Lieve Dagboek,
Vanmorgen toen Max en ik al om half zeven buiten liepen was het heerlijk stil. Zelfs de vogels waren nog maar net wakker aan het worden.
De ochtenddauw lag op het gras en het zonnetje probeerde wakker te worden om tussen de wolkjes uit te komen. De maan was al gaan slapen.
Het was een mooie ochtend, wat fijn was na een afschuwelijke nacht te hebben gehad.
Ik ben de hele nacht wakker geweest, ik kon gewoon niet in slaap vallen. Gisteren na het avond eten viel ik erg vroeg in slaap, ik denk dat ik rond half negen al in slaap was op de bank. Rond twaalf uur werd ik wakker vannacht en ik dacht nog: " Oh ik heb mijn avondmedicatie niet ingenomen, maar ik ga het niet innemen, kijken of het zo lukt."
Dus niet!
Misschien dat ik er tussen door een paar uur heb geslapen, maar echt niet meer dan een paar uur. En ik ben wel drie of keer opgestaan, één keer om de deur naar de tuin dicht te doen, want het regende.
De laatste tijd slaap ik met de deur open en ik hoef niet bang te zijn dat er iemand binnen komt of dat er ingebroken wordt, want Max slaapt naast mij.
Max doet wel niks, maar dat weet de inbreker niet. (Oh.... niet zo slim als ik dit nu zo op het internet gooi, want nu zou een inbreker het wel weten, maakt niet uit. Ik geloof in de goedheid van de mens)
Ik denk dat als er ingebroken zou worden, dat Max het niet eens zou merken. Vaak moet ik hem in de ochtend wakker maken om naar buiten te gaan. En soms als ik weg ben en ik kom terug, merkt hij dat ik er weer ben, als ik eenmaal binnen ben.
Bovendien is het een schijterd, hij schrikt van zijn eigen schaduw. Maar dat is allemaal niet erg, hij is mijn schijterd.
Maar goed, ik had het dus over dat ik vannacht bijna niet geslapen heb. Wat ook een beetje mijn eigen schuld is, want als ik mijn medicatie had ingenomen, was het misschien wel gelukt.
Dus zoals je al merkt en weet als je mij wat langer volgt, dat ik best wel eigenwijs ben. Een vrouwtje met eigen wil. Op een gegeven moment was het ook te laat om in te nemen, anders ben ik de volgende dag, de hele dag een beetje suf.
Ik ben mijn avondmedicatie een beetje aan het afbouwen, vandaar dat ik het niet wilde innemen.
Rond zes uur liepen Max en ik buiten. Het was ook een mooie ochtendwandeling tot aan mijn paniek aanval. Tijdens onze wandeling werd ik overwhelmed door een gevoel van verdriet, boosheid, angst, pijn, onrecht, en tegelijkertijd ook door blijdschap, rust, etc........ Ik weet het niet, ik kan het moeilijk uitleggen.
Het waren allerlei emoties door elkaar heen. En ik wist ook niet zo goed wat ik ermee moest.
Natuurlijk kwamen de tranen weer, en die heb ik deze keer echt niet proberen tegen te houden. Ik heb ze gewoon laten gaan, deze keer moest ik ze echt laten gaan. Mijn verdriet was groot, maar de tranen hebben mij ook goed gedaan.
Je wilt zeker weten, waardoor het kwam dat mijn gevoelens ineens alle kanten op gingen. Ik ga het je ook vertellen.
Na mijn gesprek van de week met M.B. (een vriendin) en de herkenning (de zoveelste herkenning, door de zoveelste persoon) die ik van haar kreeg over wat er ongeveer twee en een half jaar geleden is gebeurd in de Wormer, waar ik toen woonde op de Watermuntstraat met de persoon J.B waarmee ik toen samenwoonde, moest ik denk ik vanmorgen allemaal op een rijtje zetten in mijn hoofd.
