Lieve Lezer,
Hier zijn wij weer een paar minuutjes achter de laptop om je te proberen te vermaken of om je de dagelijkse sleur proberen te doen vergeten.
Misschien dat je als je aan mijn ' gezeur ' denkt, je eigen probleempjes voor heel even kunt vergeten.
Hoe is jouw dag vandaag begonnen?
Die van mij in ieder geval erg vroeg, ouderwets vroeg zou ik bijna zeggen.
Ik was heel vroeg wakker, het was nog erg donker buiten. En Max en ik liepen al voor zeven uur ook al buiten, dus we waren 1 van de eerste vandaag in de straat.
Volgens mij heb ik ook wel redelijk geslapen, ik kan het mij niet helemaal herinneren.
Ik weet wel dat ik 1 keer wakker ben geworden en dat ik mijn deken kwijt was en die lag op de grond. Max had die gedeeltelijk ingepikt en was erop gaan liggen. Dus ik moest wel een beetje moeite doen om mijn deken terug te krijgen want hij gaf hem niet zomaar terug, hij lag er wel lekker op.
Voor de rest is het wel een rustige nacht geweest. Wat ik gedroomd heb, heb ik geen idee, maar ik ben wel rustig wakker geworden. Dus dat is altijd wel fijn.
Tijdens mijn wandeling met Max wel een beetje emotioneel geweest, een paar traantjes gelaten, maar dat wordt ook stap voor stap wat minder. We blijven de goede kant op gaan. Ik kan niet verwachten dat het van de ene dag op de ander, ineens fantastisch gaat. Dat zou ook niet goed zijn, want als ik dan een terug val krijg, is de terugval 10x zo hard. Dus ik weet dat ik heel rustig aan moet doen, en dat doe ik deze keer dan ook. Deze keer doe ik het op een verstandig manier.
Oeih!!!!!!!!!!!
Dat klinkt raar uit mijn mond. Ik en verstandig! Die twee woorden in 1 zin samen en dat ze dan ook nog uit mijn mond komen met betrekking tot mezelf, dat is wel heel raar. Ja........
Ik moet er zelf ook een beetje om lachen
Maar goed, wie weet....... We wachten af.
Bij de vorige Post had ik je verteld over een reis naar Bali die ik wilde gaan doen.
Ik heb besloten om daarmee nog even te wachten. Waarom? Om meerdere redenen. Als ik nu zou gaan dan zou mijn dochter haar plannen wijzigen alleen omdat ik ga, en dat wil ik dus absoluut niet, dus dat is al reden genoeg om het niet te doen. Ook al bleef ze aandringen dat ik wel moest komen.
Het is voor mijn hoofd ook nog te vroeg om zo een lange reis alleen te doen, ik geef het niet graag toe, maar mijn hoofd is nog niet helder genoeg ervoor.
Dus ik had gekeken wie ik mee zou kunnen vragen. Wie vertrouw ik genoeg om zo een reis met mij te maken, zonder dat er daarna misverstanden zijn en natuurlijk wie kan zich zo een reis veroorloven, want laten wij eerlijk zijn, het is niet om de hoek.
Degene die ik vroeg, die kon niet wegens werk, wat heel logisch is, want ik wilde deze maand al weg.
En de andere personen die heel graag mee wilden, had ik mijn twijfels bij.
Van is het wel zo een goed idee om jullie mee te nemen, zonder dat er achteraf misverstanden zijn.
Dus uiteindelijk heb ik besloten om maar (nog) niet te gaan. Maar het is wel iets wat ik heel graag wil doen, en het blijft maar in mijn hoofd hangen. Ik weet uit ervaring, dat als ik eenmaal iets in mijn hoofd heb, het er niet zo makkelijk meer er uit krijg. Maar ik ben er nog niet klaar voor, ik moet even geduld met mezelf hebben, wie weet misschien ooit weer. Maar dat plan ik niet. (Ik hou het wel in mijn achterhoofd)
Ik kan het wel een beetje als motivatie gebruiken, om mijn hoofd helder te krijgen. Ik heb wel weer zin om een lange reis te maken, zoals in het verleden gebeurde. En denk dat zo een motivatie mij wel goed zal doen. Bovendien in dat soort landen, heb ik een gevoel van vrijheid en rust die ik ergens anders niet voel. Dus het is voor mij, zeker iets om serieus te overwegen.
