Lieve Lezer,
Welkom bij deel 4 van Dagboek, opname ECT. Als je deze Post wilt begrijpen, raad ik je aan de vorige delen ook even te lezen. Dagboek, opname ECT is een dagboek die ik vorig jaar geschreven heb, toen ik opgenomen was en nu letterlijk voor je overneem in deze Blog.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------Op het moment blijf ik gevoelig, verdrietig, emotioneel en zijn mijn gedachten ook niet veranderd. Ik blijf spijt hebben dat het de laatste tijd keer niet gelukt is, want ik had alles zo goed uitgerekend, bovendien ook nog met alcohol gemengd.
Ik was ervan overtuigd dat het niet mis kon gaan, ik snap niet waarom ik per se in deze wereld moet blijven .
Het zwarte monster heeft mijn lichaam en mijn geest overgenomen, nu alleen mijn ziel nog. Aan de buitenkant leef ik, ik beweeg en ik adem, maar van binnen ben ik dood.
Morgen krijg ik mijn tweede behandeling van ECT. Het is geen makkelijke week geweest, afgelopen week, niet alleen lichamelijk door de pijn, maar ook psychisch is het niet makkelijk geweest. Ik voel mij erg verdrietig en huil dan ook heel erg veel. Ik hoor hier beter te worden, te genezen, maar ik heb het gevoel dat het enigste wat ik hier aan het doen ben is sterven, beetje bij beetje sterf ik uit.
Ik ben ook weer aan het kijken, hoe ik uit zou kunnen stappen, maar ik ben onder toezicht 24 uur per dag, dus dat maakt het ook niet makkelijker. Pillen die ik krijg moet ik innemen waar de begeleiding bij is, ik kan ze dus niet opsparen. Me zelf ophangen zou kunnen, als ik de telefoon kabels aan elkaar vast maak, maar in mijn kamer heb ik natuurlijk de camera die aan staat en in de badkamer kan ik ze nergens aan vast maken, in mijn kamer trouwens ook niet.
Polsen doorsnijden, dat ben ik nu aan het kijken. Ik heb een scheermes maar, weet niet of ik daarmee diep genoeg kan snijden en ik ben aan het uitzoeken welke slagader ik precies moet hebben.
Het is geen pijnloze dood, maar ik heb ook geen pijnloos leven.
Mijn pijn wordt met de dag erger.
Mijn relatie is nu al langer dan zes maanden uit, en hoewel ik nog steeds terug bij hem zou willen gaan en daarvoor ook bid elke dag. Is het niet echt realistisch van mij. Als ik mijn gids, de engelen, het tarot met andere woorden, de spirituele wereld vraag, dan krijg ik altijd te horen dat ik positief moet denken, dat hij mijn tweelingziel is, en dat uiteindelijk alles goed komt. Maar dat is wat ik wil horen, als ik realistisch ben, dan weet ik dat het niet mogelijk is. In de tijd dat wij uit elkaar zijn heeft hij geen contact gezocht. Ja…. 1x omdat hij niet wist of ik dood was, of niet en ik ben overal geblokt.
Er is te veel gebeurd tussen ons, hij blijft denken dat ik hem heb willen vergiftigen. Ik ben steeds degene geweest die contact heeft gezocht, ik heb mij zelfs als een stalker gedragen, ik heb gesmeekt om zijn liefde. Hoe laag kan je zakken, niet? Ik heb mezelf belachelijk gemaakt.
Ik weet dat ik hem moet los laten, ik heb geen andere keus, maar ik weet niet hoe dat moet, het doet zo ontzettend veel pijn.
Ik heb in mijn leven slechte dingen gedaan, ik heb mensen gekwetst en het verleden kan ik niet meer veranderen, en het klopt, ik kan het ook niet recht zetten, het enigste wat ik zou kunnen doen en gedaan heb, is spijt betuigen bij de mensen die ik gekwetst heb.
En geloof mij, ik heb het gedaan zelfs bij mensen waarvan ik dacht dat ik dat nooit zou doen, want hun waren de schuldigen. Maar het maakt mij niet uit, wie er schuld heeft, ik heb spijt betuigd en heb ook vergeven. Ik heb ook gelukkig de kans gekregen om het bij die mensen uit te spreken, en anderen hebben het bij mij uitgesproken en ben ik vergeven.
De hemel verdien ik niet, dat weet ik, maar de hel zeker niet. En er staat in de bijbel dat als je echt gemeende betuigd, de Heer je zonden zal vergeven, dus wie weet is er voor mij toch nog een klein plekje in de hemel.
Eén van de belangrijkste personen uit mijn leven heeft mij niet vergeven voor mij zonden en heeft er alleen maar bij verzonnen. Gelukkig weet de Heer wat waar is en wat niet en zal mij niet naar de Hel laten gaan, voor de zonden die ik zelf niet gemaakt heb. Gelukkig weet de Heer waar ik oprecht spijt van heb en waarvan niet.
Vandaag heb ik mijn 2de ECT gehad, daarna had ik geen kracht om mijn bed uit te komen. Ik heb dus de hele dag in bed gelegen, ik heb ook heel veel hoofpijn gehad. Lichamelijke pijn verwacht ik morgen pas weer te krijgen, spierpijn net zoals de eerste keer. Psychisch pijn heb ik zeker, mijn hoofd gaat alle kanten op, ik heb extra oxazepam erbij gekregen om mijn wat rust te geven, maar ik weet niet of het echt helpt. Ik voel mij heel erg down, verdrietig en huil erg veel. Ik heb nu al het gevecht opgegeven. Ik loop erbij als een zombie, doe wat mij gezegd word, maar eigenlijk zonder enige hoop, om uit deze tunnel en donker gat te komen. Deze wereld is niet voor mij bestemd, ik hoor hier niet.
