Eindelijk........

Lieve Dagboek,

Hier ben ik weer op een nieuwe dag, vol enthousiasme en vol goede positieve moed. Een dag vol nieuwe kansen en nieuwe uitdagingen, die ik allemaal bereid ben om aan te gaan. Het zonnetje blijft schijnen en zo doet het lichtje in mij ook. En ik doe dan ook mijn uiterste best om dat zo te houden.

Heel voorzichtig zeg ik, dat het lijkt erop dat ik de goede kant op ga. Wel met hele kleine stapjes, maar we komen voortuit.

Vanmorgen liepen Max en ik wat later dan normaal buiten. Ik heb gisteravond wel mijn avond medicatie ingenomen, wat ik een paar avonden daarvoor niet had gedaan en daardoor een paar hele slechte nachten had gehad. Dus ik denk dat het nog te vroeg is, om te beginnen met afbouwen van deze.

Vannacht wel redelijk geslapen.

Van de week heb ik de voor en achtertuin een beetje opgeknapt. Het was echt nodig. Onkruid weghalen, nieuwe plantjes in de grond, nieuwe plantjes ophangen en beiden tuintjes schoonmaken. Het was lekker mooi weer en zo was ik ook actief. Muziek keihard aan thuis en lekker in het zonnetje bezig zijn. Alleen de dag er na voelde ik het wel, ik had overal spierpijn en heel veel last van mijn rug. Gelukkig had ik genoeg paracetamol in huis.

Maar de tuintjes zien er gezellig en vrolijk uit, dus het is mijn spierpijn wel waard geweest. Bovendien duurde de spierpijn maar een paar dagen en is nu alweer helemaal voorbij.

Ik had een tijdje rust genomen van Facebook, waardoor ik een paar weken mijn vaste Column op vrijdag voor de privé groep Artist Zonder Grenzen van Facebook, niet had geschreven. Afgelopen vrijdag heb ik de Column weer geschreven, en ik hoop het nu ook door te zetten en geen enkel vrijdag meer te missen. Ook al vind ik het soms moeilijk om een onderwerp te vinden.

Deze week heb ik het over de rechtszaak van Ali B gehad. En wat ik nog leuker vond was, dat ik het geschreven heb voor Artist Zonder Grenzen, deze groep is in het Nederlands. En Kilroy heeft het bij Artist Without Borderz gepubliceerd in het Engels. 

Ik had toch verteld dat ik door mijn medicatie (ik geef de medicatie gewoon de schuld, dan voel ik mij minder slecht), een beetje was aangekomen, en daardoor pas ik heel veel kleding niet. Nou, is het niet zo erg dat ik veel kleding niet pas, want dat is dan weer het perfecte excuus om te gaan winkelen en nieuwe kleertjes te kopen.

Maar ik was minder blij met die extra kilo's omdat mijn spiegelbeeld dan wat minder mooi is. Nu ben ik van de week op de weegschaal gaan staan, want ik ben wel een beetje op dieet gegaan. 

En wat denk je? In een maand ben ik 2 kilo afgevallen, ik heb geen idee of dat veel of weinig is, maar ik ben er wel blij mee. Nog een paar te gaan.

Afgelopen vrijdag had ik een afspraak in Zaandam waar ik de uitslag kreeg van de psychologische onderzoeken die bij mij gedaan zijn afgelopen tijd, om te kijken wat voor therapie ik nou zou krijgen. Want ik had heel duidelijk aangegeven, dat dit echt de laatste therapie is die ik doe. Als deze niet werkt, jammer dan, maar na deze doe ik geen therapieën meer. 

Ik ben doorverwezen naar Zaandam voor de therapie voor persoonlijkheidsstoornis, maar binnen persoonlijkheidsstoornis heb je ook meerdere soorten, dus vandaar ook het psychologische onderzoek. Mijn behandelaar wilde er zeker van zijn, dat ze mij de juiste therapie aan bood. 

Ik had aangegeven, dat ik het liever niet in een groep deed. Ik heb vaker een therapie in een groep gedaan en vond het maar niks, ik werd er alleen maar heel ongelukkig van. Maar toen ik dat zei, zeiden ze tegen mij, dat er in Zaandam deze therapie alleen in groepen werd gegeven, dus ik kon niks anders. Bovendien als je het in een groep doet, leer je ook van elkaar.

Dus oké, het was niet anders, ik ging er mee akkoord.

Nu kreeg ik vrijdag dus de uitslag. Ik kon mij in alles vinden wat ze tegen mij zei. Tijdens het gesprek had ik echt het gevoel, en dat sprak ik dan ook uit: " Eindelijk, eindelijk iemand die mijn pijn ziet, eindelijk iemand die mijn pijn voelt, begrijpt en ook weet waar het vandaan komt."

