Lieve lezer,
Welkom bij een nieuwe Post van Carmen's Journal, ik hoop je voor een paar minuten te kunnen vermaken met deze Post.
Ik hoop je ermee nieuwsgierig te maken naar de volgende, zodat je de volgende keer terugkomt en onze Blog wekelijks blijft volgen.
Met mij weet je eigenlijk nooit wat je zult lezen, je weet nooit van tevoren, of het een vrolijke of een droevige Post zal tegenkomen.
Toch blijf ik stilletjes hopen, dat ze steeds, stap voor stap (in hele kleine stapjes) steeds wat vrolijker worden.
Ik heb vandaag heel veel te vertellen en weet nog niet of ik alles in deze Post zal vertellen, of allen een deel en de rest zal laten voor de volgende Post. In ieder geval wil ik je laten weten, dat ik mij al een paar dagen erg goed voel.
En echt van plan ben om deze gevoel vast te houden, stevig vast te houden en niet los te laten.
Ik durf zelfs te zeggen, dat het beter gaat worden. Ja.......... Je hebt het goed gelezen, ik heb het gezegd. Het gaat beter worden!
HET GAAT BETER WORDEN!!!!!!!
Wat is er? Wacht je op een, maar???? Nee hoor, er is geen, maar. Alleen een, het gaat beter worden. Zul jij zien.
Ik ga nu verder met mijn verhaal.
Zoals het jullie ook wel opgevallen zal zijn, beginnen de dagen weer wat langer te worden, het is niet meer zo donker 's morgens vroeg als Max en ik buiten lopen. De zon komt wat eerder op, en gaat wat later onder.
Nou moet ik ook zeggen, we lopen ook wat later buiten in de ochtend.
Tussen half acht en acht lopen wij 's ochtends buiten nu.
Doordat ik mij beter voel, doe ik ook mijn uiterste best om vaker buiten te komen en niet alleen maar binnen te zitten. Ik wil dit gevoel niet kwijt.
Ik heb mij deze keer mezelf hard aangepakt, goed streng aangesproken en wil doorzetten. Ik voel de kracht ervoor en de wil.
Ik denk te weten hoe ik door kan zetten en hoe ik voor elkaar kan krijgen dat alles goed komt met mij, en dat is waar ik nu mee bezig ben. En weet je wat?
Ik heb alle vertrouwen in mezelf. En ja.....Over twee weken lees je misschien een Post van mij waar ik minder positief klink, dat kan!
Maar de week daarop........ Heb ik mezelf weer herpakt en klink ik twee keer zo positief als nu, want mijn downs zullen niet meer zo zakken als ze afgelopen tijd (jaren) zijn geweest, dat beloof ik. Ik zal inderdaad mijn ups en downs hebben, maar die heeft iedereen, maar niet meer zoals afgelopen jaren. Echt niet!
Ik heb heel veel geleerd! Echt te veel om op te noemen. Ik zit nu in een rustperiode en die ga ik doorpakken. Dit wordt de rustperiode die het verschil gaat maken!
Ondanks dat ik vandaag echt vrolijk ben en super positief ben, slaap ik de laatste weken echt super slecht. En dat was al een hele tijd niet zo. Met de medicatie dat ik inneem zou ik echt als een blok moeten slapen. Maar alles, behalve dat.
Rond een uur of twee in de nacht word ik wakker en dan blijf ik uren wakker, ik kan dan gewoon niet meer verder slapen, uiteindelijk val ik dan misschien nog een uurtje in slaap en dat is het. Echt verschrikkelijk.
En tegenwoordig slaap ik ook niet meer in de middag, dus dat is het ook niet.
En geloof mij, ik heb een hoge dosering slaapmedicatie maar het helpt niet meer echt.
Mijn Monsters en Demonen zijn er ook nog steeds, samen met Het Zwarte Monster, de Doolhof in mijn hoofd, alles is er nog. Mijn duisternis, noem maar op. Het is niet zo, dat ik van één op de andere dag in een roze wolk leef, en op roze olifantjes door de regenboog zweef, helaas zo werk het niet.
Ik ben ook niet verliefd geworden en daardoor helemaal blind ben voor alles, nee dat is het ook niet.
Het is echt zo simpel als, dat ik geleerd heb van mijn lessen en van mijn pijn.