En even voor de duidelijkheid, zij benaderde mij en niet andersom. (Waar ik haar dan ook dankbaar voor ben) Naar aanleiding van een Post van Carmen's Journal.
Zij gaf mij niet alleen herkenning maar verontschuldigde zich ook omdat ze ooit wat tegen mij gezegd had, wat niet zo aardig was. Een verontschuldiging was echt niet nodig, maar het voelde wel fijn. En alleen daarvoor al, heb ik veel respect voor haar.
Bovendien zijn de afgelopen dagen een beetje heftig geweest. Ik krijg te veel informatie, of er gebeurt nu even te veel om mij heen, (ook leuke dingen) en alles komt tegelijk. Mensen nemen afscheid, anderen willen binnen komen (in mijn leven, sommige zijn welkom, anderen niet).
Als je binnen wilt komen, moet je dat doen, de deur is open. Als je eruit wilt is het ook goed, de deur is open. Maar blijf niet bij de deuropening staan, dus niet er tussen in staan, want ik moet er door. Ik ben niet van plan om te blijven staan. Vandaar dat ik alles een beetje moet ordenen in mijn hoofd.
En vanmorgen tijdens onze ochtendwandeling liep ik daar aan te denken. Daardoor gingen mijn emoties alle kanten op.
Maar ik zal je alles stap voor stap vertellen, zodat je een beetje begrijpt wat ik bedoel.
Ik had het dus over dat ik herkenning kreeg over een bepaald persoon. ( Door een hele lieve vrouw)
De herkenning had te maken met J.B. waarvan ik dacht oud mee te worden, van wie ik meer gehouden heb dan van mijn zelf. Voor wie ik alles overhad en alles gedaan zou hebben. Deze persoon die mij voor een soort duivel heeft uitgemaakt, terwijl de duivel in hem zat. Ja...... deze persoon J.B.!!!
Weet je wat het ergste van alles is? Dat de woede en onmacht die ik vanmorgen voelde, de pijn, de onrecht etc, ik het niet voor hem voelde. Dus het is niet zo, dat ik woest op hem was of mij druk maakte om de pijn of de angst die ik voelde en heb gevoeld afgelopen jaren. Die hij bij mij had veroorzaakt.
Nee...................... Zo stom ben ik dan ook weer.
Het was juist om wat hij voelde, of misschien kan ik beter zeggen, om wat ik dacht dat een persoon in zijn situatie zou voelen. Ik maakte mij druk om zijn pijn, hoe kan ik nou nog steeds zo ontzettend dom zijn? Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan, als ik er aan terug denk.
Maar weet je wat het is? Ik heb zoveel om deze persoon gegeven, dat het mij nu nog steeds heel veel pijn doet, het idee dat hij pijn heeft gehad. Terwijl hij helemaal geen pijn heeft.
Niet goed he? Weer denk ik niet aan mezelf. En terwijl ik nu alles weer schrijf, zit ik achter mijn laptop als een klein kind te huilen. Ja.... Nu ben ik wel boos op mezelf, boos dat ik mezelf zo heb laten behandelen. Woest dat ik niet zonder deze persoon wilde leven. Woest dat ik mij zo lang om zijn gezondheid heb druk gemaakt, terwijl de mijne gevaar liep. Woest dat ik zo in deze persoon geloofd en vertrouwd heb. Woest om het schuldgevoel dat ik zo lang onterecht bij mij heb gedragen. En woest omdat ik onterecht ben behandeld.
Als hij toen mij verteld had dat er roze olifanten bestonden en dat deze konden vliegen, dan had ik het nog geloofd ook.
Ik leefde in een Fata morgana, want niks was wat het leek.
Ik leef dan ook met M.B mee en D. en anderen daarvoor, die mij benaderd hebben.
Want ik wist toen niet op dat moment wat er gebeurde, maar hij wel en zijn familie net zo goed.
