Lieve Lezer,
Hier ben ik dan weer, met deel 3 van Opname ECT. Het Dagboek heeft nog al wat pagina’s, vandaar dat ik het in delen moet doen. Ik hoop dat dat je ze allemaal leest.
Zoals ik al eerder heb verteld strijd ik heel wat jaren tegen Het Zwarte Monster, en van alle medicijnen in de loop der jaren, ben ik ook niet veel beter geworden. Ik heb heel veel therapieën gevolgd en wat ik van die therapieën heb geleerd is, dat iedere keer dat ik een therapie afrond, ik er een stempel bij krijg in mijn medisch dossier, met iets nieuws dat ik blijk te hebben.
Dus of je daar beter van wordt is ook maar de vraag. Mijn medisch dossier wordt alleen maar dikker en dikker, dat wel.
Door alle medicijnen en therapieën in de loop der jaren, ben ik vergeten hoe ik eerst was, voordat ik kennis maakte met Het Zwarte Monster. Ik vraag mij soms wel af, is het wel eens anders geweest? Ben ik wel eens anders geweest? Ik weet het eigenlijk niet meer.
Na zoveel geprobeerd te hebben, krijg ik morgen ochtend voor het eerst ECT- therapie, dat is schoktherapie. Je krijgt elektrische schokken in je hoofd waardoor je hersens een soort van gereset worden. Klinkt eng niet? Nou, zo ervaar ik het ook, doodeng, maar de grootste deel van de mensen die deze therapie krijgt, geneest. Ongeveer 70%, dus dat is wel een hoge percentage.
Je raakt tijdelijk een deel van je van je korte termijn geheugen kwijt, dat is het grootste nadeel is er tegen mij gezegd, dus ik ben benieuwd, we zullen zien. Mijn geheugen is toch niet meer wat het was met alle medicijnen.
Op het moment ben ik opgenomen voor onbepaalde tijd bij de psychiatrische afdeling van het ziekenhuis voor onbepaalde tijd, want de artsen weten niet hoeveel behandelingen ik nodig ga hebben, dat verschilt allemaal per persoon. Ik ben dus opgenomen in een gekkenhuis, zo voelt het voor mij, zo komt het bij mij binnen. Hoe ik mij er onder voel? Mijn kinderen en mijn moeder komen dagelijks op bezoek, en doen hun uiterste best om ervoor te zorgen dat ik mij geliefd voel.
Verdere familie of vrienden komen niet, omdat ik niet wil dat ze komen, ik wil niet dat mensen mij hier zien. Ondanks heel veel liefde die ik krijg, voel ik mij heel eenzaam en kan ik het niet helpen er aan te denken dat ik toch hoop dat het morgen mis gaat en dat ik blijf hangen in zo een elektrische schok, zou dat niet ideaal zijn?
Rond kwart voor zeven in de ochtend kwamen ze mij wakker maken, ik had de avond ervoor gedoucht zodat mijn haar droog zou zijn en ik had mijn bed verschoond. Want je wordt met je eigen bed verplaatst. Dan word je temperatuur gemeten en wat dingetjes gecontroleerd.
Aangezien je onder narcose gaat en ik de laatste keer dat ik van de narcose wakker werd, in een psychose zat en nog al agressief was, moest er aan mijn bed een band worden vast gemaakt, voor het geval dat het nodig zou zijn om mij vast te binden aan het bed, voor mijn eigen veiligheid. Daar overheen wordt dan een handdoek gelegd en daar moest ik dan op liggen. Eerlijk gezegd maakte het wel indruk op mij en ik was al zo nerveus voor die therapie. Ja, ik geef het toe, ik was heel bang.
Ik huilde ook in mijn kamer, maar probeerde mij groot te houden. Je moet er wat voor over hebben om Het Zwarte Monster te verslaan. Maar het leek als of ik mij horror film bevond.
Dan krijg je zo een blauwe ziekenhuis hemd aan, die aan de achterkant met drukknopen dicht zit en zo een volwassenen luier aan, voor het geval dat je door de schokken leeg loopt. Ik kon ook gewoon mijn ochtend medicatie innemen.
