Lieve Lezer,
Het was vroeg vanmorgen, dat Max en ik buiten liepen. Het was donker. De zon was nog niet wakker. Er liep niemand buiten, iedereen sliep nog. Het enigste wat je hoorde was de wind en de regen, toch voelde het fijn om buiten te zijn. Het was echt Herfst weer. Op sommige plekken kan je de paddenstoelen de grond uit zien komen, de bomen verliezen hun bladeren. Max houdt niet zo van regen, dus hij liep wel door vanmorgen, hij wilde snel weer terug naar huis.
Niet helemaal in de positieve Fibe die ik zou willen zijn, maar zeker niet in het donker en al helemaal niet in gezelschap van Het Zwarte Monster, schrijf ik deze Post. Wel vechtend om in de positieve Fibe te blijven.
Ik zoek de gezelschap van de roze olifantjes en probeer ik mijn roze zonnebril op te zetten om er door heen te kijken, maar het wilt niet helemaal lukken. Alles om maar niet helemaal uit die positieven Fibe te verdwijnen.
Ik merk dat ik heel erg emotioneel, heel erg verdrietig ben. Heel erg de behoefte heb om te huilen en dat doe ik dan ook. Geloof mij, dat doe ik! k kan niet geloven, dat ik er niet van uitdroog. Ik heb het zwaar! Zo zwaar, wanneer gaat dit ophouden? Gaat dit wel ophouden? Ik wens dit echt niemand toe.
Het ene moment denk ik, dat het gaat lukken en het ander moment zak ik in elkaar en denk ik dat het mij nooit gaat lukken. Alles is zo een dubbel gevoel.
Mijn emoties gaan alle kanten op en ik heb werkelijk geen idee hoe ik ermee om moet gaan of wat ik er mee moet doen.
Ik zou willen dat ik een aan en uit knop had om mijn gevoel uit te zetten, zodat ik helemaal niks zou voelen.
Carmen’s Journal was in principe o.a. bedoeld om mensen die ook lijden aan mentale gezondheid een klein beetje te helpen, op zijn minst om een luisterend oor te zijn. Het taboe dat er op heerst te verbreken en openlijk er over te kunnen praten zonder schaamte. Maar ik weet niet of ik mijn doel er mee aan het bereiken ben. Ik praat wel openlijk over wat ik heb en wat ik voel, maar ik schaam mij er wel voor en soms voel ik mij zelfs schuldig dat ik mij zo voel, en word ik zelfs boos op mezelf omdat ik niet zoals ieder ander ‘normaal’ mens ben en voel. Ik zeg ook tegen mezelf: ”Stel je niet zo aan, ga door”, “ hou toch op met janken”, enz. Maar dat helpt ook niet.
En volgens mij heb ik zelf meer steun aan de lezer met hun lieve berichten dan de lezer aan mij. Het voelt ook fijn als de lezer herkenning vind in mijn Post, dat maakt het minder eenzaam en minder zwaar.
Maar zal ik heel eerlijk zijn? Ik weet niet of al dit lijden, het de moeite waard is. En dat zeg ik zonder de aanwezigheid van Het Zwarte Monster.
Max is even bij mij komen zitten, en doet zijn hoofd op mijn schoot, om mij even te troosten. Het is ongelofelijk wat zo een diertje voor je kan betekenen, kan gewoon het verschil maken tussen leven en dood.
Vandaag mijn huisarts gesproken over hoe het nou zit met mijn behandeling voor de Persoonlijkheidsstoornis. Zij heeft mij nu bij Zaandam aangemeld, omdat ze daar ook een crisis centrum hebben, is dat beter voor mij.
Het is wel groepstherapie, daar ben ik minder blij mee. Maar het is niet anders.
