Ik rouw nog steeds....

Voordat ik met mijn nieuwe post begin, wil ik je bedanken voor het bezoeken van mijn Blog. Welkom! Ik hoop dat je blijft komen en dat je al mijn Posts blijft lezen.

Ik zou het ook leuk vinden, als je een reactie achterlaat met je mening. Wat vind je van de Post die je gelezen hebt? en wat vind je van de Blog zelf? Heb je vragen, stel ze gerust, ik zal altijd eerlijk antwoord geven.

Je kan mijn Post ook delen met je Social Media zodat je vrienden het lezen.

Aanstaande zondag is het 30 Juli 2023, dan is het precies 1 jaar geleden dat mijn stiefvader ( voor mij, mijn vader) overleed.

1 Jaar en ik rouw nog dagelijks om zijn dood. Sommige dagen heb ik het zwaarder dan anderen.

Mijn vader en ik waren als water en olie. We hadden zo vaak ruzie, eigenlijk waren wij het bijna nooit met elkaar eens. Onze ruzies konden erg heftig zijn, onze woorden waren op zo een moment scherp en hard naar elkaar toe. Er is zelfs wel eens gebeurd dat wij na een ruzie, elkaar jaren niet met elkaar gesproken hebben.

Mijn ouders waren al een paar jaar gescheiden en dat op hun leeftijd. Mijn moeder had die beslissing genomen, maar ze hadden onderling goed contact met elkaar. Als je het mij vraagt, gingen ze nu beter met elkaar om, dan de laatste jaren dat ze getrouwd waren.

Toen mijn vader op zich zelf ging wonen, veranderde onze relatie. Ik werd niet alleen zijn mantelzorg, maar ook zijn vertrouwenspersoon.

En ik ben nog steeds elke dag dankbaar, dat wij de kans en de tijd hebben gekregen om alles uit te spreken wat er tussen ons was. Alle fouten en geheimen hebben wij een plek kunnen geven en wij hebben elkaar voor alles kunnen vergeven.

Mijn vader en ik hebben jaren lang met een geheim gelopen, een geheim dat ook veel met mijn depressie en persoonlijkheidsstoornis te maken heeft, ( deze bewaar ik voor een ander post) en ook deze hebben wij voor zijn dood weten uit te praten en leren vergeven, om zonder twijfels en onzekerheden verder te gaan.

Er zijn mensen, waarvan ik dacht dat ze dicht bij mij stonden, die vinden of denken dat ik de schuldige ben van de scheiding van mijn ouders, ook al is dat natuurlijk niet recht in mijn gezicht gezegd. Maar ik neem niemand wat kwalijk, want iedereen is vrij in denken wat hij of zij wilt, wat dat betreft is mijn geweten rustig. Deze mensen zijn ook vergeten, dat toen mijn ouders jaren geleden ook riepen dat ze gingen scheiden en ik op meer dan 2000km afstand woonde, ik erbij betrokken werd om ze bij elkaar te houden. En ook toen kon ik net zoveel doen als nu.

Het huwelijk van mijn ouders was al jaren stuk, en als je op een bepaalde leeftijd komt, dan denken mensen dat het dan niet meer gebeurt en mijn moeder dacht er anders over.

Het leeftijd verschil van 13 jaar werd steeds zichtbaarder.

Er is zelfs geïnsinueerd dat ik mijn vader vermoord zou hebben door hem zijn medicijnen niet te geven. Ik zou dan zijn medicijnen aan iemand anders hebben gegeven om deze te vergiftigen. Degene die dit insinueerde was mentaal ziek, zat in een psychose en wist niet wat hij zei. Daarom neem ik het ook niet kwalijk de mensen die zeggen dat ik over lijken ga om mijn doel te bereiken. Het zijn mensen die niet beter weten en maar half informatie hebben.

Vorig jaar 29 Juli werd mijn vader door zijn buurvrouw in zijn huis op de grond gevonden. De buurvrouw had gezien dat de deur al een hele tijd open stond en dat vond ze raar. Toen de ambulance kwam, vonden ze mijn vader op de grond van zijn slaapkamer. Hij is meteen naar het ziekenhuis gebracht, hij had een hersenbloeding gehad. Ik ben meteen met mijn moeder naar het ziekenhuis gegaan. We zijn bijna de hele nacht bij hem geweest. Hij sprak niet, maar hij wist dat wij er waren.

De volgende dag pakte hij mijn moeders hand, gaf er een kus op, gaf nog een laatste zucht, sloot zijn ogen en deed ze nooit meer open.

Op 30 Juli 2022 om kwart over acht overleed mijn vader.

Hij is toen gecremeerd en zijn as zou ik in de zee uit strooien, omdat hij altijd gevaren had, dacht ik dat hij dat het fijnst zou vinden, maar eigenlijk hield hij helemaal niet van reizen. En ik kon maar geen afstand van hem doen. Iedere keer als ik naar het strand ging, nam ik de urn mee, maar ik kon hem niet loslaten. Uiteindelijk in de tuin, in het huis waar hij altijd met mijn moeder had gewoond tussen twee grote Hortensia’s maakte ik een plekje voor hem, waar ik zijn as begroef. Waar ik dagelijks een kaarsje aansteek en elke ochtend met hem praat en begeleiding vraag, ook al weet ik dat het niet nodig is, want ik weet dat hij bij mij is. Ik voel zijn aanwezigheid bij mij.

In een jaar tijd ben ik de drie belangrijkste mannen in mijn leven kwijtgeraakt, mijn vader, mijn zoon en mijn partner. (Mijn Tweelingziel)

Op een donkere dag probeer ik al deze pijn als een wapen te gebruiken tegen Het Zwarte Monster, want als ik al deze pijn overleefd heb, dan moet ik Het Zwarte Monster toch ook kunnen overleven? En tot nu toe is dat wel gelukt, maar voor hoe lang. Want Het Zwarte Monster kent deze wapen nu, en volgende keer dat hij komt, gaat hij deze wapen tegen mij gebruiken, ik weet het……..

Terwijl ik nu in een rustperiode zit, verzamelt Het Zwarte Monster kracht om weer nog sterker terug te komen.

Tot dan probeer ik binnen mijn mogelijkheden, van het rustmoment te genieten.

-------- LAAT HET GEDRAG VAN ANDEREN, NOOIT JE INNERLIJKE RUST VERSTOREN ------