In de achtbaan......

Lieve Lezer,

In een wat mindere positieve Fibe, maar vechtend om deze Fibe niet kwijt te raken, schrijf ik deze Post.

Ik zit in de achtbaan met ups en downs, waar de downs heel laag gaan en de bochten heel scherp gaan.

Ik heb de veiligheidsgordel goed strak om, in de bochten hou ik mij goed vast, doe ik mijn ogen dicht en schreeuw ik, dat helpt tegen de angst.

Hoe dan ook, ik zorg er wel voor dat ik in de positieve Fibe blijf en vooral geen gehoor geef aan Het Zwarte Monster, maar ik moet toegeven dat de angst groot is voor een terug val.

Hierin kun je mijn persoonlijkheidsstoornis herkennen, hierin kun je zien dat ik niet alleen aan zware depressie lijd, want de terug vallen komen te vaak voor. De pauzes na een “goede” periode zijn te kort.

Het is in mijn hoofd letterlijk een achtbaan van emoties waar ik mij geen raad mee weet.

Een gevecht met mezelf waar ik eigenlijk altijd de verliezer ben.

Maar nee………NEEEEEEEEEEEEE!!!!! DAT WIL IK NIET!!!!!!!!!! DAT WIL IK OOK NIET ZIJN!!!!!!!!!

Ik heb een belofte gemaakt, en daar moet ik mij aanhouden, wat er ook binnen mijn hoofd gebeurt. Wat er ook buiten mijn hoofd gezegd wordt, door wie dan ook.

Max komt bij mij zitten, hij piept en kijkt mij aan, het lijkt net of hij kan lezen wat ik schrijf. Hij voelt het, hij voelt dat het niet helemaal lekker gaat. En hij zag mij vanmorgen al huilen bij mijn ochtendgebed, toen ik het kaarsje aanstak.

Ik moet nu ergens een lichtpuntje vinden om mij aan die positieve Fibe te blijven vasthouden., om mijn belofte waar te maken.

Dat ik in die positieve Fibe zat betekende niet dat mijn doodwens meteen verdwenen was, nee dat is niet zo. Die wens is er en blijft ook ( passief). Die heb ik alleen uitgesteld zolang Max bij mij is, want ik moet voor hem zorgen, ik moet ervoor zorgen dat hij het beste leven krijgt, die hij maar krijgen kan.

En terwijl ik schrijf over het zoeken naar dit lichtpuntje in mij, brand er een lichtje in mijn telefoon, dat er een appje van Vanety mijn nichtje binnen komt, en volgens mij is zij normaal gesproken nooit zo vroeg wakker, met de vraag:

“Hoe is het met je?” zo een simpele, gewone vraag. Waar ik helemaal emotioneel van word en mijn ogen zich vullen met tranen, ik slik even en geef nog even geen antwoord want, ik wil niet liegen, ik wil niet zeggen hoe ik mij op dit moment voel, eenzaam, verdrietig, in de war, moe, boos, bang, teleurgesteld, zoekende, alle negatieve emoties die je maar kan voelen, die voel ik nu, en heb geen idee wat ik er mee moet. Ja inpakken in een grote doos, op slot doen en heel diep ergens graven en nooit meer er naar om kijken, kan dat? Nee….. helaas niet.

In plaats daarvan schrijf ik alles hier op en hoop het zo een beetje van mij af te schrijven.

Ik schaam mij ook, ik schaam mij ook dat ik mij zo voel. Ik schaam mij dat ik al die emoties heb. Het zou zo anders kunnen zijn, als ik al deze gevoelens niet zou hebben.

Mijn leven zou zo anders kunnen zijn, als ik normaal zou zijn. Maar was ik ooit wel normaal? Ik weet dat er ook een andere kant van mij is, een kant die wel leuk , grappig, mooi, eerlijk, zorgzaam, loyaal, perfectionist, hard werkend, creatief, lief, altijd klaar staat voor een ander, naïef, leergierig en nog veel meer is. Maar dat is niet genoeg!

Ik ben nog steeds niet begonnen met de therapie voor de persoonlijkheidsstoornis, heb wel al twee intake gesprekken gehad bij twee verschillende instanties, maar bij beiden ben ik afgewezen. Ik ben te ingewikkeld, of als ze te horen krijgen dat ik suïcidaal ben, dan word ik meteen afgewezen, dan kunnen ze mij niet meer helpen. Nu ben ik weer doorverwezen naar Zaandam. Dus wordt het weer wachten op een nieuw intake gesprek, na dat mijn huisarts mij weer opnieuw aanmeld. En dan weer opnieuw op de wachtlijst staan. Ik ben bijna een jaar bezig om aan die therapie te beginnen. En dan is nog geen garantie dat de therapie zal werken, of iets goeds met mij zal doen.

Daarom besloot ik gisteren weer contact op te nemen met het Expertise Centrum en ik heb ze gemaild. Tot mijn grote verbazing gaven ze meteen antwoord, ik kreeg meteen een mail terug. Normaal gesproken zijn ze niet zo snel.

Ze zouden vandaag telefonisch met mij opnemen, maar dat hebben ze niet gedaan, dus zal ik het van de week maar even doen. Helaas werkt degene die ik moet spreken niet elke dag.

Vandaag had ik naar Indigo moeten gaan, maar ik ben nog al verkouden. Bovendien kreeg ik het vandaag niet voor elkaar om de deur uit te gaan, voor niks anders dan om Max uit te laten. Dus heb ik mijn afspraak verzet naar volgende week.

Ondanks alles heb ik het wel voor elkaar gekregen om met mijn beeld ( de dikke dame ) aan de gang te gaan, dus dat is wel positief geweest. Ik weiger om weer in het donker te stappen. Het kost mij veel energie, maar ik geef de strijd niet op. Het licht moet blijven branden.

En als Het Zwarte Monster mij roept, dan doe ik de muziek wel harder aan zodat ik hem niet hoor.

Mijn positieve Fibe is niet zoals afgelopen dagen, dat klopt, maar ik ben het niet helemaal kwijt, en dat is al iets. En aan dat heel klein beetje, hou ik mij heel erg stevig vast en laat ik niet los. En zo klim ik zachtjes stapje voor stapje weer omhoog.

Ik vecht er echt voor!

Als mensen zouden weten wat mijn gevecht precies is, dan zouden ze mij niet zwak vinden. Velen zouden niet eens twee dagen in mijn schoenen overleven. En dan durven ze te oordelen zonder mij te kennen. Maar goed, maakt niet uit! Zo, heeft iedereen wel wat.

------------------------------------ IK ZOU LIEVER MET OPGEHEVEN HOOFD STERVEN DAN

OP MIJN KNIEËN TE MOETEN LEVEN ---------------------------