Lieve Lezer,
Welkom bij een nieuwe Post van Carmen's Journal.
Het lijkt net of de dagen steeds eerder beginnen voor Max en mij, want wij lopen steeds vroeger buiten.
Wij lopen in de ochtend buiten als iedereen nog slaapt. Zelfs de maan heeft vaak nog geen afscheid genomen en plaats vrij gemaakt voor de zon.
Ik hou mij stevig vast aan elk zonnestraaltje die ik maar zie en blijf maar hopen, die niet kwijt te raken.
Maar op donkere, grijze, bewolkte dagen heb ik geen zonnestraaltjes om mij aan vast te houden. En dan heb ik het zwaar!
Ja........ het weer kan heel veel met mij doen.
Misschien wordt het tijd dat ik echt serieus overweeg om te emigreren naar de zon.
Een aantal dagen terug was ik al begonnen met het schrijven van een nieuwe Post, maar ik heb het nooit gepubliceerd. Ik heb het in concepten laten staan en dacht het later af te maken. Ik bevond mij zo in de Duisternis dat ik niet eens de kracht had om het af te maken maar had het echt nodig, om het van mij af te schrijven.
Daarom heb ik besloten toen ik vandaag begon met het schrijven van deze Post, wat ik al geschreven had voor de vorige Post, hier aan toe te voegen. En dat heb ik aan het einde van deze Post toegevoegd.
Je zult ook meteen merken als je begint met lezen, hoe diep mijn laatste dip was.
Vandaag 1 jaar geleden begon ik met de Blog Carmen's Journal. Ik kwam op het idee omdat ik zo ontzettend met mezelf in de knoop zat, omdat ik mij echt in de donkerste Duisternis bevond die je maar kan bedenken bevond en echt op geen enkele manier een uitweg zag.
Omdat het een jaar geleden is en niet iedereen die voor het eerst een Post van mij leest, ook mijn hele Blog doorgaat, wil ik mij vandaag weer opnieuw voorstellen.
Speciaal voor de nieuwe lezer of degene die net lid is geworden van Carmen's Journal.
Mijn naam is Carmen, ik ben een vrouw van generatie X. Leeftijd hou ik een beetje voor mij, ik vind het niet zo leuk om oud te worden, maar als je in mijn Social Media kijkt, dan is het overal te vinden.
Ik heb wat probleempjes wat betreft mentale gezondheid en dat is zachtjes uitgedrukt.
Mijn medisch dossier is goed gevoerd, mijn stempels tot nu toe zijn o.a. chronische Depressie, PTTS, Persoonlijkheidsstoornis en passief Suïcidaal. ( Ik ben van actief naar passief gegaan).
Ik ben helemaal uitbehandeld voor Depressie,(helaas zonder succes) heb dan ook allerlei therapieën en medicijnen ervoor gehad, ik slik op het moment ook nog steeds medicatie ervoor. Nu ga ik behandeld worden Persoonlijkheidsstoornis.
Ik ben zeer creatief aangelegd, ik hou van schrijven, tekenen, schilderen, (veel keur) knutselen. Muziek, lekker eten (nu ben ik een beetje op dieet, wegens de medicijnen ben ik een beetje aangekomen), ik hou wel van een feestje en gezelligheid.
Mijn Soulmate en beschermengel is Max, een bullypit van 8 jaar waarmee ik graag wandel als het zonnetje schijnt.
Ik heb een eigen wil, ik weet wat ik wil. Ik heb zowel een engeltje als een duiveltje op mijn schouder en soms luister ik naar de verkeerde, wat mij dan ook wel in de problemen kan brengen. Ik ben erg nieuwsgierig aangelegd. En afgelopen jaren heeft het leven mij geleerd om heel geduldig te zijn, iets wat ik eerst helemaal niet was, ik heb ook leren communiceren wat ik eerst helemaal niet zo goed kon. Ik heb een groot hart en wens iedereen veel goeds en liefde toe.
Zolang ik mij in het licht bevind, ben ik erg lief en zorgzaam, maar als ik overwhelmed wordt door mijn Duisternis dan trek ik mij terug van de wereld en ben ik in mezelf gekeerd.
Dan kan het erg druk in mijn hoofd zijn, waardoor ik verkeerde beslissingen neem en ook een gevaar voor mezelf kan zijn.
Carmen's Journal is geboren als therapie voor mezelf. Om dingen van mij af te schrijven.
Maar ook om de wereld te laten zien, dat er heel veel mensen zijn die in stilte lijden.
Om te laten zien dat deze mensen er niet voor kiezen om ziek te zijn.
Carmen's Journal wilt een stem, een oor en een steun zijn voor al die mensen die lijden aan mentale gezondheid, van welk vorm dan ook. Carmen's Journal wilt het Taboe doorbreken dat er is op Mentale gezondheid, en alleen door middel van duidelijke communicatie, begrip en liefde naar elkaar toe, kunnen wij met zijn allen deze Taboe doorbreken.
