Lieve Dagboek,
Geloof jij in, alles in je leven gebeurt met een reden?
Ik geloof er wel in. Alleen vaak als het gebeurt en als wij ons in een donker plekje bevinden, zien wij de reden er niet van, of begrijpen wij niet het 'waarom' het ons gebeurt.
Wij begrijpen dan niet waarom wij door dat moeilijk periode moeten gaan en al helemaal niet, waar het ons naar toe zal brengen.
Wij zien het vaak achteraf.
Achteraf begrijpen wij dat het nodig was om de Duisternis te bewandelen en al die monsters te verslaan om ons eindresultaat en onze vijanden te verslaan.
Het was nodig om onze lessen te leren.
Iedereen die wij in ons levenspad tegenkomen, is niet zomaar in ons levenspad geplaatst, hij of zij is daar met een doel. En zij zullen er zeker niet allemaal zijn om te blijven. Ook al denken wij op dat moment dat wij niks anders willen, dan dat ze blijven, maar wij vergissen ons.
Sommigen zullen blijven, anderen zullen weer gaan.
Sommigen zullen alleen maar lessen in ons leven voor ons zijn, die wij moeten leren en dan weer loslaten. Voor anderen zullen wij de les zijn.
Wij moeten vertrouwen dat degene die niet blijft, niet bestemd was om te blijven. Want wat bij elkaar hoort, komt altijd weer bij elkaar, maakt niet uit hoelang het duurt, maar vroeg of laat komt het bij elkaar.
Leer je les, laat los en ga verder!
Het universum zal je de leiden.
Vertrouw erop, dat alles echt met een reden gebeurt.
Wanneer je gebroken bent en diep in je Duisternis zit, vergeet niet dat de sterren ook in de Duisternis schijnen.
En ik weet het, het klinkt misschien een beetje raar uit mijn mond.
IK met mijn doodwens. IK die meer in de Duisternis leef, dan in het licht. Ik die heel wat harde lessen, voor mijn voeten gegooid, heb gekregen.
Maar aan de andere kant, juist daarom, weet ik zo goed, hoeveel lessen je het leven kan geven op een harde manier. Vooral als je hardleers bent zoals ik. En het niet meteen in 1x leert. Ik die heel wat klappen van het leven heb gekregen tot dat ik eindelijk mijn les leerde. Dat niet alleen, tot dat ik eindelijk mijn doel in dit leven ontdekte.
Sommige lessen zullen je sterker maken, anderen zullen je trauma's veroorzaken.
Je wordt er niet overal sterker van, maar ook dat hoort bij je levenspad. Ook dat zal je vormen tot de persoon die je hoort te zijn.
Wij zijn hier allemaal op aarde met een doel, met een missie.
Daarom worden wij geleid door het universum, om ons missie, ons doel te bereiken. Daarom is het nodig dat wij onze lessen leren, ook onze lessen uit ons vorige levens, om zo ons einddoel uiteindelijk te bereiken. Zolang wij ons missie niet volbrengen, zullen wij steeds teruggestuurd worden.
Helaas weten wij zelf niet altijd wat ons missie is, en moeten wij die ontdekken in de loop van onze levensjaren.
Hoe sneller je leert, hoe sneller je naar je innerlijke ik luistert, hoe sneller je naar het universum luistert, hoe sneller je, je missie volbrengt!
Hoe sneller misschien je de rust of geluk zult krijgen die je verdient.
Met rust refereer ik niet per se naar de dood.
Ik denk ook dat, dat de reden is waarom ik zo vaak teruggestuurd ben uit de dood.
Ik heb mijn missie nog niet volbracht.
Of ik mijn lessen wel heb geleerd?
Ja, dat denk ik wel.
Ik heb ook als les voor een ander gediend, dat ook.
Dus naar mijn mening ben ik bij de laatste stap, mijn missie volbrengen.
En daar heb ik nog een beetje mijn twijfels over, ik weet niet of mijn missie Carmen's Journal is, of is mijn missie wat persoonlijker en heeft het met mijn persoonlijke lessen te maken?
Of is het misschien een combinatie ervan?