En er ineens een lichtje is gaan branden. Ik weet het klinkt heel raar, en onbegrijpelijk, ik sta er zelf ook van te kijken.
Tijdens mijn laatste Offline tijd van Carmen's Journal heb ik mij verdiept in het schilderen weer. Dat is erg fijn geweest. In mijn Instagram account zijn al mijn schilderijen te zien,
je zult ook zien dat ze allemaal heel verschillend. De ene is vrolijk en met veel kleur en in de ander kun je het verdriet zien dat ik normaal gesproken voel, ook al probeer ik zelfs het verdriet kleur te geven. Is niet altijd zo, vandaar die grijze kleuren.
Zelfs als ik in de duisternis ben, probeer ik mijn schilderijen kleur te geven. Dat doe ik eigenlijk ook met mijn kleiding. Je zult mij bijna nooit in het zwart of grijs gekleed zien. Mijn kleding heeft bijna altijd veel kleur.
Het is al grauw en donker genoeg in mijn hoofd.
Ik vind dat wij, de mensen, de wereld al genoeg kleur ontnemen, vandaar ook dat ik het liefst zoveel mogelijk met kleur werk en zelf veel kleur draag. Van veel kleur, word je vrolijk.
Het is ook raar dat ik een zwarte auto heb, dat is nooit eerder gebeurd.
In de tuin probeer ik ook zoveel mogelijk bloemen te hebben met allerlei kleuren. (Voornamelijk roze dan, omdat het mijn lieveling kleur is)
Hé...... Als het zonnetje niet wil schijnen, dan moet ik maar het zonnetje zijn.
Als je bij een psychiater loopt, heb je natuurlijk gespreken en dan worden er veel dingen uit je verleden naar boven gehaald. Soms dingen die je zelf bewust of onbewust verdrongen hebt, waar je eigenlijk nooit meer aan dacht. En als je iemand zoals mij bent die over alles maar blijft nadenken, dan gebeurt het, dat dagen na zo een gesprek, jij nog steeds blijft terug halen alles wat erin zo een gesprek met de psychiater besproken is. Soms is dat ook de bedoeling van je behandelaar.
Ik heb nu alle intakegesprekken gehad in Zaandam voor mijn volgende therapie. Bij het laatste gesprek wilden ze mijn moeder er ook bij hebben, want ze wilden een beetje de relatie weten hoe de relatie tussen mijn moeder en mij is.
Ze wilden weer gaan graven in mijn verleden, je kent het wel, waar komen alle trauma's vandaan en al dat gezeur.
Ik word daar zo moe van, elke keer weer.
Echt waar, als je geen trauma's hebt, dan praten ze je die wel aan.
En een dag na het gesprek, zat ik weer het gesprek in mijn hoofd door te nemen en ging ik voor mezelf weer heel erg terug naar het verleden.
Hieronder vertel ik een beetje hoe het gesprek ging en wat er toen allemaal door mijn hoofd ging.
Mijn moeder en ik hebben een goede relatie met elkaar, niks bijzonders.
Mijn familiekring heb ik zelf heel erg klein gemaakt, het enige contact dat er is, is uit beleefdheid als we elkaar tegenkomen maar voor de rest niks.
En mijn vriendenkring is ook met 1 hand te tellen. Voor zowel familie en vrienden hou ik vingers over met beide handen. (Ik heb daar zelf voor gekozen).
Mijn moeder en ik kunnen over alles praten met elkaar, maar we doen het niet. Ik denk dat we vroeger meer met elkaar spraken dan tegenwoordig.
We praten ook nooit over mijn doodwens, want we hebben er geen behoefte aan. De psychiater vond het raar.
Ik zei toen ook: " Wat is er raar aan? Zij weet het, het gaat gebeuren. Alleen, wanneer, is nog de vraag. Maar dat is voor iedereen een vraag. Zolang ik mijn wens passief hou, zoals nu, is er geen probleem, het probleem is er, als die actief wordt. Nu loop ik bijvoorbeeld geen enkel gevaar. En ik ben van plan om het zo te houden. Daar vecht ik voor.
Maar moet ik het elke dag blijven herhalen? Zodat ze het niet vergeet?"