Carmen's Journal is geboren uit een goed hart en pure liefde naar iedereen toe.
Als je nu nog meer van mij wilt weten, dan raad ik je wel aan om even het hele Blog even door te nemen of even langs mijn Social Media te gaan.
Afgelopen jaar heb ik mentaal grote vooruitgangen gemaakt. Ik heb mijn lessen geleerd en ben mentaal verder gekomen in mijn leven.
Ik leefde toen ook met een schuldgevoel, die eigenlijk helemaal niet van mij was, maar waarvan ik overtuigd was, dat ik de verantwoordelijke was voor de pijn van anderen.
Gelukkig zijn wij nu een jaar verder en wat dat betreft heb ik grote stappen gemaakt. Zoals ik al vaker heb gezegd, ik ben mijn grootste vijand, ik kan mezelf heel goed gekker maken dan dat ik al ben.
Ik heb mezelf voor wat ik mezelf moest vergeven en anderen ook vergeven, zonder enige haat of wrok gevoel achter te houden. Ik heb het met liefde gedaan, en alleen liefde en afscheid gewenst. Dat heeft mij ook veel rust gebracht. Het is een leerzaam jaar voor mij geweest. Ik heb alleen maar van uit een goed hart en in stilte gehandeld, iets wat ik vroeger heel anders gedaan zou hebben.
Ook dat is voor mij een leerproces geweest en handel ik tegenwoordig alleen maar uit liefde en probeer ik alleen maar goed te doen.
Mijn lessen zijn hard geweest en ik heb er van geleerd!
Mijn Duisternis heeft mij ook veel geleerd maar ik gun niemand de Duisternis waar ik in leef. Al die pijn, al het lijden is misschien toch niet voor niks geweest, want ik durf vandaag te zeggen, dat ik als persoon gegroeid ben.
Ik ben niet meer die persoon van een jaar geleden, toen ik met Carmen's Journal begon.
En ben zeker niet en gelukkig ook maar, ook niet de persoon van twee of drie jaar geleden.
Zoals ik net zei, ik ben als persoon gegroeid, mentaal ben ik gegroeid, wat heel belangrijk is! (In de breedte ben ik ook gegroeid). En niet te vergeten, mijn medisch dossier is natuurlijk ook meegegroeid.
Mijn hart is meegegroeid. Mijn liefde en medeleven voor anderen is meegegroeid. Ik kan gerust zeggen, dat ik als persoon erg gegroeid ben en heel veel wijze lessen geleerd of beter gezegd mezelf aangeleerd heb.
Ik heb mezelf geleerd, om een beter persoon te zijn. Een beter persoon zonder masker, en daar ben ik best wel trots op en ook niet bang om het te benoemen.
Gisteren had ik een afspraak in Zaandam voor een deel van de psychologisch onderzoek.
Het waren drie vragenlijsten, twee op papier en 1 op de computer, maar het waren heel veel vragen. De afspraak was van twee uur, en die had ik ook echt nodig voor al die vragen.
Bij de volgende afspraak krijg ik oefeningen te doen. Je kan je er niet op voorbereiden. Het zijn oefeningen om te kijken of je hersens goed werken. ( Ze hebben het al eerder bij mij gedaan in het ziekenhuis). En daarna gaan ze (de behandelaars) weer met elkaar in gesprek om te kijken wat de beste therapie voor mij zal zijn, voor de persoonlijkheidsstoornis.
En dan word ik natuurlijk weer op een wachtlijst gezet, tot dat er weer plek is.
Tot nu toe heb ik eigenlijk best wel geluk gehad, want iedere keer dat ik op een wachtlijst stond, ben ik eerder gebeld omdat er iemand was uitgevallen.
Ik ben benieuwd hoe lang het wachten deze keer zal zijn.
Over het algemeen is Max niet echt ondeugend, ook niet als hij alleen thuis is. Ik hoef hem niet in de bench te doen als ik van huis ga. En vaak laat ik zelfs de achterdeur open zodat hij zelf naar de tuin kan lopen als het mooi weer is. Hij heeft ook nooit wat van tafel gepakt zonder toestemming (1x wel gedaan). Ik kan wel zeggen dat, wat dat betreft ik best op Max kan vertrouwen. Maar, wat denk je?
Van de week was ik even van huis weg, Max was alleen thuis. Hij heeft toen onder mijn bureau een plastic doos open gemaakt, want het was dicht met een deksel en al zijn koekjes opgegeten.
Toen ik weer thuis kwam en de deur open deed, wist ik meteen dat hij wat gedaan had, want als Max iets ondeugends doet, gaan zijn oren anders staan.
En hij kwam wel rennend gedag zeggen toen ik deur open deed, maar toen ik hem vroeg: "Wat heb je gedaan?" Toen rende hij meteen naar zijn bench en bleef er ook in zitten.
Het onderstaande schuingedrukte tekst, is de geschreven Post waarover ik het had aan het begin van deze Post.