Terwijl ik blijf onderzoeken wat nou mijn missie is op deze aarde, blijf ik mijn dagelijks persoonlijk gevecht met mezelf hebben. Blijf ik in en uit lopen uit mijn Duisternis.
Blijft Carmen's Journal vechten voor een open en eerlijke communicatie over mentale gezondheid om zo het Taboe te verbreken dat erop heerst.
Blijft Carmen's Journal een community zijn waar iedereen die lijdt aan mentale gezondheid zonder enige schaamte of angst en met alle begrip zichzelf mag zijn.
Blijft Carmen's Journal een platform zijn waar liefde en respect op de eerste plaats staat, zonder onderscheid te maken over wat dan ook.
Waar wij allemaal gelijk zijn, en toch weer Unique op ons eigen manier.
Weet je wat ik een mooi liedje vind dat goed past bij het doel van Carmen's Journal?
"Imagine" van John Lennon. Luister ernaar, en geef mij je mening als je wilt.
Ik denk dat je aan mijn woorden wel kunt merken dat ik weer aardig wat uit mijn Duisternis ben.
Ja..... Ik voel mij weer wat beter.
Ik kom aardig wat buiten en meng mij weer tussen de mensen.
Je zou kunnen zeggen dat ik zelfs op plekken kom, waar sommige mensen (haters) liever hebben dat ik niet kom. (Zelfs de toegang hebben verboden en als ik daar wel kwam zou ik het wel merken)
Of kom ik daar, juist omdat ze willen dat ik niet kom?
Dat zou ook nog kunnen. Daar ben ik nog niet helemaal over uit, met mezelf. Want je moet niet tegen mij zeggen wat ik wel of niet mag doen en al helemaal niet dreigend. (Maakt niet uit, hoe groot, klein, eng, gevaarlijk of wat dan ook je bent, of je vriendjes zijn).
Want als je mij een heel klein beetje al kent, weet je dat ik een eigen willetje heb en dat ik daar mij niks van aan trek. Zelfs dreigende appjes schrikken mij niet af.
Ik geloof niet in haat. Hoe meer jij mij haat, hoe meer ik van je hou.
Ik los dingen met liefde op. En de glimlach op mijn gezicht wordt als maar groter, het licht in mijn ogen, schijnt steeds meer en vaker. Dus kom maar met je haat, het geeft mij alleen maar kracht en mijn hart wordt alleen maar groter. Zoals wij bij Carmen's Journal zeggen:
" Liefde overwint haat." 'Let's Spread the Love," en "Let love Rule."
Dit liedje hieronder van Lenny Kravitz is speciaal voor iedereen die mij, hoe zal ik het zeggen....... Laat ik het zo zeggen, voor iedereen die mij minder aardig vind, ik wil je laten weten, dat ik jou wel aardig vindt.
Ondertussen blijf ik mij gedragen als de dame dat ik ben. En zo kom en ga ik waar ik maar wil en gaan er alleen maar deuren voor mij open. Sorry voor de mensen die het mij niet gunnen, ik kan het soms zelf ook niet geloven. (Ik weet het, Ik ben vroeger anders geweest) Maar de kring om mij heen wordt zo alleen maar groter. En ontvang zelf ook zoveel liefde van zoveel verschillende mensen om mijn heen.
Ik ben ook weer lekker bezig met nieuwe mensen ontmoeten.
Ik ben weer lekker bezig met mezelf meer aandacht geven en niet te vergeten mezelf te verwennen.
Ik ben bezig, of tenminste, ik probeer bezig te zijn met een ander inzicht te geven aan mijn manier van denken.
Klinkt heel ingewikkeld wat ik zeg, vind je ook niet? Maar het is niet zo ingewikkeld. Ik zal het proberen uit te leggen.
Zolang ik mij niet in de Duisternis bevind, ben ik negatief en zie ik alles zwart. Helder denken gaat dan heel moeilijk. Daarom moet ik mijn uiterste best doen als ik mij niet in mijn Duisternis bevind, om zoveel mogelijke positieve gedachtes, gevoelens, veranderingen, wensen, dromen, noem maar op uit te voeren. Ook het maken van belangrijke beslissingen probeer ik uit te stellen, tot dat ik uit de Duisternis ben.
