Lieve Dagboek,
Hier ben ik dan op een nieuwe sombere dag van deze Herfstseizoen. De nacht is wat korter geweest, of eigenlijk is het net zo lang geweest, maar doordat ik wat meer heb geslapen, lijkt het net of de tijd wat sneller gaat. Met andere woorden, ik heb vannacht wat beter geslapen. Dat is wel fijn!
Ik wil van Carmen's Journal geen klaag Blog maken, maar wil wel alvast waarschuwen voordat je verder gaat met lezen, dat ik mij heel diep in mijn Duisternis bevind en daardoor het soms moeilijk vindt om positieve of vrolijke woorden te schrijven.
Het doel van Carmens's Journal is nog steeds hetzelfde, daar is niks aan veranderd, het verbreken van het Taboe dat heerst op Mentale gezondheid, het bespreekbaar maken en het mij dienen als therapie.
Als jij niet zo goed tegen mijn Duisternis of negatieve woorden kan, dan raad ik je aan, om niet verder te lezen, want ik weet eigenlijk nooit van tevoren, wat ik zal gaan schrijven.
Ik ga achter mijn laptop zitten, en laat mijn vingers de woorden typen die mijn hart tegen ze zegt. Ik schrijf altijd vanuit mijn hart, behalve als ik het over mijn Duisternis heb.
Mijn Duisternis, Demonen, Monsters en Het Zwarte Monster....... Nee, zij komen niet langs mijn hart, zij staan niet in verbinding met elkaar. Daarom is er een kortsluiting in mij. Daarom werken mijn hoofd en mijn hart niet altijd samen.
Wat mijn vingers schrijven over mijn Duisternis, Demonen, Monsters en Het Zwarte Monster komt rechtstreeks vanuit mijn hoofd. Of daar gevoel inziet? Jazeker, maar een ander soort gevoel. Een duister, verdrietig en soms zelfs een boos gevoel.
In mijn vorige Post had ik verteld, dat mijn laatste afspraak in Zaandam niet had door kunnen gaan, waarin ik zou horen hoe het nou zat met mijn volgende therapie. En dat ze van die afspraak, 2 telefonische afspraken hadden gemaakt. Nu heb ik ondertussen 1 telefonische afspraak al gehad, maar met wie ik gesproken heb, vond het niet genoeg om nog 1 telefonische afspraak te doen, en heeft ze er nog 1 aan vast gemaakt. Dus ondanks dat ik er al 1 heb gehad, moet ik als nog 2 telefonische afspraken doen, in totaal worden het tot nu toe 3 telefonische afspraken.
Het eerste gesprek ging redelijk, ik gaf aan dat het niet goed ging en dat ik wil dat er naar mijn medicatie gekeken wordt, want de medicatie doet zijn werk niet meer goed.
Er is natuurlijk een wachtlijst voor een nieuwe therapie, maar hier was ze nog een beetje onduidelijk over, want ze zei dat ze nog een beetje zoekende waren wat nou het beste voor mij was, want therapie voor persoonlijkheidsstoornis in groep is sowieso uitgesloten. En 1 op 1 zijn ze ook niet helemaal van overtuigd. Wat wel zeker is, dat ik niet zonder ondersteunende therapie kan zitten wachten, dit gaf zij al bij mij aan. Ik ben een hoog risico factor. Helemaal nu.
Zij gaf ook bij mij aan dat zij dit allemaal en de uitslag van afgelopen onderzoeken naar mij zou opsturen zodat ik het door kan sturen naar het Expertise Centrum (levenseindekliniek).
Een aantal jaren terug heb ik contact gehad met het Expertise Centrum (levenseindekliniek), ik heb toen een paar gesprekken gehad bij ze. Ik kreeg toen te horen dat ik eerst helemaal uitbehandeld moest worden voor Depressie om in aanmerking te komen bij ze. Dat heb ik toen gedaan, dit is ook de reden waarom ik toen de Schoktherapie ECT heb gehad.
Toen ik weer contact met ze opnam, omdat ik helemaal uitbehandeld was voor Depressie, kreeg ik te horen dat ik ook behandeld moest worden voor Persoonlijkheidsstoornis om in aanmerking te komen bij de Expertise Centrum.
Maar ze zouden mijn dossier openhouden, zodat ik niet alles weer opnieuw moest opsturen, maar alleen de nieuwe therapieën die ik zou doen.
