Lieve Dagboek,
Vandaag was het echt weer ouderwets vroeg, maar goed gisteravond sliep ik volgens mij ook erg vroeg. Bovendien ben ik gisteravond mijn avondmedicatie vergeten in te nemen.
Dus dan is het niet zo raar, dat ik wat minder heb geslapen. Maar voor de rest heb ik wel goed geslapen.
Wij (Max en ik) zijn ook in slaap gevallen met zowel de achterdeur als de keukenraam open, wij zijn die vergeten dicht te doen.
Het vroeg wakker vond ik helemaal niet erg, want ook vandaag zat ik vol energie.
Om tien over acht had ik al mijn ochtend taken gedaan en het huis was helemaal netjes.
Ik moest vandaag sowieso vroeg op, want in de ochtend had ik een afspraak in Zaandam. Maar ik was zo vroeg op, dat ik tijd genoeg had om al mijn taken op mijn gemakje te doen en rustig te kunnen douchen en optutten.
Jaaaaa......... Daar heb je het weer, al die energie. Dat komt echt door de zon. Ik moet emigreren naar een tropisch land en dan zijn al mijn problemen opgelost.
Terwijl ik de vloer aan het dweilen was, diende de dweil ook meteen als microfoon. Dit zeg ik, zodat je een idee krijgt van mijn energie en mijn positieve vibe. Wil je weten wat voor muziek ik luisterde toen ik een microfoon nodig had? dan moet je even onderstaande link luisteren. Daar wordt je toch alleen maar vrolijk van? en dan KEIHARD opzetten!!!!!
Ik weet het, het klinkt heel raar, ik kan er ook niks aan doen.
De zon is de beste medicijn voor mij.
Max is er minder blij mee, voor Max is het net ietsje te warm. Hij ligt wel even in de zon, maar daarna zoekt hij toch even verkoeling. Helaas houdt hij niet water, anders kon ik een klein zwembadje in de tuin voor hem neerzetten. Dat deed ik bij zijn moeder ook en die vond het helemaal te gek.
Maar Max houdt alleen van water om te drinken, anders moet hij er niks van hebben.
Ik had vandaag dus mijn laatste onderzoek in Zaandam, het was een onderzoek van twee uur. En weet je wat? het was best wel pittig.
Het voelde net of ik weer op school zat en examen moest doen. Maar een beetje over algemene kennis, wiskunde, taal, topografie, zelfs een beetje geschiedenis. Dat gedeelte vond ik, dat het best wel goed ging. Ik kon antwoord geven op alle vragen die gesteld werden.
Toen moest ik soort puzzels maken met blokjes, ik kreeg dan een voorbeeld te zien op een foto, en dat moet je dan binnen een bepaalde tijd doen. Je begint met hele simpele en dan worden ze steeds moeilijker. dat ging ook goed.
Een ander onderdeel was ook een soort puzzel namaken, maar dan met plaatjes dus geen blokjes, je moest de plaatjes aanwijzen, dat was wat moeilijker.
Of plaatjes op een bepaalde volgorde zetten, net zoals bij een IQ-test eigenlijk.
Ander onderdeel was om te kijken of je goed alles kon onthouden, daar ging het redelijk maar ik vond het niet goed genoeg, maar heb de uitslag natuurlijk nog niet. Want ze mag niet zeggen of het goed of fout is, voor het geval dat het opnieuw gedaan moet worden. En als je het fout hebt, om je niet te demotiveren.
Tot hier aan toe was ik niet 100% tevreden, maar ik vond het wel redelijk gaan. Ik weet van mezelf dat mijn hoofd niet werkt zoals die ooit heeft gewerkt. En ik ben een beetje Pietje precies als het om mijn zelf gaat, ( Ik eis een beetje veel van mezelf )dus vandaar dat ik niet echt tevreden was.
Maar toen gebeurde iets onverwachts, ik denk het laatste half uur van het onderzoek.
Ik kreeg meerdere foto's te zien, niet allemaal tegelijk, maar 1 voor 1. Het waren zwart wit foto's. En dan moest ik naar de foto kijken, ik moest zeggen wat ik op de foto zag, en ik moest een verhaal bij de foto maken. En in dat verhaal moest ik drie vragen beantwoorden. De vragen waren, wat zie je op de foto? Wat is vooraf aan die foto gegaan? En wat is er daarna gebeurt?
En als het je zo verteld wordt, denk je oké, dat is een makkie. Kom maar op!
Jeetje............................Wat valt dat tegen. Dat is super confronterend. Er kwam zoveel emotie naar boven. Zo ontzettend veel verdriet. Ik weet niet wat er ineens met mij gebeurde, het kwam echt vanuit mijn tenen naar boven, want ik voelde de verdriet echt van heel diep komen en door mijn hele lichaam gaan.
Ik heb de verdriet ook niet tegen gehouden, had ik ook niet gekund als ik had gewild, dus ik heb gehuild als een klein kind.
En ik heb pijn gevoeld als of mijn hart aan het breken was in duizend stukjes.
Dit zag ik echt niet aankomen en had ik echt niet verwacht.
Ik was die kamer vrolijk binnen gegaan.
Ik had alle vorige test wel met een glimlach gemaakt, ook al gaf ik soms aan dat ik baalde dat ik het voor mezelf niet goed genoeg deed. Want ik weet dat mijn hoofd in het verleden beter gewerkt heeft.