Alles wat ze zei, verklaarde mijn pijn, mijn gedrag, mijn manier van denken soms en zelfs mijn ziekelijk manier van houden van.

Het was net of ik overal een antwoord op kreeg, zonder een vraag te stellen. Alles viel op zijn plaats.

Ik ben als kind mentaal verwaarloosd. Ik was als kind niet makkelijk om van te houden. Maar ik schreeuwde in stilte om van mij te houden, maar liet het aan niemand zien. Ik was heel erg in mezelf gekeerd.  En heb mij als kind zijnde heel eenzaam gevoeld.  Ik werd toch door iedereen verlaten van wie ik dacht dat ze van mij hielden. (Zo van de ene dag op de ander) Ik heb ook altijd het gevoel gehad dat ik te kort aan liefde heb gekregen als kind zijnde. 

Mijn vader overleed toen ik heel jong was, (vandaar die gevoel van woede naar mijn vader toe), mijn oma met wie ik elke dag was, verdween ineens uit mijn leven, van de ene dag op de ander. Alle contact verdween. Mijn moeder, mijn broertje en ik woonden bij een familie thuis, we waren met ze velen en het was fijn daar en ineens viel dat ook weg. (Ook van de ene dag op de ander) Mijn moeder viel een jaar weg, en mijn broertje en ik moesten naar een internaat, weer voelde ik mij voor de zoveelste keer in de steek gelaten. Af en toe kregen we op zondag bezoek. Het was een heel eenzame tijd.

En toen ik in Nederland dacht dat alles voorbij was, kwam de middelbare school en het misverstand met mijn (stief)vader.

En alles maar wegproppen, er niet over praten, want dan is het ook niet gebeurt. Terwijl het enigste wat je wilt is, dat iemand je vasthoudt en tegen je zegt dat ze van je houden, want die woorden ken je niet. 

Als ik de eerste stap gezet zou hebben, met het geven van een knuffel of de woorden: "ik hou van je", uit te spreken, dan had ik ze waarschijnlijk ook teruggekregen. Maar omdat ik de moed niet had, liet ik liever maar iedereen denken, dat ik een koude kikker was, zonder emoties, zonder gevoel. En zo werd mijn masker al heel jonggeboren.

Waarschijnlijk ontstond zo ook de jaloezie naar mijn kleine broertje toe. Hij kon zo makkelijk liefde krijgen van iedereen, zich zo makkelijk geliefd maken.

Daarom toen mijn kinderen geboren werden, dat ik ze op allerlei manieren mijn liefde wilde laten zien en voelen. Ik wilde niet dat mijn kinderen zouden voelen wat ik mijn hele leven gevoeld heb.

En ook al ben ik niet altijd een even goede moeder geweest en heb zeker niet altijd de juiste keuzes gemaakt als moeder zijnde. Ik heb ze wel altijd laten zien en voelen dat ik van ze hou.

Maar goed, ik dwaal helemaal af, ik had het over de uitslag van het psychologisch onderzoek.

Ze gaan mij dus wel een therapie geven, maar niet in een groep, want ze hebben ingezien, dat als ik de therapie in een groep doe, ik er alleen maar slechter ervan zal worden. Want ik ben net een spons, ik zal dan de problemen van anderen opzuigen en anderen willen helpen in plaats van mezelf te helpen. Dus ik krijg een therapie 1 op 1. Alleen dus niet in Zaandam. 

Wat nu de volgende stap is? Wachten, natuurlijk.

Ten eerste, ze moeten dit eerst in de groep gooien en met elkaar bespreken. Maar het is nu natuurlijk ook vakantieperiode, dus het wordt na de vakantie. En dan kijken hoe ze het kunnen regelen om de therapie 1 op 1 te geven. Het zal waarschijnlijk ergens anders zijn, maar ze wist niet waar.

Vrijdag na het gesprek voelde ik mij eigenlijk best wel goed, want er was eindelijk iemand die echt wist hoe ik mij voelde, die mijn pijn zag en wist waar het vandaan kwam. Ik verliet Zaandam echt met een fijn gevoel.

Maar zaterdag morgen toen ik wakker werd en alles zo op een rijtje zette in mijn hoofd, werd ik overwhelmed door een gigantisch verdriet. Dat het zo lang geduurd heeft voordat iemand zag waar alles vandaan kwam, en dat ik nu al zonder de therapie gedaan te hebben, zoveel antwoorden heb gekregen.

Vandaag gaat het alweer wat beter, en ik heb alles een plek gegeven. En ben ook blij met de antwoorden die ik gekregen heb. Ik weet nu precies waar ik aan moet werken, ook al was ik al onbewust er mee bezig.

