De dood is geen Taboe...

Lieve Lezer,

Vandaag wil ik een reis met je maken. We gaan naar het spookhuis, dus maak je gordel maar vast.

Ik heb vaker in mijn Posts aangegeven dat ik mij op het moment in een rustperiode bevind, maar ik voel ook een einde komen aan die rustperiode weer.

Ik bevind mij wel in de Zwarte Tunnel, maar daar bevind ik mij al jaren, daar heb ik mijn medicijnen ook voor. ( De Zwarte Tunnel samen met de Het Doolhof zijn mijn depressie). De medicijnen zijn om de tunnel minder donker te maken en alles wat minder eng en draagbaarder te maken.

De dood is bij mij altijd aanwezig, is ondertussen ook iets geworden dat bij mij hoort.

Ik ben er ook niet bang voor, praat er makkelijk over en is zeker geen Taboe voor mij.

Ik ben weer op weg naar Het Doolhof, we gaan weer op bezoek naar de Demonen en Monsters in mijn hoofd, ze roepen mij. Ik probeer geen gehoor te geven, maar ze blijven roepen. Ze hebben een boodschap voor mij, een boodschap die ik niet wil horen. Ze willen mij vertellen dat deze rustperiode weer aan zijn einde komt, en ik weet het ook. Daarom wil ik het niet horen.

Ik voel het in mijn dromen en vanaf het moment dat ik s’morgens mijn ogen open doe. Ik slaap onrustig en als ik in de ochtend wakker word, voel ik een brok in mijn keel, ik kom niet goed uit mijn woorden en ik voel hoe mijn lichaam overwhelmed is door verdriet. Ik ben dan erg emotioneel.

Als ik Max in de ochtend uitlaat voel ik hoe de tranen over mijn wangen glijden.

De Demonen en Monsters in mijn hoofd laten mij weten dat Het Zwarte Monster onderweg is, hij is aan het ontwaken. Ik voel hem, hij komt dichterbij.

Max (mijn hond) voelt hem ook, hij is dichter bij mij, meer dan normaal, hij laat mij geen moment alleen, houdt mij goed inde gaten.

Max en ik lopen altijd langs een groot grasveld bij mij in de buurt, waar twee hele grote bomen in staan. En ik weet niet waarom , maar op de een of ander manier voel ik mij

aangetrokken tot die bomen, ze zijn echt mega groot. Eén ervan noem ik ook mijn boom.

Bij het enen laatste bezoek van Het Zwarte Monster werd ik gevonden door mijn moeder, waardoor mijn moeder door de stress, door mijn schuld een lichte TIA kreeg. Ik kreeg dit achteraf te horen.

En gelukkig vond ze mij op de bank, want als ze mij had gevonden zoals Het Zwarte Monster de laatste keer gepland had, dan was het veel erger geweest.

Daarom heb ik de belofte gemaakt en ik zal mijn uiterste best doen, om mij aan die belofte te houden, maakt niet uit of Het Zwarte Monster van mij wint of niet. Mijn moeder mag niet degene zijn die mij vindt.

Tot aan de dag van de ene laatste keer, dat ik de strijd met Het Zwarte Monster verloor en mij aan hem overgaf, heb ik dat altijd met pillen gedaan. Heel veel pillen, soms gemengd met alcohol. Zoveel, dat ik een lopend wonder ben en mijn bescherm engel, heel hard voor mij vecht steeds om mij terug te halen.

Bij het laatste bezoek van Het Zwarte Monster hadden wij dus iets anders gepland. In principe zou ik bij de trap gevonden worden. Het zou op een zondag ochtend zijn, toen ging ik nog niet elke zondag naar de kerk, dat doe ik nu wel.

Mijn moeder ging dan op bezoek bij mijn broer, dus Max en ik waren altijd op zondagochtend alleen thuis.

Met de riem van Max, het is een trekriem, het ene uiteinde zou ik vast maken aan een trap treden, de trap naar zolder is open, dus het andere uiteinde dat smaller wordt als je er aan trekt zou ik om mijn nek doen.

