Tot nu toe heb ik alleen maar over mijn verleden geschreven, zodat je mij beter leert kennen en een band met je op te bouwen. Maar ik moet niet vergeten, dat dit een dagboek is en dat ik beloofd heb, om eerlijk te schrijven over alles vanuit mijn ik.
Naast de Blog heb ik mijn dagelijkse dagboek, dat ik met de tijd zal koppelen aan de Blog om zo niet alles twee keer te hoeven op schrijven. Dus uiteindelijk zul je echt alles van mij weten.
Met alle Posts die ik tot aan vandaag gepubliceerd heb, bevond ik mij in het licht, daarmee wil ik zeggen, dat het niet zo donker was in mijn hoofd, mijn gedachtes waren niet zo donker. Ik bevond mij niet zo erg in die Zwarte Tunnel waar ik je al eerder over verteld heb. Ik zat een beetje in een rustperiode. En………Ja….. Dat is goed!
Maar bij mij, hoeft er maar iets te gebeuren, het kan een geur zijn, een herinnering, een commentaar, een regendag, het kan echt van alles zijn, of ik beland weer in die Tunnel. En eigenlijk is die Tunnel nog niet eens het ergste, want ik ben daar zo vaak in beland in Het Doolhof, dat ik nu zoiets heb van oké, ik ben er weer, ik zie wel weer voor hoe lang en of ik er wel uit kom. Het is denk ik vervelender voor de mensen om mij heen. De Demonen en Monsters in Het Doolhof ken ik ook allemaal, ja, ze zijn iedere keer wat groter, gemener en sterker, maar goed niks aan te doen.
Zoals ik eerder aangegeven heb over mijn medisch dossier is 1 van mijn stempels, passief
suïcidale stoornis, maar soms veranderd deze naar actief. Net zoals bij andere stoornissen, heb ik ook deze een andere naam gegeven, Het Zwarte Monster.
Voor deze ben ik wel bang, voor deze moet ik uitkijken, deze kan ik niet aan, want hij veranderd steeds. Zolang hij passief is, is er niks aan de hand, dan loop ik geen gevaar, dan is alles onder controle.
Maar……..Als hij in actie komt, als hij actief wordt, terwijl ik in die Zwarte Tunnel zit richting Het Doolhof, dan begint het gevaar. Want dan begint het plannen, het hoe, wanneer, waar, het waarom wel doen, het aanmoedigen. De Tunnel wordt dan alleen maar donkerder, Het Doolhof ingewikkelder, de Demonen en Monsters uit Het Doolhof luider en Het Zwarte Monster lacht mij uit, kleineert mij en wijst mij op al mijn fouten. Mijn emoties gaan alle kanten op.
Deze is het ergst, want deze heb ik niet onder controle, deze is groot en sterk en neemt mijn lichaam en geest helemaal over. Hij zegt alles wat ik moet doen en er tegen verzetten of er tegen vechten heeft geen zin, want uiteindelijk op de één, of andere manier weet hij mij zo over te halen, dat ik doe wat hij zegt. Het Zwarte Monster bereikt altijd zijn doel!
Hij overtuigt mij dat mijn eigenwaarde niks is en dat mensen om mij heen niks aan mij hebben en beter af zijn zonder mij, en al helemaal niet als ik mij in Het zwarte Tunnel bevind richting het Doolhof.
Hij wijst mij op al mijn fouten en minpunten, hij maakt mij onzeker en geloof mij, hij klinkt heel overtuigend. Op een gegeven moment geloof ik hem en denk ik dat het beter voor iedereen zal zijn, als ik er niet meer zou zijn, want ik voel mij een last voor iedereen.