En zo liep ik van de week te denken, toen Max en ik lekker buiten aan het wandelen waren.
In plaats van deuren dicht te gooien, moet ik deuren openen.
Net zoals dat er op het moment veel deuren voor mij opengaan, moet ik mijn deuren ook opengooien.
Ik ben op een moment in mijn leven waarop ik alle kanten op kan gaan, ik hoef alleen maar te beslissen de kant die op wil gaan. En ik heb het niet alleen over de liefde, ik heb het over het leven in het algemeen.
Dus het is niet zo, dat ik nu een sloerie ben geworden, deur open heb gegooid en met Jan en alleman ga. (Dat zou kunnen, maar dat is het niet)
Nee....... Dat bedoel ik niet.
Ik blijf altijd een dame!
Maar wel, dat zolang ik uit Duisternis ben, mijn positiviteit wel voor de 100% inzet. Zodat ik steeds minder lang in mijn Duisternis terecht kom. En proberen dag voor dag te nemen.
Wat wil ik vandaag doen? Waar wil vandaag naar toe? Met wie? En morgen zie ik het wel. Ik doe vandaag, wat ik vandaag leuk vind, waar ik vandaag zin in heb. Zolang ik er niemand mee pijn doe, met deze manier van denken, gaat het goed. Want tot nu toe, werkt dit voor mij.
En zoals ik net zei, zo ontmoet ik tot nu toe nieuwe mensen, (ik bedoel geen mannen maar mensen in het algemeen) ik lach weer, ik zing, ik dans. Ik heb mijn eigen willetje weer terug. Mijn hakjes uit de kast gehaald en bezoek regelmatig wel een feestje.
Wie weet, misschien ben ik mezelf weer aan het terug vinden. En zo niet, dan niet.
Ik geniet nu gewoon maar van het moment.
Morgen als ik wakker word, zie ik het wel!
Van het weekend was ik op een feestje waar ik eerst een beetje tegen op zag om er heen te gaan. Ik kon er bijna niemand. Het was van een echtpaar die zoveel jaar getrouwd waren en het werd in een café gevierd. Ik zou rijden zodat de rest kon drinken, dus eigenlijk zou ik niet meer drinken dan twee wijntjes ik was de BOB!
Bovendien ging ik met een Mercedes dat niet van mij was, dus ik moest wel een beetje voorzichtig zijn.
Ik ben altijd van eerst een beetje de kat uit de boom kijken, maar dat was eigenlijk nergens voor nodig, want ik voelde mij al snel op mijn gemak. Ik voelde mij heel snel al, erbij horen.
Ik heb dan ook een hele leuke avond gehad. Ik heb met mensen gesproken en gelachen alsof ik ze al jaren kon, ook discussies meegevoerd. Ik heb gedanst en ik had zelfs bijna gezongen, maar dat heb ik gelukkig niet gedaan, anders had ik echt geen goede indruk achtergelaten en was het feestje snel afgelopen.
En als ik mij niet vergis, heb ik sowieso nog 3 van dit soort feestjes dit jaar. Tenminste 3 uitnodigingen. Dit betekend natuurlijk weer dat ik weer mag gaan winkelen voor 3 verschillende outfits. Dit is ook weer een teken dat het wat beter met mij gaat. En ik kijk er eigenlijk ook wel naar uit. Ik hoop dat ik deze stijgende lijn kan blijven volhouden.
De laatste tijd moet ik veel aan mijn biologische vader denken. En dat is voor mij eigenlijk best wel raar, dat doe ik eigenlijk niet zo snel. En al helemaal niet als het positief is. Ik denk ook aan een liedje die hij draaide toen ik klein was, werd gezongen door een groep van drie Spaanse zangers (zigeuners, die vrienden van hem waren), in Spanje vroeger heel beroemd. Los Chichos, ik heb dit liedje al in een eerdere Post aan je laten horen. Maar voor het geval dat je het niet meer weet, heb ik hieronder weer de link genoteerd.
Het gaat over een klein meisje die haar vader verloren heeft.
Dit liedje werd ook gedraaid op mijn eerste bruiloft. Dit was mijn manier om de aanwezigheid van mijn biologische vader toch nog een beetje te hebben op die dag.