"Moet zij elke dag blijven zeggen, hoe erg ze het vindt als het actief wordt?"
Hij vond het ook raar dat het niet besproken werd binnen de familie, ik zei dat het niet iets is wat je dagelijks bespreekt met ze allen.
En dat ik er absoluut geen moeite had om er over te praten. Maar dat ze gewoon niet begrepen dat ik dat wilde. En dat ik ook begreep dat zij het niet begrepen, want een 'normaal' iemand wil leven en niet dood.
Maar goed, aan het einde van alles kwam het eigenlijk op neer, dat ik niet genoeg sprak over mijn doodwens met de mensen om mij heen.
Als of je daar over elke dag over moet praten. Of even gezellig bij de thee zegt:
" Oh ja, jongens vergeten jullie niet dat ik dood wil, en dat ik mij morgen mezelf ga ophangen als ik met de verkeerde voet opsta, dat je daar even rekening mee houdt, dat je niet over mij struikelt als je wakker wordt."
Wat is dat nou voor onzin? Ik heb meerdere zelfmoordpogingen gedaan, ze zien hoe ik erbij loop, ze zien mijn verdriet, mijn gevecht, het is duidelijk wat ik wil. Ze weten van mijn therapieën, het is al meerdere malen besproken.
Het hoeft niet dagelijks besproken te worden.
Moet ik het van de daken schreeuwen? Mensen die het moeten weten, weten het, dat is genoeg. Het is goed zo!
En dat is al heel wat, want binnen de familie handelen wij heel anders, bewust of onbewust. En ik zeg wel familie, maar er is niet echt veel over van de familie. " Als je er niet over praat, is het er ook niet". Zo handelen wij. Is dat goed? Waarschijnlijk niet, want we vullen het voor de ander in, in de veronderstelling dat wij daarmee de ander geen pijn doen. Maar er steeds over praten, je vinger steeds in een wond steken doet nog meer pijn. Bovendien, wie bepaald wat goed of fout is. Wat voor de één goed voelt kan voor de ander minder goed voelen.
Ik heb 3 vrienden, en alle 3 weten ze het. Ze weten dat ze op elk moment een telefoontje zouden kunnen ontvangen. We hebben het 1x met elkaar over gehad en dat was genoeg.
Volgens de psychiater niet, want dat maakt het voor mij heel eenzaam.
Wat een onzin!!!!!!!!!!
Nee...ik ga het ze elke dag blijven herhalen, zodat ze pijn hebben om mij. Is het niet genoeg, dat ik pijn heb? Moeten anderen ook pijn hebben?
Nee, ik vind van niet. De mensen die ik liefheb, bescherm ik liever tegen wat voor pijn dan ook. Ik draag de pijn dan liever alleen.
Het is voor mij ook niet goed om het steeds er over te hebben.
Mijn wens is er altijd. Maar als ik het passief kan houden, dan is er geen gevaar. En daarvoor moet ik mijn emoties onder controle zien te houden, daar moet ik mij oprichten. Daar heb ik handvaten voor nodig, daar moet ik niet zo gevoelig voor zijn. Ik moet niet uit emotie handelen. Ik heb bij meerdere instanties om hulp gevraagd en ben heel duidelijk geweest in wat voor hulp ik nodig heb, ik weet als geen ander wat ik nodig heb, ik ken mij zelf als geen ander. Het probleem is, ik word niet gehoord. En ik denk dat het wel The Story of my Life is, ik word niet gehoord, een ander denkt beter te weten wat ik nodig heb, maar ondertussen heb ik nog steeds geen positief resultaat gezien.
De psychiater denkt er duidelijk anders over en had het over een behandeling voor mij om te leren praten, dus niet de therapie voor persoonlijkheidsstoornis.
Volgens de psychiater moet het voor mij heel eenzaam zijn als ik er niet vaker over praat, maar weet je? Ik weet niet beter, het is altijd zo geweest. En ik vind het goed zo. Ik vraag alleen om handvaten om met mijn emoties te leren omgaan en niet uit emotie te handelen, dat is alles.
Maar ze moesten het eerst in de groep gooien en met elkaar bespreken, om mij de behandeling te geven die het beste bij mij past.
Dus wacht ik weer op een telefoontje met een voorstel voor een therapie.
Maar wat houdt dat in voor mij?