Maar wat ik nu voelde had niks te maken, met dat ik bij een puzzel of een rekensom misschien de verkeerde antwoord gaf.
Dit is heel moeilijk uit te leggen, omdat het een gevoel, een emotie is. Iets waar als ik nu nog steeds aan denk, mijn ogen zich blijven vullen met tranen. En wat mij toch een klein beetje angst veroorzaakt.
Begin van de onderzoek liep ik heel vrolijk naar binnen. Aan het einde van de onderzoek, was ik alles behalve vrolijk.
Ik heb ook even stil in de auto gezeten voordat ik weg reed.
Toen besloot ik om toch maar te gaan rijden, ik kon moeilijk de hele dag op de parkeerplek blijven staan. Ik wilde eigenlijk niet aan het onderzoek denken.
Ik wilde nergens aan denken, niks voelen. Ik wilde mijn eigen gedachtes niet horen.
Klinkt dat raar? Ik heb dat wel vaker Dan wil ik de stemmen in mijn hoofd niet horen, de bewoners, zoals ik ze noem.
Ik heb toen maar op het knopje cabrio gedrukt, zodat het dak in de kofferbak gaat.
Muziek keihard aangezet, om mijn eigen gedachtes of de bewoners in mijn hoofd niet te horen, zonnebril op gedaan en ben weg gereden.
Onderweg ging het weer wat beter, de muziek heeft mij er wel doorheen geholpen.
Maar ik had gepland om na het onderzoek in Zaandam, met Max te gaan wandelen langst Het Zwet, in de Wormer, zoals wij dat vroeger deden.
Het zou voor mij een soort proef op de som zijn, dat ik genezen ben van bepaalde trauma's. Maar dat heb ik helaas even moeten uitstellen. Ik had daar even kracht voor, dus ben maar naar huis gereden.
Eenmaal thuis heb ik mij omgekleed, make up van mijn gezicht afgedaan, weer keiharde muziek opgezet en ben ik met de laptop in de tuin in het zonnetje gaan zitten.
Dat voelde fijn. En zo ben ik eigenlijk weer helemaal rustig geworden en heb mijn baterijen opgeladen.
Ik heb een nieuwe provider voor internet en voor de tv, volgens mij sinds een paar weken. Ik weet het niet precies, de monteur was geweest om het te instaleren, het gaat via glasvezel en er moest ook een stopcontact komen in de meterkast ervoor.
Nu belde hij van de week mij op mijn mobiel, of hij een jasje op de kapstok was vergeten.
Ik had het niet eens gezien, maar dat bleek inderdaad zo te zijn. Hij zou zijn jasje binnenkort komen halen, hij vroeg of hij mijn nummer mocht opslaan om te bellen als hij kwam. Ik heb er geen probleem in gezien, dus ben er mee akkoord gegaan.
Ik heb een nieuwe voicemail ingesproken. Eerst had ik helemaal niks ingesproken, en als ik gebeld werd en ik nam niet op, dan hoorde je alleen een piep en je een voicemail achter laten, dat was soms een beetje verwarrend voor mensen. Dus vandaar dat ik nu wel een bericht heb ingesproken die je te horen krijgt, als ik niet opneem en je een bericht wilt achterlaten. Ook daar noem ik Carmen's Journal.
Als ik niet opneem, krijg je het volgende te horen: " Dit is het antwoord apparaat van Mamen ( dat is mijn roepnaam), ook wel bekend als Carmen, van Carmen's Journal, op dit moment kan ik niet opnemen, of simpelweg wil ik je niet spreken. Als jij je naam en telefoonnummer achterlaat, bel ik je misschien even terug. Groetjes!"
Veel van mijn contacten op Social Media kunnen de komende tijd een berichtje van mij krijgen, om je aan te melden bij www.carmensjournal.com in de Spaces bij de Wix-app. Je krijgt dan ook een uitnodigingscode. Dit komt niet van scammers af en is ook geen virus. Ik hoop zo meer vaste Lezers te krijgen.
Ik denk, ik vermeld het even, omdat ik de vraag al gekregen heb, toen ik het bericht stuurde naar een volger op Instagram.
Vandaag contact gehad met J.K. via de app, dat was weer leuk. Leuk als je weet dat je elkaar niet elke dag hoeft te zien of te spreken, om te weten als een vriendschap goed zit of niet. Het was helemaal leuk om te horen dat hij geslaagd is, en dat het goed gaat met zijn vader. Wij moeten zuinig zijn, op onze ouders, want wij weten nooit, hoe lang ze bij ons zullen mogen zijn.
En voor de rest heb ik vandaag niet veel meer te vertellen. Ik ga zo even koken, wat ook even wennen is om weer zelf te doen, maar het gaat goed. Dit was weer mijn dag voor vandaag en hier laat ik het dan ook bij.
Ik dank je hartelijk voor de tijd die je genomen hebt om mijn woorden te lezen, dit heeft
voor mij heel veel waarde.
Ik hoop dat het zonnetje blijft schijnen, maar ook het zonnetje in mij.
Vol nieuwe moed wacht ik op een nieuwe dag.
Love you all !!🩷🐾💋🍀😈😇
DOE IETS GEKS, DENK IETS MOOIS, ZEG IETS LIEFS, DAN HEEFT ELKE DAG IETS POSITIEFS 💞🎶
Comentarios