Lieve Lezer,
Welkom op mijn zondag. Vandaag niet zo mooi ontwaakt. Je kunt wel merken dat de Herfst begonnen is, als Max en ik in de ochtend buiten lopen is het nog donker en het wordt steeds donkerder. De dagen zijn ook steeds korter.
Ik vind de Herfst altijd zo een droevige maand. Niet alleen omdat ik er normaal gesproken zoveel last van heb. Maar omdat de bomen hun blaadjes verliezen de lucht grijs is, het regent vaak, ik weet niet, je wordt er niet echt vrolijk van.
Maar aan de andere kant (om er een positieve draai aan te geven) als je op een mooie droge zonnige Herfst dag in het bos loopt, kan ik er wel van genieten. De mooie oranje en bruine kleuren van de bladeren opgehoopt op de grond, en dan samen met Max er door heen rennen en zien hoe de paddenstoelen uit de grond komen groeien, ja dat is wel mooi.
Vandaag was het weer kerkdag. Het was een mooie kerkdienst. En toen wij uit de kerk kwamen, scheen ook het zonnetje en is het uiteindelijk toch wel een mooie dag geworden.
Na de dienst heb ik mama bij Jose afgezet zoals ik meestal doe op zondag en ben ik naar huis gereden. Ik heb Max nog even uitgelaten.
Ik twijfelde nog om met hem even een paar uur te gaan lopen, maar uiteindelijk heb ik het toch maar niet gedaan. Het is een beetje druk in mijn hoofd, met allerlei dingen die ik wil (moet) doen, en ik krijg pas rust als ik alles af heb. Ook al is 1 van die dingen, wel vaker met Max langer afstanden gaan lopen. Maar omdat wij deze week al een paar keer zijn wezen lopen, dacht ik vandaag van, laat ik de tijd vandaag aan iets anders besteden. Bovendien moest ik mij dan ook omkleden om met Max te gaan lopen, dus vandaar dat ik het uitgesteld heb.
Op zondag als ik naar de kerk ga, dan ga ik netjes gekleed, haar netjes, make upje op en dat soort dingen, en met Max wandelen, is gewoon met gympen aan, haar in een staart en gaan. En eerlijk gezegd had ik niet zoveel zin om mij weer om te kleden.
Ik zei net dat het een beetje druk in mijn hoofd is, maar wel op een positieve manier. Ik voel mij erg creatief, maar ik heb het gevoel dat ik het niet kwijt kan. Ik kan mijn creativiteit niet uiten. Ik pak mijn tekenblok en dan probeer ik vol goede moed wat te tekenen, zoals ik vroeger altijd deed, maar het lukt niet, ik word er alleen maar erg verdrietig van, dus dan moet ik het weer weg zetten. En geloof mij, dat is echt erg frustrerend. Want in mijn hoofd heb ik dingen die ik zou willen schilderen of tekenen zoals ik eerst deed, maar het lukt niet.
Gewoon mijn gevoel uiten in kleur en allerlei vormen
Dus wat ik nu doe is schrijven. Dat helpt een beetje, het is voor mij lang niet hetzelfde om mij te uiten, maar het is beter dan niks. In het schilderen kon ik meer mijn gevoel kwijt. En bovendien gaf het mij meer rust. Met het schrijven vind ik het nog moeilijk om de juiste woorden te vinden die mijn gevoel dan omschrijven. Af en toe zet ik wel wat woorden op papier, en dat publiceer ik dan op Facebook bijvoorbeeld. Maar ik vind het moeilijk.
Zo heb ik van de week iets geschreven voor Rachael, iemand die ik beschouwde als een goede vriendin, maar bij wie ik het verpeste. Wij hebben helemaal geen contact met elkaar. Zij zal ook nooit lezen wat ik geschreven heb, maar ik wil het hier wel publiceren.
En ben wel benieuwd naar je mening. Het heet een warm nest, omdat toen ik haar leerde kennen, ik leerde haar kennen via haar broer, zei zij tegen mij, dat ik in een warm nest terecht gekomen was.
Een warm nest....
Ik kwam in een warm nest,
waar ik met veel liefde verwelkomd werd
Ik kwam in een warm nest,
waar ik deel uit van mocht maken
Ik kwam in een warm nest,
waar jouw familie, mijn familie werd
Ik kwam in warm nest,
waar jij, mij jouw vriendschap schonk
Ik kwam in een warm nest,
waar ik onze vriendschap verpeste
Ik kwam in een warm nest,
waar ik beschuldigd en veroordeeld werd
Ik kwam in een warm nest,
waar ik veroordeeld werd zonder verdediging
Ik kwam in een warm nest,
waaruit ik verdreven en verbannen werd
Ik kwam in een warm nest,
waar ik uit moest voor altijd..........................