Dat zou dan inhouden, dat ik voor de Expertise Centrum niet uitbehandeld ben.
Als ik een ander therapie krijg dat niet voor de persoonlijkheidsstoornis is, wil ik dat Zaandam het wel meldt bij de Expertise Centrum en anders wil ik dat ze dat op de mail voor mij zetten, zodat ik dat zelf door kan m
ailen naar de Expertise Centrum.
Ik heb de Expertise Centrum op een laag pitje gezet, ten eerste omdat ik weinig vertrouwen in heb, dat ze mij uiteindelijk zullen helpen. En ten tweede omdat ik aan het vechten ben om mijn doodwens passief te houden.
Ik voel mij er sterk genoeg voor en hoop dat het met de juiste medicatie en behandeling, het lukt. De motivatie ervoor is er. En dat is al de eerste stap. Ik heb de eerste stap, de moeilijkste stap al gezet. En weet je wat? Ik ben ontzettend trots op mezelf. En terwijl ik dit schrijf, voel ik de tranen komen, maar ik laat ze, ik laat ze over mijn wangen rollen. Deze keer ga ik doorzetten, het komt goed! Echt goed!
Zoals ik net zei, op het moment heb ik wel de juiste motivatie ervoor, dus dat is al een hele grote stap die ik gemaakt heb. Ik voel dat ik de kracht ervoor heb. En wat nog mooier is deze keer, ik ben het alleen aan het doen. Ik ben de kracht ergens heel diep uit mezelf aan het halen. En ik doe het voor niemand, ik doe het alleen voor mezelf.
Dat wil niet zeggen, dat ik morgen misschien, er heel anders over zal denken, maar dan ga ik er tegen vechten, ik ga niet meer zo makkelijk opgeven.
Ik moet en ga deze kracht vasthouden! En ik ga de beste versie van mezelf worden, want ik weet dat ik het kan! En ik weet heel goed hoe die versie er uit ziet en hoe die versie handelt en ik kan je verzekeren, dat die versie van mij onderweg is.
Ik ben nooit echt een prater geweest. Vroeger als kind al niet.
Als ik ergens meezat, dan moesten mijn ouders het echt uit mij trekken, als ze wilden weten wat er met mij aan de hand was.
Dit brengt mij naar herinneringen van vroeger als puber. Als ik dan in mijn kamer zat, waar ik bijna altijd was.
Maar misschien was ik dan even verdrietig of boos of wat dan ook, en mijn moeder kwam dan binnen om welke reden dan ook, en ze vroeg:
"Wat is er?" Zei ik altijd: "Er is niks".
Als zij dan de kamer weer uitliep, dan weet ik nog precies, dat ik mezelf heel zachtjes hoorde zeggen: "Vraag het nog 1X, alsjeblieft vraag het nog 1X en dan zeg ik wat er aan de hand is", maar natuurlijk werd er niks meer gevraagd, want ik had al antwoord gegeven, ik had al gezegd dat er niks was, dus waarom zou ze nog een keer vragen, ik weet ook niet waarom ik het niet gewoon meteen kon zeggen als het gevraagd werd, waarom moest ik wachten tot dat het een tweede keer gevraagd werd?
Wat dus nooit gebeurde. Maar ik blokkeerde en er kwam geen geluid uit, hoe graag ik het ook wilde vertellen.
Laatst zat ik op de bank, gewoon voor mij uit te kijken, een beetje uit het raam te kijken. In mezelf gekeerd, in mijn gedachten.( Wat ik wel vaker doe).
En ineens ging ik in gedachten heel ver terug, een herinnering kwam in mij op, ik weet niet meer zo goed waarom ik ineens daaraan moest denken. Maar dat gebeurt wel vaker. Het is ook iets dat niet veel mensen van mij weten.
Vooral ook om de leeftijd dat ik heb, het is niet iets dat je aan iedereen verteld.
Ik was als kind, ik denk net zoals veel kinderen, bang in het donker.
Ik vond het ook fijn als ik in de avond naar bed moest, dat mijn ouders het licht van de gang aan lieten tot dat ik in slaap was gevallen.