Het is twee keer in de week omdat het nog al intensief is. De wachttijd voor het intake gesprek zal minder lang zijn, en de wacht tijd voor dat de therapie echt begint is van ongeveer 5 maanden, maar omdat ik al zo lang wacht, gingen ze kijken of ze er iets aan konden doen, zodat ik eerder aan de beurt kom. Maar voor nu is het nog steeds even wachten. Voor nu het enigste wat ik moet doen, is mezelf zien te overleven!
1 van de dingen dat ze van je vragen om je goed te keuren voor de behandeling is dat je gemotiveerd bent. Dat je in de behandeling geloofd. Nou bij mij is het heel duidelijk, ik doe de behandeling om uitbehandeld te zijn voor de Expertise Centrum. Maar dat is eigenlijk geen goede motivatie.
Ik heb door de jaren heen zoveel medicijnen, artsen, therapieën, behandelaars echt van alles geprobeerd. Tot op heden heeft niks echt mij kunnen genezen van alles, dus het is niet zo raar dat ik bij elke nieuwe therapie mijn twijfels heb. Bij elke nieuwe therapie hoor ik weer dat die gaat helpen, en elke keer word ik weer teleurgesteld. En toch blijf ik weer hopen bij de laatste therapie, dat het echt helpt.
Dit is de aller laatste therapie die ik ga doen, na deze, geen nieuwe stempels meer, na deze therapie sluit ik mijn medisch dossier. Van deze therapie hangt er van af, of mijn medisch dossier met en happy end eindigt of niet.
Maar echt! Na deze therapie doe ik niks meer. Ik heb genoeg therapieën geprobeerd.
Toch ga ik deze therapie met nieuwe hoop doen, ik heb niks te verliezen, alleen maar te winnen. Als het niet werkt, ben ik uitbehandeld, dan komt de Expertise Centrum in actie.
Win ik!
Stel je eens voor dat deze therapie echt helpt en dat ik echt beter wordt.
Ik kan mij dat niet eens voorstellen. ( Maar het zou kunnen) Dat het in mijn hoofd normaal wordt, zoals bij ieder ander normaal mens. Dat ik mijn emoties zelf onder controle kan hebben. Dat ik niet meer in het donker leef.
Dan win ik ook, want dan ben ik gezond. Dus hoe dan ook, het is voor mij een win, win situatie.
Ik denk dat als deze therapie zou helpen, ik een heel anders persoon zou worden. Maar terwijl ik dit allemaal schrijf, kan ik het niet helpen, het denken van, is het voor mij niet een beetje te laat ervoor? Ben ik niet al te ver er door heen? Ik weet het niet. Eerlijk gezegd ben ik bang, bang voor de teleurstelling. Bang dat er geen hoop meer is. Maar ik mag zo niet denken, ik moet de hoop nooit verliezen! Zoals ik net zei, het is een win, win situatie, dat klinkt beter.
Ik weet niet of ik het al verteld had, maar ik had vorige week een appje gehad, van Ellis, zus van Jan. Jan is mijn tweede ex man.
Ik had Ellis jaren niet gesproken, en zo uit het niets, kreeg ik een appje van haar waar zij op mijn status foto reageerde.
Ik vond het al raar dat ze mijn nummer nog had. Want toen haar moeder overleed, waar ik het heel goed mee kon vinden, werd ik niet eens gebeld.
Toen ik er achter kwam, was de begrafenis al geweest.
Ik wilde eerst eigenlijk niet eens reageren, maar het leek mij niet zo netjes, dus uiteindelijk maar wel antwoord op haar vraag gegeven en voor de rest het contact gelaten zoals het was. ( No contact, alleen als het echt nodig is )
Deze Post is niet zo vrolijk of positief als ik had gewild, maar goed dat weet je met mij. Het ene moment is het huilen van blijdschap en het ander moment huilen van verdriet. Als er maar gehuild wordt.
Ik kijk weer naar uit, naar jullie berichten!
ALS ER TWEE WEGEN ZIJN, NEEM DAN DE MOEILIJKE WANT OP DE GEMAKKELIJKE IS HET MEESTAL DRUK.............
Comments