Dagboek, opname ECT ( deel 8 )

Lieve Lezer,

Welkom bij mijn laatste deel van Dagboek, opname ECT, ik hoop dat je de vorige delen ook gelezen hebt, zo niet, dan raad ik je aan eerst die wel even te lezen, zodat je begrijpt waar deze over gaat. Na deze Post, zullen mijn volgende Posts over wat anders gaan. En is deze moeilijke, pijnlijke en angstige hoofdstuk uit mijn leven afgesloten. Maar als je vragen er over hebt, ben ik die altijd bereid te beantwoorden. Ook via de mail.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------Beetje bij beetje begin ik weer eigenaar te worden van mijn hoofd, mijn gedachtes, mijn gevoelens, mijn emoties, mijn lichaam. Dank u Heer, dank u dat u mij gevonden heeft en dat u mijn hart geopend heeft voor u. Het is nog geen definitieve oplossing, want Het Zwarte Monster is nog niet helemaal weg, maar het lijkt of hij minder vaak langs komt en iets minder van zich laat horen, of misschien ben ik wat sterker geworden en kan ik hem beter aan, ik weet het niet. Ik heb nog steeds slechte dagen en dan zijn mijn gedachtes heel donker en mijn emoties heel somber. Ik voel mij dan heel verdrietig zonder te weten waarom. Met mijn rozenkrans in de hand en de Heer in mijn hoofd, begin ik dan mijn gebed in stilte, ik bid dan om iedereen die mij lief is, en vraag om vergevenis voor al hun zonden, maar ook voor de mijne. Soms lukt het, dat ik dan hierdoor zo afgeleid word, dat ik mij dan wat beter ga voelen, maar soms lukt het ook niet, en dan blijf ik die verdriet voelen, het enigste wat ik dan kan doen, hoe moeilijk ik het ook vind, en niet altijd lukt, is accepteren dat die verdriet er is. Het is goed om verdriet te voelen, het is goed om je niet altijd goed te voelen.

Vandaag heb ik zo een dag en ik wil zo nauwkeurig mogelijk beschrijven hoe ik mij voel, wat er in mijn hoofd rond gaat. Het is ochtend, ik ben pas een paar uur wakker, maar sinds het moment dat ik mijn ogen open deed voel ik mij vol beladen met een gevoel van verdriet, ik voel ook tranen opkomen, en met de rozenkrans om mijn nek en vasthoudend in mijn linkerhand, hou ik in mijn rechter hand de pen, die dit allemaal schrijft. En vraag mezelf af waarom ik verdrietig ben, waarom ik huil, want nu rollen de tranen over mijn wangen, ik voel mij eenzaam, maar ik weet dat ik niet alleen ben. Ik heb mijn medicijnen al ingenomen, ook de oxazepam voor noodgevallen, maar toch voel ik mij niet fijn.

Opeens komt de vraag in mij op........ik kijk om mij heen en naar de foto's aan de muur, ik kijk ook naar Max en voel hoeveel ik van hem hou, maar die vraag komt weer op, ik merk hoe ik het antwoord wil ontwijken, maar waarom, ben ik er bang voor? Ik was goed bezig, positieve gedachtes, toekomst plannen. Ja...... Die kant moet ik op, die weg moet ik volgen.