Als puber was ik ook bang in het donker, maar dan is het een beetje raar om je ouders te vragen om het licht aan te laten, dus dan deed ik vaak net als of ik het licht vergat uit te doen. En als ik echt geen andere keus had en het licht uit moest doen, dan deed ik het licht uit en rende naar mijn bed, kroop onder de dekens waar ik mij helemaal bedekte tot aan mijn hoofd, ik durfde dan mijn hoofd ook niet onder de dekens vandaan te halen, dat deed ik dan heel langzaam.
Als tiener was ik ook bang in het donker. Als tiener begin je dan ook uit te gaan in de avond. Wat dat betreft heb ik wel geluk gehad, over het algemeen werd ik altijd thuisgebracht, of opgehaald.
Het is wel eens gebeurt dat ik alleen op straat moest lopen in het donker, dan vond ik het echt heel erg eng, dan had ik altijd een bos sleutels in mijn handen, voor het geval dat iemand mij iets zou aandoen. En als ik door een steeg moest lopen, dan rende ik erdoorheen.
Maar ook als tiener was ik in mijn eigen huis bang in het donker, als tiener als ik naar bed moest, deed ik het licht uit en rende naar mijn bed om mij te bedekken tot aan mijn hoofd.
Maar dat niet alleen, als ik naar mijn kamer moest lopen, of van mijn kamer naar een andere kamer moest lopen, dan deed ik wel alle lichten die ik onderweg tegenkwam aan.
Het ergste van alles is, dat toen ik eenmaal volwassen was, ik dit nog steeds had.
Dit is ook de reden waarom ik geen horrorfilms kon kijken, omdat als ik ernaar keek, als ik mij dan in het donker bevond de beelden terugzag en dan wekenlang niet kon slapen. (Als of die beelden dan voor mij in de donker werkelijkheid werden).
Is het niet raar? Ik die voornamelijk in het duister leef, met Monsters en Demonen, bang is in het donker? Ja.... lach maar, het mag best hoor, ik weet dat het een beetje belachelijk klinkt, lach gerust, maakt niet uit. Ik ben vaak genoeg uitgelachen.
Ik heb nooit kunnen verklaren waar mijn angst vandaan kwam.
En ik heb geen idee, ik kan het mij echt niet herinneren, maar wil het mij wel herinneren, wanneer die angst verdwenen is.
Sinds een paar jaar denk ik, is die angst verdwenen.
Misschien sinds het moment dat ik mij echt heb gerealiseerd, dat ik ziek ben,
of beter gezegd. Sinds ik geaccepteerd heb, hoe ziek ik ben. Sinds ik mijn duisternis geaccepteerd heb.
Ineens is het weg? Kan dat? Als ik in de avond naar boven moet lopen, loop ik in het donker, het licht hoeft niet aan, al een paar jaar niet. Zal die angst verdwenen zijn op het moment dat ik mijn Monsters, Demonen, en Het Zwarte Monster geaccepteerd heb in mijn leven? Op het moment dat ik ermee heb leren leven? Ik weet het niet.
Als ik Max in de avond uitlaat of in de ochtend, lopen we altijd naar een parkje waar helemaal geen verlichting is, daar is het zo donker dat ik een halve meter voor mij niks zie, alles is zwart. En ik voel helemaal niks, geen spanning, geen angst, geen paniek, geen rare beelden. Ja........ Op een slechte dag, mijn eigen Monsters en Demonen in mijn hoofd maar daar ben ik niet bang voor. We kennen elkaar!
Ik denk dat ik in de loop der jaren zo gewend ben geraakt te leven in mijn of met mijn duisternis, dat ik daarom niet meer bang ben in het donker of de duisternis van buitenaf. Ik kan nu gerust door een donkere steeg lopen, zonder iets te voelen, zonder mezelf gek te maken.
Ik voel mij thuis nu in de duisternis, in het donker. Soms vind ik het nu zelfs fijn om in het donker te zijn.
Zal mijn duisternis dan toch iets positiefs gebracht hebben? Ja, ik denk het wel.
Het is dubbel, het heeft mij heel veel pijn, zoveel pijn, heel veel angst, heel veel onzekerheid, heel veel verdriet, heel veel haat gebracht. Ik heb heel vaak moeten vechten, zonder te weten tegen wat ik vocht of waarvoor ik vocht.
