Een schreeuw om hulp.....

Lieve Lezer,

Welkom bij een nieuwe Post van Carmen's Journal.

Gezien het jaargetijde waarin wij zitten zouden wij opgewekter moeten zijn.

Het is Lente!

Het zonnetje zou moeten schijnen, op zijn mist een klein beetje.

De bloemetjes horen te bloeien en de vogels te zingen, maar helaas als ik uit het raam kijk, zie ik een heel ander schilderij. 

Als ik door het raam naar buiten kijk, dan lijkt het alles behalve lente. 

Het lijkt wel Herfst!

De lucht is grauw en donker. Het zonnetje is nergens te bekennen, het regent en het waait.

De bloemetjes houden zich nog verborgen in hun knop en de de zang van de vogeltjes is nergens te horen. Je hoort alleen maar de wind af een toe een schreeuw geven of de regen druppels tegen het raam kloppen.

Toch blijf ik tegen mezelf zeggen dat het Lente is en wil ik dan ook de Lente in mijn hoofd zien. Ik heb genoeg grauwe en koude dagen gehad. Het wordt tijd voor zonnige en gekleurde dagen. Het wordt tijd dat de bloemetjes uit de grond beginnen te bloeien en dat wij zelf mee bloeien. We moeten zelf meer uit onze knop zien te komen.

Het is weer tijd voor de mooie gekleurde velden met tulpen. 

Het wordt tijd om de grauwe en donkere dagen achter mij te laten.

En aangezien het weer niet echt mee wilt helpen, zal ik het op een ander manier moeten doen, om mijn hoofd te overtuigen dat het Lente is.

Ik probeer het een beetje door mijn kunst te doen. Ik ben laatste dagen weer wat meer bezig met mijn verf. Ik probeer een beetje creatief te blijven, maar het wilt nog niet helemaal lukken zoals ik wil. Af en toe maak ik wel wat, maar het is nog lang niet op het niveau dat het zou moeten zijn. En ik ben er ook niet zo vaak mee bezig als ik er mee bezig zou moeten zijn.

En weet je wat? Ik ben bang dat het niet meer gaat worden wat het was. Het lukt gewoon niet. Daarom ben ik een beetje op zoek naar andere technieken. Ik hoop daardoor wat meer geïnspireerd te worden, en wat vaker te gaan kliederen met mijn verf.

Ik wil jou lieve Lezer, trouwe Lezer, bedanken.

En ook de Lezers die lid zijn geworden van Carmen's Journal, wil ik bedanken. Ik voel mij vereerd, echt waar.

Ik voel mij vereerd dat Carmen's Journal steeds meer Lezers krijgt, ik word daar echt heel vrolijk van en als ik het mag zeggen, toch ook wel een klein beetje trots.

Ik zie Carmen's Journal ook een beetje als mijn kindje en als ik dan zie dat er beetje bij beetje, steeds meer mensen komen kijken, dan krijg ik toch wel een fijn gevoel van binnen. 

Je moest eens weten wat voor een kluns ik eigenlijk ben met internet en computers. Dus toen ik besloot om een blog te beginnen en de website te bouwen, denk maar niet dat ik het zo, 1,2,3 gedaan had.

Het is misschien een hele simpele website, maar ik heb er echt best wel lang over gedaan. En je moest eens weten, hoe vaak ik steeds weer opnieuw moest beginnen omdat ik het niet had opgeslagen.

Ik weet het .......... Ik had het ook uit handen kunnen geven, en een website kunnen laten maken door iemand anders, zodat het echt professioneel was.

Maar ik wilde het zelf doen, zodat het echt helemaal van mij was, van het begin tot het eind. 

Ik geef wel toe, dat ik af een toe dingen op het Internet zocht, zodat ik wist hoe ik bepaalde dingen moest doen.

Carmen's Journal heb ik via Wix gedaan, dus heb gelukkig wel wat hulp gehad. Als ik er echt niet uitkwam, dan hing ik weer aan de telefoon waar ze mij stap voor stap uitlegden hoe ik verder moest gaan.

En zo heb ik ook via Spaces een App gemaakt voor Carmen's Journal. Zodra ik genoeg lezers en/of leden heb bij onze Blog, wil ik een echte app maken, die te vinden zal zijn in de App Store, maar dat is wel prijzig, daarom wacht ik daarmee nog even.

Via de App is niet alleen de Blog beter te volgen, Leden krijgen bericht bij het publiceren van een nieuwe Post, maar wordt de communicatie ook beter tussen de Leden die de App hebben (downloaden) en mij. 

Dat is nu ook zo via Spaces, maar via de App bij de App Store is het toch ietsje anders, heb je ook meer mogelijkheden en is het ook professioneler.

