Lieve Lezer,
Welkom bij Carmen's Journal. Het is je misschien opgevallen, dat ik de laatste tijd wat minder aanwezig ben bij de Blog. Dat is waar!
Ik bevind mij erg in de Duisternis en probeer die af te lijden door wat andere dingen te doen. Als ik schrijf, ondanks dat ik het van mij afschrijf, ben ik er mee bezig. En dat wil ik niet. (Ik ben een beetje kwetsbaar op het moment) Ik wil er niet mee bezig zijn.
Ik weiger om mij in de Duisternis te bevinden. Ik wil niet in het donker zijn.
Ik wil licht! Tenminste dat probeer ik mezelf wijs te maken.
Maar dat is ook niet helemaal de reden waarom ik wat minder vaak met de Blog bezig ben.
Als ik een Post in de Blog schrijf, dan wil jouw, ja...... JOUW!
De lezer!
Wil ik je motiveren, kracht geven, vooral als je net zoals mij, het even moeilijk hebt.
Vooral als je net zoals mij, aan iets mentaals lijdt, maakt niet uit wat het is. Ik wil je niet meesleuren in mijn Duisternis.
Ik wil dat je vrolijk wordt van mijn woorden. Ik zou zo graag een klein glimlachje op je gezicht willen tekenen. Een sprankje hoop voor je willen zijn. Een zonnestraaltje in je donkere dag. Een muzieknootje in dat liedje dat je net op de radio hoort, die je net dat leuke herinnering weer terug brengt. Ik wil dat het vlammetje in je, blijft branden. Dat luisterend oor die je zo nodig hebt zijn.
Simpelweg net dat klein dingetje dat je zo hard nodig hebt en dat je nergens kan vinden wegens onbegrip en eenzaamheid zijn.
Dát.......Wil ik voor je zijn, of je geven dwars door de scherm heen.
Want ik weet zo goed wat het is, om dat niet te hebben, dat ik vind dat niemand er zonder hoort te zijn. Dus maakt niet uit wie je bent, waar je bent, ik wil DAT voor je zijn.
Ik wil dat mijn lijden een verschil maakt, dat mijn lijden je helpt om verder te komen. Ik wil jou lijden overnemen, zodat jij verder komt. Ik wil jouw pijn overnemen.
Ik wil geen spiegel voor je zijn. Wat hebben wij nou aan een spiegel? Wij weten al hoe wij ons voelen, wij kennen onze pijn al goed genoeg, waarom zouden wij het ook nog eens willen zien in de spiegel?
Wij hebben niks aan een spiegel.
Ik wil zoveel, maar kan zo weinig. Ik kan mezelf niet redden, laat staan anderen.
Is dat wat je denkt? Denk jij ook zo? Waarschijnlijk wel.
En waarschijnlijk heb je ook gelijk, maar ik probeer het wel in ieder geval, ik doe mijn uiterste best ervoor. En als ik een toverstaafje zou hebben, dan zou ik het waarschijnlijk ook zo doen, eerst jullie allemaal redden.
Ik weet het................. Verkeerd manier van denken.......Blah.....Blah...Blah.... Blah.... Ik weet het allemaal wel. Ik leer het nooit.
En wat ik nu ga zeggen klinkt heel tegenstrijdig, maar toch is het zo.
" En toch ondanks alles, heb ik mijn lessen geleerd. ( Zelfliefde en dat soort dingen bedoel ik ) Maar ik zou eerst jullie redden."
Zal ik je een klein geheimpje vertellen? Ik wil helemaal niet gered worden.
Ik geloof ook niet dat ik gered of genezen kan worden.
Van de week was ik jarig. Weer een jaartje erbij. Had ik nooit gedacht dat ik het zou halen. Ik kan het ook zien als, een jaartje minder dat ik moet.
Het maakt eigenlijk niet zoveel uit hoe we er naar kijken. Ik ben er nog steeds, en er is niks veranderd.
Vandaag had ik eigenlijk naar Zaandam moeten gaan voor een gesprek weer, voor de psychologisch onderzoek, maar gister middag werd ik gebeld en werd het weer eens afgezegd. Afspraak van volgende week ging wel gewoon door zeiden ze.
De biografie waar ze vorige week om vroegen, had ik ook al naar ze gemaild, dus ik ben erg benieuwd wat daar weer uit komt. En zo gaan we van wachtlijst naar wachtlijst. En gaan de jaren alleen maar door, maar eigenlijk gebeurt er voor de rest ook niet veel.
Oh foutje! Er gebeurt wel wat, medisch dossier wordt steeds dikker.
