Een tikkende tijdbom...

Lieve Lezer,

Het slapen gaat wel redelijk de laatste tijd. Ik word niet zo vaak meer wakker s 'nachts. 1Keertje, maar val dan wel snel weer in slaap.

Ik word vroeg wakker, maar dat heb ik altijd gedaan en dat komt ook omdat ik in het algemeen ook vroeg slaap.

Ik word ook niet meer zo moe wakker. Lichamelijk gaat het wel beter, minder pijn, op de hoofdpijn na.

Dat ik vroeg wakker word vind ik niet erg, vind ik wel fijn, want dan ga ik ook vroeg met Max lopen en dan laat ik hem ook een beetje los, zodat hij lekker zijn gang kan gaan. (En dan kan ik ook mijn gang gaan met mijn gejank).

Ondanks dat het weer niet echt meehelpt probeer ik wel positief te zijn. Van de bank af te komen en iets te ondernemen.

Ook al, is het een beetje moeilijk met dit weer. Als je naar buiten kijkt, word je daar niet echt vrolijk van.

De lucht is grauw en grijs, het zonnetje wil maar niet schijnen en het regent niet de hele dag door, maar we hebben veel buien er tussendoor.

Zo probeerde ik gisteren na het uitlaten van Max, even in de tuin bezig te zijn met het opnieuw schuren van mijn dikke dame (ik heb haar Clara genoemd) maar helaas heb ik het niet kunnen afmaken, want het begon te regenen. Ik wilde mijn hoofd afleiden na een jank bui. Ik had bezoek van Het Zwarte Monster en mijn Demonen en had even geen zin in bezoek. Ik had ze al genoeg gehoord tijdens mijn wandeling met Max. Dus ik had mijn oordopjes ingedaan, keiharde rockmuziek aan en was gaan schuren. Het was helaas van korte duur want door de regen moest ik naar binnen gaan.

Medicatie had ik al ingenomen, dus verder kon ik niks doen, dan alleen maar afwachten tot dat Het Zwarte Monster en mijn Demonen zich zouden vervelen als ze zagen dat ik ze negeerde en zouden weggaan. Want dat was wat ik moest doen, ze negeren, net doen als of ik ze niet hoorde, maar hun weten maar al te goed dat het niet zo is. En het is heel moeilijk om ze te negeren. Vandaar ook mijn hoofdpijn.

Soms weet ik echt niet hoe ik hier doorheen moet komen. Ik heb ook geen idee van de toekomst, waar ik erg bang voor ben, onzeker van word en daarom ik ook niks durf te plannen. Is er wel een toekomst voor mij? Het is echt niet, dat ik het niet probeer.

In mijn diepste wil ik een stem horen, een stem van een engel. Het kan niet zo zijn, dat ik alleen maar Monsters en Demonen in mij heb. Dat kan toch niet?

Ik wil geloven dat deze engel mij zal helpen, zodat dit leven mij niet zal verscheuren. Ik wil geloven, dat het beste nog steeds op mij wacht.

Ik wil geloven dat wat er ook staat te gebeuren, dat ik mag leven met hoop in mijn hart.

Ik geloof in miljoenen kleuren ook al zie ik zie ik alleen maar zwart.

Maar zijn die kleuren wel voor mij? Heb ik geen recht op die kleuren?

Gisteren telefonisch gesprek gehad voor de behandeling persoonlijkheidsstoornis, ik weet nog steeds niet of ik word toegelaten of niet. Ik weet alleen dat het twee keer in de week is, therapie is een jaar lang, dat het erg intensief is, en dat het in groep is, wat ik absoluut niet wilde. Maar het is weer wachten op antwoord. En als ik begin, met een beetje geluk begin ik pas volgend jaar. Dus eigenlijk heb ik nog helemaal geen duidelijkheid gekregen. Nu gaan ze weer samen in overleg, kijken of er een passend therapie voor mij is. (Binnen de persoonlijkheidsstoornis therapie)

Ik zal een paar keer moeten komen om met verschillende therapeuten te praten, voordat er besloten wordt of ik toegelaten word of niet. Ondertussen moet ik wel bij Indigo blijven ter ondersteuning.

