Lieve Lezer,
Welkom bij een nieuwe Post van Carmen's Journal, ondertussen is het alweer eind van de week. Ik weet niet of het bij jou ook zo is, maar bij mij vliegt de tijd voorbij. Het lijkt net alsof de dagen steeds korter zijn.
Ondanks dat ik gisterenmiddag even moest slapen, want ik was erg moe na mijn bezoek bij de psychiater, sliep ik gisteravond ook vroeg.
Na een bezoek bij de psychiater ben ik meestal erg moe, zo een gesprek kost mij altijd erg veel energie en ik raak daar erg emotioneel.
Maar ondanks dat ik gisteravond vroeg sliep was ik vanmorgen niet overdreven vroeg wakker.
Max sliep nog wel, ik moest hem wakker maken, maar zodra Max opstond begonnen de andere hondjes te mopperen en wilden uit de bench.
Nu is het in de ochtend wat drukker, omdat ik ook de andere hondjes eten moet geven en uitlaten, maar tot nu toe gaat het allemaal eigenlijk best wel goed.
Afgelopen dagen heb ik rustig er over kunnen nadenken, over wat dierenarts over Max zijn leeftijd had gezegd. Over dat Max oud was.
Ik heb het ook een beetje naast mij neergelegd, om niet elke dag en elk moment van de dag er mee bezig te zijn. Want het enigste wat ik ermee bereik is, dat ik er heel erg verdrietig van word, en dan begin ik weer te huilen.
En niet dat huilen fout is, maar ik wil doorgaan zoals ik bezig was.
Ik wil in mijn kracht blijven en het pad volgen die ik aan het volgen was. Ik mag daar niet van afwijken. Ik wil positief blijven. Niet alleen voor mij, maar ook voor Max. Ik ben ervan overtuigd, dat mijn positiviteit Max zal helpen. Hij is er altijd voor mij, hij heeft mij heel vaak gered. Nu ben ik er voor hem. We zijn er voor elkaar.
Zoals ik altijd zeg: "Samen zijn we sterk." Onvoorwaardelijke liefde!
Zoals ik net al zei, was ik gisteren bij de psychiater in Zaandam. Ik had een afspraak. Ik dacht dat ik te horen zou krijgen of ik nou de behandeling zou krijgen voor mijn persoonlijkheidsstoornis of niet, want ik had aangegeven dat ik na zoveel gesprekken wel wat duidelijkheid nodig had.
Het gesprek is niet gegaan zoals ik dacht dat die zou gaan, maar ik heb wel een goed gesprek gehad en ik ging ook met een goed gevoel weg.
Ik kan je ook vertellen dat ik nog nooit zo eerlijk tegen een arts ben geweest zoals ik gisteren ben geweest.
De psychiater vertelde dat ze bij mij een psychologisch onderzoek wilden laten doen door en psycholoog.
Het was weer een heel emotioneel gesprek. Bij anderen gesprekken met hem had ik aangegeven, dat ik geholpen wilde worden met mijn doodwens en dat ik handvaten nodig had om met mijn emoties om te gaan.
Maar gisteren was ik met iets heel specifieks. Ik vertelde o.a. over mijn verlatingsangst.
En ik vertelde iets wat ik nooit eerder hard op had gezegd, maar als ik echt geholpen wil worden, dan moeten wel alle kaarten boven tafel. Dus ik gaf mij bloot gisteren.(Niet letterlijk natuurlijk) Alle maskers af! Geen schaamte meer! Dat heb ik eerder in deze Blog gezegd en daar hou ik mij ook aan. Alle maskers af, tegenwoordig zijn we glashelder.
What you see, is what you get.......
Ik vertelde over hoever mijn woede of mijn haat, (maakt niet uit, noem het zoals jij wilt) kan gaan, hoe gemeen ik kan zijn in bepaalde situaties (als iemand mij pijn doet) en dat ik daar last van heb. Ook al heb ik hierin, zonder hulp in mijn eentje al grote stappen gemaakt en ben ik niet meer wat ik ben geweest. Want ik wil die persoon niet zijn, dan nog weet ik, dat ik hulp nodig heb.
En ik durf te zeggen, dat ik trots op mezelf ben dat ik die hulp gevraagd heb.
De psychiater bleek ook wel tevreden te zijn met het gesprek.
Nu wacht ik op een afspraak met de psycholoog, maar dat zal niet lang duren, ik zelf denk binnen een week wel een afspraak te hebben.
Ik voel mij wel positief na het gesprek van gisteren.
