Lieve Lezer,
Welkom bij deel 5 van Dagboek, opname ECT.
Morgen krijg ik mijn 5de ECT, ik blijf het iedere keer weer opnieuw eng vinden. Ik ben bang. Ik probeer Het Zwarte Monster stil te houden en mezelf te richten op verbetering, maar of het echt lukt kan ik eigenlijk niet zeggen, want ik weet het niet.
De zusters hebben mij meerdere malen op de grond huilend gevonden.
Volgende week krijg ik mijn eerste evaluatie, en ben erg benieuwd wat ze gaan zeggen. Ze gaan mij niet naar huis sturen, dat weet ik wel zeker, maar misschien krijg ik de ECT 1x per week of om de 10 dagen en mag ik een weekend naar huis. De 23ste hebben wij een familie gesprek. Ik probeer zo positief mogelijk met deze hele situatie om te gaan maar het wilt niet echt niet lukken.
Het hier zitten heeft mij gedeeltelijk goed gedaan, het is een beetje een dubbel gevoel. Ondanks dat ik er ingestemd heb om hier te zijn, ben ik hier tegen mijn wil. De rust heeft mij wel goed gedaan, maar ook weer niet, want ik voel mij ook gevangen.
Maar als of ik niet genoeg heb met mijn eigen problemen, trek ik mij heel erg aan, de problemen van de mensen die hier met mij zitten, ik word er heel verdrietig van als ik hun verdriet en pijn zie en voel. Want ik begrijp zo goed wat ze voelen, dat het bij mij ook pijn doet. Ik probeer ze dan te troosten, maar merk dat ik mij daarna snel terug moet trekken, om niet te laten zien, dat hun pijn en verdriet mij raakt, ik trek mij terug in mijn kamer, maar zodra de zusters zien door de camera dat ik huil komen ze kijken, dus dan trek ik mij terug in de badkamer, waar niemand mij kan zien.
Mijn 6de ECT gehad, nek klachten heb ik eigenlijk niet gehad. En aanstaande zaterdag mag ik een paar uur naar huis, wel onder begeleiding. En dan zal het een kwestie van opbouwen zijn. Zal ik dan nog lang hier zijn? Daar heb ik nog geen antwoord op, en dat is nu de vraag die in mijn hoofd spookt. Ik wil hier niet zijn. Is er verbetering in mijn hoofd? Ja, er is wel wat verbetering, maar ik ben er nog lang niet. Het Zwarte Monster is er nog steeds, die heeft nog geen afscheid genomen, zijn aanwezigheid is er nog, ook al is hij wel wat meer op de achtergrond.
Heel voorzichtig durf ik ook een beetje naar de toekomst te kijken en plannen te maken. Ik probeer positief te zijn en leuke plannen te maken, zoals vakantie, nieuwe baan, nieuwe auto en een eigen huis. Ik moet mijn leven oppakken en weer opbouwen.
Deze keer ga ik het goed doen! Ik ga niet verder waar ik gebleven was.
Nee, wat geweest is, is geweest en dat ga ik ook in het verleden laten. Ik ga een nieuw begin maken, en daar vanuit alles opnieuw opbouwen, gewoon vanuit nul.
Volgens de artsen reageert mijn brein goed op de therapie. Ik probeer ook alle negativiteit uit mijn lichaam en mijn hoofd te halen. Ik ben van plan om Het Zwarte Monster te verslaan. Ik ben al te veel kwijt geraakt door Het Zwarte Monster. De dag dat ik hier de deur achter mij sluit, zal de dag zijn voor een nieuw herboren Carmen, ik zal een beter moeder voor mijn kinderen zijn, een beter dochter voor mijn moeder, een beter baasje voor Max. Ik zal gewoon een beter persoon voor de wereld zijn, dat is mijn doel.
Het, een paar uur naar huis gaan, heeft mij met een dubbel gevoel achter gelaten, ja…….het was fijn om even thuis te zijn, maar het was zwaar om hier weer terug te keren. Maar de wereld leek ineens zo groot te zijn daarbuiten, er kwamen zoveel indrukken en prikkels op mij af. Het was een heel raar gevoel. Het was wel super fijn om Max even vast te houden en hem even te laten voelen hoe ontzettend veel ik van hem hou. Het was ook zwaar om weer afscheid van hem te moeten nemen, en dat ging ook niet zonder tranen. Ik moest weer terug naar dit gekkenhuis, want zo voelt het voor mij!
Ik bof ook ontzettend veel met mijn kinderen, en dat hebben ze mij wel keer op keer bewezen. Ik moet deze hele situatie hoe dan ook zien om te keren en er iets positiefs van te maken. Want als ik iets wel gezien heb deze keer is, dat ik hele lieve mensen om mij heen heb die mij graag willen helpen, zodat ik uit dit zwart gat kom. En de persoon die ik zou willen zit er misschien niet bij, maar dat moet ik dan gewoon accepteren, afsluiten en verder gaan. Hoe moeilijk het ook is, er geen minuut meer van wakker liggen. Daar moet ik een plan van aanpak nog voor maken.
