, die ideeën komen niet van jou af, het zijn opdrachten van Het Zwarte Monster.
En hoe gruwelijker ze voor jou klinken, hoe meer plezier Het Zwarte Monster zal hebben.
Als je op het punt bent gekomen dat je de strijd hebt opgegeven, als je al samen met Het Zwarte Monster je plan van aanpak hebt gemaakt, heb je eigenlijk in de tussen tijd ook afscheid genomen van je dierbaren. En op het moment van uitvoering denk je alleen aan de rust en de verlossing die jij denkt dat op je staat te wachten.
Tenminste ik spreek voor mezelf, uit mijn eigen ervaring. En ik heb er al een paar achter de rug, en altijd gedaan met de overtuiging, dat Het Zwarte Monster gelijk had, en dat de tijd voor mij gekomen was om afscheid te nemen van mijn dierbaren.
Want ik wist iedere keer dat ik het deed, dat ik mijn mensen pijn deed maar was er ook van overtuigd dat het ook voor hun uiteindelijk een verlossing zou zijn. Ik verloste niet alleen mezelf maar ook mijn dierbaren, want laten we eerlijk zijn, voor de mensen die achter blijven gaat het leven uiteindelijk gewoon door. Ja…… ze zullen even om je rouwen, even verdriet en pijn hebben, maar men zegt, met de tijd slijt alles, en word je alleen maar een herinnering meer in hun levenspad.
En je leven delen met iemand, die zijn eigen leven met ‘Het Zwarte Monster’ deelt is ook geen pretje.
Onze dierbaren hebben het niet makkelijk met ons, of laat ik het zo zeggen, mijn dierbaren hebben het niet makkelijk met mij. Ik voel mij dan ook een last, een last met een doodwens.
Hoeveel kan een mens hebben van Het Zwarte Monster? Wanneer is het genoeg? En als je denkt dat het niet erger kan, laat mij jou vertellen dat het altijd erger kan.
Ik heb meerdere malen de strijd opgegeven met Het Zwarte Monster, meerdere malen mezelf voor verslagen gegeven, geschreeuwd in gedachten om hulp of genade uit wanhoop.
Ik heb meerdere malen geprobeerd om het plan van Het Zwarte Monster uit te voeren, of wat heet geprobeerd, ik heb het plan uitgevoerd.
Wat ik hier dan nog doe? Zeggen jullie het maar?, want ik weet niet, naar mij weten het enigste wat ik hier doe is lijden, laten lijden en het gevecht voortzetten met Het Zwarte Monster. Dus waarom het mij niet gegund is om de rust te krijgen waar ik naar verlang, snap ik niet.
Ik ben letterlijk meerdere malen uit de dood terug gehaald en gedwongen om in leven te blijven. Dat is pas een straf. Zelfs daarin is het leven niet eerlijk, hoeveel mensen overlijden er dagelijks die zo graag zouden willen blijven leven. En hoeveel mensen worden er gedwongen om te leven, terwijl ze niks liever zouden willen dan te overlijden.
En ik weet waarschijnlijk nu precies wat je denkt, als je echt dood wilt, dan ga je ook dood, gooi jezelf voor de trein, hang jezelf op, snij je polsen door, rij met je auto, met hoge snelheid ergens regen aan. Er zijn zoveel manieren om je leven te beëindigen en er ook zeker van te zijn, dat het gaat lukken.
Ik heb het altijd met pillen gedaan, helaas niet gelukt. En dan hoor ik jullie al zeggen. Als het niet gelukt is, dan wil je niet echt dood, anders was het wel gelukt. Iemand die echt dood wilt, gaat ook echt dood. Ik heb daar een andere mening over. Of, het is niet dat ik dood wil, ik wil zo niet leven. Ik wil niet langer lijden, ik wil gewoon geen pijn meer. Ik wil gewoon plezier hebben en lachen, gewoon gelukkig zijn, zoals ieder ander “normaal” mens, maar ik kan het niet, het lukt gewoon niet. “Het Zwarte Monster” laat het niet toe. Ik voel alleen maar verdriet, pijn, vermoeidheid, verslagenheid en woede. Woede omdat mij niet over deze gevoelens heen kan zetten.
Lees verder in mijn volgende Post Deel 3.
----- GENIET VANDAAG, GISTEREN IS VOORBIJ EN MORGEN IS JE NOOIT BELOOFD ------
😥😓