Maar wat krijgen wij als advies van zijn moeder en zus mee, in plaats van te zeggen wat er echt gebeurt, dus over zijn psychose. Zodat wij zelf beslissen welke keus wij willen maken, blijven en eventueel begrip tonen, of zo snel mogelijk weg rennen. Er wordt tegen ons gezegd dat wij hem moeten verlaten. Dat is hetzelfde als je aan een blind iemand een gewone leesboek geeft en zegt: "Lees maar een stukje."
Wij zijn dan zo blind ( verliefd, liefde of noem het maar gewoon stommiteit) dat wij zelfs geld investeren in digitale coins, want er wordt een mooi verhaal verteld dat het een goede investering is en dat er veel winst uit komt. ( Eventueel voor een gezamenlijk toekomst ) En je hoeft je nergens druk om te maken, want hij zet het op je eigen telefoon, waar hij wel de wachtwoorden van heeft en weet dat jij er nul verstand van hebt.
Maar later als de relatie stuk gaat, blijken de coins zo gezakt te zijn dat je het hele of bijna hele investering kwijt bent. En het geld dat hij maandelijks aan je zou overmaken "levenslang" want het zou een gezamenlijke investering zijn voor de toekomst, vergeet hij of je hebt het verzonnen, of je bent een Pinokio.
Zelfs mijn vader geloofde zijn woorden en raakte heel veel geld kwijt.
En zo gaat hij van de ene naar de andere. Maar het is niet zijn schuld. Het is de schuld van alle vrouwen die hem verlaten.
Hij is het slachtoffer want wij verlaten hem. Wij verlaten hem niet, hij jaagt ons weg. Maar dat kan hij natuurlijk niet vertellen en al helemaal niet op zijn werk. Vooral als wij zelf mensen uit zijn werk kennen, dat het vrienden van ons zijn.
Aan het begin van de relatie verteld hij op zijn werk aan iedereen vol trots, hoeveel blowjops hij krijgt en hoe vaak hij het met zijn nieuwe partner doet. Wat ik persoonlijk vind dat het respectloos is naar je partner toe. Maar goed dat maakt niet uit. En aan het einde van de relatie is hij zo zielig want iedereen verlaat hem. Maar wij zijn wel allemaal verslaafden, hoeren of moordenaars ineens geworden.
Er is 1 voordeel, hij werkt al meer dan 20 jaar in het zelfde bedrijf. Dus iedereen weet van zijn drugsgebruik ( waar hij het soms ook koopt), gezondheid en zijn verhalen waar niks van klopt, dus niemand gelooft hem meer. Ze laten hem gewoon praten.
Dat is weer aan de andere kant, ook erg jammer. Als je op je werk bekend staat om je lengte ( hij is niet zo groot), je leugens en je gebruik.
Maar goed, dat moet iedereen voor zich zelf weten, dat is een keuze die je zelf maakt.
Net zoals het je eigen keuze is wat er in je neus gaat en wat niet.
Hierover wil ik wel een klein dingetje zeggen, ik heb liever dat als er gereageerd wordt op mijn Posts, dat er dan niet meer verteld wordt wat deze meneer J.B. wel of niet gebruikt en of jij het gezien hebt of niet. Ik begrijp je frustraties en ik ken je pijn, echt waar. Maar Carmen's Journal is daar niet voor. Het is nu wel als reactie achter gelaten in een vorige Post.
Ik vertel in Carmen's Journal mijn verhaal, en dit hoort er helaas ook bij. Deze meneer is een deel van mijn verhaal.
En ik neem hem mee iedere dag in mijn gebeden, zodat hij geneest. En ik vraag de Heer om mij hem niet te laten haten, want ik wil geen haatgevoelens hebben. Ik wil de mooie momenten herdenken. Ook al waren ze niet gemeend en niet echt voor hem, maar voor mij wel. Ik koester ook die momenten. Ook al was het maar een illusie van mij, laat mij lekker mijn illusie hebben, laat mij lekker in die luchtbel zitten en soms er over dagdromen Dan koester ik maar een illusie, is altijd beter dan vol haat te zitten.