Heer open alstublieft de deur naar het licht voor mij en laat mij naar binnen gaan. Alstublieft, ik smeek het u, heb genade met mij, vindt u niet dat ik al genoeg gestraft ben voor al mijn zonden? Gun mij de rust waar ik zo naar verlang, zodat mijn dierbaren hun rust kunnen vinden, zonder zich zorgen te maken over mij.
Ik begin te twijfelen of dit boekje een Happy End zal hebben, ik twijfel of er überhaupt een eind komt. Diep van binnen weet ik dat ik niet mag opgeven, ik moet doorzetten, na alle pijn dat ik mijn dierbaren heb veroorzaakt mag het niet voor niks zijn geweest, maar het zo ontzettend zwaar. Wat ik ook doe, welke beslissing ik ook neem, maakt niet uit welke kant ik uit ga, verdriet en pijn doe ik ze toch aan.
De lichamelijke pijn die ik verwachte te hebben na mijn 2de ECT is reuze meegevallen, op de hoofdpijn na dan. En het vergeten van dingen, dus mijn korte termijn geheugen, valt ook denk ik wel mee. Volgens mij ben ik niks vergeten. Ook al zou ik wensen dat ik dingen wel vergat, niet alleen dingen maar ook personen, maar helaas werkt het niet zo.
Vandaag weer de 3de ECT gehad. Ik begrijp nu waarom mensen zeggen, alles went. Dit is pas mijn 3de behandeling, maar ik merk aan mijn lichaam dat die er aan begint te wennen. Voor dat de behandeling begint, ben ik minder gespannen en na de behandeling heb ik er minder last van. Of mijn geheugen er veel last van heeft, weet ik eigenlijk niet, na mijn weten niet.
De belangrijkste vraag is, helpt de behandeling? En daar durf ik nog niet echt op te antwoorden. Als ik heel diep in mezelf kijk denk ik, dat mijn doodwens wel wat minder aanwezig is. Ik voel ook wat verlichting in mijn hoofd.
Waar ik nu ben, zit ik met mensen die ook ziek zijn, net zoals ik, sommige zijn zelfs zieker dan mij en wij hebben niet allemaal het zelfde. Maar bij ons allemaal speelt er zich wel wat af in ons hoofd. Ondanks mijn eigen problemen, probeer ik hier mensen te helpen, al is het maar met een knuffel of een luisterend oor. Ik zou willen dat ik meer kon doen voor deze mensen, ik zie hun pijn en begrijp hun pijn. Ik begrijp hun pijn zo goed, dat ik hun pijn voel. En daar word ik nog verdrietiger van.
Als ik hier ooit uitkom zonder doodgedachtes in mijn hoofd te hebben, dan zou ik heel graag, mij willen inzetten op vrijwillige basis voor deze mensen, voor mensen met een psychische aandoening. Ik denk dat ik dat wel zou kunnen en als ik toch gedwongen word om te blijven leven in deze wereld, wil ik een verschil maken, wil ik iets goeds achter laten. Misschien dat mensen mij zich niet herinneren als die gek die zelfmoord pleegde omdat ze het geluk niet vinden, maar zich mij herinneren in een wat positiever manier. Als iemand die een verschil maakte in deze wereld. Maar dat denk ik niet gebeuren.
Ik ben nou eenmaal die gek zelfmoord wil plegen omdat het leven gewoon kut is en alles kapot maakt wat mij lief is. Ook nu probeer ik te kijken hoe ik er een eind aan kan maken, ook al was mijn doodwens een paar dagen geleden wat meer naar de achtergrond en dacht ik er minder aan.
Het Zwarte Monster speelt weer in mijn hoofd. Ik voel mij erg alleen en eenzaam. Gaat dit dan nooit ophouden? Dit voelt ook echt als een straf, voor alles wat ik ooit in het verleden slecht heb gedaan. Dit is gewoon mijn straf, nu moet ik er boeten, ik kan niks met niemand goedmaken, ik moet alleen mijn straf incasseren.
Morgen krijg ik mijn 4de ECT, ik zit hier opgesloten, het lijkt wel een gevangenis, zo voelt het in ieder geval voor mij, ik wou dat het gelukt was en dat ik nu dood was, dan zou ik de pijn niet meer voelen. Waarom moet ik toch leven? Nu ik de 4de ECT heb gehad, voel ik bijna geen napijn, niet eens hoofdpijn. Maar ik voel wel de aanwezigheid van Het Zwarte Monster in mijn hoofd. De aanwezigheid van de dood is ook meer op de voorgrond, want dat is eigenlijk alles wat ik wil. Het probleem is, zolang ik hier ben, kan ik niks doen, dus ik moet sowieso hier weg, maar als ik zeg dat ik mij niet goed voel, mag ik niet weg.
Ga verder naar de volgende Post: Dagboek, Opname ECT ( deel 5 )
--------------- LAAT JE VERWACHTINGEN OVER HOE HET ZOUMOETEN ZIJN LOS -------------
😘