Lieve Lezer,
Vanmorgen was het weer erg vroeg dat Max en ik buiten liepen. Het was half zeven om precies te zijn. En wij hebben een extra groot rondje gelopen.
We zijn de dijk opgegaan en daar heeft Max en flink stuk los gelopen. Ik zag aan hem dat hij ervan genoot. Wij hebben een stukje gelopen van onze route die wij in de zomer liepen als wij gingen hardlopen.
Alleen nu was het niet hardlopen wat we deden. Maar het voelde wel fijn om even een flink stuk te lopen, het heeft ons allebei wel goed gedaan.
De lucht was mooi blauw en ondanks dat het zo vroeg was, was het helemaal niet koud.
Ik slaap weer al een tijdje niet zo best. Ik word weer een paar keer per nacht wakker en
's ochtends vroeg, word ik heel vroeg wakker en dan kan ik niet meer slapen.
Vandaag werd ik om half vijf wakker en kon ik daarna niet meer slapen, vandaar dat Max en ik vanmorgen zo vroeg al buiten liepen.
Ik heb geen nachtmerries maar slaap onrustig en als ik wakker word ben ik erg emotioneel en wil ik alleen maar huilen.
Dat doe ik dan ook, ik laat mij gewoon gaan, laat de tranen vloeien, het zal wel goed zijn. Ooit zullen ze wel op raken.
Afgelopen week is een rare week geweest, maar ook een drukke week geweest. Of druk, druk vergeleken met wat ik normaal doe in ieder geval. Ik moest iedere dag de deur wel uit en dan niet alleen om Max uit te laten, dat was wel even wennen. Ik moest naar de tandarts, naar het ziekenhuis, naar therapie, dan weer naar de apotheek om medicijnen op te halen etc.
Voor mij was het een vermoeiende week. Het heeft mij dan ook veel energie gekost.
De eerste dagen van de week dat ik de deur uit ging, zorgde ik dat ik helemaal opgetut de deur uitging.
Je kent het wel, make up, haartjes netjes, hakjes aan etc.
Maar ik heb het niet de hele week gered. Op een gegeven moment had ik echt geen zin meer, maar ik kon de afspraken ook niet afzeggen, dus ik ging de deur uit zonder make up, met trainingspak, gympen en haar in een staart. Ik kon het echt niet opbrengen om iets aan mijn uiterlijk te doen. ( Het kon mij ook niet zo veel schelen.)
Met zo een week als afgelopen week (weken) is mijn creativiteit ver te zoeken. Toch blijf ik het steeds weer proberen.
Heb ik deze week dus ook gedaan, ik wilde een beetje creatief zijn, om mijn hoofd, gedachtes en emoties af te leiden maar dat is helaas niet gelukt. Ik heb geen kwast of potlood kunnen vast houden. Zelfs het schrijven is met moeite gegaan.
Als ik iets probeerde te tekenen dan kwamen er alleen maar donkere gedachtes op, dus stopte ik ermee, want dat was niet wat ik op papier of canvas wilde hebben.
Als ik dat doe, dan blijf ik er langer in zitten.
Het is niet zoals met schrijven, als ik iets schrijf, dan schrijf ik het van mij af, maar met schilderen of tekenen is het anders.
Als ik mij in de duisternis bevind en dan ga tekenen, het klinkt een beetje raar maar dan blijf ik er langer in hangen. Dus tekenen ging deze week ook niet door.
Vandaag moest wel de column voor de privé Facebook groep Artists Zonder Grenzen gepubliceerd worden, want we hebben afgesproken dat het 1x per week word gepubliceerd op vrijdag.
Iedere vrijdag zal er een nieuwe column uitkomen in de Facebook groep Artists Zonder Grenzen.
Ik wist niet zo goed waarover ik moest vertellen besloot ik maar over Max te schrijven, dat is voor mij het makkelijkste om het ijs te breken.
Ben nu al een beetje aan het denken, waar de volgende column over zal gaan. Ik heb wel een paar ideetjes in mijn hoofd.
Ik vind het toch wel een beetje spannend hoe lezers er op zullen reageren.
Deze week is ook een week geweest waarin ik veel aan mijn vader heb moeten denken. Misschien kwam het omdat ik de hele week zo emotioneel was. Een week waarin ik zijn aanwezigheid veel bij mij in de buurt voelde en mij troost gaf.
Maar ook een week waarin ik veel aan Ruben dacht (mijn zoon) en hoeveel ik hem mis. Het is een zware week geweest, wat gemis betreft. Als ik aan Ruben dacht moest ik veel aan vroeger denken, toen hij nog zo klein was en wij in Spanje woonden.
Wij hadden bijna niks en toch waren wij zo gelukkig. Wij woonden in een heel klein huisje, ongeveer 30m2 denk ik. Wij moesten echt elk dubbeltje omdraaien om eind van de maand te halen.
Ik kan mij nog zo goed herinneren dat toen Ruben geboren werd, wij niet eens geld hadden voor een kinderwagen, dus toen kochten wij zo een ding, ik weet niet eens hoe het heet, waar je de baby aan de voorkant van jezelf draagt, of hangt. De wieg heeft toen mijn vader voor ons gemaakt, hij was timmerman. Het was een hele mooie witte wieg. Toch was die tijd misschien wel één van de gelukkigste tijden uit mijn leven.
