Een wending?????

Lieve Lezer,

Aller aller liefste Lezer welkom weer bij een nieuwe post van Carmen's Journal.

Dank je wel dat je even de tijd wilt nemen om mijn geschreven woorden te lezen, ondanks dat ze niet altijd even positief zijn. Of niet altijd even vrolijk zijn.

Het is tenslotte niet een Blog dat je zegt, ik ga even een paar minuten lachen. Ik zou willen dat het zo was. Maar helaas, het is niet anders.

Wat ik wel hoop is, dat ondanks mijn negatieve woorden, mijn verdriet en mijn pijn, jij op zijn minst wel troost en misschien wat herkenning in mijn woorden kan vinden. Misschien dat mijn woorden wat eenzaamheid in je persoonlijk gevecht kunnen verwijderen. Weet in ieder geval, dat ze altijd vanuit het hart geschreven zijn. Ik hoop een heel klein lichtpuntje in je gevecht te kunnen brengen.

Als dat zo is, dan is de Blog niet voor niks tot zijn bestaan gekomen.

Mijn nachten zijn weer zwaar. Niet met nachtmerries, dat gelukkig niet. Maar ik slaap onrustig, heel onrustig. Het klinkt heel raar, maar ik heb het gevoel dat er iets staat te gebeuren en dat voel ik ook in mijn dromen. Ik ben heel erg emotioneel in mijn dromen en zo word ik ook wakker. Ik slaap ook niet de hele nacht in 1x door, wordt meerdere malen in de nacht wakker en weer word ik in de ochtend extra vroeg wakker.

Maar vroeg in de ochtend wakker worden vind ik niet erg, als ik mij maar wel uitgerust voel. 

Ik plan ook altijd mijn afspraken in de ochtend.

Ik ben nu sinds een paar weken op een koolhydraat arm dieet, dat wil zeggen, ik eet geen koolhydraten. En tussen de middag eet ik alleen maar fruit. Ik vind dat ik te veel ben aangekomen en het wordt tijd dat ik er wat aan doe. Ik ben nog nooit zo zwaar geweest als dat ik nu ben. Ik voel mij opgeblazen. Ik geef de schuld aan de medicijnen, vandaar dat opgeblazen gevoel. Maar stiekem weet ik ook dat het komt doordat ik weinig beweging heb. Wat ik altijd zeg, maar nooit doe, ik moet meer de deur uit, meer bewegen.

Hoe het gaat? Ik heb er een beetje moeite mee, want ik hou van lekker eten, maar het begint wel te wennen. Bovendien vind ik alles lekker. En nu lijk ik wel een konijn.

Ik eet niet alleen geen koolhydraten, dat is in het avondeten, want overdag eet ik of watermeloen, bleekselderij, wortels of/en koude tomatensoep (gazpacho heet het), heel af en toe ontbijt ik een paar crackers met beleg ( wel mager)

Ik moet er wat voor over hebben, om in een bepaald maatje te passen.

Ik ben niet de vrouw die je mee uit eten neemt en een salade besteld. Nee, als ik uit eten ga, dan wil  ik een voorgerecht, hoofdgerecht en nagerecht. En het nagerecht zo groot mogelijk, met lekker veel chocolade en slagroom.

En bij de bioscoop, wil ik popcorn en chocolade.

Vroeger (heel lang geleden) na een avondje stappen, konden wij niet naar huis voordat wij eerst langs de shoarmatent waren geweest.

En bij een Netflix avond hoort pizza en Ben & Jerry's ijs  en ga zo maar door.

Ik denk dat je zo wel begrijpt hoe veel ik geniet van eten.

Maar toen kon het allemaal. Ik kon eten wat ik maar wilde, want ik kwam nooit aan. Helaas is dat nu anders en moet ik voorzichtig zijn met wat ik eet.

Volgens Facebook ben ik een stoute meid geweest  en heb ik mij niet aan hun regels gehouden. Zij vinden de Blog Carmen's Journal soms een beetje shockerend , daarom ben ik zes dagen lang binnen de groepen van Facebook, ook groepen die ik beheer zoals Artist Zonder Grenzen beperkt. Dit houdt in, dat ik niks in de groepen mag publiceren. Ik mag alleen iets publiceren in mijn eigen Facebook pagina Carmen Carmen.

Dus ik denk dat ik voortaan mijn Posts van Carmen's Journal  minder aandacht zal geven binnen de groepen van Facebook. Ik zal wat dat betreft mij moeten gedragen, maar het geeft niet ik vind wel een nieuw manier om de Blog meer aandacht te geven. 

Ik laat mij niet klein krijgen door Facebook, ik zie het meer als een uitdaging.

Ook bij Instagram moet ik voorzichtig zijn.