Dit is wel mijn laatste kans op genezing, na deze therapie is er niks meer voor mij.

Je zou zeggen dat ik dan uitbehandeld ben. Nou nee. De Expertise Centrum denkt er niet zo over. Dat ik een therapie niet krijg, betekent niet dat ik uitbehandeld ben.

Daarom is deze therapie zo belangrijk voor mij. Als ik deze therapie doe, en ze genezen mij, prima..... alles ok. Als ik deze therapie doe, en ik genees niet, dan ben ik wel uitbehandeld, en dan helpt de Expertise Centrum mij. Dus als ik deze therapie doe, is het voor mij, wat de uitkomst ook is, een win, win situatie.

Het nog steeds niks weten, maakt mij erg nerveus.

Het is steeds alleen maar wachten, wachten, wachten. Ze hebben gewoon niet door hoe moeilijk en zwaar dat wachten en die onzekerheid voor mij is. De dagelijks gevecht weer met mezelf aangaan is erg zwaar!

Ik ben een tikkend tijdbom die elk moment kan afgaan................

Het is erg moeilijk om mezelf dagelijks zien te overleven, met zoveel verschillende emoties in mij. En geloof mij, ik probeer het echt.

Wat ik soms zo makkelijk uitspreek van niet overleven maar leven, is in mijn werkelijkheid niet zo makkelijk te doen.

Alleen ik wil sterk zijn!

Ik weet dat ik een belofte heb gemaakt wat betreft Max, dat ik niks zal ondernemen zolang Max er is, want ik wil niet dat Max zonder baasje komt te zitten, ik wil dat hij het beste leven heeft dat hij maar kan krijgen. En ik wil ook die belofte nakomen. Ik doe echt mijn uiterste best ervoor. Ik wil hem niet in de steek laten. Misschien klinkt het een beetje raar, dat ik wel aan Max denk maar niet aan vrienden of familie leden, maar dat komt doordat voor familie leden of vrienden uit eindelijk het leven gewoon doorgaat, ze zullen misschien even rouwen, maar op een gegeven moment, word ik maar een herinnering en bovendien zij kunnen voor zichzelf zorgen. Max kan dat niet.

Wat familie betreft heb ik ook niemand aan wie ik Max zou kunnen toevertrouwen.

Ik ben ook niet iemand die snel vriendschappen maakt. Dat is altijd zo geweest. Op de basisschool had ik 1 beste vriendin. Op de middelbare school had ik helemaal geen vrienden. En later konden mensen altijd mij als de zus van, vriendin van, vrouw van..... Nooit voor gewoon wie ik echt was. Ik had al snel een vast vriendje, en uitgaan en zo was altijd met zijn vrienden.

Toen ik begon met werken, werden sommige collega's wel vrienden. Maar hoe hoger de functie werd op werk hoe minder de vriendschap werd, want in sommige bedrijven wordt er van je verwacht dat je wel een afstand houdt van de medewerkers, omdat je een voorbeeldfunctie hebt.

Hoewel ik altijd heb geprobeerd ondanks mijn functie een goede relatie te hebben met de medewerkers, gewoon 1 collega meer te zijn.

Dat doet mij denken aan een keer, toen ik werkte als bedrijfsleidster in een supermarkt.

Er was een medewerker die had sex met zijn vriendin gehad, zij werkte ook met ons. En hij moest naar de huisarts omdat hij last van (laat ik het netjes zeggen) zijn geslachtsdelen, maar hij wilde niet alleen gaan, en wilde ook niet dat zijn moeder erachter kwam, toen vroeg hij aan mij of ik mee wilde gaan. In een supermarkt werk je veel met jonge mensen, maar dat was zelfs voor mij een beetje raar. Ik ben toen ook meegegaan. Maar toen hij moest onderzocht worden, zei ik wel dat ik liever in de wachtkamer wachtte. Het voelde een beetje ongemakkelijk. Het was ook geen minderjarige ofzo.