Ik ben ook moe van Het zwarte Monster, ik wil niet meer tegen hem vechten, ik voel mij zwak, hij doet mij pijn. Hoe zwakker ik mij voel, hoe sterker hij wordt, hoe meer pijn ik voel, hoe harder hij lacht. Hij gaat plannen voor mij maken, mij tips geven. Hoe ik van mijn pijn af kan komen. Ik probeer excuses te vinden om het niet te doen. ”Gooi jezelf voor de trein, lekker snel, ben je zo van alles af, nooit meer pijn”, hoor ik zeggen, nee dat durf ik niet, bovendien zo betrek ik onschuldige mensen erbij, denk maar aan de chauffeur. “Watje”, hoor ik zeggen. “Rij met je auto op hoge snelheid ergens tegen aan, spring van een hoog gebouw naar beneden,” ik durf niet, ik ben bang. Ik ben zo bang voor lichamelijk pijn. Zo worden er allerlei zaadjes in mijn hoofd geplant.
Uiteindelijk vindt Het Zwarte Monster altijd een weg, dat ik mij overgeef. Tot nu toe is het zonder succes geweest, omdat ik op het laatste moment wel door iemand gered ben, maar het heeft niet veel gescheeld. 1x heeft het mij 1 maand in coma gekost en 2 maanden in het ziekenhuis, De laatste keer ben ik na 7 minuten uit de dood terug gehaald en heb 2 dagen in een psychose gezeten. Andere keer volgens mij 1 dag in coma. Ja ….. ik weet het, ik heb al wat keren gehad, en op een gegeven moment zullen mijn kansen op zijn.
Ik wil hier heel open over zijn, want er zijn heel veel mensen die het niet begrijpen en snel oordelen. En dat mag, iedereen is vrij om te denken en zeggen wat die wilt.
Maar ik wil tegen die mensen zeggen, als Het Zwarte Monster mij overgenomen heeft, dan is dat na een lange pijnlijke strijd en in principe wil ik ook niet dood, maar ik wil die pijn en strijd niet meer, ik wil niet meer in het donker leven. Ik wil uit Het Zwarte Tunnel, ik wil de weg uit Het Doolhof vinden, ik wil niet in angst leven, die vernederingen en het geschreeuw van Het Zwarte Monster wil ik niet meer aanhoren. Ik wil Rust! Ik wil rust in mijn lichaam en in mijn hoofd.
Geloof mij, na jarenlange strijd is het niet de makkelijke uitweg zoals vaak wordt gezegd, want ik laat ook mijn geliefdes achter, ik wil ze ook geen pijn doen. Maar nu doe ik ze ook pijn, nu lijden zij ook. En hoe zit met mijn eigen pijn, mijn dagelijkse gevecht tegen Het Zwarte Monster?
Hoe gaat iemand met een persoonlijkheidsstoornis me al deze gevoelens en emoties om, weet jij het? Hoe gaat iemand die niet weet hoe die met zijn gevoelens moet omgaan, hiermee om? Het is tegen mijn geloof. Tegen de wet. alles is zo tegenstrijdig.
Ik heb echt hulp gezocht om hulp gesmeekt, maar niks heeft geholpen. Op een gegeven moment ben ik zo uitgeput, dat ik zeg van: “Oké, je hebt gewonnen, ik geef mij over, kom mij maar halen.”
Maak ik mijn afscheidsbrief, neem ik genoeg pillen, echt meer dan genoeg, of ik pak een stuk touw, maak er een knoop in, sluit mijn ogen, huilend doe ik mijn gebed om vergeven te worden voor waar ik mee bezig ben, sluit mijn ogen en hoop nooit meer wakker te worden.
Vind je het hard?
Weet je wat hard is? Dag na dag in het donker leven, dag na dag in een lichaam leven waarvan de binnenkant dood is. Om hulp smeken en die niet krijgen, maar van de ene kant naar de andere worden gestuurd.
In 1 van mijn volgende Posts zal ik je vertellen hoe hard de maatschappij waarin wij leven hier in is. En over Expertise centrum.
Mail mij, laat mij gerust je mening weten over dit onderwerp. Praat erover, verbreek de Taboe!
--- NIETS IN DE WERELD KAN JE ZOVEEL ZORGEN GEVEN ALS JE EIGEN GEDACHTEN ---
😪
😮