Geen Excuus, 100% verantwoordelijk....

Eén van de stempels die ik heb is, dat ik lijd aan persoonlijkheidsstoornis, dat wilt o.a. zeggen dat ik niet met mijn emoties kan omgaan. Mijn emoties kunnen van het ene moment op de ander alle kanten op gaan. Je kan het een beetje met Borderlijn vergelijken, maar dit is anders. Ik kan hier daardoor ook verkeerde beslissingen maken doordat ik zo in de war raak dat ik niet goed onderscheid het kwaad van het goed.

Dat wilt natuurlijk niet zeggen dat als ik iets fout doe, dat het door mijn persoonlijkheidsstoornis komt. Ik ben 100% verantwoordelijk voor mijn eigen gedrag.

Ik wil je iets vertellen. Ik wil je vertellen hoe ver ik het heb laten gaan door mij, door mijn gevoelens te laten leiden op een negatieve manier. Het kan best zijn, dat na deze post, ik minder lezers heb in mijn Blog, of heel veel negatieve reacties krijg. Maar…… van af dag 1 zei dat ik alles zou vertellen, en als je mij lang genoeg blijft volgen zul je lezen dat ik echt alles vertel. Net zoals in een echte dagboek. En daar hoort dus ook bij, het vertellen van dingen die ik in het verleden fout heb gedaan net zoals de dingen die ik in de toekomst fout zal doen, bewust of onbewust.

Ik ging samen wonen met een man, hij had een zoon, een puber. Zijn zoon was om het weekend bij hem, woonde bij zijn moeder. Zo ver, all good!! In het weekend kwam zijn zoon, niks aan de hand, gezellig. Vader wilde dat zijn zoon bij hem ging wonen, want bij zijn moeder had hij het niet goed, hij mocht zicht zelf niet zijn, jeugdzorg zat er tussen. Heel veel negativiteit tussen de ouders.

Vader vertelde hoe slecht de moeder was geweest zowel voor hem als voor zijn zoon. Naïef van mij, ik geloofde alles wat vader vertelde ( 1ste fout van mij) ( Als vader mij had verteld dat er roze olifanten vlogen, had ik het ook geloofd) Ik begon mee te gaan naar de rechtszaken (2de fout), begon de ophaalroosters (vakantieroosters)te maken. (3de fout)

De jongen was ondertussen volgens mij 13 of 14 jaar, ik weet het niet meer, in ieder geval met die leeftijd mag je als kind zijnde kiezen bij wie je gaat wonen. Maar als je het aan hem vroeg, dan wilde hij het niet zeggen, hij wilde niet kiezen, wat heel normaal is. Geen één kind wilt kiezen tussen zijn ouders.

Tot dat ik met het briljante idee kwam om het kind een brief te laten schrijven naar de rechter waarin stond, dat hij graag bij papa wilde wonen om te kijken hoe het was en om papa beter te leren kennen, want dat hij nooit gedaan. En dat we met een jaar konden beginnen en als het niet beviel kon hij altijd nog terug naar mama.(4de fout)

Dit besprak ik natuurlijk eerst met vader, en vader besprak het met zijn zoon, toen ze allebei het mee eens waren, maakte ik een voorbeeld brief en zoon schreef het over, zette zijn naam er onder en de brief werd opgestuurd.

Ik wist dat ik er spijt van zou krijgen, maar mijn toenmalige partner wilde zo graag zijn zoon bij zich hebben, dat ik daar alles voor over had, maar ik wist dat het voor mij niet goed zou aflopen.

De rechter ontving de brief, had gesprek met het kind, jeugdzorg steunde vader, vond het voor de ontwikkeling van het kind ook goed dat hij zijn vader beter leerde kennen. Alleen moeder was er tegen, wat ook logisch is. Zij ging er tegen in en daardoor kwam er een gedwongen uithuisplaatsing.

De puber kwam bij papa wonen. En papa maakte allerlei plannen, van allerlei dingen die ze samen zouden gaan doen, of die goed waren voor zijn zoon en die weer opgepakt zouden worden, zoals sporten, of samen gaan motor crossen, gewoon meer tijd samen zijn. Maar helaas bleef het bij ideeën en werd het nooit uitgevoerd.

Toen de puber verhuisde naar papa had ik op zijn minst verwacht dat hij met een koffertje zou komen, maar hij had alleen een klein rugtas mee, met 1 broek en 2 shirts. Ik kon zijn moeder niet zo goed, maar kon moeilijk geloven dat wat hij mee had dat al zijn kleding was, maar volgens hem was dat zo. Hij bevestigde dat, toen ik ernaar vroeg. Later bleek dat natuurlijk niet zo te zijn. Ik meteen naar de winkel om kleding voor hem te kopen.

Aan het begin stond ik elke ochtend met hem op voor school, maakte zijn ontbijt en zijn brood voor school. Tot dat ik door had dat hij het niet op at, en het brood vaak in zijn tas schimmelde. Het maakte niet uit dat ik hem er op aansprak (5de fout) hij deed het toch, en hij had al een keertje tegen mij gezegd dat ik geen recht van spreken had. Ik had mij nooit met zijn opvoeding moeten bemoeien, het was niet mijn probleem, maar ik zag het een beetje als mijn plicht(6de fout) om vader te helpen. Ik wekte hem iedere ochtend op tijd, zodat hij niet te laat kwam op school, toch kwam hij regelmatig te laat, ik ruimde zijn kamer op (7de fout)

Ik motiveerde hem en gaf hem complimentjes als hij het goed deed op school, ging naar de gesprekken van school.