1 Ik had mijn masker al heel lang geleden afgedaan, en dat heb ik hier bij Carmen's Journal gedaan.

2 Ik was al bezig met zoveel mogelijk liefde verspreiden aan iedereen binnen mij mogelijkheden. 

Zaterdag heb ik mijn moeder gesproken, zij wilde weten over de uitslag van Zaandam. Ik heb alleen verteld over dat ik wel de therapie krijg, en dat het 1 op 1 wordt. De rest vertel ik als zij weer thuis is. Dat is makkelijker dan door de telefoon. Ik wil niet dat er misverstanden, of dat zij zich schuldig voelt, want dat hoeft helemaal niet.

Ik neem mijn moeder helemaal niks kwalijk. Zij heeft haar best gedaan. En altijd gedaan wat zij dacht dat het beste voor mij was. Wie ben ik om haar te oordelen. Ik ben zelf geen goede moeder geweest.

Ik denk dat als ik door de telefoon zeg dat ik als kind mentaal verwaarloosd ben, dat ze daar misschien een beetje van schrikt, en dat wil ik niet.

Ik zou er wel van schrikken, als mijn dochter dat tegen mij zou zeggen.

Aanstaande dinsdag ga ik haar ophalen op Schiphol.

De tijd vliegt voorbij, aanstaande dinsdag is alweer een maand geleden dat ze weg is.

Stapje voor stapje groeien ook de lezers en leden van Carmen's Journal. Dank jullie wel.

Ik ben er echt super blij mee. Misschien wil dat zeggen, dat ik toch iets goed doe. Ik hoop dat wij blijven groeien en dat je blijft genieten van mijn woorden. Maar vooral hoop ik dat je met elkaar blijft communiceren zonder enige Taboe. Zeg gewoon wat je denkt, wat je voelt, gooi het eruit! 

En nu ik dit schrijf, moet ik meteen ergens aan denken, want ik zit altijd erop te rammen dat wij met elkaar open moeten communiceren zonder enige Taboe als het gaat over mentale gezondheid.

Weet je waar ik heel veel moeite mee heb, en waar ik ook overheen moet? Is ook een soort angst, alleen ik zeg altijd dat ik er een hekel aan heb.

Want zo via de Blog praat ik natuurlijk wel veel, en via internet durf ik ook veel. Appen heb ik ook geen probleem. 

De telefoon! Ik vind het heel moeilijk om een telefoongesprek te hebben. Ik sla gewoon helemaal dicht. Ik neem ook bijna nooit op als ik gebeld word. Ik neem echt alleen op, als het niet anders kan. Maar door de telefoon praten vind ik doodeng. Mijn hart gaat dan ook twee keer zo snel kloppen. Maar met appen heb ik geen enkel probleem, ik geef ook meteen antwoord.

Dus dat is ook een angst die ik moet overwinnen.

Bij de laatste Post had ik verteld dat ik bij de eerst volgende Post zou vertellen van wie ik een vriendschap verzoek via Facebook had ontvangen. Dat het iemand was, van wie ik NOOIT had gedacht ooit iets meer te horen. Ik heb ook een paar keer moeten kijken, van klopt het wel? En toen ik zag dat het wel klopte, heb ik zelfs een vriend van mij gebeld en gevraagd van wat moet ik doen, zo in de war was ik. Een beetje stom van mij natuurlijk, want er werd tegen mij gezegd dat ik het zelf moest weten. Maar ik was echt een beetje in de war na deze vriendschap verzoek.

En nu weet je nog steeds over wie ik het heb.

Het is een heel belangrijk persoon in mijn leven geweest, van wie ik heel veel gehouden heb. Die mij ook heel veel pijn gedaan heeft in het verleden.

De beruchte, grote, sterke J.v.d.H die van de ene dag op de ander de scheiding vroeg. Degene die zijn bed deelde met zijn ex, terwijl ik in het ziekenhuis lag vechtend voor mijn leven.

Dezelfde persoon die mijn zoon in elkaar probeerde te trappen de dag dat ik bij de advocaat de scheiding ging tekenen, omdat hij vond dat mijn zoon de kamer uit moest. En ik vond dat hij erbij moest zijn, want ik was nog niet helemaal hersteld van het ongeluk.

Dezelfde persoon die altijd slecht over zijn ex-vrouw sprak hoe dom ze was en daarom geen kinderen met haar had gewild, of aan iedereen vertelde dat ze alcoholist was. Maar na het tekenen van de scheiding meteen met haar trouwde voor de tweede keer, en nu weer voor de tweede keer is gescheiden van haar.

Degene die een grote geld schuld bij mij heeft, maar niet wil betalen, want hij vindt dat ik gestraft moet worden omdat ik een grote mond heb.

