Hij is weer onderweg, ik ben bang

Lieve Lezer,

Zondag vandaag, dat houd in voor mij, begin van de week. De week begint voor mij op zondag. Zondag Kerkdag. Iedere zondag ga ik naar de kerk en daar laat ik al mijn zonden van de afgelopen week achter, en begin ik met nieuwe moed de nieuwe week. Zondag is ook een rustdag, op zondag hoor je niet te werken, dus rust je uit om genoeg kracht te hebben om maandag weer aan het werk te gaan.

Ik wil je bedanken dat je mijn Blog blijft volgen en al helemaal als je een vaste lezer bent. Ik zal binnenkort maar iets leuks moeten verzinnen voor de vaste lezers. Ik wil je vooral bedanken voor de lieve reacties die ik krijg, ook via de mail.

Van de week kreeg ik een mail waarin ik een compliment kreeg voor mijn Blog, maar ook waarin ik gevraagd werd, of ze sommige van mijn Posts mogen gebruiken voor een andere Blog. Dus misschien dat mijn Posts nu ook te lezen zullen zijn bij andere Blogs. Dat was echt super leuk!

Ik ben nog lang niet waar ik wil zijn met Carmen’s Journal, ik heb mijn doel nog lang niet bereikt. En ik weet niet of ik mijn doel ga bereiken. Ik weet niet of ik er de tijd voor ga krijgen, of de lezers die ik nodig heb ga krijgen, om mijn doel te bereiken. Maar………………We zullen zien…….Tijd zal het zeggen!

Zoals ik al eerder vertelde ( in een vorige Post ) is het lichtknopje in mijn hoofd uit, is kapot, de enige die het licht knop kan maken, wilt mij in het donker houden, Het Doolhof op slot doen en de sleutel weg gooien, of nog beter de sleutel aan Het Zwarte Monster geven en mij zoveel mogelijk laten lijden. Ik heb alle afspraken in mijn agenda voor de komende week moeten afzeggen. Agenda is weer blanco.

De ingang naar Het Doolhof heb ik weer gevonden, en het dipje waar in ik dacht te zitten, die binnen een paar dagen weg zou gaan is een beetje veranderd.

Is van een dipje naar een dip gegaan. Mijn Demonen en Monsters begroeten mij weer in Het Doolhof en zijn behoorlijk druk.

Ik probeerde nog een zijweg te nemen om niet in Het Doolhof terecht te komen, maar het is mij niet gelukt. Te laat !!!! Ik zit er al in!

En je raad het misschien al een beetje…….. Ja hoor, ik hoor in de verte zijn voetstappen, ik hoor hem lachen en zachtjes mijn naam roepen in de verte. Ik negeer hem, ik wil hem niet horen, maar toch hoor ik hem en hij komt heel zachtjes dichterbij.

Ik wil schreeuwen tegen hem, en zeggen dat hij weg moet blijven, maar aan de andere kant…….. ik ben zo moe, zoooo ontzettend moe, gewoon uitgeput van dit gevecht. Iedere keer weer, keer op keer. Zal ik het gevecht gewoon maar opgeven dan? Zeggen van:” Oké, jij wint. Ik geef mij over. Genoeg is genoeg.”

Ik weet het , ik heb een belofte gemaakt, en ik moet mij daar aan houden. Aan de andere kant, sommige mensen zeggen toch, dat ik over lijken ga om mijn zin te krijgen, waarom zou ik mij dan aan mijn woord houden. Zal ik die mensen gelijk geven? Zodat ze later kunnen zeggen: “Ik zei het je toch.”

Of zal ik het volgens de regeltjes doen, en dan later tegen ze zeggen: “Je had het toch niet helemaal goed over mij”. “Ik ga niet over lijken, alleen over mijn eigen lijk.”

Ik vraag mij af, hoe lang deze dip gaat duren en hoe diep deze zal zijn. Eerste week op de bank onder een dekentje heb ik al overleefd. Vandaag was ik voor het eerst weer buiten zonder Max. De kerk kon ik niet overslaan, daar blijf ik mijn antwoorden, mijn troost en kracht in vinden. Ik heb niet zoveel kracht op het moment, dat maakt mij bang en verdrietig.

Mijn behandelaar is op het moment op vakantie, dus moet ik het even alleen doen.

Het Hersencentrum laat ook weer lang op zich wachten, en voordat ik daar niet geholpen wordt, word ik ook niet bij de Expertise Centrum geholpen.

Alles duurt dus weer heel lang en gaat heel erg langzaam.

Weer een teleurstelling!

Het is teleurstelling na teleurstelling.

Maar je weet wat ze zeggen, waar een wil is, is een weg. En ondanks dat ik allerlei seinen krijg, van mijn gids en de engelen, doormiddel van veren, vlinders, het universum etc. wordt ik beschermd, ik voel het. Waar ik ook een beetje van in de war raak. Want op momenten als nu weet ik niet zo goed wat mijn wil is.

Ik moet blijven geloven dat uiteindelijk alles goed zal komen, maar mijn geduld wordt wel op de proef gesteld.

---------------------- WAT VOOR JOU BESTEMD IS, ZAL OP JE PAD KOMEN -------------------------