Hoi hoi lieve Lezer,
Met toch wat aardige wat zenuwen heb ik het weekend overleefd.
Afwachtend op het telefoontje van gisteren uit Zaandam, zou ik nou wel of niet toegelaten worden voor de therapie?
Ze belden eigenlijk al best wel vroeg, zoals wij van tevoren al afgesproken hadden, want in de middag moest ik in het ziekenhuis zijn, voor wat long onderzoeken, uitslag daarvan kreeg ik woensdag.
Ik weet nog niet of ik word toegelaten om de therapie persoonlijkheidsstoornis te doen of niet. Ze willen nog een paar gesprekken met mijn voeren. Sowieso eerst nog eentje met mijn moeder erbij, ze willen ook met mijn moeder praten.
Eerst begreep ik dat mijn moeder ook in therapie moest, dus daar ging ik meteen er tegen in. Ik was het daar niet mee eens, ik vond het een beetje raar.
Ze willen eerst een beetje in mijn verleden gaan graven, (voor de zoveelste keer) in mijn jeugd. Ik word er zo moe van, lees gewoon mijn medisch dossier, daar staat alles in, hoe vaak moet ik alles blijven herhalen.
Bij het laatste gesprek dat ik met ze had, vonden ze het een beetje raar, dat ik zo emotioneel kon zijn, en dat mijn moeder (mijn moeder was mee naar het gesprek, en van mij mag ze overal mee naar binnen) juist geen emotie toonde. Mijn moeder heeft genoeg gehuild toen ze jong was, laat haar lekker met rust, bovendien iedereen gaat met zijn verdriet om, op zijn eigen manier.
Ik neem tegenwoordig mijn moeder naar alle gesprekken mee, dit heb ik volgens mij al eerder in een andere Post gezegd, omdat er in het verleden heel veel fouten gemaakt zijn door andere behandelaars, ook met mijn medicijnen. Dus ik neem haar eigenlijk een beetje mee, als getuige.
In Januari heb ik weer een gesprek met een psychiater en mijn moeder.
Ik persoonlijk vind dat ze aan het graven zijn waar geen probleem is, ze zoeken een trauma die er helemaal niet is. Weer is het wachten, en weer is het uitstellen voor het starten van de therapie. Dat vind ik erg vervelend en dat heb ik ook aangegeven maandag door de telefoon. Ik ben nu akkoord gegaan met het volgende gesprek samen met mijn moeder te voeren, maar ik ga niet toestaan dat zij ook in therapie gaat om mij beter te maken.
Als dat wel moet, dan ga ik geen therapie doen, dan maar niet, dan word ik maar niet beter.
Ik zie wel hoe dit allemaal afloopt. Maar ik ga niemand meesleuren in mijn mentale ziekte en mijn medisch dossier. Artsen en behandelaars blijven maar mijn medisch dossier voeren, het enigste wat ze voor elkaar krijgen is dat deze steeds dikker wordt en ik word er niet beter van.
En ook al denkt iedereen dat ik over lijken ga om mijn zin te krijgen, ga ik het niet doen om beter te worden. Ook al ben ik een monster volgens sommige mensen, ook monsters hebben grenzen, en deze heeft ze zeker.
Dan leven wij maar niet, en blijven wij maar overleven tot de dag dat wij dat ook niet meer doen. 1 ding is zeker ik ga niet leven ten koste van anderen, dat doe ik niet!
Ik ben ervan overtuigd dat psychiaters je makkelijk een trauma kunnen aanpraten als je die niet zou hebben. Ik denk zelfs dat je er geen psychiater ervoor hoeft te zijn. Daar is een naam voor volgens mij, is dat niet Mindfuck?
Ik heb ooit iemand gekend die daar heel goed in was, hij wist het ook van zich zelf en zei het ook.
Alleen als mensen dat tegen je zeggen, neem je ze vaak niet serieus, je denkt dat ze een grapje maken ofzo, tot dat het moment komt dat ze het bij jou doen.
Dan pas heb je het door, dat het geen grapje was en dat ze er echt goed in zijn.
Onderstaande link is van een heel kort filmpje die ik op TIK TOK tegen kwam. Toen ik het zag voelde ik zoveel herkenning. Het was net als of ik het filmpje zelf had gemaakt op een slechte dag en dat het over mij ging. Het is echt een afscheid die ik zou kunnen maken.
En het is niet dat ik nu iets aan het plannen ben, om mezelf pijn te doen ofzo, echt niet, dat is niet zo.
Want het gaat echt wat beter met mij, ondanks mijn verdriet en mijn huilbuien.
Ik probeer echt wat positiever te zijn en vooral in het licht te blijven en niet in het donker te stappen en volgens mij is dat ook in mijn laatste Posts wel een beetje te merken.
Maar ik werd wel een beetje geraakt door dit filmpje en daarom wil ik het met je delen.
Laat maar weten wat jij er van vind. Ook van de link over de beste films over Mindfuck, ik ben erg benieuwd naar je mening.
Mensen kunnen letterlijk in je hoofd gaan zitten en met je spelen. Ze kunnen dan gewoon doen alles wat ze maar willen met je. En jij maar denken dat je gek aan het worden bent en hebt geen idee waar het vandaan komt. En zo raak je weer stap voor stap in een heel donker wereld.
In onderstaande link vind je de kenmerken van persoonlijkheidsstoornis.
