Lieve Lezer,
Voordat ik vandaag begin met deze Post, wil ik je bedanken voor het volgen en lezen van Carmen’s Journal. En ik wil je ook bedanken voor de reacties die je achterlaat ( ook via Facebook en de mail ). Je steun doet mij goed. En ben dankbaar dat jij ook wat aan mijn Blog hebt, vind het wel jammer dat je herkenning er in vindt, want dat betekend dat jij dan ook lijd, maar als die herkenning je helpt, omdat je, je dan minder eenzaam voelt, dan doet het mij toch wel een klein beetje goed.
Carmen’s Journal heeft mij laten zien dat er zoveel ontzettend veel mensen in stilte lijden en daarom moeten wij met zijn allen, het Taboe dat er op mentale gezondheid is verbreken.
Wij moeten met zijn allen openlijk er over spreken zonder enige schaamte gevoel te hebben.
Geloof mij, ik weet dat dit makkelijker gezegd is dan gedaan. Ik schaam mij zelf ook voor mijn ziekte.
Na een nacht redelijk slapen, werd ik vanmorgen rond half zeven wakker.
En dat is na bijna een hele dag slapen, want gisteren heb ik het grootste gedeelte van de dag geslapen. Vannacht ben ik volgens mij maar 1x wakker geworden en daarna weer snel in slaap gevallen.
Ik weet niet waarover ik gedroomd heb, maar denk niet dat het iets naars was, want ben wel rustig wakker geworden.
Max sliep nog toen ik wakker werd, ook toen ik opstond en mijn medicatie innam. Vaak wordt hij meteen wakker als ik opsta, soms kijkt hij zelfs even alleen als ik al mij omdraai ’s avonds, zo goed houd hij mij in de gaten.
Het was nog erg donker toen ik opstond.
Voordat Max en ik vandaag buiten liepen, heb ik mijn kaarsje aangestoken en mijn ochtendgebed gedaan, waar ik heel emotioneel van werd, en maar niet kon stoppen met huilen. Mijn ochtendgebeden zijn altijd bedoeld geweest om bescherming te vragen o.a. voor mijn kinderen tegen al het kwade dat ik ze niet kan beschermen. Nu zijn mijn ochtendgebeden een beetje veranderd.
Ik kreeg vannacht een app van iemand waar ik lang op wacht, maar waar ik niet weet of ik blij moet zijn of niet. De boodschap van de app was heel mooi. Maar ik werd er heel erg verdrietig van. Ik heb ook niet gereageerd, ook al is er niks liever dat ik zou willen. Maar ik moet sterk zijn, ik moet achter mijn beslissing blijven. Dit appje deed mij twijfelen aan de beslissing die ik genomen heb en waar ik geen spijt van wil hebben, want ik wil achter die beslissing blijven. Niet alleen voor die persoon maar ook voor mezelf. Maar het is 1 van de moeilijkste dingen die ik ooit gedaan heb. Ik ben zo bang dat ik het met deze beslissing verkeerd aan het doen ben. Maar zonder deze beslissing ben ik het ook verkeerd aan het doen. En zonder deze beslissing weet ik 100% zeker dat ik het niet ga redden en ben bang dat hij het ook niet red dan. En misschien met deze beslissing red hij het wel, ik weet het niet. Wat ik ook doe, ik doe het toch fout,
Ik ben in de war. Misschien dat er een lampje bij hem gaat branden, en denkt: “Hé, dit werkt niet meer zo, laat ik eens luisteren en het op een andere manier proberen.”
Probeer ik met deze beslissing nu te corrigeren wat ik hem vroeger had moeten leren? Of is het mijn geweten?
Ik heb het zo slecht gedaan, echt zo slecht, sinds dag 1.
Het is echt niet raar dat Het Zwarte Monster mij zo vaak opzoekt. Echt niet, ik begrijp het wel. Ik heb Het Zwarte Monster wel verdiend en vroeg of laat zal ik mij wel overgeven aan hem. Diep van binnen weet ik het ook, ik ben het eigenlijk alleen maar aan het uitstellen. Uitstellen omdat ik bang ben. Uitstellen omdat ik zelf zo ontzettend bang ben, dat is alles eigenlijk. En weet je wat het grappige is, ik ben banger dat het weer mislukt, dat dat het de volgende keer echt lukt. Is dat niet raar?