Hou er rekening mee, dat ik het geschreven heb op een moment dat het wat minder met mij ging. Dus als jij je vandaag een beetje minder voelt, kan je beter stoppen met lezen.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Lieve Lezer,
Welkom bij een nieuwe Post van Carmen's Journal.
Ik zou willen dat ik je een heel ander welkom zou geven, maar helaas is deze de enige die ik je kan geven. Een beetje saaie nette welkom, bij een nieuwe Post van onze Blog.
Bovendien ben ik deze Post begonnen te schrijven (te typen) zonder enige idee te hebben waarover ik het zal hebben vandaag.
Ja.......... Over hoe ik mij voel, dat wel. En daar kan ik een heel lang verhaal van maken, of ik kan het gewoon in 1 woord omschrijven en zijn wij snel klaar met de Post.
Maar zoals alles wat met mij te maken heeft, voelt het tegenstrijdig om alleen maar te vertellen hoe het met mij gaat. Want zoals je weet, dat is niet alleen waarom ik Carmen's Journal begonnen ben. Maar ik ben bang dat ik op dit moment niet meer kan doen dan dat.
Dus als je vandaag een motiverende Carmen aan de andere kant van de scherm nodig hebt, die je kracht toe zend, dan bied ik je alvast mijn excuses aan en vraag om deze Post over te slaan. Niet verder te lezen!
Want vandaag heb je niks aan mij. Vandaag is deze Post puur en alléén maar voor mijn eigen therapie.
Vandaag ben ik degene die een beetje kracht en positiviteit nodig hebt. En zo zit ik eigenlijk al een paar dagen, misschien een week?
Klopt...............Je hebt gelijk! Het is een dip! Een flinke dip! Het is weer donker. De Duisternis is er weer. Het is weer luidruchtig bij mij, en ik ben weer stil. Ik ben weer in mezelf gekeerd. Nachten zijn weer lang. Het onweert in mijn hoofd!
Ik ben normaal al snel emotioneel, dus nu nog meer. In het doolhof zijn alle uitgangen geblokkeerd, er zijn geen uitgangen. Het lichtknop is nergens te vinden.
Het Zwarte Monster is heel dichtbij, ik kan zijn aanwezigheid voelen, dat maakt mij bang.
Maar ik voel mij zo moe, ik ben zo moe, die vermoeidheid gaat maar niet over. En hij weet het. Alleen hij kan mij helpen met die vermoeidheid, hij wilt alleen maar helpen.
Ik vraag mij af, of het niet beter zal zijn, als ik hem de hand geef en eens en voor altijd naar hem zal luisteren? Zal ik gewoon zijn pad volgen? Hij belooft mij rust, eeuwig rust.
Monsters en Demonen in mijn hoofd helpen mij weer met plannen maken, hoe een eind te maken aan deze eindeloze pijn. Het Zwarte Monster rijkt mij zijn hand uit en het enigste wat ik wil, is zijn hand vastpakken en mee gaan.
Ik weet dat ik zo niet mag denken, maar toch doe ik het.
Waarom is iedereen daar zo op tegen? Waarom is hij de enige die mij begrijpt? Dit gevecht duurt al veel te lang. En weet je wat? Als wij zo door gaan, zal dit nooit ophouden. Dan ben ik maar zwak, dan verlies ik maar het gevecht. Het geeft niet. Ik heb wel ergere dingen naar mijn hoofd gegooid gekregen. Maar als ik Het Zwarte Monster volg, krijg ik wel mijn rust. Nooit meer huilen, nooit meer verdriet voelen, nooit meer pijn hebben, alleen maar rust.
Ik weet het.......... Ik weet wat je wilt zeggen, en wat met het verdriet die je anderen aan doet. Die vraag stelde mijn behandelaar mij laatst mij ook, en weet je wat mijn antwoord was:" Het leven gaat door." Die paar mensen die echt om mij geven, die zullen even verdriet hebben, maar dan gaan ze door. Er zal niks veranderen, want het leven gaat gewoon door.
En het is niet hard wat ik zeg, het is realistisch.
En tot zo ver wil ik het laten voor vandaag tot de volgende Post. Het gaat gelukkig nu weer wat beter met mijn hoofd, dan wat je hierboven hebt gelezen. Ik begin weer uit die dip te komen.
En daarom wil ook positief deze Post afsluiten. Carmen's Journal is er voor je, heb je een luisterend oor nodig? Carmen's Journal is er voor je.
Heb je iemand nodig die je begrijpt en weet wat je voelt? Carmen's Journal is er voor je.
Zoals ik wel vaker zeg, zend ik je dwars door de scherm heen zoveel mogelijk kracht en liefde door.
Doorbreek samen met mij het Taboe op mentale gezondheid, laten wij elkaar en samen ook anderen helpen. Samen staan wij sterk. En liefde overwint alles!
Love you all!!💖🐾👄🍀
------------------ "JOUW PAD HOEFT NIET LOGISCH TE ZIJN VOOR ANDEREN" -----------------
Comentarios