Als dit allemaal gebeurt is, word je vervoert naar waar het gebeurt. ( Een andere afdeling) Daar krijg je dan plakkertjes op je hoofd en borst, daar zitten dan kabeltjes aan vast. Dan wordt je weer verplaats naar een soort operatie kamer. Midden op je hoofd doen ze een soort van gel op, en met een soort van joystick zoeken een soort signaal ofzo. Je krijgt een bitje, zodat je je tanden niet beschadigden dat je ook niet je tong bijt. Maar die krijg je in, als je zelf al onder narcose bent.
Door een prik en een mondkapje ga je onder geheel narcose, 3x diep inademen en je bent weg. Dat is dan ook mijn laatste herinnering.
Ik hoorde de arts nog zeggen:”3x diep inhalen”, ik weet nog dat ik ze telde en tegen mezelf zei, diep door je neus inhalen en door je mond er zachtjes weer uit. Ik voelde nog een traan over mijn wang glijden. Meer kan ik van de hele behandeling niet herinneren. Naar mij weten werd ik weer wakker in mijn kamer.
Het grappige was, dat ik dacht dat ik niks vergeten was en dat ik alles nog wist, maar toen ik in mijn telefoon keek, zag ik een paar berichtjes, waarvan ik mij helemaal niet kon herinneren dat ik ze verstuurd heb.
En je merkt aan de appjes dat ik een beetje in de war ben, wat de zinsopbouw klopt niet helemaal.
Er is mij gevraagd of ik al verschil merk, nou eerlijk gezegd niet. Mensen krijgen niet voor niks zoveel behandelingen, dus het zal wel duren voordat je zelf iets van verschil merkt. Deze therapie is eigenlijk bestemd om je hersens te resetten, door deze therapie zou je anders moeten gaan denken. Dus deze therapie zou eigenlijk niet alleen een einde moeten maken aan mijn doodwens, maar zou ook een einde moeten maken aan Het Zwarte Monster, en daar heb ik mijn eigenlijk mijn twijfels over.
Hier op de afdeling zijn meerdere mensen die dezelfde therapie krijgen als ik, er komen ook mensen van buiten af, die al naar huis zijn gegaan en alleen 1x om de zoveel tijd terug komen, om even de therapie te herhalen en gaan weer naar huis. Ik heb mensen gesproken die al zo lang ermee bezig zijn, dat ik er gewoon van schrik. En zoals met alles, je hebt er mensen die er heel positief over zijn en anderen helemaal niet.
Maar ook al zijn het de mensen die positief zijn al naar huis zijn gegaan, toch zie je iets van verdriet in hun uitstraling. En daar schrik ik ook een beetje van.
Misschien kan deze therapie met mijn doodwens, dat weet ik niet, maar Het Zwarte Monster gaat dit wel overleven.
Lichamelijke last heb ik een beetje, ik heb last van mijn kaak, hoofdpijn en ook spierpijn, maar ook vermoeidheid, ondanks dat de therapie in de ochtend was en ik in de middag wat extra geslapen heb.
De tweede dag na het krijgen van de ECT heb je meer lichamelijke klachten, ik had heel veel spierpijn overal in mijn lichaam, maar vooral in mijn nek, mijn kaak deed nog steeds pijn, ik had het gevoel dat mijn tong erg dik was, maar dat was niet zo. Hoofdpijn was met vlagen, dan wel, dan weer niet. Ik voelde mij heel erg moe, was erg trillerig, maar dat zou ook door de medicatie kunnen komen, ik merkte het vooral bij mijn handen.
Ik ben in dit boekje begonnen te schrijven met het idee en de hoop dat als de laatste bladzijde zichtbaar is, waar het woordje "einde" op komt te staan, het een "happy end" zal zijn, net zoals in de sprookjes. En ik moet ook zo denken als ik wil dat deze therapie werkt.
Volg Dagboek, Opnamen ECT ( deel 4 )
-------- LAAT HET GEDRAG VAN ANDEREN NOOIT JE INNERLIJKE RUST VERSTOREN -------
😥🌹