En ik had ook geen wasmachine, dat kon ik mij niet veroorloven, dus een vakantie dat mijn ouders op bezoek waren, kocht mijn vader die voor mij.
De tijd die ik in Spanje heb gewoond, probeerden mijn ouders wel ieder zomer naar Spanje te gaan, helemaal toen mijn kinderen geboren werden.
Het is wel eens gebeurd dat ze twee keer per jaar naar Spanje gingen.
Wij vonden het altijd fijn dat ze kwamen, ook al was het de eerste jaren erg krap thuis omdat wij zo klein woonden, maar dat vonden wij helemaal niet erg. Hun aanwezigheid was erg belangrijk voor mij.
En ik wist ook, dat zolang hun op bezoek waren, ik mij ook geen zorgen hoefde te maken over de boodschappen. Mijn ouders deden dan altijd de boodschappen en konden wij ook luxer eten. Met luxer eten bedoel ik bijvoorbeeld, misschien af en toe een biefstuk.
En het klinkt misschien raar, maar toch zou ik die tijd niet uit mijn leven willen wissen, het zijn mooie herinneringen die ik aan over heb gehouden.
Zou ik nu dingen anders doen?
Weet ik niet, misschien wel. Maar het leven loopt niet zoals wij willen, het loopt zoals het hoort te lopen.
Het loopt zoals het loopt. En wij moeten leren accepteren hoe het loopt.
Ze zeggen dat alles gebeurt met een reden.
Alleen vaak weten of begrijpen wij de reden niet.
Langzamerhand begin ik weer een beetje uit mijn duisternis te kruipen. Maar deze keer kom ik er met een andere houding uit. Misschien veranderd deze nog, dat weet ik niet. Het is nog vroeg omdat te zeggen.
Mijn houding is op het moment erg onverschillig. Ik heb op het moment een houding van: "Ik zie het wel."
Dat heb ik vandaag ook aangegeven bij mijn gesprek bij Indigo. Ik zie het allemaal wel, ik zie wel hoe alles loopt, gaat het vandaag goed, prima. Gaat het morgen slecht, dan zie ik dat morgen wel. Het maakt mij allemaal, niet zoveel uit.
Van mijn therapie in Zaandam heb ik nog steeds niks gehoord. Ik weet dat ik op de wachtlijst sta, zoals altijd. Maar ik maak mij ook niet druk. Ik zie wel wanneer en of ze contact met mij opnemen. Druk er om maken, heeft toch geen zin.
De filmpjes die ik op Tik Tok maak en dan Post op de rest van mijn Social Media worden nog steeds vaak verkeerd geïnterpreteerd, mensen denken dat ik op zoek ben naar een date ofzo. Ik begrijp dat ze dat denken, maar echt, geloof mij nou, ik kan je verzekeren dat het niet zo is.
Het is de eerste keer in mijn leven dat ik zo lang zonder partner ben en dat gaat voorlopig ook zo blijven (als het ooit veranderd.)
Ik vind het leuk om de filmpjes te maken, het is ook een manier om de dag door te komen. Een manier om mijn zelf te uiten en een manier om Carmen's Journal te promoten. Dus vandaar dat als mensen er op reageren en ik merk dat ze met anderen bedoelingen erop reageren ik geen antwoord er op geef.
Ik heb mijn les uit het verleden wel geleerd!
Ik wil hieronder een link met jullie delen, waarin jullie Max zien en horen. Dit doet hij als ik onder de zonnebank ga en hij niet mee kan, omdat de zonnebank op zolder is, en de trap ernaar toe open is en dat vindt hij eng. Maar dit doet hij ook, als hij te lang alleen thuis is of bij bepaalde muziek.
Zoals ik net zei, begin ik weer zachtjes uit mijn duisternis te kruipen en wordt het weer wat stiller in mijn hoofd. Ik kan mij ook weer wat beter concentreren. Dus ik hoop dat ik weer wat dingetjes kan gaan oppakken. Zoals bijvoorbeeld het creatief zijn en het schilderen.
Als ik het voor elkaar krijg, wil ik mij ook wat gaan verdiepen in het creëren van NFT's.
Ik zou het leuk vinden om mijn eigen NFT te maken en ik denk de juiste persoon te hebben gevonden die mij misschien kan helpen om deze te maken. Maar eerst wil ik zelf mij goed inlezen wat je er allemaal mee kan.
En daarvoor moet ik wel uit de duisternis zijn.
Maar goed, het belangrijkste is, we zijn weer onderweg naar het licht.
Weer een nieuwe poging!
Dit was weer een dip en deze hebben wij weer overleefd, dus nu gaan wij weer omhoog klimmen.
Wij gaan weer stap voor stap op zoek naar de regenboog. En wij gaan onze mooiste glimlach weer tevoorschijn halen.
Wij gaan weer schijnen, ook op de dagen dat het zonnetje niet schijnt.
Juist op de dagen dat het zonnetje niet schijnt, want op die dagen zullen wij het zonnetje zelf zijn.
Wij blijven het gevecht aangaan. Wij blijven hopen dat er ooit op de één of ander manier een overwinning zal zijn.
En met deze woorden neem ik afscheid voor vandaag en sluit ik de week mee af. Hopend op een beter morgen.
LOVE YOU ALL!!👄🐾💖🍀
------------ SUCCES BEGINT ALTIJD WAAR JE NU BENT EN MET WAT JE NU HEBT ------------
Comments