Mijn hoofdje is daar al mee bezig en het engeltje op de ene schouder en het duiveltje op de andere schouder zijn al aan het werk met elkaar om met nieuwe ideeën te komen.

Omdat ik gestraft ben door Facebook kan ik natuurlijk mijn vaste column op vrijdag bij de Facebook groep Artist Zonder grenzen niet publiceren, ik heb het wel geschreven. 

Ik heb in mijn eigen Facebook wel een melding geschreven waarin ik uitleg, waarom ik geen column afgelopen vrijdag heb kunnen publiceren in de groep.

Zodra mijn beperkingen binnen de groepen opgeheven zijn, zal ik de column als nog publiceren.

Afgelopen vrijdag had ik weer een afspraak in Zaandam, voor een gesprek. Zoals je weet moet ik een aantal gespreken en onderzoeken hebben om te kijken wat voor volgend therapie het beste voor mij zal zijn.

De gespreken die ik tot nu toe heb gehad, zijn best wel goed gegaan. Ik voel mij goed op mijn gemak met de behandelaar waarmee ik ze voer.

Zij heeft ook mijn dossier gelezen, dus dat vind ik al fijn. 

Ik krijg ook het gevoel, dat ze weet waar ze het over heeft. Ze geeft mij een veilig gevoel en het voelt fijn. Het zijn wel hele emotionele gesprekken wat ik heb, waar genoeg tranen vloeien.

Gisteren wilde ze vooral dingen weten van mijn moeder, over hoe ik was als kind zijnde.

Als ik het gesprek verlaat ga ik wel altijd met een fijn gevoel weg. Ze graaft diep in mij en ze doet mij bewust of onbewust, dat weet ik niet, dat ik over het gesprek blijft nadenken. Zo komen er weer nieuwe dingen naar boven om er over na te denken, of dat ik oude dingen ook vanuit een andere kant zie.

Ongeveer het laatste kwartier van het gesprek, werd mijn moeder gevraagd de kamer uit te gaan, de behandelaar wilde mij alleen spreken.

Ze vroegen of ik mij moeder iets kwalijk nam uit mijn jeugd, ik zei alleen, dat ik niet de juiste persoon was om over de keuzes van mijn moeder te oordelen die zij ooit gemaakt had over mij toen ik klein was. Zij heeft het altijd met de juiste bedoelingen gedaan. En ik ben niet de juiste persoon om te oordelen aangezien ik het zelf het niet al te best heb gedaan met mijn eigen kinderen.

Maar toen mijn moeder dingen aan het vertellen was over mij als klein kind, moest ik wel een paar keer bijspringen, want ik zag dat zij niet alles ging vertellen, zoals bijvoorbeeld mijn epileptische aanvallen als kind zijnde. 

Er werd ook niks verteld over de drugsverleden van mijn vader. En ik zag mijn vader heel anders dan mijn moeder hem zag.

Afgelopen paar dagen voel ik mij minder negatief als dat ik was bij de laatste Posts. Misschien komt het doordat het zonnetje weer wat meer schijnt, ik weet het niet, het zou kunnen. 

Ik probeer er in ieder geval wel, zoveel mogelijk ervan te genieten. en in het zonnetje mijn batterijen op te laden.

Misschien komt het omdat het laatste gesprek bij de therapeut mij goed gedaan heeft, ik zou het echt niet weten.

Ik ga verder ook geen uitspraken doen van, ik ga de goede kant op en ik voel mij goed, blah, blah, blah. Want voordat ik het weet, gebeurt het weer en krijg ik weer een klap in mijn gezicht. Komt er weer een terug val. 

Misschien moet ik niks verwachten, nergens op hopen en de dagen nemen zoals ze komen. Soms goed, soms beter, soms slecht en soms heel slecht.

Ik voel wel een wending in mijn leven komen, ook al kan ik nog niet zo goed verklaren  waarom ik dat voel. Ik zei het net al, aan het begin van deze Post, maar het blijft ook steeds terug komen in mijn hoofd. Ik weet het niet, het is een gevoel dat ik heb.

En ook al kan ik mij meestal mijn dromen niet herinneren, voel ik dat mijn dromen mij iets duidelijk willen maken. Ik weet het niet, het is moeilijk uit te leggen.

Voor het eerst in twee jaar heb ik wat aan het huishouden gedaan. Gisteren heb ik het hele huiskamer schoon gemaakt. Terwijl ik vroeger het elke dag deed. Ik kon vroeger het huis niet uit, zonder dat ik gestofzuigd had, ik moest altijd het huis netjes achter laten. De afgelopen twee jaar, heb ik geen stofzuiger aangeraakt.

