Lieve Lezer,
Hier zijn we weer, op een nieuwe dag vol met nieuwe kansen en allerlei uitdagingen, die wij met volle moed er weer lekker tegen aan gaan.
Om half zes liepen Max en ik buiten, het was nog een beetje donker, het begon licht te worden.
Want het is wel een lange nacht geweest. Ik viel gister avond in slaap rond dezelfde tijd zoals altijd denk ik na dat ik mijn avond medicatie had ingenomen.
Ik denk rond half elf ongeveer.
Rond half één werd ik wakker, dat gebeurt ook wel vaker, en dan controleer ik of ik mijn avond medicatie ingenomen heb. En dat was ook zo, ik had netjes alles ingenomen.
Ik was klaar wakker.
Ik heb toen mijn oortjes in gedaan, en wat ontspannende muziek opgedaan, wat ik ook vaker doe, om zo weer snel in slaap te vallen. Nou………………. Ik zal je wat vertellen, ik ben de hele nacht wakker geweest. Ik heb dus helemaal niks geslapen, echt!
Helemaal niks.
Ja, van half elf tot half één, en dat was het.
Om half zes besloot ik dat het wel genoeg was geweest en ben ik maar met Max naar buiten gegaan.
Toch voelde ik mij niet echt moe dat wij buiten liepen. Ik had wel hoofdpijn dat wel. Ik denk dat mijn Monsters en Demonen drumstel aan het spelen waren of zoiets. Buiten mijn hoofd hoorde je vogels zingen en vooral de duiven, wat ik altijd heel mooi vind klinken in de ochtend. Het geeft mij een gevoel van rust.
Tijdens onze wandeling stond ik weer even bij stil, hoe heerlijk stil het buiten was, op de vogels na. En als ik dan in die stilte om mij heen kijk, dan valt mij op, hoe mooi de wereld is waarin wij mogen leven.
En in plaats van daar dankbaar voor te zijn, en de wereld verzorgen zodat degenen die na ons komen ook van deze mooie wereld kunnen genieten.
Nee…… In plaats daarvan maken wij met zijn allen de wereld lelijk en kapot, we maken er een zooitje van.
Tegenwoordig draait het voor de mens alleen maar om macht en geld, daar draait het in de wereld om. Met zijn allen maken wij moeder aarde kapot, niet alleen moeder aarde maar ook alles wat er op leeft. En wij zijn dan ook nog zo dom dat wij zelf niet door hebben, dat wij er zelf ook op leven. Met andere woorden we maken ons zelf kapot.
Ik heb geen verstand van politiek, dus daar ga ik niet op in. Maar we kunnen wel alle schuld aan de hoge pieten die regeren geven, aan de mensen die het geld en de macht hebben. Aan de poppetjes aan wie wij 'horen' te gehoorzamen en volgen als domme schapen. ( Niet dat de schapen dom zijn, maar ze volgen elkaar altijd, sorry voor mijn uitdrukking) Maar ik persoonlijk denk, dat het veel verder gaat dan dat. Misschien moet ik het anders zeggen, misschien moet ik zeggen, dat het eerder begint dan dat.
En waarom willen die hoge pieten zo een controle hebben over het 'normale volk'? om het zo maar even te zeggen. Waarom moet alles gecontroleerd worden? Wat we eten? Wat we dragen? Wat we kopen? Wat we zeggen? Wat we denken? Het is gewoon eng.
En over eng gesproken, ik zag op Facebook een artikeltje, ik heb de link hieronder gedeeld.
Waarin ze willen dat we in de toekomst, ik ga het niet meer mee maken, maar mijn nakomelingen wel, een chip in ons lichaam krijgen. Je kan het in je pols krijgen, zoals je een horloge draagt, het is een tatoeage met een soort chip om je te legitimeren of via een pil die je dan inneemt.
En dan zeg dat vrouwtje van de video er nog heel grappig bij, je kan de tatoeage nemen om je ouders te irriteren.
Ik ben geen activist en zeker ook geen herrie schopper, echt niet. Maar soms vraag ik mij echt af, in wat voor wereld leven wij, en waar zijn we mee bezig.
En erger nog, wat voor wereld laten wij achter.
Ik heb niks tegen internet, ik gebruik het zelf ook heel veel. Maar al dat automatiseren, draaien we niet een beetje door? Waarom per se al die controle en al die macht?