Soms hebben we heel veel over voor de mensen van wie wij houden, ook heel veel pijn. Maar als al deze pijn hem red, dan heb ik het er zeker voor over.
Even voor de duidelijkheid ik heb het niet over mijn ex, niet dat ik straks weer zijn vriendin weer op mijn dak krijg van:
“ Je leeft in het verleden en hij gaat nu met mij blah blah blah blah….”, ze mag hem hebben en zoals ik laats zei, ze leefden nog lang en gelukkig!
Vandaag had ik mijn afspraak bij Indigo. Ik heb aangegeven dat het niet goed gaat. En dat als ik nu de kans zou krijgen om te tekenen, om er niet meer te zijn, ik meteen zou tekenen. Ik heb ook verteld dat ik begin November een intake gesprek heb in Zaandam voor mijn Persoonlijkheidsstoornis Therapie. Zodra deze begint, stopt mijn begeleiding bij Indigo. Na de Therapie als ik verdere begeleiding van Indigo wil, dan moet ik dat zelf weer aanvragen.
Als ik voor de Therapie in Zaandam niet wordt toegelaten, dan houdt het een beetje op voor mij, want er is verder geen therapie meer voor mij, voor depressie ben ik uitbehandeld. Maar als ik niet word behandeld voor Persoonlijkheidsstoornis dan kom ik niet aanmerking bij de Expertise Centrum, en zodra ze horen bij de Persoonlijkheidsstoornis Therapie dat ik suïcidaal ben, wordt je meestal niet toegelaten , want je bent dan te complex en ze zijn bang dat je de therapie niet afmaakt. Heel raar allemaal.
Je zou juist denken, dat juist als je suïcidaal bent alle hulp nodig hebt, maar nee, dan ben je te complex en durven ze geen risico met je te nemen, dus word je afgewezen. De zorg zit weer goed in elkaar!!! Ik zal er voor moeten zorgen dat ze mij wel toelaten om die therapie te doen.
Ik had gehoopt vandaag een wat betere dag te hebben, maar helaas ik had het mis. Mijn hoofd laat mij niet los, het is daar boven erg donker weer aan het worden.
Ik ben opgesloten, gevangen in mezelf en de uitgang zit op slot, ik kom er niet uit. En ik weet dat het de komende dagen veel erger gaat worden.
Je kan nu wel zeggen van: " Ja maar, zo moet je ook niet denken, je moet positief denken, want zo roep je het ook op je af," nee, het heeft nu even niks met positief denken te maken. Ik weet precies waar ik in zit, het is niet de eerste keer, ik weet precies hoe ik mij voel, en ik ken mijn pijn. Ik weet dat ik nu weer in een dal zit en weet dus ook dat ik weer dieper moet zakken om weer een beetje te kunnen stijgen. Mijn therapeut zei het ook vandaag, ze zei:
" Je verdriet zit heel diep," "Je moet dieper gaan", dus voorlopig ben ik ook niet uitgehuild.
Nee, ik weet het, voorlopig blijf ik huilen. Ik vraag mij alleen af, hoe lang nog? Hoe lang ga ik het nog volhouden? Ga ik het volhouden?
Er zweven zo ontzettend veel vragen door mijn hoofd, zoveel vragen waar ik het antwoord zelf niet van weet.
Ik wil ook niet weer gaan slapen om rustig te zijn, ik wil niet altijd maar slapen om geen gehoor te geven aan mijn hoofd, maar dat is eigenlijk wel het enige wat echt helpt.
Nee, vandaag heb ik niet geslapen. Vandaag ben ik even bezig geweest met mijn creatieve pop, dus dat is wel iets positiefs. Ik moet het nu een paar dagen goed laten drogen om te kunnen schuren en dan een kleur geven. Wat ook wel een probleempje zal zijn, om de kwasten en de verf uit de kast te halen. Dat kan nog wel een uitdaging worden!
--------------------------- BE CAREFUL HOW MUCH YOU TOLERATE ,
YOU ARE TEACHING THEM HOW TO TREAT YOU --------------------------
Comments