Wat ik hiermee allemaal probeer mee te zeggen is, dat ik niet veel vrienden heb. Bovendien ben ik heel slecht in vriendschappen onderhouden, want ik bel nooit, spreek nooit af etc. Ik ben altijd met mijn gezin bezig geweest, toen ik die had.

Toch heb ik het geluk, dat ik in de loop der jaren wel een paar goede vriendschappen heb gemaakt. Echte vriendschappen. Het zijn vrienden, die weten dat wij elkaar niet elke dag, elke week, of elke maand hoeven te zien of te spreken. Het zijn mensen die mij accepteren precies zoals ik ben, dus ook met mijn Monsters en mijn Demonen. Ik weet dat ik op ze kan rekenen en dat een simpel telefoontje of appje genoeg is.

En als wij elkaar zin, ook al hebben wij elkaar misschien zelfs jaren niet gezien, weten wij, dat het goed zit. Wij weten wat wij aan elkaar hebben. Het zijn echte vriendschappen.

Net zoals bijvoorbeeld Mel, wij kennen elkaar sinds ik 18 was en hij volgens mij 16, wij zien elkaar bijna nooit, maar we kunnen altijd op elkaar rekenen.

En zo heb ik ook andere mensen en dan niet alleen met hun maar ook met hun partners, dat ik weet, dat als het echt nodig zou zijn, ik op ze kan rekenen. Een ander voorbeeld is, de vader van mijn kinderen, als er iets zou zijn, dan weet ik dat ik op hem kan rekenen.

Van de week kreeg ik een bericht van een vriend, die ik al heel lang niet gesproken heb. Hij maakte zich zorgen om hoe het met mij ging. Hij had op Social Media wat gezien en was een beetje bezorgt. Ik zou vorig jaar naar zijn verjaardag gaan, maar toen ging het heel slecht met mij en ik ging niet, ik zou eventueel ook blijven slapen daar. Volgens mij heb ik toen zijn vrouw nog gesproken om te zeggen dat ik niet zou gaan, maar ik weet het niet meer zeker.

Ik moet nu even kijken wanneer ik met ze een keertje afspreek. Hij vroeg meteen om Max. En als we afspreken gaat Max gewoon mee, want hij is gek op Max.

Aan deze persoon zou ik Max wel durven toe te vertrouwen. Want ik weet dat Max het heel goed zou hebben hier.

Alleen ik weet niet of ik sterk genoeg ben, om zelf afscheid van Max te nemen. Ik weet niet of ik dat zou aan kunnen.

Alleen op zo een hele donkere dag is alles mogelijk en ik wil daar niet aan denken, want tot op heden wat mij kracht gaf was het idee dat ik voor Max moest zorgen. Het gaf mij kracht en rust.

En als ik nu op een zwarte dag waarin ik alleen maar getreiterd word door Het Zwarte Monster, ik die kracht niet meer heb, want ik weet dat het goed komt met Max als ik er niet meer ben, dan word ik daar wel heel angstig van. Mijn gevecht wordt dan zwaarder.

Ik wil positief afsluiten. Mijn gevecht is nog niet voorbij. Ik heb dit gevecht nog niet opgegeven. Er zullen vast wel mensen zijn die mij wel opgegeven hebben, en vinden dat ik dit allemaal verdien, en dat is ook allemaal prima. Dat mogen ze vinden. Ik wens alleen iedereen het beste en hoop dat nooit iemand in mijn schoenen hoeft te staan, en hoeft te voelen wat ik voel. Ik wens niemand kwaad alleen maar liefde en goed, want dat is wie ik wil zijn en probeer te zijn. (Ondanks mijn monsters en Demonen).

Of ik het gevecht ga winnen is nog maar de vraag. Maar niemand mag eraan twijfelen dat ik mijn best ervoor heb gedaan.

Ik heb heel veel achter moeten laten, om nu dit gevecht te moeten verliezen. Dus ik blijf ertegen vechten. En probeer de tikkende tijdboom te blussen.

--------------------------- IF THINGS GO WRONG, DON'T GO WITH THEM ----------------------------