Ook in Facebook vind je meer informatie die ik gedeeld heb over persoonlijkheidsstoornis heb gedeeld en geschreven. Zodat wij de mensen die er last van hebben leren begrijpen.
Zodat er meer besproken wordt met elkaar, mensen hebben er weinig kennis over, en als je er aan lijd en dat verteld wordt je als een raar wezen gezien, mensen begrijpen het niet, ze hebben te weinig kennis.
Wij moeten met zijn allen hoe dan ook , op welk manier dan ook onze stem laten horen, met elkaar er overpraten, het Taboe verbreken.
Ik kan het niet vaak genoeg zeggen, wij kunnen met zijn allen, en wij zouden Het Taboe dat heerst op Mentale Gezondheid moeten verbreken.
Er moet over gesproken worden en een mooi begin zou zijn, als wij bij Carmen's Journal daarmee beginnen.
Laten wij met zijn allen ons best doen door middel van elkaar te steunen, liefde te verspreiden en goed te communiceren met elkaar de wereld een heel klein beetje mooier maken.
Laat ieder voor zich zijn eigen steentje bij dragen aan een mooier en vredige wereld.
Ondanks alles wat ik hierboven geschreven heb, voel ik toch dat het wel veel met mij doet, dat ik nog steeds niet toegelaten ben voor de therapie. Dus vandaar dat ik daar even op terug kom en mijn gevoel met je deel. Ik huil nu ook!
Ik voel heel veel verdriet en ook boosheid, ik denk dat het samen gaat.
Wil je weten hoe het voor mij nu voelt? Hoe het bij mij nu binnen komt?
Waar die tranen vandaan komen? Hoe leg ik het uit.......
Het voelt als of ik schreeuw, maar niemand mij hoort. Ja...... Zo voelt het.
Ik vraag om hulp, maar ze horen mij niet. En ik vind het al zo moeilijk om hulp te vragen.
Dat alleen al, is voor mij, al een hele grote stap.
Ik heb mij zelf niet in de hand, ik zeg het gaat niet goed, ik heb echt hulp nodig en het voelt als of ze niet willen helpen.
Je bent maar een nummer voor ze, je wordt op een lijst gezet en dan gaan ze bingo met je spelen, ze draaien aan het, hoe heet zo een ding? Rad?
Ze draaien aan het rad en als jouw nummer er uit komt, dan word je geholpen en anders heb je pech. Ze luisteren niet echt naar wat je zegt, ze lezen hun lijstje en kruisen hun vakjes aan en als je daar aan voldoet en in hun vakjes past dan weten ze wat ze moeten doen. En anders heb je gewoon pech.
Dan kan je wel om hulp vragen of smeken, het heeft geen zin, ze weten zich geen raad, je bent gewoon knettergek, een raar wezen en als je geluk hebt word je weer doorverwezen naar een ander en mag je weer opnieuw beginnen, weer je hele verhaal vertellen en weer word je gestopt met andere medicijnen of dezelfde aantal pillen blijven maar de dosis worden verhoogd. Waardoor je niet geneest, en het enigste wat je bereikt is dat al je gevoelens verdoofd worden door pillen die je een heel ander persoon maken, waardoor je jezelf nog meer kwijt raakt. En niet alleen jezelf, maar ook de mensen om je heen. Mentale Gezondheid in welk vorm dan ook maakt je eenzaam, want je kan erdoor alles en iedereen kwijt raken, vooral jezelf.
En het grootste probleem komt doordat Mentale gezondheid niet zichtbaar is. Als een behandelaar iets niet ziet en ook niet luistert, hoe kan diegene je dan behandelen?
Is het dan raar dat er op een bepaald moment jij zelf zo moe bent een zelf een ander uitweg zoekt? Sorry, ik vind van niet. En als het allemaal te laat is, dan zul je ze horen, hoe goed ze het allemaal weten wat je had moeten doen, wat voor therapie, wat voor medicatie etc.
Ze zullen allemaal zeggen hoe laf je bent geweest dat je de makkelijke weg hebt gekozen en dat je niet gevochten hebt, of dat je alleen aan je zelf hebt gedacht.
Terwijl jij bij zoveel deuren aangeklopt hebt en om hulp gesmeekt hebt en zoveel deuren keihard dicht gegooid zijn voor je neus, door instanties, behandelaars, soms zelfs dierbaren.
Je hebt een jarenlange oorlog gevoerd met je zelf en uiteindelijk heb je verloren maar toch ook gewonnen, want uiteindelijk heb je wel de rust gevonden die je zo graag wilde hebben en ook nodig had.
Zoals je leest heeft deze Post een heel andere wending gegeven. Het was niet mijn bedoeling, want ik begon heel positief, maar ik moest mijn gevoel kwijt.
Ik denk dat deze Post een goed voorbeeld is van hoe mijn emoties alle kanten op kunnen gaan.
Maar ik wil toch positief eindigen. Ik ga even proberen dit gevoel even een plek te geven, door even er niet meer op in te gaan.
Ik wacht gewoon weer het volgende gesprek af, en daar zal ik ook al mijn gevoel eerlijk uitleggen.
Maar voor vandaag probeer ik het loslaten, en neem ik afscheid tot de Post!
POSITIEF ZIJN BETEKENT NIET HET NEGEREN VAN HET NEGATIEVE.
HET BETEKENT HET ACCEPTEREN VAN EN LEREN OMGAAN VAN HET NEGATIEVE
Comentarios