Maar aan de andere kant heeft het mij heel veel levenslessen gebracht, heel veel kracht gegeven, andere angsten verjaagd, heeft mij leren lief hebben op een andere manier, heeft mij leren loslaten, heeft mij leren vergeven en opnieuw vertrouwen, heeft mij geleerd voor mezelf op te komen en mij zelf niet te laten manipuleren. Heeft mij ook sterk gemaakt!
Mijn duistere kant beschermt mij, tegen de duistere kant van anderen.
Tot nu toe heb ik alle gevechten min of meer gewonnen die ik in het donker gevoerd heb, tegen mezelf of tegen de Monsters, Demonen en Het Zwarte Monster in mijn hoofd. Dat maakt het, dat ik een beetje weet hoe ik er mee om moet omgaan als ik mij in het donker bevind en als ik actief bezoek van ze krijg. Daarom zei ik net hierboven, ik ben niet bang voor ze. Maar dat zijn denk ik niet de juiste woorden.
Ik ben ook niet bang voor ze, (niet meer, we zijn al zoveel jaren samen) maar als het heel slecht met mij gaat, ben ik bang wat ze mij kunnen laten doen, niet alleen bij mij zelf maar ook bij anderen. Omdat ik mezelf in zo een moment niet helemaal in de hand heb. Ik hoor en zie wat zij willen dat ik zie en hoor en het is heel moeilijk om daardoor heen te prikken.
Mijn denkwijze is dan anders ook anders dan normaal, ik raak dan ook verward en handel uit emotie, emotie dat ik voel op dat moment. Ik handel anders.
Het is moeilijk om niet te doen, wat je gezegd wordt op zo een moment.
Dat is denk ik wat de artsen bedoelen wanneer ze zeggen dat ik niet met mijn emoties om kan gaan en dat klopt ook wel, op zo een moment kan ik inderdaad niet met mijn emoties omgaan, omdat ik niet de baas ben over mijn emoties. Ik denk dat ik niet eens de baas over mezelf ben.
Maar ook daarin is er wel wat veranderd afgelopen jaren. Ook daarin heb ik een les uitgehaald in 2023, die ik meegenomen heb naar 2024. Ik zal eerlijk toegeven, dat ik een persoon ben of was, (neem het hoe jij wilt) dat als ik van je hou, dan hou ik ook echt van je, ik ga voor je door het vuur.
Ik zou een moord voor je doen, bij wijze van spreken, niet letterlijk nemen alsjeblieft. Maar als je mij pijn doet, ben ik ook net zo extreem. Dus ik ben wel haatdragend, zo noemen ze dat volgens mij. Mijn Monsters en Demonen zullen dan hun uiterste best doen om mij allerlei ideeën en opdrachten te geven zodat ik jou zoveel mogelijk pijn doe.
En ik doe niks verkeerds, want het is ook bij mij gedaan. Ik doe het alleen maar terug, ik verdedig mezelf.
Dit is wat ik bedoel, wanneer ik zeg dat ik bang ben voor wat ze mij kunnen laten doen bij een ander.
Dat houden van, wat iets heel moois is, want het is liefde, veranderd in iets heel lelijks zoals haat.
Ik denk dat ik daarom Carmen's Journal zo een mooie Logo heb gegeven als:
" Liefde overwint haat".
Want er is toch niks mooiers dan liefde?
Maar nu, is mijn denkwijze heel anders, ik heb het ook bewezen, ik heb het mezelf bewezen. Dat is voor mij genoeg, ik hoef het een ander niet te bewijzen, alleen mezelf. Want tegenwoordig doe ik dingen niet meer voor een ander, ik doe het voor mezelf.
Ik zal een voorbeeld geven. Er is mij pijn gedaan, terecht of onterecht daar gaat het nu niet om. (Het is al een tijdje terug, maar het is maar een voorbeeld).
Mijn Monsters en Demonen hebben tientallen plannetjes bedacht, hoe pijn terug doen, het was zeer verleidelijk (want ik weet niet beter, ik heb mijn hele leven zo gehandeld).
En in plaats van te doen wat ik altijd zou doen, er op ingaan en zoals men zegt, wraak nemen, je helemaal kapot maken, want dat kon ik, ik had genoeg informatie en bewijs ervoor.
Maar ik heb het niet gedaan.