Zoals je weet maak ik via Tik Tok filmpjes en die zet ik dan op Instagram, YouTube en Facebook, dan benoem ik natuurlijk de Blog, zo probeer ik voor de Blog een beetje bekendheid te maken. En ik maak ook Reels ervan zodat andere mensen ze ook zien, dat doe ik ook met mijn schilderijen.
Nu heeft er op Instagram een oud-collega DL. gereageerd. Dat is zo leuk.
Wij hebben ooit samengewerkt in Amsterdam Sloterdijk. Ik begon daar als assistent winkelmanager, en dankzij deze jongeman (hij is veel jonger dan mij, vandaar jongeman), maar goed ik kan ook meneer zeggen. Dankzij deze meneer en de regiomanager kreeg ik alle kansen en opleidingen om Filiaalmanager te worden. En dat zal nu, denk ik ongeveer 15 jaar geleden zijn (of misschien zelfs meer), ik weet het niet precies.
Zo zie je maar, Internet is niet alleen maar negatief. Kan ook leuke herinneringen naar boven brengen.
Nog een leuk nieuwtje vandaag.
Ik ben benaderd op Facebook om medebeheerder te mogen zijn van een pagina waar ze digitale kunst delen.
Ik persoonlijk vind het ontzettend tof wat ze maken. Ik ben er nog een beetje onduidelijk over, zoals de naam noemen van de FB-pagina en alles, omdat ik nog niet precies weet wat mijn taak inhoudt en ik wil niks verkeerds doen.
Dus ik ga eerst contact opnemen met degene die mij gevraagd heeft om medebeheerder te zijn en alle regels van de groep goed doornemen, zodat ik mijn taak goed kan uitvoeren.
Vandaag had ik een afspraak bij Indigo. Mijn afspraken bij Indigo houden pas op, zodra Zaandam echt met mij aan de gang gaat.
Maar Indigo heb ik alleen ter ondersteuning. Ik begon met 1x in de week ernaartoe te gaan en nu heb ik 1x per maand afgesproken. Als ik zie dat ik eerder hulp nodig heb, dan bel ik om eerder een afspraak te maken.
Ik vertelde bij Indigo hoe het gesprek in Zaandam was gegaan.
En ze wilden weten hoe het naar buiten gaan ging, of het al wat vaker gebeurde en hoe het met mijn sociale contacten ging. Ik vertelde dat ik daar nog wat meer aan moet werken. Maar dat ik wel kleine stapjes aan het maken ben.
Toen ik bij Indigo vertelde over Max, en dat ik het een beetje weggestopt had om er niet elke dag aan te denken, zei ze dat het wel goed was, maar dat ik het niet te diep moest weg stoppen.
Het was goed dat ik er niet elke dag en elk moment van de dag er mee bezig was, maar als ik het te diep weg stopte, zou op zijn tijd de klap voor mij veel te hard kunnen aankomen, dus ik moest daar wel rekening mee houden. Maar wat ze zei, was eigenlijk niks nieuws, waar ik geen rekening al mee hield en al wist.
Ondanks het bericht dat ik kreeg over de leeftijd van Max, durf ik wel te zeggen dat het wat beter in mijn hoofd gaat.
Ik zie een heel klein lichtje aan het einde van de tunnel. Ik zie een lichtje in mijn ogen als ik in de spiegel kijk.
Ik zie ook iets moois als ik in de spiegel kijk, ik vind mezelf weer mooi. Ben niet meer bang om het te zeggen of te laten zien. Ja...... Ik ben stapjes aan het maken, Stapjes in de goede richting. Ik durf mijn stem te laten horen. Ik durf zelfs soms te glimlachen.
Hoe is het met mijn duisternis? Nee, die is niet weg, als je dat dacht. Maar die wordt wel stapje voor stapje, hele piepkleine stapjes wordt die verjaagd. En weet je? precies op dit moment, als ik mijn duisternis benoem, komen de tranen, maar het geeft niet, ik laat ze komen, en ik laat ze over mijn wangen rollen. Want ik weet niet zo goed, of ze van verdriet of van blijdschap zijn. Blijdschap omdat ik mijn duisternis langzaam verjaag, of verdriet omdat ik zoveel achter heb moeten laten om mijn duisternis te verjagen. Maar ik heb wel geleerd om niet meer achterom te kijken, ook al doe ik soms dat nog wel hoor, maar zodra ik het door heb, corrigeer ik mezelf.
Na mijn laatste gesprek met de psychiater heb ik heel veel vertrouwen dat ze mij gaan helpen met mijn duisternis.