Ondanks dat mijn hoofd niet helemaal helder is, nog lang niet zelfs. Is er wel vooruitgang, mini stapjes.
Mini stapjes die niemand merkt, maar ik wel. Ik en Max.
Ik doe meer aan mijn persoonlijke hygiëne. Dat klinkt een beetje vies, (is het ook) maar als je de hele dag onder een deken ligt en helemaal niks doet, dan alleen maar huilen, dan kom je ook niet vaak langs de badkamer.
Ja, als je naar je behandelaar moet, dan ga je onder de douche en trek je schone kleding aan.
De afgelopen anderhalf jaar, bijna twee jaar nu denk ik, zijn echt heel erg zwaar geweest.
Nu kom ik elke dag weer in de badkamer zoals het hoort, ik verzorg mijn lichaam, mijn huid, mijn haar, ga lekker onder de zonnebank.
Make up dagelijks wilt nog niet lukken. Dagelijks netjes aankleden, hakjes en dat soort dingen ook nog niet.
Maar ik kom wel wat meer buiten. Ik ga vaker met Max naar buiten, ga zelf mee ook boodschappen doen, wat ik eerst helemaal niet deed.
Ik stoei en speel veel met Max, wat ik helemaal niet meer deed. Ik luister heel veel naar muziek, vooral als ik met de Blog bezig ben, en weet je wat? Ik heb mezelf al een paar keer betrapt dat ik aan het meezingen ben en dat ik glimlach. De volgende stap zou dan moeten zijn, muziek keihard aanzetten en meedansen zoals ik vroeger deed, als ik alleen thuis was.
( Maar dat gaat nog wel een tijdje duren voordat ik dat weer doe)
Maar ik denk, dat de stapjes die ik tot nu toe gemaakt heb, dat je deze wel vooruitgang kunt noemen, wat denk jij?
Van de week ook weer iets raars meegemaakt.
Mijn moeder vertelde dat ze op Facebook een verontrustend bericht had gezien van de nicht van mijn ex-man JVDH, waarin zijn vrouw FVDH als vermist werd vermeld. Eerlijk gezegd toen ik het hoorde, schrok ik ervan. Ik heb geen contact met ze. Het laatste contact dat ik ooit met haar heb gehad is toen positief afgesloten. Hier zie je een foto van wat er op Facebook gepubliceerd was, ik heb alleen wel haar foto en haar naam bedekt wegens haar privacy.
Ik weet dat hij geen lievelingetje is, maar hij heeft zijn leven veranderd en doet het nu wel goed. Dus eerlijk waar, ik schrok van dit bericht. Toen ik zelf op Facebook keek, was het bericht weer verwijderd, dus ik dacht dat mijn moeder het wel verkeerd gezien zou hebben, of dat het misschien een grap van iemand geweest zou zijn. (Zware grap)
Mijn moeder wist zeker dat ze het goed gezien had, ze wist ook te zeggen dat ze vermist werd van af zondag 28 januari, dat ze vertrokken was met een zilver BMW en dat het kenteken van de auto ook op het bericht stond, samen met een foto van de auto en een foto van haar. Mijn moeder zag dit bericht op dinsdag, dus dat maakte het voor mij zo verontrustend, want van zondag tot en met dinsdag zijn toch wel best wel veel dagen.
Kijkend naar het verleden van mijn ex-man, dachten wij aan moord of ontvoering. Ja, sorry. Het lijkt net een film, ik weet het. Maar dat was de eerste gedachte. (Je mag zelf invullen, waarom die gedachte als eerste bij ons opkwam) Maar die gedachte duurde bij mij niet lang hoor, ik weet dat hij veranderd is.