Ik kon nooit tegen rommel. Ik zei altijd, als het huis netjes is, dan heb ik rust in mijn hoofd. Afgelopen twee jaar heeft het mij weinig kunnen schelen, of het huis netjes was of niet.

Vandaag heb ik al mijn kleiding uit mijn kast gehaald, want meer als de helft pas ik niet. Ik was eerst van plan om alles wat ik niet paste weg te gooien. Ik moest sowieso alles eruit halen, want de kast moest opgeruimd worden, het was echt een zooitje, ik kon er helemaal niks meer in vinden.

Uiteindelijk heb ik alleen maar de lingerie weggegooid, de rest heb ik weer allemaal netjes opgevouwen en weer in de kast gedaan, ook de kleding die ik niet past. De kleiding die ik niet past heb ik boven, achterin de de kast gelegd.

Ik dacht mijzelf zo te motiveren, om wat meer af te vallen en ooit weer die kleding aan te kunnen. Maar ik hou mezelf voor de gek, dat gaat natuurlijk niet gebeuren. Zoveel ga ik niet afvallen, zolang ik aan de medicijnen ben.

Bovendien zit er veel kleding bij, waar ik de leeftijd er gewoon niet meer voor heb.

Zo heb ik op zolder ook een kast vol met schoenen, schoenen in allerlei kleuren.

Bij elk paar schoenen hoorde een bijpassende tas. Dat was ik vroeger. Ik vraag mij wel eens af, waar die persoon gebleven is.

Ook mijn trouwjurk wordt bewaard in die kast. Mijn moeder is er zuinig op.

Aangezien het toch tijd word om binnenkort te gaan winkelen. Nu ik de kast opgeruimd heb, ben ik tot de conclusie gekomen, dat als ik toch kleding moet kopen, ik kleding ga kopen dat wat meer voor mijn leeftijd is. Wel kleurvol, dat ga ik niet veranderen. De rokjes zullen waarschijnlijk een paar cm. langer worden.

En weet je wat? Ik denk dat het weer tijd word, voor een nieuwe look.

Dus, laten wij eens gek doen en laten wij de haartjes ook een ander kleur geven.

Ik denk dat ik deze keer voor ginger ga. Ik ben al lang genoeg blond geweest.

Volgens mij heb ik het onderhand al alle kleuren van de regenboog gehad, dus laten wij nu eens wat nieuws uitproberen.

Ik hoop alleen dat het goed uitpakt, want ik ga het vanmiddag of morgen doen.

En dinsdag heb ik afgesproken met G. om samen te gaan lunchen. Als het niet goed uitpakt kan ik of maandag even snel een donkere kleur er over heen doen, wat ontzettend slecht voor mijn haar is, en de risico loop, het uiteindelijk te moeten knippen, afspraak afzeggen, of haar in een staart doen zodat het niet zo opvalt. Maar goed, ik blijf positief en hou wel van een risicootje nemen. Dus we zien wel hoe het afloopt en wat voor kleur mijn haar wordt.

Ondertussen zit ik nog steeds lekker in het zonnetje in de tuin deze Post te schrijven, terwijl ik aan mijn bleekselderij knabbel. Wat overigens ontzettend goed is voor je nieren heb ik gelezen. Maar als ik heel eerlijk ben, had ik veel liever een grote zak chips gehad, maakt niet uit wat voor smaak.

Ik twijfel nog een beetje of ik met Max zal gaan wandelen langs de dijk tot aan Kwadijk, zodra ik deze Post gepubliceerd heb.

Ik weet niet of het misschien niet te warm voor hem zal zijn.

Ik hoop dat jij vandaag ook een beetje kunt genieten van de zon. En dat je batterij ook een positieve manier oplaad. Als je de kans krijgt, probeer buiten te lopen in de natuur. Dat wilt ons soms helpen. Het klinkt misschien een beetje raar, maar de stilte van de natuur, krijgt het geluid in ons hoofd soms ook stil.

Ik gun je zo die stilte.

En zoals ik wel vaker zeg, als ik de Post ga afsluiten. Weet dat aan de anderen kant van je scherm, er iemand is, een onbekende, die je begrijpt, die niet over je oordeelt en alleen maar liefde en kracht stuurt.

Je bent niet alleen, wij zijn met zijn velen, en wij hoeven niet in stilte te lijden.

Ik heb de eerste stap al gezet, durf jij de tweede stap te zetten?

Verbreek het Taboe!!!!!!!!

Ik hoop dat je bij de volgende Post ook aanwezig zult zijn. Twijfel niet om je reactie achter te laten.

Love you all !👄🐾💖🍀

----------- JE KAN DE GOLVEN NIET STOPPEN, MAAR JE KAN WEL LEREN SURFEN -----------