En als ik doorga op de weg dat ik nu ben, dan heb ik zelfs hoop voor mezelf.
Het is niet stil in mijn hoofd hoor, het is heel druk en ze zijn ook heel boos omdat ik ze negeer. Ik ben niet meer zo braaf, want ik luister niet. En ik kan je vertellen dat Het Zwarte Monster woest is.
Die wist meteen zijn kans te grijpen om van zich te laten horen, toen ik te horen kreeg dat Max voor zijn leeftijd oud was.
Vooral omdat ik altijd heb gezegd, dat ik mezelf geen pijn zou aandoen zolang Max bij mij was.
En het valt ook niet mee om zonder masker te lopen, als je altijd maar met een masker hebt gelopen.
Het zijn heel veel veranderingen in 1x.
Veranderingen die nodig zijn, als ik het deze keer goed wil doen.
Veranderingen die nodig zijn, als ik deze keer eruit wil komen. En niet voor iemand anders, maar voor mezelf.
Ik ga niet tegen je liggen, toen dat van Max werd verteld en wij weer in de auto waren, de eerste die aan de bel trok was Het Zwarte Monster. Hij lachte, hij lachte heel hard. Terwijl ik alleen maar naar Max keek en moest huilen. Wil je weten wat ik in mijn hoofd hoorde? " Nou, jouw afscheid wordt dan ook eerder dan je dacht, we gaan maar even plannen hoe wij het deze keer gaan doen dat het wel lukt, eindelijk is het zover." En dan keihard gelach.
Dan zet ik in de auto de muziek heel hard aan, want ik wil niks in mijn hoofd horen. Ik wil mijn hoofd stil hebben.
Muziek helpt soms. Schreeuwen helpt, je schreeuwt tegen iets duivels in je hoofd, of in principe tegen jezelf. Soms wordt het dan even stil, soms niet.
Ik heb toen niet naar Het Zwarte Monster geluisterd en heb ook niks gepland, ben niet op mijn doodwens ingegaan.
Ik weet niet hoe ik het gedaan heb, maar ben eigenlijk soort van in gesprek gegaan met Max. Ja, ik weet het, nu denk je waarschijnlijk van, ja die is echt helemaal de weg kwijt, dat mens spoort echt niet.
Ze wordt met de dag gekker.
Weet je? Dat mag je echt wel denken, je bent zeker niet de enige, ook niet de eerste en je zult zeer zeker niet de laatste zijn die zo over mij denkt.
Maar ja, inderdaad, ik ben in gesprek gegaan met Max.
Ik zei tegen Max: " Dit hadden wij niet afgesproken, wij zouden dit samen doen, jij zou mij erdoor heen helpen. Je kan mij nu niet halverwege laten zitten. Wij hebben plannen samen, wij hebben nog 1 project die wij samen moeten doen." Doordat ik zo ging praten met Max, kon ik mezelf afleiden van Het Zwarte Monster.
Eenmaal thuis was ik wel een beetje rustiger en hebben wij weer met elkaar geknuffeld.
Dat ik niet bij iedere Post over mijn duisternis spreek, betekent dit niet dat die er niet meer is. Die is er zeker wel, mijn Monsters, Demonen en Het Zwarte Monster zijn er gewoon aanwezig. Ik probeer ze zoveel mogelijk te negeren en stil te krijgen, wat ontzettend veel energie kost. Maar dat klein lichtje aan het einde van de tunnel geeft mij hoop.
Hoop en kracht. Twee dingen die ik voor een hele lange tijd kwijt was, en die ik nu koste wat het koste heel goed vast hou.
Weet je wat het is? Alles wat ik in de loop der jaren ben kwijt geraakt, mag niet voor niks zijn geweest. En heel zachtjes zal ik zeggen, "het beste moet nog komen."
(The best is yet to come) https://youtu.be/LFKWMRaI-ME?si=bIdX5txDetrIhF0o
En met deze woorden neem ik afscheid voor vandaag, want ik vind ze erg mooi en positief.
Vergeet niet, dat maakt niet uit waar je vandaag in zit, wat voor problemen je hebt, waar je tegen aan loopt, uiteindelijk kom je er uit. Als je nu door een moeilijk moment gaat, ik beloof je dat er betere momenten zullen komen. Echt waar!
Hier is een luisterend oor voor je, die niet oordeelt, alleen maar luistert.
Ik hoop dat je Carmen's Journal blijft lezen.
----------------------- WAT VOOR JOU BESTEMD IS , ZAL OP JE PAD KOMEN -----------------------
Comments