En de vraag die ik net stelde van, waarom willen al die hoge Pieten ( mijn excuses voor de mensen die Piet heten, het is een uitspraak, het is niet persoonlijk bedoeld) zoveel controle en macht over de ‘gewone’ volk? Is misschien niet de juiste vraag die gesteld moet worden denk ik.
De juiste vraag zou zijn: “Waarom laten wij, het ‘gewone’ volk zo met ons omgaan? Het begint bij de ik vorm.
Het begint al aan hoe wij met elkaar omgaan, de mens op zich. Bovendien wij zijn in de meerderheid. Is het niet zo van, samen zijn we sterk?
Is het niet raar, dat de mens het enig dier is dat pijn doet, dat jaagt voor plezier? ( macht of geld?)
Een leeuw jaagt als hij honger heeft, om te eten om te overleven. Hoeveel honden hebben hun baasje in het bos aan een boom vast gemaakt en in de steek gelaten? Hoeveel dieren verkrachten elkaar voor plezier.
Alleen de mens is zo cru en slecht.
En nee, ik ben geen doorgedraaide vegetariër of veganist.( Sorry voor mijn uitspraak, met alle respect naar de vegetariërs en veganisten, iedereen moet zelf weten wat die eet) Ik hou zeker van een lekker stuk vlees. Dat bedoel ik ook helemaal niet, daar gaat het ook niet om. Maar ik zou willen dat we er met zijn allen er even bij stil zouden staan, van waar zijn wij met zijn allen mee bezig.
Waar komt al die haat in de wereld vandaan. Zijn die oorlogen nou echt nodig? Moeten al die onschuldigen kinderen maar ook volwassenen nou zoveel lijden? Alleen maar omdat twee van die hoge pieten het niet met elkaar eens zijn, ( omdat ze zo nodig oorlogje en soldaatje willen spelen en kijken wie er meer macht en geld heeft?) en moeten die nou de rest van de wereld er ook bij betrekken? Stop die twee in een kamer en laat ze het lekker uitvechten met ze tweeën.
Misschien zou het een idee zijn als wij volwassenen meer naar de wereld zouden kijken door de ogen van een kind, maar een kind die nog niet beïnvloed is door een volwassen.
Een kind met al zijn onschuld, een kind ziet geen kleurverschil, religie, seksen, of herkomst, voor een kind is iedereen gelijk.
Als al die haat en macht omgezet zou worden in liefde wat zou de wereld toch ontzettend mooi zijn. Als we nou eens wat meer naar elkaar zouden omkijken of zelf wat vaker in de spiegel zouden kijken en toegeven dat niet alles wat glimt, goud is.
Ik weet het, het klinkt net of ik aan de drugs zit ofzo, dat ik aan het spacen ben, maar nee dat is niet zo, was het maar zo…..
Nu ik dit zo schrijf, betrap ik mezelf dat ik even moet glimlachen. Want ik heb altijd gezegd dat ik wel had willen leven in de late jaren 6o vroege jaren 70, de flowerpower tijd, hippies tijd.
Ja! Dat zou echt mijn tijd geweest zijn. Daarom blijf ik nog steeds met het idee in mijn achterhoofd houden, met de camper de wijde wereld in te gaan.
Ik weet niet, die tijd heeft altijd wel mijn aandacht geroepen, de kledingstijl, de muziek, de kleuren, gewoon het hele hippie cultuur, het waren tenslotte idealistische jongeren die de wereld wilden verbeteren.
“Make Love, not war”.
Hey ik ga nu zeker ook niet het heilig boontje uithangen, de drugs natuurlijk ook. Wat is er nou fijner dan heerlijk te spacen en de realiteit door een roze bril te zien.
Bovendien heb ik ooit een artikel gelezen waarin werd beweerd dat XTC een goede medicijn was voor de depressie. Alleen ben ik bang dat als ik het tegen mijn psychiater zeg dat ik ze niet met een recept zal krijgen bij de apotheek, wat denk jij ? Bovendien zal het niet zo goed gaan met de rest van mijn andere medicijnen, dus ik hou het op mijn huidige medicijnen.
Maar……….Zie jij het ook?
Zie jij wat ik zie?
Het valt mij nu pas op………. Het is niet precies het zelfde maar het lijkt er wel op.
“ Make Love, not War.”
En wat is Carmen’s Journal’s Logo? “Liefde overwint haat,” Het is niet hetzelfde maar je moet wel eerlijk toegeven, het komt wel in de buurt, toch?
