De lessen zijn hard, de dood is geen Taboe...

Lieve Lezer,

Mensen kijken raar op. De meeste begrijpen het ook niet. Ze worden er een beetje stil van. Ze weten niet zo goed wat ze er op moeten zeggen. En als ze er dan eindelijk wat terug tegen mij zeggen, dan krijg ik vragen zoals: Waarom? Ben je ziek? Ben je niet gelukkig? Maar.... je bent nog zo jong! Heb je problemen? Ach...... Doe toch niet zo raar joh! Zo moet je niet denken, weet je wat jij moet gaan doen? Jij moet gewoon leuke dingen gaan doen en niet van die rare dingen zeggen. Je bent gezond, je hebt het financieel goed voor elkaar, lieve kinderen, leuke vrienden, je hebt een leuk leventje. Je moet niet zo stressen.

Dit soort dingen en nog veel meer, kan ik verwachten van mensen die geen idee hebben wat mijn ziekte inhoud. En waarom? omdat mijn ziekte aan de buitenkant niet zichtbaar is en ik in de loop der jaren een expert ben geworden, in het verborgen (camoufleren) van deze ziekte. Maar het is geen Taboe! Ik praat er misschien niet over, maar dat is om het een ander niet ongemakkelijk te maken.

Als je een gebroken been hebt, kan iedereen zien dat je niet goed kan lopen en iedereen gelooft dan ook dat je niet goed kan functioneren en dat je pijn hebt. Maar als de binnenkant van je hoofd stuk is, ziet niemand het. En als jij je pijn camoufleert en verbergt met een glimlach naar de buitenwereld, zodat niemand je lijden ziet, dan is het voor een buitenstaander heel moeilijk te begrijpen wat je ziekte inhoud. Dan kan je opmerkingen krijgen als: "Ach.... Doe toch niet zo raar, het zit allemaal tussen je oren." En daar hebben ze eigenlijk wel gelijk in. Het zit letterlijk tussen mijn oren, ja...... In mijn hoofd...... Daar gaat het fout.

Mensen kunnen mij wel 100 redenen geven waarom ik niet zou moeten opgeven en waarom ik alles binnen mijn macht zou moeten doen, om door te gaan. En ik heb maar 1 reden nodig om op te geven. Wilskracht! Daar draait het bij mij om, alleen maar om wilskracht. Dat heb ik niet meer, wil het ook niet meer hebben en ben ook niet van plan om maar iets te doen om het terug te krijgen. Met mijn hart op tafel durf ik te zeggen, dat ik moe ben. Maar het is niet zomaar een lichamelijke vermoeidheid, het is ook een geestelijke vermoeidheid.

Ik heb tientallen redenen om mij gelukkig te voelen. Maar ik voel mij het tegenovergestelde. Ik voel mij down, verdrietig en ongelukkig.

Nu ik samen met mama woon, maak ik geen toekomst plannen. Waarom? Omdat ik niet geloof dat er een toekomst voor mij is. Ik leef eigenlijk dag bij dag. Ik zie wel wat morgen brengt. Waarom ik niet alleen woon? Voor mijn eigen veiligheid. Maar zo lang Max er is, ben ik veilig. Hoewel ik geen toekomst plannen maak, denk ik er soms wel over na, maar liever doe ik het eigenlijk niet, ik vind het alleen maar eng.

Mijn toekomst gaat tot aan de dag dat Max er ook niet meer is, heb ik ook aangegeven bij mijn behandelaars en mama.

In de loop der jaren heb ik veel mensen achter mij moeten laten, sommige vrijwillig, soms ook niet. Ik heb mensen gekwetst, soms hebben ze mij gekwetst. En ook daar ben ik een beetje moe van. Gewoon geen pijn meer, voor niemand meer!

Ik heb mezelf afgesloten voor de liefde en ik laat echt helemaal niemand binnen. Niemand komt in de buurt van mijn hart. Nu niet, morgen niet, over morgen ook niet. De tijd dat ik hier nog moet zijn, zal mijn hart op slot zitten, en de sleutel heb ik weg gegooid.

Ik ben tot de conclusie gekomen dat de liefde niks voor mij is.(Liefde tussen een man en een vrouw) Dus na mijn laatste relatie heb ik een toren om mij heen gebouwd, geen muur, maar een hoge toren zonder ramen, waarin ik mezelf heb opgesloten, waar geen prins op het witte paard naar boven kan klimmen. Heb mijn hoofd kaal geschoren, en de toren heeft geen ramen, zodat ik mijn vlechten niet uit het raam kan gooien om gered te worden.

En laten wij nou eerlijk zijn, wat is nou een leven zonder liefde? dan stelt het toch niet zoveel voor? Wat kan er mooier zijn, dan je Soulmate ontmoeten en samen oud te worden, volgens mij niet veel. Maar helaas, dat soort liefde is er voor mij niet in dit leven. En dat geeft ook niet, ik heb het geaccepteerd. Maar dat is wel 1 van de redenen, waarom ik geen wilskracht meer heb.

Ik weet dat als de Heer mensen uit mijn leven verwijderd en de deur achter mij sluit, ik er op kan vertrouwen dat er een andere deur voor mij open zal gaan, een betere deur. En dat de mensen die de Heer uit mijn leven verwijderd, verwijderd zijn voor mijn eigen bestwil. Ook al zie ik het zelf misschien niet zo op dat moment. De Heer heeft dan andere plannen voor mij, betere plannen.

Ik ben gedwongen om afscheid van iemand te nemen ( niet mijn ex ) waarvan ik dacht, dat ik dat nooit zou moeten doen. En ondanks dat ik weet dat het misschien het de beste beslissing is voor ons beiden, blijf ik mezelf af vragen, of er niet een andere minder pijnlijke oplossing was geweest. Want door deze beslissing is dat hele kleine wilskracht dat ik ergens heel diep verborgen in mezelf zou kunnen hebben, helemaal verdwenen.

Ik weet dat de Heer ons op de proef stelt om te zien of wij onze lessen geleerd hebben. En dat hij ons niet meer geeft dan wat wij aan kunnen.

Maar soms.......... Ja.......... soms vraag ik mij af, of de Heer niet denkt dat ik sterker ben, dan dat ik eigenlijk ben. Want mijn lessen zijn keihard, echt, zonder genade. En wat ik achter die gesloten deuren moet achter laten is mij veel te dierbaar. Is mijn eigen leven niet waard! Ik betaal een hele hoge prijs. Ik moet in de Heer blijven geloven en vertrouwen, en dat heb ik tot nu toe ook gedaan. Maar soms................Ja .........soms, soms denk ik dat mijn gebeden niet gehoord worden.

------------------------ DON'T LET YESTERDAY TAKE UP TOO MUCH OF TODAY -------------------