Ik sprak hem op zijn slechte cijfers (8ste fout). Hij kreeg ruzie op school en werd geschorst, ik vond het onterecht en zorgde ervoor dat de schorsing uit zijn dossier werd gehaald.

Ik leerde hem de schoolapp gebruiken, ik hielp hem met zijn huiswerk (9de fout had vader moeten doen), organiseerde zijn verjaardag. Als ik zag dat er op straat iets niet lekker liep dan gaf ik het aan bij zijn vader maar lang niet alles, want het was het een puber, en pubers hebben puber gedrag en experimenteren.

Maar bepaald gedrag hoor je natuurlijk als vader wel te weten, zoals blowen, roken, fietsen stelen en dan doorverkopen, ’s nachts laat op internet. Het hoort allemaal niet, maar het blijven pubers. Een puber daagt ook zijn ouders uit, vooral als deze uit elkaar zijn en weet dat deze niet met elkaar kunnen opschieten, en zo deed deze puber het ook.

Ruzies en meningsverschillen met zijn vader had hij natuurlijk ook, hij geloofde nooit wat zijn vader zei, want zijn moeder had altijd gelijk. Ik kon daar heel slecht tegen, vooral als hij tegen zijn vader schreeuwde of uitschold voor mongool gingen mijn haren overeind staan. Hij schold zijn moeder ook door de telefoon uit, maar als zijn vader er naar vroeg dan was het altijd zogenaamd een vriendin geweest. De stress tussen hem en mij werd steeds erger. Ik had mijn koffers moeten pakken en weg moeten gaan.

Maar ik hield zo veel van zijn vader, dat ik niet weg kon, dat was een grote fout.

Ik was er van overtuigd dat zijn vader mijn Tweelingziel, mijn Soulmate was ( dat was mijn aller allergrootste fout)

Ik verlaagde mij naar het niveau van een puber, ik als volwassen vrouw. Dat is echt heel erg. Ik reageerde al mijn frustraties op een jongen van 14, hoe laag kan je zakken? In wat voor een zwart gat zat ik, dat ik zoiets deed? Ik kon niet eens helder nadenken. Ik schaam mij ook voor mijn gedrag van toen.

Ik wilde dat hij terug ging naar zijn moeder en hij wilde ook gaan want hij had dat al een keer tegen zijn moeder gezegd, toen zijn vader hem er op aansprak omdat hij gespijbeld had. Zijn moeder had meteen jeugdzorg gebeld en de rechter er ook bijgehaald, en toen zijn vader zijn zoon ernaar vroeg, ontkende hij het. Zijn vader moest het van de rechter horen. Zijn vader was toen zo boos dat hij zijn zoon weg wilde sturen, maar ik wilde niet dat hij zich schuldig zou voelen om zo een beslissing te nemen in een woede aanval. In plaats daarvan ging ik een jongen van 14 treiteren, zodat hij zelf zou beslissen om weg te gaan. Ik ging dingen op mijn status zetten, zoals: “ga weg”, “blijf daar”, “kom niet terug”, en dat soort dingen. Ik weet het, belachelijk! Ik nam afstand, ik maakte zijn brood of ontbijt niet meer, werd toch weg gegooid.

Ik zag alleen hoe hij en zijn moeder mijn partner aan het kapot maken waren. Het ergste nog, ik voelde dat zo, maar zijn vader niet. Ik was zo kwaad op die jongen dat ik al mijn frustraties op hem ging afreageren, zoals zijn vader zei, ik ging hem terroriseren, en ik schaam mij ook hiervoor. Ik had overal buiten moeten blijven. Net zoals de rest van vaders familie deed, ik kan wel nu gaan zitten schrijven wat zij er van dachten, maar ik schrijf alleen vanuit mijn ik. Hij mocht niet eens met zijn kleine neef omgaan omdat het een slechte invloed voor hem was.

Ik wilde dat hij naar zijn moeder ging, maar wilde niet dat vader hem weg stuurde, zodat vader zich nooit schuldig zou voelen.

Ik had als een volwassen vrouw moeten nadenken, maar op een gegeven moment had ik zoveel stress van hem, ik bevond mij in een zo donker gat, dat ik niet eens goed kon nadenken waarmee ik bezig was, en alle spullen die zijn moeder voor hem gekocht had kapot maakte. Inderdaad ik weet het…..Hoe laag kan je zakken. Het enigste wat ik hiermee bereikte was het vertrouwen van zijn vader kapot maken.

En i.p.v zijn vader beschermen tegen de pijn, zelf pijn doen.

De relatie is natuurlijk stuk gegaan, dat kon ook niet anders. Ik stuurde later zelf een brief naar de rechter waarin ik vertelde wat ik de puber aangedaan had maar dat hielp niet meer. En financieel betaalde ik ook voor alles, want al mijn investeringen in digitale coins mocht vader houden, daarmee zou hij zijn zoon wel meer dan 25 playstations kunnen kopen.

Maar als je wilt weten hoe alles naar buiten kwam, dan kan je mijn volgende post echt niet missen.

Daar ga ik het zelfs hebben over poging tot moord! Maar schrik niet, ik heb niemand vermoord.

----------- ER IS HOOP, ZELFS ALS JE HERSENEN JE VERTELLENDAT DIE ER NIET IS -----------