Op mijn manier probeer ik zo liefde te verspreiden en in de harten te komen van de mensen die het nodig hebben en willen.
Een glimlach kost niks, een gesprek van misschien 5 minuten, heel even interesse tonen in een ander, begrip tonen voor een ander, een luisterend oor te zijn, geen oordeel geven, alleen luisteren, het is allemaal gratis en voor niks, en het kan voor een ander, een wereld van verschil maken.
We leven in een maatschappij waar nergens tijd voor is, waar iedereen druk is en alles snel gaat. Waar de verpakking belangrijker is dan de inhoud, waar de mening van anderen cruciaal is en wij ons daardoor laten beïnvloeden.
Waar de uren, de dagen, de weken en de jaren voorbij vliegen. Eerst was jij degene aan wie ze die glimlach, die 5 minuten gesprek etc. vroegen, morgen zal jij degene zijn, die het nodig heeft.
En het maakt dan niet uit, hoeveel geld je op je rekening hebt staan, je zult die oprechte glimlach missen die ze je niet geven. En dan zul je spijt hebben dat jij het een ander niet gaf toen je de kans had omdat je het zo “druk “ had met andere dingen.
En nu is mijn vraag: “ Was het de moeite waard, het altijd maar zo druk hebben?”
Die hele kleine dingetjes die helemaal niks kosten, kunnen zo een ontzettend groot verschil voor een ander maken.
Jammer dat we er nooit bij stil staan.
Ik word er eigenlijk alleen maar verdrietig van. In mijn opzicht wordt de mens steeds meer een eenzame individu. Terwijl het helemaal niet hoeft, want we zijn met zo ontzettend veel op aarde, bovendien hebben wij zoveel middelen die ons bij elkaar kunnen brengen, maar in plaats daarvan, kiezen we voor een fantasie in een digitale wereld die eigenlijk niet bestaat, die niet echt is. Is dat niet raar? Ik vind het triest.
Is het raar als ik dan zeg, ik voel mij in deze wereld niet thuis.
In mijn opzicht komt het alleen maar omdat wij de verkeerde dingen prioriteit geven, en ons druk maken om de verkeerde dingen en niet om de dingen die echt toe doen. Zoals de mensen of dieren die je lief zijn. Dat is onbetaalbaar, de rest is allemaal bijzaak.
Zoals velen van jullie is al opgevallen, want door sommige van jullie ben ik er op aangesproken en wel positief. Heb ik op mijn Social Media mijn profielfoto veranderd.
Ik dacht als de masker af moet, dan maar helemaal doen. Vandaar een profielfoto van mezelf. Niks te verbergen, ik laat mezelf zien zoals ik ben, zoals ik wil zijn.
What you see is what you get!! Gewoon transparant, glashelder!
Ok, ok, ik geef toe dat ik wel een filtertje gebruik heb om een klein beetje mooier er uit te zien, dat wel. Ik ben een beetje ijdel, dat mag toch wel? En als ik een foto laat zien, dan wil er wel goed opstaan. Maar ik bedoel er meer mee te zeggen, met dat ik mijn masker af heb gedaan, dat ik mij niet meer achter mijn medisch dossier of mijn verleden verberg. Ik vertel dingen hoe ik ze zie, voel of hoor zonder enige filter.
Ik heb op de Website van de Blog Carmen’s Journal wat kleine aanpassingen gemaakt. Het zijn kleine dingetjes maar je mag gerust geloven, dat ik er heel lang over gedaan heb, tot ik het had, hoe ik het wilde hebben. Het is zo makkelijk als je begrijpt hoe iets werkt. En als je het eenmaal door hebt, kan je je ook zo ontzettend dom voelen, want dan zie je pas hoe makkelijk het was en begrijp je niet dat jij er zo lang over gedaan hebt.
De aanpassingen die ik gemaakt heb, hebben te maken met de doorverwijzingen naar de linkjes van de rest van mijn Social Media.
Er komen nog meer aanpassingen, maar dat horen jullie van mij zodra die gemaakt zijn.
Vorige week heb ik lekker positief afgesloten en deze week ben ik net zo positief begonnen.
Ik doe mijn uiterste best om dit pad te volgen en er niet van te wijken, maar goed je weet maar nooit met mij, het kan alle kanten op gaan.
