Dagboek, opname ECT (deel 6)

Lieve Lezer,

Welkom bij deel 6 van Post Dagboek, ECT opname. Nog een paar delen en dan heb ik het hele dagboek overgenomen. Dan heb je deel gemaakt uit een heel moeilijk en donker periode ut mijn leven. Een periode dat ik gelukkig uit mijn leven heb achter gelaten een periode vol lessen.

Een periode die mij heeft gebracht waar ik vandaag nu ben, een periode dat door middel van lijden mij krachtiger en beter heeft gemaakt.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ik probeer diep in mijn hoofd te kijken, te kijken en te analyseren wat voor gevoelens erbij komen bij mijn hart. Het eerste wat mij opvalt is dat mijn angsten dieper achter een deur zitten, mijn angsten en zwarte gedachtes. Mijn emoties staan voor die deur, ik moet voorbij lopen om bij die angsten en zwarte gedachtes te komen.

Misschien heeft de ECT onbewust wel wat geholpen, ook al dacht ik in een principe van niet. Ben ik dan genezen? Een hele simpele vraag, zou niet zo moeilijk moeten zijn daar antwoord op te geven. Het antwoord op de vraag, ben ik genezen? Is nee. Ik lijd nog steeds aan Depressie . Het Zwarte Monster leeft nog in mij, en daar zit het verschil. Eerst was het, ik overleef in Het Zwarte Monster, nu is het, Het Zwarte Monster overleeft in mij.

Ik heb leren begrijpen dat die zeer donkere ( zwarte) gedachtes die ik had om mezelf het leven te ontnemen niet normaal waren. Een doodwens is niet normaal, en niemand zou die wens moeten voelen. Ik ben geschrokken van mezelf. Geschrokken van hoe ver ik bereid was te gaan om maar een eind aan mijn leven te maken, geschrokken van de plannen die ik maakte om ze uit te voeren. Bereid was om van alles te doen om mezelf maar van mijn eigen ongelukkig gevoel te verlossen.

En of ik ooit helemaal gelukkig zal zijn is nog maar de vraag, ik weet het ook niet. Ik weet alleen dat er een keerpunt in mijn hoofd is geweest en ik moet anders met het leven omgaan. Begrijp mij niet verkeerd, ik zeg niet dat ik niet dood wil, ik zeg alleen, ik weet dat ik het niet zelf mag doen. Als ik de kans zou krijgen om op een menselijke manier dood te gaan, zou ik er zo voor tekenen. Maar helaas is dat niet zo, dus als ik toch moet blijven leven, dan moet ik anders naar het leven gaan kijken en moet ik anders met het leven omgaan.

Daarom verwijder ik alle negativiteit, alle donkere wolken, angsten en zwarte gedachtes uit mijn lichaam en uit mijn hoofd. Ik zal 1 bonk liefde worden, voor mezelf en voor mijn medemens. Ik zal alleen maar goed doen, ik zal de persoon worden die ik altijd heb willen zijn, die iedereen om zich heen wilt hebben. Mijn Aura zal positiviteit en liefde uitstralen. Is het te laat ervoor? Ik hoop het niet.

Ik hoop die kans nog te krijgen om goed te maken, de pijn die ik in het verleden heb mogen veroorzaken.

De kans te krijgen om nog een goed voorbeeld voor mijn kinderen te zijn.

De kans te krijgen om vergeven te worden door de Heer en door iedereen voor wie ik niet goed geweest ben en heb gekwetst. Zoals je ziet is mijn leven wel een aantal graden gedraaid.

Gelukkig ben ik niet. Ik ben nog steeds Depressief en ben steeds aan het rouwen omdat ik niet met mijn grote liefde mag zijn. Maar ondanks dat allemaal, kies ik voor een positieve omkeer in mijn leven. Zo ga ik komende Kerstdag naar de Kerk om de Heer om vergevenis en genade te vragen.

Misschien dat als ik alleen maar goed doe, ik er ooit voor beloond word door de Heer, en mijn straf dan ophoud.