Later dacht ik, het zal wel een grap van iemand zijn, het was ook weer van Facebook af.
Maar op dinsdag avond kreeg ik via de app een foto van het berichtje dat op facebook stond, die weer geplaats was door iemand anders, deze keer was het AVL, een vriendin van FVDH. Een vriend van mij AR stuurde het op. Toen wist ik dat het geen grap was.
Eerlijk waar, ik schrok! We zijn geen vriendinnen, maar wens haar geen kwaad.
Maar ik dacht, dat ze waarschijnlijk een feestje hadden gehad, dat ze misschien een drankje te veel had gehad, vroeger hield ze daar wel van, dat ze misschien wel ruzie hadden gehad, en dat ze was weg gegaan.
Maar dat ze zo lang wegbleef was wel verontrustend, ze hebben wel vaker ruzie, dat hoort erbij, heeft iedereen wel eens.
Gelukkig eindigde alles wel goed en is ze veilig terecht. Alleen op Facebook had niet iedereen de berichten op tijd verwijderd. Maar we zijn blij dat ze weer veilig bij haar mannetje thuis is. Het is gelukkig alleen maar een schrik gebleven.
Jeetje........ Wat een sensatie vanuit mijn bank niet? En dat zonder naar buiten te gaan. Stel je voor als ik weer normaal buiten kom. Wat een hoop avonturen ik weer mee kan maken? Ik beloof dat als het ooit zover is, dat ik het je allemaal zal blijven vertellen. Ik zal geen geheimen voor je hebben.
Ik ben gebeld door Zaandam. Ik had gehoopt dat ze mij uiteindelijk zouden zeggen, wat voor therapie ik nou ga krijgen, maar helaas........... Nee, nog steeds geen duidelijkheid gekregen.
Je gaat het niet geloven, wat ze nu weer willen. Ze willen weer een gesprek, maar nu weer met mij en mijn dochter erbij. Nu kan ik je vertellen, dat ik geprobeerd heb om daar zo duidelijk mogelijk in te zijn.
Even kijken wat jij van mijn antwoord vindt, zeg jij maar of het duidelijk is, want ik had een vrouw aan de lijn die de vraag stelde, ze vertelde dus dat ze een gesprek wilde plannen met mij en mijn dochter, en haar vraag was:" Hoe sta jij hierin?" Nou...... Voordat zij de vraag helemaal uitsprak, was mijn antwoord. "Nee." Alleen dat al, vind ik dat persoonlijk duidelijk genoeg, maar goed zij dus niet, want ze ging verder. " Waarom niet?" Was haar volgende vraag.
Ik begon mij een beetje te irriteren, en dat heb ik ook uitgesproken.
"Jullie wilden eerst mijn moeder erbij hebben, was ik niet mee eens, maar ik heb meegewerkt, ik heb mijn familiekring en vriendenkring bewust heel klein gemaakt. Deze kring weet over mijn wens en mijn medisch dossier, maar ik betrek niemand meer bij mijn therapieën." "Mijn dochter gaat niet mee naar geen enkel gesprek, omdat ik dat niet wil hebben." Ik vind dat heel duidelijk. Wat vind jij? " Ja, maar dat maakt het zo eenzaam voor u." Ze bleef maar aandringen.
Weet je ik voel mij helemaal niet eenzaam met mijn wens, en als ik een slechte dag heb, dan heb ik geen probleem om tegen mijn dochter of wie dan ook te zeggen, ik heb vandaag een slechte dag, en dat heb ik ook uitgelegd.
Wat ik niet ga doen, dit heb ik ook in een vorige Post gezegd en heb het dus ook tegen deze mevrouw door de telefoon gezegd is, als we gezellig aan de thee zijn mijn wens blijven herhalen van:" Jongens vergeten jullie niet, houden jullie er rekening mee, dat ik mij vandaag goed voel, maar als ik morgen met de verkeerde voet uit bed stap, ik misschien wel dood wil en mezelf ophang of een zooitje pillen inneem, dat jullie voorzichtig zijn en niet over me heen struikelen."