Dezelfde beruchte J.v.d.H uit het Gooi waar iedereen zogenaamd respect voor had, maar geen respect was maar angst. Omdat hij niet weet hoe te communiceren dus gebruikte hij zijn vuisten en verheft hij zijn stem. 

Twee jaar geleden heb ik nog contact met zijn vrouw ( nu ex vrouw weer) om hun allebei het beste te wensen in de toekomst en te zeggen dat wij het verleden achter ons laten.

In Spanje hebben wij een gezegde, een ezel struikelt geen twee over dezelfde steen. Deze meneer is twee keer met dezelfde vrouw getrouwd en twee keer weer gescheiden. 

Twee ezels bij elkaar?

Dat is toch wel iets, om erover na te denken. Ze dronk de eerste keer en ze dronk de tweede keer. Een alcoholist is ziek en heeft hulp nodig, maar je kan deze alleen helpen als deze geholpen wilt worden. Maar als jij weet dat je partner een alcoholprobleem heeft en je drinkt gezellig mee, ben je niet aan het helpen.

Autorijden onder invloed is erg, maar een ongeluk veroorzaken onder invloed en niet stoppen om te helpen is veel erger. 

Volgens haar waren ze tweeling zielen en hoorden ze bij elkaar, en daarom kwamen ze de tweede keer na zeven jaar weer bij elkaar, want wat bij elkaar hoort komt vroeg of laat bij elkaar. En iedereen was ervan overtuigd dat het zo was, zelfs ik. Daarom keek ik er ook zo van op, toen ik hoorde dat ze gescheiden waren voor de tweede keer, dat zij vast zat in de gevangenis, wegens het veroorzaken van een ongeluk tijdens het rijden onder invloed en niet stoppen en dat ze met een andere man ging.

Jeetje wat kan het leven raar lopen.

Je wilt zeker weten wat ik met het vriendschapsverzoek van Facebook heb gedaan?

Wat denk je?

Ondanks dat iedereen om mij heen zei dat ik het moest negeren, heb ik het niet gedaan. Ik heb het natuurlijk geaccepteerd. Het verleden, ligt in het verleden. Wij kijken niet meer om. Het doet geen pijn meer. En ik ben sterk genoeg om het vriendschapsverzoek te accepteren. En als ik ze ergens mee kan helpen 1 van de twee, of allebei maak niet uit, dan ga ik dat doen. Ik heb geen haatgevoelens meer, naar geen één van beide.

Ik zou Fryda zelfs in de gevangenis willen bezoeken als ik de kans zou krijgen. Ik heb zoveel geleerd afgelopen twee jaar, dat ik helemaal geen ruimte heb voor haat.

Ik heb zelfs medelijden met ze, met allebei. En wie weet, misschien komen ze wel voor de derde keer weer bij elkaar.

Wat bij elkaar hoort, komt bij elkaar!

Dan heb ik nog iets leuks te vertellen. Van de week sliep ik in de huiskamer op de bank en zoals ik wel vaker doe, had ik de achterdeur open gelaten. Ik heb wel vaker verteld dat ik niet bang ben voor inbrekers omdat Max bij mij is.

Ik werd 's nachts wakker want ik hoorde iets. Max sliep, had helemaal niks door, ik hoorde dus iets en hij helemaal niks. Moet je nagaan wat voor waakhond ik heb. Ik keek opzij maar zag niks en toch bleef ik iets horen, dus ik stond op en zag iets bij de eettafel tussen de stoelen, pas toen er naar toe liep, werd Max wakker. Ik gaf een schreeuw want ik schrok. Het was een witte kat die was binnen gekomen, maar toen Max er naar toe wilde rennen was de kat natuurlijk al lang weg. De kat was veel sneller dan Max.

En met deze grappige gebeurtenis, grappig nu, achteraf. Die avond vond ik het niet grappig.

Sluit ik voor vandaag deze Post. Ik wil je bedanken voor je tijd en hoop zoals altijd dat je blijft komen om mijn woorden te lezen. Ik zal je mijn vooruitgang van mijn hoofdje maar ook van mijn hartje blijven vertellen.

Ik zal mijn uiterste best blijven doen, om zoveel mogelijk liefde te blijven verspreiden aan iedereen die het nodig heeft en wilt ontvangen.

Ik zal mijn best doen en mijn doel bereiken met het verbreken van het Taboe dat er is op Mentale gezondheid. Ik zal er over blijven schrijven, schilderen en praten.

En het enige wat ik voor de rest nog wil zeggen is: "LET'S SPREAD THE LOVE"

Love you all !! 🩷🐾💋🍀😇😈

--------------------------------------------- KNOW YOUR WORTH ----------------------------------------------