Ik had alles uitgemeten, wist precies op welke treden ik moest staan, waar het touw precies vast gemaakt moest worden. Hoe laat mijn moeder ongeveer thuis zou komen. Er kon niks mis gaan.

Tenminste dat dacht ik, maar……………. Ik was 1 klein dingetje vergeten, iets heel belangrijks………….

Max!!!

De hele voorbereiding was hij bij mij en op het moment dat ik de touw om mijn nek deed, ging hij voor mij op de trap zitten zodat ik geen stap vooruit kon zetten en begon te piepen, met zijn hoofd duwde hij mij naar achteren. Op dat moment moest ik heel hard huilen en hij bleef maar piepen. Voor even hoorde ik Het Zwarte Monster niet, ook de Demonen en Monsters in mijn hoofd niet. Voor heel even was het stil in mijn hoofd. Ik hoorde alleen Max piepen.

Ik heb toen de touw om mijn nek losgemaakt, ben op de trap naast Max gaan zitten en heb Max heel lang vastgehouden. Max redde mij niet alleen die dag, maar redde ook dat mijn moeder mij op zo een afschuwelijk wijze zou vinden.

Ik weet niet of ik ooit de strijd met Het Zwarte Monster ga winnen, of dat hij uiteindelijk gaat winnen. Maar mijn moeder mag in ieder geval niet degene zijn die mij vindt.

Ik zat je net te vertellen over twee grote bomen die ik elke dag zie waar ik elke dag langs loop. Je zult je zeker afvragen, wat hebben deze hiermee te maken.

Omdat Max mij gered had die dag, begreep ik dat ik het nooit meer thuis kon doen. Maar al snel kwam Het Zwarte Monster met een oplossing. De oplossing om het niet thuis te doen en om niet door mijn moeder gevonden te worden. De oplossing was mezelf ophangen aan zo een grote boom, we hadden de tak al uitgezocht. Daar loopt bijna niemand. De takken zagen er stevig genoeg uit en in de avond is het daar zo donker dat ook al zou er iemand langs lopen, word je niet gezien tot de volgende dag als de zon weer opkomt. Dit was het plan!

Maar het volgende dat ik je ga vertellen, ga je niet geloven en het is eerlijk waar, daarom heb ik ook foto’s gemaakt van de bomen.

Een paar weken terug, of een maand terug, ik weet het niet meer precies was er een storm over het hele land. Was ook op het nieuws, er is veel schade geweest.

De bomen waar ik het over heb, hebben ook last van de storm gehad en het lijkt net of er een bliksem op ze ingeslagen is, precies op de tak die ik nodig had.

Zal het universum het ook niet mee eens zijn met Het Zwarte Monster? Zullen mijn gebeden op zondag in de kerk gehoord worden? Dat kan niet, want ik bid niet voor mezelf, maar voor de mensen die mij lief zijn, ook al is het niet wederzijds.

De laatste strijd heb ik toen gewonnen van Het Zwarte Monster, hoe zal de volgende zijn?

Met wat zal hij nu weer komen? Hoe lang gaat deze strijd nu weer duren, en ga ik deze overleven? Allemaal vragen dat ik mij weer opnieuw stel? Al mijn angsten komen weer naar boven. Ik probeer mij sterk te houden, maar ik ben bang. Ik voel dat hij onderweg is maar ik weet niet hoe lang hij er over zal doen om er te komen, hij komt deze keer heel langzaam, maar ben bang dat hij dan ook veel sterker zal komen. Hij moet wel sterker komen, want ik ben ook sterker dan de laatste keer, maar......... zal ik sterker dan hem zijn? Eerst had ik ook mijn schilderen, die mij hielpen om sterk te blijven, ik haalde kracht eruit maar die helpen nu ook niet meer. Er is weinig waar ik nog kracht uit kan halen! Ik moet kracht uit mezelf halen en daarvoor moet ik heel erg diep graven.

------------- ALS HET MAKKELIJK ZOU ZIJN, ZOU IEDEREEN HET KUNNEN DOEN --------------