Ik heb ook in mijn hoofd dat ik het boek van Mark Verhees uit moet ( nou ja, het is net echt moeten, het moet van mij, het is meer ik wil het graag) lezen. Ik ben wel begonnen met lezen, het leest echt heel makkelijk en tot nu toe vind ik het ook een leuk boek om te lezen. Maar als ik het begin te lezen, ik moet natuurlijk geconcentreerd lezen, dat is met mijn medicatie niet altijd even makkelijk. Wat er gebeurd is dat als ik een paar bladzijden gelezen heb? Dat ik dan in slaap val, en dan kom ik niet zo ver. En als ik een goeie dag heb, is dat juist wat ik niet wil, in slaap vallen. Ik slaap al genoeg, als mijn hoofd niet meewerkt zodat de dagen korter worden. En ik moet altijd de laatste bladzijde die ik gelezen heb, dus waar ik de laatste keer gebleven ben, moet ik weer opnieuw lezen, als ik weer begin met lezen zodat ik goed weet waar het over ging, want anders weet ik het niet meer. Wegens mijn geheugen, maar dat komt door de medicatie.
Ik heb ook een project in mijn hoofd, om een beeld van de dikke dames te restaureren van Theo Broeren die ik heb. Beeld ziet er niet uit, is heel erg oud en ik wil er een lamp van maken en ik heb precies in mijn hoofd hoe ik het kan doen, nu de uitvoering nog.
Loop ik ook al weken over na te denken om er mee te beginnen.
Morgen komt mijn nichtje Vanety, dan gaat zij mij uitleggen hoe Snapchat precies werkt en wat je er allemaal precies mee kan doen. Dan kan ik daar misschien een beetje reclame maken voor Carmen’s Journal. Ook al moet ik er wel bij zeggen, dat ik erg tevreden ben met het aantal lezers dat Carmen’s Journal steeds heeft, dank jullie wel daarvoor.
Ik heb ook gemerkt dat mijn andere Social Media meer volgers en bekijks heeft gekregen.
Begin zomer heb ik contact opgenomen met Het Leger des Heils. Ik wilde een kerstdiner organiseren voor de daklozen in Amsterdam. Leger des Heils leek mij de perfecte instantie daarvoor. Het enigste wat ik van hun nodig had was toestemming, eventueel een plek ( een eetzaal )waar ik het zou kunnen houden en advies van hoeveel mensen er op zo een event zouden kunnen komen.
Ik kreeg toen antwoord, dat de desbetreffende persoon die daarover ging niet aanwezig was, en dat ze mijn mail doorgestuurd hadden naar desbetreffende persoon en afdeling en dat deze zo spoedig mogelijk contact met mij zou opnemen.
Ik heb toen terug gemaild en daarbij vermeld dat ondanks dat het zomer was en ik het pas in December ging organiseren, ik zo spoedig mogelijk een antwoord wilde hebben want er moest veel geregeld worden, ook met sponsoren etc. en dat ik geduldig op antwoord van de juiste persoon zou wachten.
Eind September heb ik ze weer gemaild maar helaas niks meer gehoord. Jammer dat als je iets moois wilt organiseren voor mensen die het wat minder hebben, dat je dan zo weinig medewerking krijgt.
Over twee weken wordt er van mij verwacht dat ik antwoord heb, op de vraag, of ik bereid ben, om mij open te stellen voor de liefde? Of ik mijn muur weg wil halen. En weet je? Ik heb geen twee weken nodig. Toen het mij gevraagd werd, schrok ik er eerst een beetje van en voelde ik mij een beetje in het nauw gedreven, en ik hou daar zeker niet van. Terwijl ik weet dat het niet zo bedoeld was, maar zo kwam het bij mij binnen. Later begreep ik wel, dat er zoiets tegen mij gezegd werd, vooral door degene die het zei. En zeker die persoon mag zoiets aan mij vragen, aangezien onze goede vriendschap. Ik weet ook dat die persoon lang genoeg op mij 'wacht', om het zo even te zeggen.
Als ik diep in mij kijk, en heel eerlijk tegen mezelf ben dan weet ik het antwoord al. Ik zou die muur kunnen afbreken, ik zou mezelf kunnen openstellen weer voor de liefde. Maar ten eerste ben ik daar nog te instabiel voor, ten tweede waarom zou ik dat doen als ik een dood wens heb. Maar als ik dat zeg, dan krijg ik te horen, als is het maar voor een paar jaar, dan is nog de moeite waard. Wat eigenlijk een hele mooie gedachte is. Het is heel mooi dat iemand zo naar mij kijkt. Maar ik word er ook verdrietig van, want mijn gevoel is niet hetzelfde.
Ik rouw, ik rouw nog, ik rouw om iets dat nooit meer zal zijn, en ik ga mezelf niet voor de gek houden of een ander voor de gek houden, door iets nieuws te beginnen om iets ouds te vergeten, dat zou niet eerlijk zijn. Voor niemand. Deze keer heb ik van mijn fouten uit het verleden geleerd en ik ga niet weer dezelfde fouten maken. Alles moet gewoon glashelder zijn. Geen pijn meer, voor niemand meer.
--- ALWAYS STAND FOR WHAT YOU BELIEVE IN, EVEN IF IT MEANS STANDING ALONE ---
Mooi!😎