Waar komt deze verdriet vandaan? deze leegte. En weer komt die vraag op. "Wil je dood?" Zo, ik heb het gezegd, het is er uit. En er achter aan, stel ik mij de vraag: "Maar daar dacht je toch niet meer aan, het was toch meer naar de achtergrond gegaan?" ik voel nu ook dat ik boos op mezelf ben, om die vraag in mijn hoofd toe te laten. Ik wil daar niet aan denken. Ik mag daar niet aan denken, dat hoort niet. Die gedachtes zijn niet normaal, het zijn zieke gedachtes. Ik wend mij tot de Heer en vraag om hulp, om hulp en om vergevenis voor mijn gedachtes. Voor de rest doe ik niks met de gedachtes, ik beantwoord ze maar neem geen actie, dus dat is eigenlijk al een klein stapje in de goede richting, maar ik ben er niet tevreden mee, want het stapje is voor mij niet groot genoeg. Ja, ik wil nog steeds dood, ik voel mij nog steeds doodongelukkig. Ik wil niet leven, niet met dit gevoel, maar ik heb geen keus, dat weet ik. En dat ben ik maar denk ik aan het accepteren. Dat er tijden zullen zijn, dat ik mij zo ga voelen, en dat dit gevoel ook weer weg gaat. Hoe rot dit gevoel ook is, ik moet dit gevoel er laten zijn, voor de rest er niks mee doen. Laat de tranen maar vloeien, dat mag, want na de tranen zal ik mij weer beter voelen. Ik moet beter naar mijn lichaam luisteren. Als die wilt huilen, laat hem huilen, als die wilt schreeuwen, schreeuw, als die wilt uitrusten, neem die rust, maar moet realistisch blijven. Ik beslis over mijn lichaam en niet Het Zwarte Monster.

Ik moet alleen leren om mijn gedachtes te controleren, ook mijn zwarte gedachtes. Om zo ook over mijn gedachtes te kunnen beslissen, want op het moment is dat niet zo. Op het moment beslis ik niet over mijn gedachtes, vooral mijn zwarte gedachtes. Ik probeer ze een beetje te leiden door te bidden, therapieën en medicijnen, maar het lukt nog lang niet. Om ze te kunnen leiden, moet ik eerst er bewust van zijn dat ik ze heb op het moment dat ze binnen komen, dan moet ik ze accepteren dat ze er zijn en dan zo snel mogelijk, voordat ze schade aanrichting moet ik ze naar de uitgang leiden.

Uiteindelijk ga ik deze dagboek niet eindigen met het einde die ik graag zou willen en waarover ik het aan het begin van het schrijven ervan, er over had. Maar ik ga het ook niet eindigen met zo een zwart gevoel als waar ik mee begon met schrijven, een beetje er tussen in. Het einde van van dit dagboek is grijs. Helaas geen rozen geur en maneschijn. En helaas zie ik de wereld niet door een roze geur.

Ik eindig op een slechte dag, op een koude, grauwe winterdag, met grijze wolken, veel wind, regen en lage temperaturen. Dir is niet alleen het weerbericht als ik vanuit mijn stoel, door het raam naar buiten kijk. Maar ook mijn inwendige weerbericht, want net zoals buiten, schijnt er vandaag geen zonnetje in mij.......

EINDE

De opname in de psychiatrische afdeling is een zware, verdrietige, angstige eenzame maar ook confronterende tijd voor mij geweest. Iets wat ik eigenlijk hoop nooit meer mee te maken, het waren eigenlijk de 2 grootste angsten die ik altijd gehad heb. 1, opgenomen worden in een psychiatrische inrichting of ziekenhuis maakt niet uit en de 2de was elektrische schokken in mijn hoofd. Ik heb daar zo ontzettend veel gehuild, 's avonds huilde ik mij zelf in slaap. De hele tijd dat ik daar geweest ben, dacht ik dat iemand mij daar gewenst had en dat ik daarom daar zat.

Ik luisterde liever naar waarom anderen daar zaten, om te vergeten waarom ik er zelf zat. Het was zo ontzettend zwaar, terwijl iedereen juist zo ontzettend goed voor mij was, zowel personeel als bewoners.

Ik was echt de weg kwijt, ik liet ook niemand op bezoek komen, alleen mijn moeder en mijn kinderen, en als hun kwamen hield ik mij altijd groot. Ik wilde ze niet nog meer zorgen geven.

Deze ervaring heeft wel een hele grote litteken bij mij achter gelaten, ik heb er nog steeds nachtmerries over.

Ik slaap ook nog steeds niet, sinds ik weer thuis ben in bed, maar op de bank. Ik heb het een paar keer geprobeerd, om gewoon in mijn kamer in bed te slapen, maar het gaat niet. Dus ik slaap op de bank.

---------------------------- ER ZIJN GEEN BINNENWEGEN RICHTING BETER --------------------------