Dat heb ik heel lang geleden al afgeleerd.
Ik schrijf dit allemaal ook niet om haat te zaaien of pijn te doen, ik schrijf het om zelf te genezen.
Ik wens niemand pijn, ik wens iedereen een leven vol liefde, gezondheid en goeds.
Ik weet het, hoe stom kun je zijn? Hoe dom? En dat is wat nu, op dit moment wel pijn doet.
Breek mijn been, mijn arm, maakt niet uit, maar (breek) speel niet met mijn hoofd, want dat kan ik zelf al heel erg goed. Zoals ik al vaker heb gezegd, ik ben mijn grootste vijand, want ik kan mezelf al heel goed gek maken, daar heb ik niemand voor nodig.
Als je weet dat iemand bepaalde mentale problemen heeft, zoals ik met mijn medisch dossier, dan is het wel heel laag en laf, om diegene mentaal aan te vallen. Maar het geeft niet, het is goed.
Ik heb ook mijn fouten gemaakt en heb daar natuurlijk ook mijn straf voor gehad.
Van onze fouten leren wij en wij worden er alleen maar sterker van (als wij ze overleven). Ik heb er zeker van geleerd en ben ook sterker geworden. Daarvoor bedank ik hem dan ook weer.
(Ondanks de trauma)
Maar ik begon te vertellen dat bij al die emoties door elkaar die ik vanmorgen voelde, ook blijdschap en rust tussen zat. En dat is ook zo, want het wordt steeds weer bevestigd door meerdere mensen en meerdere kanten, wat ik al die tijd heb geweten. Ik hoef niet meer aan mijn zelf te twijfelen. Ik mag in mezelf geloven. Ik heb de les geleerd, op de harde manier maar wel geleerd. Eindelijk kan ik de pijn die niet bij mij hoort, niet mijn pijn is loslaten.
En dat voelt goed. En het geeft mij kracht.
Een donkere of een zwarte periode uit mijn leven kan ik afsluiten. Ik sluit het niet af, zoals ik het, het liefst zou afsluiten, maar ik sluit het af.
Zelfs mijn Monsters en Demonen gaan mij daarbij helpen. Ik heb er vertrouwen in, dat het uiteindelijk allemaal goed komt.
Eindelijk mag ik weer in mijn zelf geloven. Eindelijk zie ik weer een beetje licht achter de wolken.
Na regen komt zonneschijn, zeggen ze. Ik heb genoeg regen gehad, het wordt tijd voor de zon.
En die zie ik dan ook!
En dank zij dit allemaal, des te meer reden ik heb om door te gaan met Carmen's Journal.
Mentale gezondheid is geen geintje. Wij moeten met elkaar er over communiceren, er moet over gesproken worden. Weg met de angst en de schaamte. Weg met alle taboes.
Ik weet niet wat jij gaat doen, maar ik zal er over blijven praten zonder enige Taboe. Ik ga mijn doel halen, koste wat kost.
Er over praten, kennis er over hebben, kan mensen zoveel pijn besparen. Ik voel het nu een beetje ook als mijn plicht, om door te zetten. Carmen's Journal gaat niet opgeven.
Het is ook zo een fijn gevoel als lezers tegen mij zeggen, dat Carmen's Journal het goed doet. Dat geeft mij heel veel kracht en motivatie om door te gaan. ( Ook privé doet het veel met mij)
Ik ben mijn lezers echt heel erg dankbaar en kan dan ook ontzettend blij worden, als ik dan zie dat Carmen's Journal weer een nieuw lid bij heeft.
Ik zal dan ook mijn best blijven doen om steeds weer zoveel mogelijke lezers bij te krijgen.
Eigenlijk zou ik gisteren deze Post publiceren, maar ik had het niet af en kon het dus ook niet publiceren.