Dus nu ga ik alle afgelopen onderzoeken met uitslagen van afgelopen tijd, zodra ik deze van Zaandam krijg doorsturen naar de Expertise Centrum.
Dit is wel positief denk ik, want in Zaandam zijn ze het niet helemaal mee eens over de behandeling voor Persoonlijkheidsstoornis. Want het zou een behandeling Persoonlijkheidsstoornis wegens Trauma zijn, en ik heb al genoeg Trauma behandelingen gehad, en dit komt ook allemaal in de documentatie die Zaandam naar mij gaat sturen voor het Expertise Centrum.
Ik ben erg benieuwd wat er hieruit allemaal gaat uitkomen. Zal ik uiteindelijk alles gewoon via de wet kunnen doen, zoals het hoort?
Zullen ze nu echt naar mij geluisterd hebben?
Zal mij een menselijke dood gegund worden?
Ik weet het niet, maar 1 ding kun je zeker van zijn. Ik neem Carmen's Journal tot het einde mee.
In Carmen's Journal zullen mijn laatste woorden staan!
Na bijna 3 jaar op de bank te slapen, ben ik verhuisd naar mijn slaapkamer.
Ja, afgelopen drie jaar vond ik het onmogelijk om in mijn eigen bed te slapen.
Het weekend dat ik uit logeren was sliep ik wel in een bed.
Waarom zolang ik op de bank sliep en niet in mijn kamer in mijn bed? Het voelde niet goed, ik kon niet alleen in bed slapen. Aan het begin geprobeerd maar kreeg paniek aanvallen en bovendien zo had ik Max dichter bij mij.
Gistermiddag nam ik het besluit dat ik van af vandaag in mijn bed zou slapen.
Vandaag de hele kamer schoon gemaakt en vanavond ga ik voor het eerst weer in mijn eigen bed slapen.
Ik heb Max zijn kussen en zijn dekentje mee naar boven meegenomen, en naast mijn bed neergelegd, zodat hij naast mij slaapt.
Je zou denken dat het positief is, dat ik naar mijn slaapkamer verhuisd ben. En dat ik weer in mijn eigen bed ga slapen.
In de volgende Post zal ik vertellen of ik dan ook beter slaap, veel slechter zal het niet zijn. Aangezien ik nu gewoon nachten wakker lig.
En omdat ik niet alleen in mijn kamer ga zijn als ik ga slapen, maar de hele dag, zou het best kunnen dat de paniekaanvallen in de avond niet komen. We zullen zien!
Wat ik je nu niet kan verzekeren is, of de reden waarom ik naar mijn slaapkamer verhuisd ben, positief is of niet.
Ik wil alleen zijn!
Ik wil mij afzonderen van alles en iedereen. De enige die op dit moment bij mij in de buurt mag komen is Max.
Ik wil alleen zijn met mijn hart en goed weten wat deze voelt.
En ik wil alleen zijn met mijn hoofd en iedereen die daarin woont, mijn Monsters, mijn Demonen en niet te vergeten Het Zwarte Monster. Ik wil heel goed luisteren naar wat ze te zeggen hebben en wat ze voelen.
Ik wil alleen zijn in mijn Duisternis. Ik wil al mijn gevoelens, zoals angsten, verdriet, boosheid, pijn, liefde etc., allemaal heel goed analyseren voor mezelf.
Het is vandaag een heel emotionele dag geweest.
Bij het schoonmaken van de kamer, kwam ik heel veel dingen van vroeger tegen. Ik heb ook heel veel spullen weggegooid.
Ik kwam veel foto's van vroeger tegen, van toen de kinderen klein waren, van mijn tiener jaren, van mijn jaren in Spanje, zelfs van mijn eerste bruiloft, waarvan ik dacht dat alle foto's verdwenen waren.
Ja...... Ik heb wel meer dan een traantje gelaten bij het kijken van oude foto's. Mooie herinneringen.
Vooral als ik eraan denk, dat soms de tijden waarin wij het minste hadden, misschien wel de tijden waren waarin wij het gelukkigst waren.
Ik heb deze foto met je willen delen, is een foto toen mijn zoontje geboren werd. Zijn vader en ik waren erg jong, dat is ook wel op de foto te zien. En wij hadden allebei nog geen idee wat ons te wachten stond in deze wereld. Breed hadden wij het zeker niet, maar het is wel 1 van onze gelukkigste momenten uit ons leven wat je ziet op deze foto.
