Lieve Lezer,
Carmen’s Journal is een dagboek, mijn vaste lezers weten dat. Carmen’s Journal is mijn dagboek.
MIJN dagboek.
In de Home pagina leg ik ook uit met welk doel Carmen’s Journal opgericht is, dus dat hoef ik niet steeds bij elk nieuwe post uit te leggen.
1 Van de doelen is dan ook dat het mij helpt als therapie, daarom laat ik ook niemand de grens overschrijden die ik aangeef, mijn grens.
En zoals ik ook al eerder gezegd heb in andere posts, schrijf ik hoe ik dingen beleef, dus vanuit mijn belevenis, hoe ik ze voel, zie, hoe dingen bij mij binnen komen. Dat kan natuurlijk voor een ander heel anders zijn, dat mag ook, en gelukkig is dat ook zo. Maar dat geef je nog niet het recht om een anonieme reactie onder mijn post te schrijven, waarin opnieuw mensen worden beschuldigd en hun naam, achternaam en woonplaats wordt genoemd.
Ik zou deze persoon opnieuw vriendelijk willen vragen hiermee te stoppen en mijn Blog hiervoor niet te gebruiken, aangezien dit ook strafbaar is volgens het Wetboek van Strafrecht, Artikel 261, Smaad en Laster. Tot op heden heb ik ook niemand zijn naam genoemd!
Carmen’s Journal is opgericht om liefde te spreiden geen haat. Wij zijn ervan overtuigd dat Liefde alles kan overwinnen. Wij willen met onze denkwijze en binnen onze mogelijkheden, de wereld een beetje minder eenzaam en mooier maken. Mensen bij elkaar brengen door middel van liefde en geen macht en materialisme.
Wij kijken niet naar wat je hebt, maar naar wie je bent. Wij kijken niet naar de verpakking maar naar de inhoud. Wij willen eigenlijk een voorbeeld zijn voor de buitenwereld, hoe het anders kan waar niet alles draait om macht en geld.
Waar wij door middel van liefde met elkaar communiceren. Waarbij ondanks onze monsters en demonen begrip tonen naar elkaar toe, elkaar steunen, herkenning zien en ons veilig voelen bij elkaar.
Vandaag is het zondag, dat betekent voor mij Kerkdag!
Ik ben sinds mijn geboorte Katholiek, maar sinds ruim een jaar ga ik elke zondag naar de kerk, waar ik mijn rust en heel veel antwoorden heb gekregen. Dankzij mijn geloof heb ik leren vergeven en leren leven in het nu, het verleden achter mij te laten en vrede ermee hebben, alleen de toekomst is nog onzeker voor mij, wegens mijn Monsters en Demonen.
Maar daar werk ik dagelijks hard aan, ook in mijn rustperiodes moet ik alert zijn! Maar dat weet ik! ik weet dat het elk moment kan omslaan, daarom misschien dat ik ook leer om die rust momenten steeds meer te waarderen.
Toen ik klein was en in de nonnen internaat zat mocht ik ook soms, als mijn broer en ik geen bezoek kregen op zondag met één van de nonnen mee naar de kerk.
Dat vond ik leuk, ik voelde daar altijd zo een rust en vond het zo mooi klinken als de nonnen dan gingen zingen.
Als klein meisje wilde ik ook non worden, gelukkig ben ik het niet geworden, was echt niks voor mij geweest achteraf gezien. Ik ben daar een beetje te ondeugend voor. En trouwens de kleur zwart staat mij niet zo, en dan zou ik altijd dezelfde kleding moeten dragen. Ik hou van lekker felle kleuren in mijn kleding, daar word ik vrolijk van.
Voordat wij in Nederland kwamen wonen, heb ik al in een andere Post verteld, dat mijn moeder naar Nederland reisde om te kijken hoe het hier in Nederland was en eventueel alles te regelen, zoals een huis, school etc.
Mijn broertje en ik zijn toen een schooljaar naar een internaat gebracht.
Het was een internaat van nonnen. De kinderen gingen in het weekend wel naar huis. Alleen
mijn broertje en ik niet.
Hoewel ik erg klein was, heb ik wel herinneringen van die tijd. Ik kan mij herinneren dat ’s avonds de gang heel erg lang en donker was en vanuit ons bed konden wij de nonnen horen zingen ’s avonds.
Ik herinner mij dat ik in de tijd dat daar woonde de bof kreeg en apart moest slapen in een hele grote zaal, in een soort wieg waar ik niet uit mocht, zodat andere kinderen niet besmet zou worden.
De eetzaal bestond uit allemaal losse, ronde gekleurde tafels en als ontbijt kregen wij melk. Omdat ik geen melk lust, verdeelde ik mijn melk over de kopjes van de andere kinderen zodat mijn kopje leeg was en de nonnen zouden denken dat ik het opgedronken had.
Ik had het telefoonnummer van mijn oma, moeder van mijn moeder, en soms mocht ik haar bellen.
De non die het meeste voor ons zorgde hete zuster Socorro, zij was best wel streng.
Mijn broertje en ik hadden bijna geen bezoek, wat ik mij kan herinneren, zijn alleen maar een tante van mijn moeder, die ook mijn peettante was, waar ik eigenlijk nooit echt goed contact mee heb gehad, ook niet als volwassen zijnde op bezoek geweest.
En de moeder van mijn stiefvader, die kan ik mij wel goed herinneren dat zij op bezoek kwam.
Eén van de keren dat ze kwam, had ze cadeautjes uit Nederland mee, een zakje pepermunt, een zakje roze pepermunt ( die ik later ook hier in de supermarkt heb gezocht, maar nooit gevonden heb. Kennen jullie dat roze pepermunt?) Ik kreeg een radio in de vorm van een kuiken en mijn broertje kreeg een radio in de vorm van een voetbal.
Als wij dan bezoek kregen, dan gingen wij dicht in de buurt wandelen, naar een soort park met heel veel bomen, en dan gingen we dennenappels zoeken, om pijnboompitten eruit te halen, en met een steen maakten wij ze stuk en konden wij ze opeten.
De nonnen waren heel lief tegen ons, vooral in het weekend kregen wij extra aandacht als wij alleen waren.
Desondanks was het wel een heel eenzame tijd, waarin ik huilend in slaap viel.
------------- IF SOMEONE IS OKAY WITH LOSING YOU, THEY NEVER LOVED YOU ------------
😘😚
🌺
🍀