Ik zal je een klein geheimpje vertellen. Ik heb gisteren eigenlijk niet zoveel gedaan. Het grootste gedeelte van de dag ben ik ben ik op mijn telefoon geweest met Messenger.
Ik heb dus bijna de hele dag, zitten kletsen via Messenger. Het was een leuk gesprek, ik betrapte mezelf een paar keer op een glimlach.
Ik had in een vorige Post verteld dat G. (goede vriend die veel om mij gegeven heeft) een beetje afstand van mij had genomen, en dat ik dat wel begreep waarom hij dat gedaan zou hebben. Ik kon hem tenslotte niet geven wat hij graag zou willen.
Alleen het zat mij niet zo lekker, de manier waarop. Het voelde als of ik een beetje afgekat werd, bij mijn ene laatste bericht, zonder te weten waarom. Ook al moet iedereen zelf weten hoe die bepaalde dingen doet. Ik dacht en denk nog steeds dat ik hem geen reden gegeven heb om boos, of geïrriteerd of wat dan ook te zijn met mij. In mijn opzicht ben ik altijd wel duidelijk naar hem toe geweest, misschien denkt hij er anders over, dat zou kunnen.
Na mijn laatste berichtje denk ik nu ook, ( ik heb hem toen een beetje afgekat) dat ons vriendschap voor bij is. En als het zo is, jammer maar dan had het zo moeten zijn.
Ik bedank hem voor de tijd die hij mij bijgestaan heeft, toen ik hulp nodig had. Toen ik een luisterend oor nodig had of een schouder om op te huilen, was hij er voor mij. Ik zal hem daarvoor heel dankbaar blijven. Meer kan ik niet zeggen.
Afgelopen vrijdag had ik ook een goeie dag gehad met leuke momenten. Zal het ook door het zonnetje komen? dat alles weer een beetje op zijn plaats valt. Zal ik weer kunnen lachen, zingen en dansen?
Zelfs de kilo's die ik te veel vond dat ik was aangekomen, vind ik nu dat ze mij alleen maar mooier maken.
De dag is zelfs afgesloten bij de MC Donald. Nou...... dat was lang geleden, dat ik zo een heerlijke grote vette hamburger had gegeten, maar het maakte mij helemaal niks uit. Ik heb niet alleen met de hamburger gesjoemeld, want ik ben nog een beetje op dieet.
Nee, ik heb echt goed gesjoemeld! Een grote hamburger met alles er op en er aan, frietjes met frietsaus natuurlijk, milkshake en een Mc Flurry Oreo en alles heerlijk via de Mc
Drive in de cabrio gehaald.
Heerlijk met de muziek in het zonnetje. Ik hoefde dus vrijdag ook niet te koken, ondanks dat Paloma en Robbin kwamen eten. Wij hebben zowel van de Mc Donald als van de cabrio genoten.
Even snel nog over de Bitcoin, heb je gezien hoe die stijgt? Het gaat de goede kant op weer. Ook dit doel gaan wij bereiken.
Wij blijven in kleine stapjes vooruitgang boeken in alle opzichten. Langzamerhand stappen wij uit de Orkaan, want het was geen onweer meer en komen wij de regenboog tegen.
En met boven staande positieve zin sluit ik vandaag af de Post. In de volgende Post wil ik het ook over iemand anders hebben, ook uit mijn verleden. Maar daar is een reden voor, ik heb een vriendschap verzoek gekregen via Facebook, van de laatste persoon op aarde die ik zou denken dat het ooit zou gebeuren. In mijn volgende Post wil ik je o.a. vertellen over, mijn grote schrik er over en wat ik ervan denk.
Ik bedank je voor de tijd, die je hebt genomen om mijn woorden te lezen. En herinner je aan onze slogan: " Liefde overwint haat."
LOVE YOU ALL !!💞🍀💋🐾🩷😈😇
--------------------------- HET MOOISTE WAT JE KUNT WORDEN IS JEZELF --------------------------
留言