Lieve Lezer,
Aller liefste Lezer, welkom weer bij een nieuwe Post van Carmen's Journal.
Afgelopen week heb ik wat minder tijd besteed aan Carmen's Journal, maar dat komt omdat ik eigenlijk niet zo goed wist wat ik zou vertellen. Ik weet niet zo goed waar ik sta met mijn Monsters en Demonen.
Ik weet niet waar ik sta in mijn Duisternis, of waar ik sta in het licht. Ik weet niet eens meer waar ik wil staan.
Het hoort lente te zijn, maar als wij uit het raam kijken, dan lijkt het alles behalve dat. De lucht is grauw en grijs. En vanmorgen toen Max en ik buiten liepen was het nat en koud, bovendien liet de wind ook van zich horen.
Het lijkt net als of wij in plaats naar de zomer toe te gaan, wij naar de winter of herfst gaan.
Dit is niet echt weer dat mij helpt, om vrolijk te worden. Maar goed, ik probeer zo positief mogelijk te blijven en wacht netjes op het zonnetje.
Ondertussen ben ik lekker binnen met mijn kunst bezig, want dat wilt afgelopen dagen wel weer lukken. Dus ik heb mijn penselen en mijn vrolijke verfkleurtjes weer uit de doos gepakt en ben lekker aan het kliederen.
Terwijl het ene project droogt, begin ik ondertussen al aan het andere. Ideeën vliegen uit mijn hoofd.
Heerlijk weer om vieze vingers te krijgen.
Het is allemaal abstract, maar dat geeft niet, daar kan ik veel kleur en veel ideeën in kwijt. De laatste tijd ben ik ook wat meer met structuur bezig en daar haal ik op dit moment veel voldoening uit.
Dat is ook één van de redenen dat ik wat minder vaak in de Blog schrijf.
De schilderijen die ik maak kunnen jullie zien in mijn Facebook pagina maar ook in mijn Instagram.
Tegenwoordig laat ik ze ook zien in de privé groep van Facebook Artist Zonder Grenzen.
Op deze afbeelding laat ik je een voorbeeld zien.
We hebben twee nieuwe Leden bij Carmens's Journal, die zich via Spaces hebben aangemeld bij Carmen's Journal. Bij deze heet ik jullie welkom.
Ik heb gemerkt dat Spaces nog niet helemaal werkt zoals het zou moeten, met bijvoorbeeld de welkomst mail te versturen en dat soort dingen, dus bij deze wil ik je laten weten, dat ik ermee bezig ben, om dit te optimaliseren.
Zoals ik al eerder heb aangegeven in andere Post, zou ik graag willen dat ik ook beter bereikbaar ben voor de lezer, voor het geval dat deze mij nodig heeft.
( Een luisterend oor)
Van de week weer met Max bij de dierenarts geweest voor zijn huiduitslag.
Hij begint weer uitslag op zijn buik te krijgen, dat zou kunnen komen door de twee dagen mooi weer, die wij met zijn tweeën zijn wezen lopen. Ik laat hem dan los, zodat hij lekker kan rennen en genieten. En dan rent hij door het hoge gras. Het zou kunnen zijn dat hij voor een bepaalde soort gras nu hij ineens allergisch is.
Hij heeft weer een antibiotica kuur gekregen en een prikje tegen de jeuk. Als de antibioticakuur op is, dan kan hij weer verder met zijn gewone medicatie.
Hij heeft ook meteen een vlooien kuur meegekregen, hij heeft geen vlooien maar je kan ze beter voor zijn. Vooral omdat zijn huid zo gevoelig is.
Maar het is wel grappig om met Max naar de dierenarts te gaan, iedereen kent hem daar en noemt hem dan ook bij zijn naam zodra hij binnen komt, hij doet ook als of hij thuis is. Hij loopt kantoor binnen, om al die meiden gedag te zeggen en dan pas gaat hij naar de wachtkamer tot dat wij geroepen worden. Hij wordt ook heel vrolijk als hij aan de beurt is.
Ik heb hem ook meteen gewogen toen wij daar waren en hij weegt nu 49 kg.
Van mijn behandeling in Zaandam heb ik nog steeds niks gehoord en ik vind het behoorlijk vervelend worden.
Ik weet dat er een wachtlijst is, maar toch vind ik het heel vervelend.