Het was ook leuk om een paar trouwfoto's te zien, hoe mooi ik er op stond, jammer dat deze niet zo duidelijk is. Ik heb de foto erbij gezet, ik wilde deze aan je laten zien.
Mijn nichtje werd de volgende dag 1 jaartje dus op de bruiloftstaart werd er een kaarsje gezet met het nummertje 1 zodat zij deze kon uitblazen. En ik wilde heel graag op de verjaardag van mijn oma trouwen, oma van moeders kant (die niet meer leefde). Omdat zij heel graag had gewild om mij in een trouwjurk te zien lopen. De trouwjurk heb ik ook nog, die bewaart mijn moeder heel goed in de kast op zolder.
Nu ik over mijn eerste bruiloft schrijf, herinner ik mij ook, dat het eerste liedje dat gespeeld werd bij het feest, was een liedje ter ere van mijn biologische vader. Ik weet niet of het was, omdat hij dit liedje voor mij zong toen ik klein was, of dat hij dit liedje heel veel draaide en dat het daarom bij mij is blijven hangen.
Ik heb het liedje op YouTube voor je opgezocht. Het is een liedje uit 1975, werd gezongen door 3 mannen, ze werden "Los Chichos" genoemd en waren in hun tijd in Spanje erg beroemd. Ik kan er nu niet naar luisteren zonder emotioneel te raken, want ze zingen over een meisje dat huilt omdat haar vader overleden is.
Maar om even terug te komen op mijn trouwjurk, ik denk niet dat mijn dochter zal trouwen, dus ik heb altijd gezegd dat mijn trouwjurk voor mijn nichtje Vanny zou zijn, dat is de jongste dochter van mijn broer. Maar waarschijnlijk als het ooit zover komt, zal ze zelf een nieuwe willen kopen.
Ja.........Zoals ik net zei, vandaag is het een hele emotionele dag geweest.
Ik heb ook niet willen ontbijten of tussen de middag willen eten.
In de avond heb ik wel wat gegeten, maar niet veel, ik had geen trek.
Ik heb sowieso al een paar dagen dat ik erg weinig eet.
Nu ik gestopt ben met mijn dieet en mij eigenlijk geen zorgen meer maak over mijn gewicht heb ik geen trek meer in eten.
Zul je altijd zien, waarschijnlijk ga ik nu ook nog afvallen.
Net zoals met mijn uiterlijk. Omdat ik mij nu in mijn Duisternis bevind, maak ik mij absoluut geen zorgen over mijn uiterlijk. Ik vind het zelfs zonde van mijn geld, wat ik afgelopen maanden heb uitgegeven aan de Botox/Fillers behandelingen en schoonheidsspecialist. Ook al zie je nu wel verschil, rimpeltjes waar ik mij aan irriteerde zijn verdwenen en mijn huid is niet alleen mooier geworden maar voelt ook beter aan. Als ik in de spiegel kijk, zie ik wel een paar jaartjes ervan af. Wat ook mijn doel was.
Ik vertelde net dat ik je niet kan zeggen of het wel positief is dat ik alleen wil zijn met mijn Duisternis. Dat ik mij wil afzonderen van alles en iedereen. Ik zoek de eenzaamheid op. De stilte van buiten af, want binnen mij is het alles behalve stil.
Als ik het van de week tegen mijn behandelaar zeg, dan denk ik niet dat hij er blij mee zal zijn, hij zal het niet als positief ervaren.
Maar ik heb behoefte aan deze stilte, ook al is deze stilte dodelijk voor mij. Deze stilte geeft mijn Duisternis kracht.
Waar is mijn roze bril gebleven? Waar is mijn glimlach naar toe? Ik ben ze kwijt. Maar ik ga er niet naar op zoek, ik heb er geen kracht voor.
En dan laat ik het hierbij. Bij de volgende Post zal ik je laten weten hoe het weer voor mij is om alleen in mijn bed te slapen. Ik wil je bedanken voor je aanwezigheid en je steun.
En je weet het, blijf er over praten, want samen kunnen wij misschien wel het Taboe verbreken ( klein beetje) dat heerst op mentale gezondheid. Onze woorden kunnen een opening zijn voor een ander, die op dit moment ook door een moeilijke periode gaat.
Het lijkt niet veel, maar het gesprek aan gaan, kan een heel groot verschil maken.
Het kan een leven reden!
Love you all!💋🍀🩷🐾
------------------------------ ALLEEN ZIJN KAN OOK EEN BEHOEFTE ZIJN -----------------------------
Comments