Ik wil met Carmen's Journal een heel klein positief verschil maken in de wereld zolang ik er ben. Ik kan de wereld niet mooier maken. En ik kan in mijn eentje niet Het Taboe verbreken dat er is, als we het hebben over alles wat te maken heeft met mentale gezondheid. Ik kan wel mijn best blijven doen en er zelf heel openlijk over spreken, in de hoop dat er zo mensen mij zullen volgen en hetzelfde zullen doen. Gewoon er over praten zonder enige schaamte of filter. 

Ik kan ook niemand genezen. Ik kan mezelf niet eens genezen. 

Maar mijn woorden kunnen misschien iemand die lijd wel troost en begrip bieden, wat eenzaamheid weghalen. Of op zijn minst wat afleiding op een moeilijk moment geven. 

Ik weet hoe donker en eenzaam het kan zijn. Ik weet hoe het voelt als mensen je niet begrijpen, als ze je raar aankijken, je nawijzen en je letterlijk voor gek verklaren. Vooral de mensen die je lief hebt.

Ik weet hoe het voelt als mensen afscheid van je nemen omdat je anders bent, of je dwingen om zelf afscheid van ze te nemen omdat je anders bent. Ik weet wat het is, om in de duisternis te leven.

Mijn grootste vijand wenst ik dat niet.

Maar weet je? ja, wij zijn anders, denken anders, zien anders, horen dingen anders, voelen zelfs anders, maar.........Wie bepaald dat, dát gek is?

Een rare vraag misschien, maar, wie bepaald dat gek, gek is? Zijn wij gek omdat wij anders zijn? Zijn wij gek omdat wij anders zijn als de rest van de wereld?

Omdat de gevoelens bij ons anders binnen komen? 

Het is zo makkelijk om over een ander te oordelen als je geen idee hebt waar je het over hebt, vooral als er aan de buitenkant niks te zien is.

Ondanks mijn eigen duisternis en pijn, probeer ik mensen te motiveren en uit hun duisternis en eenzaamheid te halen.

Op Facebook ben ik lid van veel Facebook groepen over mentale gezondheid. En het valt mij op, hoeveel mensen om hulp schreeuwen.

Soms willen ze alleen maar een luisterend oor, of vragen hoe een ander door een moeilijk moment is gegaan.

Soms kan ik reageren, soms helaas ook niet. Ik kan geen advies geven, ben geen arts en doe het dan ook niet.

Ik luister wel naar ze en probeer ze heel voorzichtig een klein beetje uit de duisternis te halen. Maar moet altijd voorzichtig zijn voor mezelf, omdat ik daar heel gevoelig voor ben. En terwijl ik een ander uit de duisternis probeer te halen, duw ik mezelf er in.

Ik kan mij heel erg aantrekken wat een ander voelt, en dat doet mij natuurlijk geen goed.

Maar ik zou zo graag iedereen willen helpen, iedereen uit die donkere duisternis te halen.

En deze Post wil ik dan zelf ook als een schreeuw om hulp gebruiken, want ik kan het niet alleen. 

Ik heb het hier boven ook al eerder gezegd. 

Het Taboe op mentale gezondheid moet verbroken worden. Wij moeten met elkaar er over kunnen praten. Wij kiezen er niet ervoor, om een mentale ziekte te hebben, maakt niet uit, welke het ook is. 

WIJ ZIJN NIET GEK!

Wij horen ook in deze maatschappij. Wij willen ook mee functioneren in de maatschappij. Wij willen niet als rare wezens aangekeken worden en nagewezen worden.

Wij willen de Trauma's die wij hebben, helemaal niet hebben, maar wij hebben ze nou eenmaal. En wij moeten ermee leven.

Ja......... Het klopt, het zit bij ons tussen onze oren. Maar het zit LETTERLIJK tussen onze oren. 

Wij stellen ons niet aan en het gaat niet over, door middel van leuke dingen doen, want wij kunnen niet zomaar leuke dingen gaan doen.

En dat wij een goeie baan hebben, een mooi huis, een leuk gezin, etc. betekent het niet dat mentaal alles oké is, ook dan kunnen wij ziek zijn.

Ook een kind kan depressief zijn. Er zijn zo ontzettend veel verkeerde vooroordelen die zo ontzettend veel pijn doen. Die gewoon naar je worden geroepen waar je bij staat, zonder dat ze weten wat voor schade ze aan het aanrichten zijn.

Toon alsjeblieft een beetje begrip. Heb een beetje medeleven. Onze ziektes zijn onzichtbaar voor de buitenwereld, alleen wij zien ze, voelen ze, horen ze, ruiken ze etc.

Maar wij moeten er ook over kunnen praten, zonder enige filter of angst om afgewezen te worden.

HELP MIJ!

ALSJEBLIEFT HELP MIJ OM HET TABOE TE VERBREKEN OP MENTALE GEZONDHEID!

Hiermee, met deze schreeuw om hulp wil ik deze Post afsluiten vandaag, ik geef bovenstaande zin mee om even er over na te denken.

LOVE YOU ALL!💖🐾👄🍀

----------------------------------- FIND A REASON TO SMILE EVERY DAY ---------------------------------