Ik ben in mijn eigen pijn gaan zitten, heb natuurlijk heel veel gehuild, het zal niet, echt heel veel. Heb gebeden dat het goed zou komen met die persoon.
En heb de ander zonder iets te zeggen, in mijn gebeden het allerbeste gewenst en dat diegene nooit mijn pijn zou voelen.
Dit voelt voor mij als dat ik weer gewonnen heb van mijn Monsters en Demonen. Weer een overwinning voor mij!
Het zijn hele kleine stapjes en onderweg verlies ik heel veel, heel veel materiele dingen maar ook heel veel dierbare mensen.
Maar misschien is het uiteindelijk wel allemaal waard, want ik weet dat ik goed gehandeld heb en ik heb rust.
En ik weet dat de Heer het ook ziet!
Ooit zij iemand tegen mij KJ, je hoeft niet bang te zijn, want de monsters zitten niet onder je bed maar in je hoofd. En ik dacht, juist omdat ze in mijn hoofd zitten, ben ik bang. Want als ze onder je bed zitten, kan je tegen ze vechten, door bijvoorbeeld het licht aan te doen, dan verdwijnen ze.
Maar als de Monsters in je hoofd zitten, is het niet zo makkelijk, daar vind je niet zo makkelijk een lichtknop die je aan kunt zetten zodat de monsters verdwijnen. Als de Monsters in je hoofd zitten, is het heel hard vechten, om ze te verjagen, of ermee leren leven.
Hoe verjaag je ze als ze in je hoofd zitten?
Hoe krijg je ze eruit?
Elke dag leer ik steeds beter om ermee te leven, om ze af te leiden en soms, heel soms kan ik ze zelfs stil krijgen.
Maar als je denkt dat je ze helemaal kan verjagen, dan denk ik dat je ze onderschat. En als ik 1 ding van mijn duisternis wel geleerd heb in de loop der jaren waar mijn Monsters en Demonen in leven is, dat je ze niet moet onderschatten.
Maar...................Op het moment dat ik accepteerde, en dat heeft mij heel wat jaren gekost, dat ik accepteerde dat ik een ziekte heb, dat ik echt ziek ben.
Dat ik er aan de buitenkant uit zie als of er niks met mij aan de hand is, maar aan de binnenkant is er heel veel stuk. En in de loop der jaren is alleen maar meer stuk gegaan. (Er is geen onderhoud gedaan, dus dan gaat alles alleen maar nog meer stuk.)
Op het moment dat ik dat voor mezelf accepteerde, accepteerde ik ook mijn duisternis, mijn Demonen, mijn Monsters en Het Zwarte Monster met hun regelmatige bezoeken. Voordat ik dit allemaal deed, onderschatte ik hoe ziek ik was, ik wilde het niet zien, of ik geloofde het niet. En daardoor ook, kon ik er ook niet goed eraan werken, denk ik.
Ik geloof wel dat ieder mens min of meer wel een duistere kant heeft, bij de één komt het wel naar boven en laat het aan de buitenwereld zien en de ander niet. Dat is wat ik geloof. Bij bepaalde mentale stoornissen komt het wat vaker naar boven en is het zichtbaar en reageren we misschien wat heftiger.
Ik ben ook van mening, dat je bij niemand, zijn duistere kant moet onderschatten, want je weet nooit wat er kan gebeuren of hoe een persoon op zo een moment kan reageren of hoever die persoon kan gaan. Het is ook heel moeilijk om je ertegen te verdedigen of te beschermen.
Ik wil het voor vandaag hierbij laten.
Bij de volgende Post zijl ik het o.a. hebben over nieuwe stempels die ik erbij heb gekregen en misschien ook over een eventuele nieuw project die door mijn hoofd zweeft.
Ik wil je bedanken, voor de tijd die je hebt genomen om deze Post te lezen en ik beloof je dat je mij bij de volgende Post net zo enthousiast zal vinden als vandaag.
Ik ben mijn eigen grootste project en ik kan je verzekeren, dat er hard aan gewerkt wordt.
DUISTERNIS KAN GEEN DUISTERNIS VERDRIJVEN, ALLEEN LICHT KAN DAT. HAAT KAN GEEN HAAT VERDRIJVEN, ALLEEN LIEFDE KAN DAT.
Comments