Zoals ik net zei, ik probeer mij met andere dingen bezig te zijn om een beetje afleiding te hebben van mijn hoofd. Gelukkig lukt het om een beetje creatief te zijn. Daar ben ik super blij mee, want dan is het tenminste stil in mijn hoofd. Ik ga dan lekker met mijn verfspullen aan de gang en Max ligt lekker op de bank naast mij, en dat geeft mij zeker een fijn gevoel. Hij geeft mij rust! Hij voelt ook de onrust in mijn hoofd en zoekt mij dan ook op.
De dag dat Max er niet meer zal zijn, zal ik nooit meer de rust vinden. Het zal dan altijd onrustig en donker in mijn hoofd zijn. Het lichtknop zal dan voor altijd verdwijnen.
Ik heb van mijn dochter en haar vriend dan ook voor mijn verjaardag een ketting gekregen met een hangertje, waar een foto van Max gegrafeerd is en op de achterkant staat: "Max voor altijd." met een hartje erbij, in het Spaans. Mijn dochter zei er ook bij: "Zodat Max altijd bij je is." Ik heb hem ook sinds dien niet meer af gedaan.
Het is eigenlijk ongelofelijk, hoeveel je om een dier kunt geven, soms meer dan om een mens.
Van de week weer nieuwe medicijnen voor Max gehaald. Ik heb nu de dosering weer een beetje verlaagd, even kijken hoe dat gaat werken. Hij krijgt nu iedere dag een ½ tabletje en ik controleer ook iedere dag zijn huid, om te zien of hij geen uitslag heeft. Zolang hij niks heeft blijft hij een ½ tabletje krijgen. En als het heel goed gaat, wie weet, misschien 1 om de dag. Wij moeten het even aanzien. Tot nu toe ben ik al blij dat hij helemaal uitslag vrij is en ook helemaal geen jeuk heeft. En vooral dat zijn vacht ook helemaal weer mooi is overal.
Met mijn dieet gaat het ook wel redelijk, ik ben er al aan gewend en heb dan ook minder trek, dus heb dan ook minder moeite met minder eten. Het is eigenlijk ook niet een kwestie dat ik minder moet eten, ik moet meer gaan bewegen, maar dat wilt niet lukken.
Ik zou naar de sportschool moeten gaan. Ik heb er eentje, tien minuten bij mij vandaan, maar ik weet dat als ik mij ga inschrijven, ik het uiteindelijk toch niet ga doen, ja misschien de eerste paar maanden, maar daarna hou ik het toch niet vol. Ik ben niet zo sportief.
En ik blijf wel zeggen, als het mooi weer is ga ik wel Max wandelen of hardlopen. Maar goed, het mooi weer laat ook lang op zich wachten. Bovendien wordt mijn Max ook wat ouder en ik moet rekening met hem houden.
Het is al een hele tijd terug dat ik niks vertel hoe het gaat met de crypto munten of het traden er van. Iedereen die zich er een klein beetje mee bezig houdt, weet natuurlijk dat het een beetje een spannende tijd is geweest omdat wij de verbranding van de Bitcoin achter de rug hebben en dan weer even geduld moet hebben voordat deze weer gaat stijgen. ( Je krijgt dan de gelegenheid om wat inkopen te doen.) Zoals ik vaker heb gezegd, je moet je niet door emotie laten lijden en vertrouwen blijven hebben dat het weer gaat stijgen. Een daling van prijs moet je gebruiken om te kopen (investeren) en je moet op de lange termijn kijken.
Geduld wordt beloond!
Deze week had ik heel veel moeite met het vinden van een onderwerp voor de vaste Column op vrijdag voor de Facebook groep Artist Zonder Grenzen. Normaal gesproken heb ik begin van de week al een onderwerp, maar deze week vond ik het erg moeilijk een onderwerp te vinden. Uiteindelijk is het gelukkig wel gelukt en heb ik de Column op tijd kunnen af krijgen.
Maar goed, het is de hele week een beetje raar geweest. Ik heb vorige week te veel hooi op mijn vork genomen, en deze week moest ik echt mijn rust nemen, zowel mentaal als lichamelijk. Ik had het gevoel, dat ik deze week een beetje de weg kwijt was.
En met deze woorden, neem ik afscheid voor vandaag tot de volgende Post weer. Ik hoop de volgende Post wat vrolijker en positiever te zijn. In de hoop dat je er weer zult zijn en de tijd er voor zult nemen om mijn geschreven woorden te lezen.
Love you all !! 💖🐾👄🍀
---------------- LAAT JE VERWACHTING OVER HOE HET ZOU MOETEN ZIJN LOS ---------------
Comments