Toch ziet deze mevrouw het anders, of ze begrijpt niet goed wat ik zeg, ik weet het niet.
Juist ik praat over mijn wens, over mijn medisch dossier. Is dat niet 1 van de redenen waarom Carmen's Journal geboren is? Ik ben glashelder. What you see is what you get!
Helemaal nu zonder masker! Alle kwetsbaarheden zijn zichtbaar, ik hou niks verborgen. Ik heb geen schild meer die mij beschermd. Ik heb mij helemaal overgegeven, en laat maar komen wat er komen moet, ik zie het allemaal wel.
Ik heb binnenkort een logee 2 weken thuis.
Mijn nichtje V gaat met haar ouders en familie op vakantie, en zij heeft een hond, ze zouden haar eerst naar een opvang voor honden brengen. Haar moeder M heeft een chihuahua, die zou mijn moeder verzorgen, want die hoef je niet uit te laten. Die doet alles in de tuin, hoorden ik. Dat is echt de meest saggerijnige hond die ik ooit heb gekend. Er is echt niks leuks aan dat hond, maar waarschijnlijk denkt de hond hetzelfde over mij, wij zijn echt geen vrienden van elkaar.
Maar de hond van mijn nichtje V komt bij mij en Max, ze kunnen wel goed met elkaar opschieten. Het is een teef, ze is alleen erg druk. Maar ik denk dat het alleen de eerste dagen zo zal zijn, en dat ze daarna wel mee zal vallen. Ik denk wel dat Max haar op haar plek zal zetten. Mijn enigste zorg was, of ze loops was, want anders wordt Max helemaal gek, maar dat was gelukkig niet zo.
Het lijkt met Max wel wat beter te gaan, hij heeft een paar dagen dat hij overgaf, maar dat hij nu niet meer. Zijn uitslag is ook bijna helemaal verdwenen, dus dat is ook zeker fijn. Dat betekent dat het speciaal voer goed zijn werk doet.
En in de middag als we met elkaar stoeien merk ik wel dat hij wel die extra aandacht gemist heeft. Hij zoekt mij nu ook op, om te spelen. Hij merkt ook dat het wat beter gaat met mij.
Het voelt fijn om het licht aan te hebben in mijn duisternis, ook al knippert het lampje af en toe. Als die knippert, ben ik bang dat die uit zal gaan, maar ik blijf er tegen vechten om het aan te houden.
Het is een zwaar gevecht en iedere dag weer.
Iedere ochtend moet ik mezelf bij elkaar zien te rapen, om het zo maar te noemen, mezelf weer moed inspreken en tegen mezelf zeggen, dat het vandaag beter dan gisteren gaat worden.
Iedere dag moet ik negatieve gedachtes die in mijn hoofd weer langs komen vliegen, zien te blokkeren en in te ruilen voor positieve gedachtes. Of op zijn minst afleiding zoeken om die negatieve gedachtes kwijt te raken en er niet in blijven hangen.
Heb jij ook last van negatieve gedachtes?
Ik heb hieronder een link voor je over hoe om te gaan met negatieve gedachtes. Kijk er naar en vertel mij of je er wat aan hebt.
En dit was het eigenlijk een beetje weer voor vandaag, ik heb op het moment niet veel meer te vertellen.
Over een paar dagen meer nieuws en vandaag neem ik afscheid met een hele positieve zin zoals je kunt zien.
En ik doe ook wat die zin zegt, ik geloof in mezelf en geloof dat het deze keer goed gaat komen. Weet je waarom?
Het is nu of nooit!
Ik wens heel veel geluk, goede gezondheid en heel veel liefde, wie je ook bent.
Love you all!
------------------------------------------ BELIEVE IN YOURSELF!!! ---------------------------------------------
Commentaires