Op 2 Juni 1973, heel lang geleden op een zaterdag, werd ik geboren in het ziekenhuis Santa Cristina in één van de mooiste steden van de wereld, Madrid. De hoofdstad van Spanje. Ik kwam wel uit één van de oudste en armste wijken van de wijken van de stad.
Mijn ouders waren toen nog erg jong, volgens de wet nog maar net wolwassen, maar daar is dan ook alles mee gezegd.
2 Verschillende mensen, uit twee hele verschillende werelden. Mijn moeder studeerde, was papa’s kleine meid, dochter van een ambtenaar en mijn vader was een jongen van de straat, die alles deed wat God verboden heeft, hij hield van feestjes, drugs en vrouwen. Hij had ook een paar meiden voor hem werken.
Mijn vader was zeker geen harde werker, en als die een baan had, was dat nooit van lange duur. Boodschappen doen was dan ook niet altijd mogelijk. Gelukkig waren mijn moeder en ik vaak op bezoek bij opa en oma ( van moeders kant), maar die mochten natuurlijk nergens van af weten.
Ik was dan ook een ongelukje, maar wel de perfecte excuus voor een huwelijk. Een huwelijk die plaats vond tegen iedereens wil in. Er ontbrak die dag zelfs een trouwjurk. Ik denk dat alleen de bruid en bruidegom blij waren met die dag.
Ik kan mij niet meer herinneren hoe vaak wij verhuisd zijn in de tijd dat mijn vader in mijn leven is geweest, maar ik kan je verzekeren, ze zijn niet met de vingers van 1 hand te tellen.
Wij hebben ook een tijd met Campers gewoond, en het laatste huis dat ik mij kan herinneren, was een soort zolder, met een piepklein keukentje, slaapkamer, soort van huiskamertje, en iets dat leek op een piepklein kamertje of ruimte, ik weet het niet precies. Volgens mij moesten we met een trap naar beneden als we naar de toilet wilden, en daar maakten andere buren ook gebruik van.
Bovendien woonden wij daar met ze vijven, want ondertussen was mijn broer ook al geboren, die is anderhalf jaar jonger dan mij, en mijn vaders moeder woonde ook bij ons. Volgens mij was zij degene die alles betaalde, want zij werkte als schoonmaakster bij iemand thuis. Soms nam ze mij mee.
Mijn moeder en haar schoonmoeder konden het absoluut niet met elkaar vinden, ze was ook niet goed voor mijn broertje en mijn moeder, voor mij was ze wel goed. Ik heb haar als volwassen toen nog een keer opgezocht, maar dat bewaar ik voor een andere post.
Mijn vader was mijn moeder 1ste liefde en ik denk ook haar echte ware liefde, wat ze in de spirituele wereld noemen, haar Soulmate, haar Tweeling ziel. Tja….. ik begrijp het ook niet!
Ik heb mijn moeder nooit een slecht woord over mijn vader horen zeggen. Heb als kind zijnde, toen hij er niet meer was, wel veel vragen gesteld om samen met het beeld dat ik van hem had en de verhalen die ik hoorde van andere familie leden en eigen beeld te creëren.
Mijn moeder heeft altijd open over mijn vader verteld.
En zoals ik in andere Posts schrijf, ik schrijf vanuit mijn beleving, mijn herinneringen, mijn waarheid.
Ik ben van mening dat mijn ouders lang niet klaar waren om ouders te worden. Het ongelukje had gecorrigeerd moeten worden. En ondanks dat mijn moeder alleen maar zegt dat mijn vader een goede vader was en veel van zijn kinderen hield, denk ik er heel anders over. Als je als vader zijnde, het belangrijker vind om o.a. je neus vol te proppen dan dat je kinderen te eten hebben, of op vakantie gaat, je vrouw en kinderen achter laat, wel een andere vrouw mee neemt, maar je belt je vrouw die thuis is op, zodat ze je geld stuurt om weer thuis te komen want je hebt al het andere geld opgemaakt.
Dan ben je de titel als vader niet waard, maar als echtgenoot ben je ook niet veel waard.
Bovendien heb ik ergens nog een halfzus lopen, maar nooit de behoefte gehad om die op te zoeken.
Mijn vader had ook last van Depressies, ik kan mij ook herinneren dat hij zich pijn wilde doen met een mes in mijn aanwezigheid. ( Is dat de erfenis van hem naar mij toe geweest?)
Mijn moeders ouders en mijn moeder hadden mijn vader vaker geholpen met afkicken , maar zodra hij weer in zijn oude wijk kwam, begon alles weer opnieuw.
Op een gegeven moment zag mijn moeder het licht, en nam mijn moeder denk ik 1 van de moeilijkste beslissingen in haar leven en vroeg de scheiding aan. Ik weet niet of het was toen mijn vader in de gevangenis terecht kwam, wegens een overval, ( zal er ook criminele bloed door mijn lichaam stromen?) of het daarvoor al was.
Ik herinner mij wel dat wij een keer op bezoek bij hem zijn geweest in de gevangenis, mijn broer en ik kregen een pak snoep dat was in een krant ingepakt.
Toen hij vrij kwam, moesten wij onderduiken, niemand mocht weten waar wij waren, mijn moeder, mijn broer en ik. We hebben een tijdje bij een vriendin van mijn moeder en haar gezin gewoond. Mijn moeder had ondertussen werk gevonden en ze werkte samen met haar vriendin. Wij konden gewoon naar school. Min of meer hadden wij een normaal leven, maar niemand mocht weten waar wij zaten.
Op een dag werd mijn moeder gebeld en werd haar verteld dat mijn vader een ongeluk met een vrachtwagen had gehad en was overleden. Maar toen ze het mijn moeder vertelden waren al dagen voorbij gegaan. Want het was via via gegaan, zij was dan ook niet bij de begrafenis aanwezig.
Wij wisten het toen nog niet, maar op dat moment had God al een andere weg voor ons uitgestippeld.
Mijn moeder zag het nog niet zo, en rouwde in stilte, om het verlies van haar 1ste liefde, maar haar verdriet zou haar leiden naar een leven waar ze altijd van gedroomd had.
Ik heb mij jaren lang in de steek gelaten gevoeld door mijn vader, ik was boos op hem, omdat hij mij achtergelaten had, maar sinds een paar jaar begrijp ik waarom hij moest gaan. Hij moest gaan, zodat mijn moeder, mijn broer en ik verder konden. Hij moest gaan, zodat wij een beter leven zouden krijgen………
Aan het einde van de ontbering komt geluk................
😍