Ondertussen heb ik al zo een 8x ECT gehad, en ben aan het plannen om naar huis te gaan. Het Zwarte Monster is niet helemaal vertrokken, maar mijn doodwens is een beetje naar de achtergrond gegaan.
2022 is een heel zwaar jaar voor mij geweest, ik ben heel veel kwijt geraakt. Ik ben de persoon kwijt geraakt van wie ik het meest ooit heb gehouden en ik ben een deel van mijn familie kwijt, maar niet alleen dat, onderweg ben ik ook een stuk van mezelf kwijt geraakt, een stuk die nooit meer terug zal komen. Na 2022 zal ik nooit meer zijn wie ik was, maar misschien is het ook beter zo, ik zal dat deel van mezelf heel diep begraven, zodat ik ruimte maak voor de nieuwe ik. Ik heb mij voorgenomen om een beter persoon te worden, niet alleen voor mezelf maar ook voor de mensen om mij heen.
Ondertussen ben ik nu thuis, ik moet morgen nog even de laatste ECT behandeling om deze af te bouwen en dan is deze behandeling voor mij ook klaar, klaar maar zonder gewenste succes.
Ik ben nog steeds depressief, Het Zwarte Monster is nog steeds bij mij aanwezig, en ben bang dat die helemaal niet van plan is om weg te gaan.
Dat de behandeling en de opname in het ziekenhuis dan helemaal voor niks is geweest, wil ik ook niet zeggen. De therapie heeft mij wel laten inzien dat ik niet zelf hef in eigen handen mag nemen. Ik hoor niet te beslissen over mijn eigen leven en dood, ik hoor mij aan de wet te houden. Ook al is het mijn eigen leven, als ik er een eind aan maak, is het moord!
Dus ik heb weer contact opgenomen met de Expertise centrum, ik heb doorgegeven dat deze therapie geen succes is geweest. Ik hoop dat de Expertise centrum nu wel vindt dat ik uitbehandeld ben. Misschien moet ik mij wel voor gewonnen geven, moet ik toegeven dat Het Zwarte Monster gewonnen heeft, ik ben zijn gevangenen. Het is mijn straf, voor alles wat ik fout heb gedaan in het leven. Ik word er nu voor gestraft.
Misschien duurt mijn straf tot mijn laatste adem. Ik denk dat ik heel erg slecht ben geweest in het leven, want Karma rekent nu met mij af. Ik ben ongelukkig, dood ongelukkig.
Het enigste wat ik bereikt heb met allerlei therapieën tegen de depressie is, dat mijn hoofd en geheugen beschadigd zijn. De dood zou voor mij een beloning zijn. En aangezien dat niet mogelijk is, ga ik een andere weg inslaan. Ik doe het voor de mensen die van mij houden, voor mijn kinderen. Ik ga een andere persoon worden, ik ga doen wat ik al heel lang geleden had moeten doen. Ik ga alle negativiteit uit mijn hoofd en uit mijn lichaam halen. Van af nu, van af dit moment alleen maar liefde in mijn hoofd en lichaam. Ik wil alleen maar positief denken, ook al weet ik niet hoe dat moet. Ik wil alleen maar positiviteit in mijn leven, en dan zo leren leven met Het Zwarte Monster. Ik ga veranderen, ik ga een heel ander persoon worden.
Ik weet niet of ik mijn slechte Karma al helemaal gehad heb, of dat misschien Het Zwarte Monster nog niet met mij klaar is. Heb ik nou het gevecht met Het Zwarte Monster gewonnen of verloren? Ik ben nog in leven, dan zou je kunnen zeggen dat ik de strijd gewonnen heb. Maar ik wilde dood, dat was mijn doel, en ik heb mijn doel niet bereikt, dus heb ik verloren. Maar wilde ik dood? Of wilde Het Zwarte Monster dat ik dood ging? Houdt Het Zwarte Monster mij alleen in leven, om mij zo verder te kunnen pesten? Op dit moment is alles heel verwarrend in mijn hoofd. Ben ik wat beter geworden, en denk ik nu anders? Houd Het Zwarte Monster een lichte winterslaap in mijn hoofd? Of is Het Zwarte Monster niet meer zo zwart? Is Het Zwarte Monster weg ? of doet net als of en komt hij straks 10x zo hard terug? Ik ben ontzettend bang!
Lees verder in Dagboek, opname ECT ( deel 6 )
---------- BLIJF NIET TE VEEL STAREN NAAR DE GEHELE TRAP. ZET JE EERSTE STAP ----------
2 Comments