Ondanks dat ik nooit positief ben over hem. Op bepaalde momenten in mijn leven, heb ik zijn aanwezigheid toch wel nodig, of heb ik wel een positieve gedachte of herinnering van hem nodig. En dit liedje is er 1 van.
En dat ik de laatste tijd veel aan mijn biologische vader denk, komt doordat ik de laatste tijd ook met mensen om ga die op Het Kamp wonen. En wat dat betreft denk ik, lijk ik wel op mijn biologische vader, want ik voel mij er wel thuis. Hij zou er zich ook thuis gevoeld hebben. Hij had daar veel vrienden van, en ging er veel mee om.
Het gaat niet zo goed met Max de laatste tijd. En ik schrik daar een beetje van.
Ik heb het gevoel dat hij in een korte tijd, snel achteruitgaat.
Woensdag hebben wij een afspraak bij de dierenarts.
Zijn huidallergie is ook weer terug.
Van de week was hij de trap op, wat hij eigenlijk niet mag, want het is niet goed voor zijn achterpoten. Maar zodra ik niet oplet en zelf naar boven loop, loopt hij achter mij naar boven. Maar hij ging al heel moeilijk naar boven.
En toen hij weer naar beneden moest, durfde hij niet meer. Hij durfde de trap niet naar beneden te lopen. Wij hebben hem moeten optillen en naar beneden te dragen.
En van de week toen ik hem uitliet, liep hij superlangzaam, het was echt slenteren wat hij deed, als of hij echt geen zin had.
Ik zal nu een paar dagen thuisblijven bij hem de hele dag, om hem wat meer aandacht te geven en te vertroetelen.
Ik was gisteren bij mijn dochter en mijn schoonzoon, ik had ze al een tijdje niet gezien en eerlijk gezegd miste ik ze een beetje, dus ik besloot om ze even op te zoeken. Bovendien had ik wat dingetjes voor de kleine gekocht dat ik ze wilde geven.
Mijn dochter heeft al een buikje. Je ziet nu goed dat ze zwanger is.
Het is zo mooi om te zien, hoe haar buikje groeit.
Het is ook een beetje raar om te zien, hoe je kleine meid nu zelf moeder wordt. Het is ook geen kleine meid meer, maar voor mij zal ze altijd mijn kleine meid blijven.
Ik word er zelfs een beetje emotioneel van als ik het schrijf, mijn ogen zitten weer vol.
Toen ik vertelde dat het niet zo goed gaat met Max, begon mijn schoonzoon meteen te kijken voor een ander hondje.
Maar na Max komt er geen ander hondje. Max is de laatste, want er zal geen ander zijn die ooit Max zal kunnen vervangen. Daarvoor hebben wij veel te veel samen meegemaakt.
Afgelopen weekend was ik in Beverwijk, bij de Zwarte markt. Ik was al jaren niet meer geweest, dus het was wel leuk om weer even te gaan, maar met degene met wie ik was had twee kleine kinderen mee, dus zodat zij goed kon kijken, want zij wilde wat dingetjes kopen, nam ik de kinderwagen over. Was wel even wennen voor mij, aangezien mijn eigen kinderen al volwassen zijn.
Maar wat helemaal wennen was en stiekem toch wel een beetje leuk, toen ik oma genoemd werd. Ik ben hun oma wel niet, (misschien ooit bonus oma) maar zo kan ik misschien een beetje wennen voor als mijn klein zoontje mij ooit oma noemt. Wij hebben een leuke dag gehad samen.
Deze afgelopen week heb ik wat minder gepubliceerd dan dat ik normaal doe. Ik zal proberen wat vaker online te zijn. Ik wil je bedanken voor de tijd die je hebt genomen om mijn woorden te lezen en hoop dat je de volgende keer er ook bij bent.
En met deze woorden neem ik afscheid voor vandaag.
Ik hoop dat je een heel fijn week hebt, ik ga er in ieder geval het beste ervan maken. En zal jou zeker in mijn gebeden meenemen.
Love you all!🩷🍀💋🐾😈😇
Let's spread the love!🫶
Let Love Rule!💞
--------------------------------------------- PERFECTLY IMPERFECT --------------------------------------------
🌹😘