Lieve Lezer,
De week begon wel goed en positief. Na een leuke maandag gehad te hebben aan het strand, met oesters, wijn, heerlijke lunch, leuk gezelschap, mooi weer, veel lachen, strandwandeling, en zelfs het lef hebben om plannen te maken voor een vakantie. Viel de week mooi tegen.
Ten eerste. ik moet ook geen plannen voor de toekomst maken, want ik weet nooit hoe mijn morgen zal zijn, dus dat van plannen voor een vakantie was niet zo een goed idee, dat geeft vals hoop. Moet ik niet doen! Vandaag zeg ik ja, maar morgen zeg ik weer nee.
Denken dat omdat ik maandag een leuke dag heb gehad, dat ik de wereld weer aan kan is nog dommer, want ik zou nu wel moeten weten, dat ik meestal weer minimaal een paar dagen heb die wat minder zijn, of je zou kunnen zeggen, een paar dagen nodig heb om bij te komen, het kost mij heel veel energie een leuke dag.
Ik probeer ook al de hele week deze post te schrijven, maar het lukte maar niet. Ik kon mij er maar niet aan toe zetten om het te doen. Ik wilde graag een stukje uit mijn dagboek van vorig jaar over schrijven uit de tijd dat ik opgenomen was in het ziekenhuis bij de psychiatrische afdeling. Toen ik de ECT ( Electro Convulsie Therapie of Electroshock-Therapie) kreeg. Maar in de staat dat ik op het moment mijn hoofd en lichaam heb is dat niet zo verstandig. Dinsdag ochtend toen mijn ogen open gingen had ik al snel door, dat ik de plannen dat ik had gemaakt, even moest aanpassen, want het zou zwaar worden.
En ik had ook gelijk, het is een zware week! Zwaar en emotioneel! Ik wilde eigenlijk helemaal niks posten, maar ik moet ook posten als het niet goed gaat. Het is een dagboek, en in een dagboek hoor ik alles te vertellen, wat betreft gevoel, gedachtes en emoties.
Ook al denken mensen dat ik mezelf alleen maar belachelijk maak, maar weet je? Het maakt mij niet meer zo veel uit, wat een ander van mij denkt. Ik heb dit ooit van iemand als tip mee gekregen, en deze tip gebruik ik nu ook. Laat mensen denken van mij wat ze willen.
I don't care! Dit Blog helpt mij als therapie!
Ik probeer overdag zoveel mogelijk te slapen, om zo de dagen zo kort mogelijk te maken. In de avond slaap ik niet slechter dan anders, daar heb ik gelukkig mijn avondmedicatie voor.
De dagen beginnen voor mij al vroeg, want ik ben erg vroeg wakker, dus zodra mijn ogen open gaan, neem ik mijn ochtend medicatie in, dat zijn maar 4 pilletjes, 1 neusspray en 1 puffer voor mijn long. Dan ga ik door na mijn ochtendgebed en gaan Max en ik onze ochtendwandeling maken en zoals vaker gebeurt, als ik een dag als afgelopen dagen heb, duurt het niet lang of ik voel de tranen over mijn wangen rollen. Ik word overwhelmed door verdriet, maar ook door woede.
En de woede komt doordat ik weer verdriet voel, en daar ben ik nou zo moe van. Ik begrijp niet dat ik nog tranen heb, ze zouden nu uitgedroogd moeten zijn. Het is woede naar mezelf, woede omdat ik al die verdriet voel.
Maar volgens mijn behandelaar is het goed, als ik voel dat er tranen gaan vloeien, dan moet ik ze gewoon laten gaan en niet tegen houden.
Mijn emoties gaan dan alle kanten op, dit zijn de dagen waarin ik alle emoties door elkaar voel. Zolang ik een beetje actief ben word ik niet suf van de medicatie, maar met dagen zoals afgelopen week ben ik helemaal niet actief en daardoor kan ik de hele dag door slapen en in de avond er geen last van hebben.
Mijn enige kracht is Max uit laten, en zelfs dat kost heel veel kracht.
Op dagen zoals afgelopen week kan ik niks doen, het lukt gewoon niet. Als het kan, sla ik zelfs het eten over.
Het enigste wat ik kan is op de bank liggen onder een deken, en vooral mezelf nog gekker met mijn eigen gedachtes maken dan normaal.
Ik probeer dan wel veel te slapen, zoals ik net zei zodat de dag sneller voor bij is. Als ik niet wakker ben, word ik wel wakker om mijn medicatie in te nemen, ik sla ze nooit over. Om 12 uur, 2 pillen, om 18 uur 2 pillen en om 20:30 uur 5 pillen.
En om Max uit te laten, maar voor de rest zeggen mijn hoofd en mijn lichaam, "Tot hier en niet verder."
Normaal in een rustperiode heb ik zo een zware dag 1 a 2 dagen in de week. NU is het een beetje anders. Nu heb ik 1 leuke dag gehad, en 4 zware dagen achter elkaar en de week is nog niet om.
Vanmorgen in het bijzonder had ik het extra zwaar. En het was niet alleen bij het uitlaten van Max, daar heb ik inderdaad een goede huilbui gehad.
Maar onder de douche kreeg ik een paniekaanval. Die had ik al een hele tijd niet gehad. Ik moest onder de douche even gaan zitten, met mijn hoofd tussen mijn knieën en met mijn handen maakte ik mijn oren dicht, ik kreeg het benauwd, en wilde heel hard schreeuwen, maar wilde niet dat mijn moeder wakker werd, en toen ik eenmaal wat rustig was geworden, bleef ik maar huilen.
Mijn hoofd en mijn gedachtes, mijn herinneringen bleven maar met mij spelen.
Dus al die verdriet en woede die ik in mijn lichaam en hoofd heb, moest ik binnen houden.
In mijn hoofd was het ineens heel erg druk. Ik hoorde van alles.
De drukte in mijn hoofd wilde maar niet ophouden. Al die stemmen in mijn hoofd die mij vertellen hoe ziekelijker ik ben en hoe makkelijk het zou kunnen zijn om in één keer van al die stemmen af te zijn, van al die vermoeidheid, van al die negatieve herinneringen, die mij maar blijven achtervolgen.
Zoals o.a. de heimwee die ik heb naar mijn vader en mijn zoon.
Nee.......... het licht knopje in mijn hoofd is even buiten werking, kapot, werkt niet. Het is er weer donker.
Er is storm op komst, storm met onweer en bliksem.
Ik ben bang!
Ik ben bang voor mezelf, bang dat ik mijn beloftes niet nakom. Bang dat mijn gebeden niet gehoord worden. Dat zelfs de engelen mij in de steek hebben gelaten.
-------------- ELKE STAP DIE JE NEEMT, BRENGT JE DICHTER BIJ JE BESTEMMING ------------
Comentarios