Ik voel hoe ik er boos om word als ik erover nadenk, want eerlijk gezegd vind ik het een schande dat er in de zorg, maakt niet uit wat voor zorg, zulke lange wachtlijsten zijn.
Wij zijn niet voor ons plezier ziek, en als wij een behandeling nodig hebben, dan is daar een reden voor. En dan verwachten ze dat wij gewoon rustig afwachten tot dat wij aan de beurt zijn om geholpen te kunnen worden.
En dan heb ik het niet over een dag of twee, een week of twee, een maand of twee, NEE!
Ik heb het over maanden en maanden. Maar niet alleen psychiatrische zorg, zoals ik net al zei, alle zorg.
Aan zieke mensen wordt er heel veel geld verdiend, dus worden ze aan het lijntje gehouden, vandaar die lange wachtlijsten.
En dan vinden ze het raar, dat er zoveel "ongelukken" gebeuren.
En dat "gekken" zoals ik helemaal doordraaien.
Nou sorry hoor, maar ik vind het helemaal niet raar.
En niemand die er wat aan doet. Niemand er wat aan KAN doen. Niemand die er wat aan WILT doen. Iedereen geeft elkaar de schuld en ondertussen blijven er gewoon mensen lijden en overlijden.
Maar ach........... Wat maakt het ook uit.......... Wij zijn toch met zijn velen op deze aarde. Een paar dooie meer, maakt ook niet uit.
Waarschijnlijk ook goed voor de economie, want laten wij niet vergeten, dat alles draait om geld. De hele wereld draait om geld en macht.
Dus meer dooien betekend minder mensen. Heeft zijn pluspunten misschien?
Nieuwe instroom om op de wachtlijst te noteren aan wie ze allerlei dure therapieën bieden, maakt ook ruimte wat betreft huisvesting, banen, uitkering, zelfs pensioenfonds.
Nu ik er zo over nadenk, er wordt veel verdiend aan iemand die overlijd.
Het was niet de bedoeling om er zo op in te gaan, maar ik irriteer mij er een beetje om, zoals je kunt merken.
Maar goed, ik moest even mijn irritatie loslaten.
Loslaten...........iets wat ik over het algemeen erg slecht kan. Ja... Ik ben iemand die graag het controle over dingen heeft en als ik dat om welke reden, niet kan of kwijt raak, dan kan ik makkelijk in paniek raken.
Ik kan heel moeilijk zowel situaties als personen loslaten. Ik zou zo graag willen dat ik dat kon veranderen. Dat ik daar in heel makkelijk zou zijn. En dat ik zowel mensen als situaties heel makkelijk los zou kunnen laten.
Dat zou mij zo veel pijn, verdriet en woede besparen.
Hoe het met mijn Duisternis gaat? Tja.... wat moet ik daar op antwoorden? Ik heb geen flauw idee wat ik moet zeggen. Goed, slecht er tussen in, ik weet het echt niet. Ik doe meer mijn best om er niet in te zitten, dat kan ik je wel vertellen.
Mooie dingen vallen mij meer op.
Als ik dagdroom, dan durf ik dat meer op de lange termijn te doen.
Ik betrap mezelf met af een toe een glimlach op mijn gezicht. Ik doe wat vaker, wat meer aan mijn eigen verzorging als ik naar buiten ga en ga ook wat vaker naar buiten. Dus ja, dat zijn wel allemaal kleine positieve stapjes.
Aan de andere kant, ik bevind mij niet in het licht. Ik voel heel veel pijn en heel veel verdriet, ik rouw nog steeds. Het is niet stil in mijn hoofd. Dus zoals ik net zei, ik weet niet precies hoe het met mij gaat. Ik zet mijn gevecht gewoon voort, ik geef niet op. Ik probeer overal kracht uit te halen.
Probeer mijn troost uit mijn kunst te halen en natuurlijk uit mijn engel Max.
En zo blijven wij doorvechten tot dat ons doel bereikt is!
Tot dan zet ik mijn dagelijks gevecht voort.
En hiermee sluit ik af voor vandaag, tot de volgende Post weer. We blijven zoeken naar de kleine dingetjes waar wij onze dagelijkse kracht uit kunnen halen. En op afstand, dwars door het scherm heen, blijven wij elkaar steunen en begrip naar elkaar tonen.
Love you all!! 💖🐾👄🍀
--------------------------------------- CREATE YOUR OWN SUNSHINE --------------------------------------
Comments