Bewoners in mijn hoofd zijn niet verhuisd.
Wat creativiteit betreft ben ik eigenlijk ook wel lekker bezig, ik heb een paar dingetjes gemaakt en wat nieuwe dingetjes uitgeprobeerd. Het is allemaal op mijn Social Media te zien.
Ik laat hier boven ook wat dingetjes zien.
Van de week heb ik de kans gehad om iets heel moois te mogen doen. En voordat ik het vertel, wil ik erbij vertellen, dat ik toestemming heb gevraagd aan degene om wie het gaat om het hier in deze Post te vertellen.
Ik volg op Facebook meerdere sites over o.a. mentale gezondheid of PTSS. Nu was er een mevrouw die een openbaar bericht had geschreven over haar PTSS en hoe eenzaam zij zich voelde en hoe vervelend zij het vond voor haar echtgenoot. Haar bericht klonk echt als een schreeuw om hulp. Bij mij kwam het echt binnen, ik voelde echt met haar mee. Ik weet het niet, ik voelde haar verdriet.
Er waren heel veel lieve berichtjes die haar sterkte wensten, het was heel mooi om te zien hoe mensen soms elkaar wel kunnen steunen.
Toch voelde ik iets bij deze mevrouw, wat ik niet zo goed kon verklaren, ( misschien was het een soort van herkenning) dus besloot ik haar een bericht via Messenger te sturen.
Ze nam meteen contact met mij op. Na een tijdje praten bedankte ze mij, dat ik contact had opgenomen en alleen met die woorden brak ze mij, maar tegelijkertijd was ik zo blij dat ik haar had kunnen helpen, want ik vond dat ik niks bijzonders had gedaan.
Het was zo een dubbel gevoel, ik huilde omdat ze dank je wel zei, ik huilde omdat ze zich begrepen voelde, en ik huilde omdat ik wist hoe zij zich voelde. En ik was blij omdat zij zich beter voelde met zo weinig.
Mijn begrip, mijn luisterend oor, mijn initiatief om contact op te nemen, mijn beslissing om niet te oordelen, veranderde in, haar moment, haar beslissing om in haar eigen tijd te vertellen in haar eigen woorden wat haar gevoelens, haar gedachtes, haar behoeftes waren zonder geoordeeld te worden. Want het ging om haar (niet om mij) en zo voelde zij het ook en zo gaf zij het aan. Dat gaf mij een goed gevoel.
En hiermee wil ik dan vandaag afscheid nemen. Ik wil het vandaag niet over de bewoners in mijn hoofd hebben en ook niet over de duisternis. Vandaag slaan we ze over en geven wij ze geen aandacht. Deze woorden zijn al te veel!
Want een mooier afsluiting dan de woorden hier boven kan ik mij niet wensen.
Laat gerust je mening weten over deze Post, ik waardeer erg je mening, vergeet niet dat ik ook op andere Social Media te volgen ben.
Er is ook een App van Carmen’s Journal via Spaces (WIX). Ik hoop dat we zo blijven groeien zoals wij tot nu toe doen en dat er steeds meer lezers blijven bij komen.
Als het zo blijft door gaan, dan hoop ik voor het einde van het jaar een echte App te hebben die veel meer kan (zonder WIX) in de Apple Store ( ik ben er mee bezig.)
Ik zal mijn uiterste best doen om in deze positieve Fibe te blijven.
En met deze woorden zeg ik tot de volgende Post. Blijft mij volgen, dan blijft Carmen’s Journal groeien. En vandaag wil ik een nieuwe slogan bij voegen aan Carmen’s Journal. En ik heb het perfecte liedje erbij gevonden. Klik maar op onderstaande link, ik heb ook de tekst erbij gezet, geniet er lekker van.
LOVE YOU ALL!!!!!!
LET’S SPREAD LOVE!!!!
Imagine there's no heaven
It's easy if you try
No hell below us
Above us only sky
Imagine all the people
Living for today...
Imagine there's no countries
It isn't hard to do
Nothing to kill or die for
No religion too
Imagine all the people
Living life in peace...
You may say I'm a dreamer
But I'm not the only one
I hope someday you'll join us
And the world will be as one
Imagine no possessions
I wonder if you can
No need for greed or hunger
A brotherhood of man
Imagine all the people
Sharing all the world...
You may say I'm a dreamer
But I'm not the only one
I hope someday you'll join us
And the world will live as one
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Comments