Lieve Lezer,
Ik voel mij vandaag een beetje verward, in de war en in deze status schrijf ik deze Post.
Het kan een beetje door de medicatie komen, soms heeft het deze invloed op mij, maar ik blijf gewoon schrijven.
Ik voel een enorme verdriet mijn lichaam overnemen!
Het is nu kwart over zes in de ochtend.
Max heeft al gegeten, is geborsteld, zijn oogjes en oortjes zijn schoongemaakt en we hebben zelfs al gewandeld. En nu zitten wij met zijn tweetjes even in de tuin. Met andere woorden, wij waren vandaag er lekker vroeg bij.
Vanmiddag moeten wij naar de dierenarts, hij heeft weer last van uitslag op zijn huid. Heeft hij vaker gehad en toen kreeg hij een antibiotica kuur en het was zo weg. Maar deze keer is het veel erger. Afgelopen maandag waren wij ook bij de dierenarts en toen heeft hij een prikje gehad voor zijn uitslag en het zou binnen een paar dagen beter moeten zijn geworden, maar helaas is dat dus niet zo. Hij krijgt het nu ook op zijn gezicht, en op sommige plekken van zijn lichaam heeft hij kale plekken.
Je begrijpt natuurlijk wel dat ik mij zorgen maak. Ik ben bang dat het wat anders zou kunnen zijn. Ik hoop maar dat het niks ernstigs is, ik probeer er in ieder geval niet aan te denken, maar dat is erg moeilijk voor mij.
Mijn lichaam is overwhelmed met verdriet al een paar dagen, en ik huil, ik voel de verdriet heel diep en ik huil, maar als je mij vraagt waarom? heb ik niet echt een specifiek antwoord op je vraag.
Ik huil, ik voel verdriet, ik voel pijn, maar waarom? weet ik niet precies. Om alles en om niks. Ik voel pijn, maar het is niet een lichamelijk pijn.
Alles is zo tegenstrijdig!
Ik zoek de stilte op, maar haat het als het stil is.
Ik wil geen mensen om mij heen, maar wil mij niet eenzaam voelen.
Ik sluit mij af voor de liefde, maar heb zelf zoveel liefde te geven.
Ben bang voor pijn, maar doe zelf anderen zoveel pijn.
Heb veel om voor te leven, maar kijk alleen maar naar de dood.
De Heer praat met mij, maar ik luister naar de Duivel.
De wereld heeft zoveel kleuren, maar de mijne is zwart wit.
Als ik een klein moment van geluk voel, voel ik mij schuldig, want ik voel dat ik daar geen recht op zou hebben.
Ik ben op de wereld gezet om te lijden, om de les te zijn van een ander.
Misschien in een ander leven, misschien dat ik dan niet meer de les zelf ben. Misschien in een ander leven dat ik een kans krijg op eigen geluk, dat een ander dan mijn les is.
Hoe zou het voelen?
Om de wereld door een roze bril te zien? zonder bang te zijn om afgekeurd te worden door een ander.
Hoe zou het voelen als er naar je gekeken zou worden zonder enige oordeel?
Hoe zou het voelen om voor 1x te voelen dat je het waard bent?
Hoe zou het voelen om voor 1x niet bang te zijn, voor jezelf niet maar ook voor een ander niet?
Hoe zou het voelen om niet bang te zijn achter gelaten te worden?
Hoe zou het voelen om van iemand onvoorwaardelijk te houden die ook van jou onvoorwaardelijk houd?
Hoe zou het voelen?
Misschien krijg ik een kans en antwoorden op mijn vragen in een ander leven.
------------ BE CAREFUL WHO YOU PUSH AWAY. SOME OF US DON'T COME BACK -----------
Kommentare