Toen ik in deze dagboek begon te schrijven, zei ik dat ik het wilde eindigen met een Happy Einde, net zoals in de sprookjes met; “ en ze leefde nog lang en gelukkig.”

Ondertussen ben ik al uit het ziekenhuis, ik ben weer thuis, maar ben niet helemaal beter en weet niet of ik veel beter zal worden dan nu. Ik probeer wel mijn wens van de dood meer op de achtergrond te houden. Doe mijn uiterste best om Het Zwarte Monster in slaap te houden, ik wil niet dat hij beter wordt.

Ik denk dat als deze dagboek zijn einde bereikt er misschien niet helemaal een Happy Einde op staat, maar ik zal er wel voor zorgen dat er geen sombere, donkere einde op staat. Ik ben alleen wel bang dat er wel een hele eenzame einde op zal staan. Want ik ben op de aarde gekomen om alleen te zijn. Ik kan even gezelschap hebben, maar uiteindelijk eindig ik altijd alleen, dat is mijn lot, mijn einde. Het enige waar ik op kan hopen als mijn einde zo ver is, is dat het geen pijnlijke einde wordt. Dat zal dan zijn wat ik begrijp onder een gelukkige einde. Een gelukkige einde is voor mij een pijnloze einde.

Ik zeg wel een eenzame einde, maar dat klopt ook niet helemaal, want Het Zwarte Monster zal aan mijn zijde staan. Misschien dat dit de reden is waarom ik niet bang ben voor het einde.

Wat ik ook merk, naarmate ik ouder word, is dat ik meer verbinding zoek met de religie, met het geloof, dat geeft mij het gevoel dat ik minder eenzaam ben, dat geeft een gevoel van troost.

Ik bid ook voor iedereen die mij lief is en iedere keer dat ik dat doe hou ik de rozenkrans die ik altijd om mijn nek heb, in mijn hand vast en raak erg emotioneel, ik voel dan ook hoe de tranen over mijn wangen rollen.

De Heer wilt nog niet dat ik dood ga, anders had hij mij niet terug geroepen iedere keer dat ik het probeerde.

Want de laatste keer heeft hij mij zelfs na 7 minuten weg te zijn, terug gehaald.

Maar hij heeft de weg naar mijn geluk nog niet vrij gemaakt, dat betekent denk ik, dat hij mij hiermee nog een aantal lessen wilt leren, ik moet hem volgen en heel goed luisteren naar wat de Heer mij probeert te vertellen. Naar de levenslessen die ik nog moet leren.

En dat is wat ik ga doen, ik ga hem volgen. Ik ga mijn leven, mijn geluk, op dit moment nog mijn ongeluk in de handen van de Heer zetten. Maar mijn gebeden zullen niet voor mijn, mijn gebeden zullen zijn voor de mensen die ik lief heb.

Ik zal het komende jaar heel anders in gaan, ik zal meer voor mijn medemens betekenen, ik zal een beter mens worden. Ik zal alles uit liefde doen. Daarom zal ik mij meer richten op de kerk en het geloof, om daar mijn troost en mijn kracht uit te halen.

Andere wegen hebben in het verleden niet geholpen, het is duidelijk dat de Heer niet wilt dat ik een einde aan Het Zwarte Monster maak, hij wilt dat ik ermee leef, dus dan zal ik toch dingen anders moeten aanpakken. Want ik kan heel moeilijk geloven, dat ik alleen op de aarde gezet ben om zelf pijn te lijden of een ander pijn te doen.

En het is niet dat in eens het leven door een roze bril zie, dat is het zeker niet. Het Zwarte Monster is nog steeds bij mij aanwezig en ja, hoe hard het ook klinkt, mijn doodwens ook. Maar ik heb leren begrijpen, dat hoe graag ik het ook wil, ik daar niet over mag beslissen. Mijn tijd zal komen als het zover is. En in de tussentijd zal ik mijn donkere kant begraven, heel diep en nooit meer laten uitkomen, door middel van medicijnen, therapieën, gebeden etc.

---------------------------- ALS JE HET KAN DROMEN, KAN JE HET DOEN -----------------------------