Lieve Lezer,
Daar zijn wij weer met een nieuwe Post van Carmen's Journal.
Wij zijn er wel, maar de lente en het zonnetje laten wel op zich wachten.
Elke ochtend als wij wakker worden, het eerste wat wij doen vol goede hoop, is uit het raam kijken, in de hoop dat het zonnetje al wakker zal zijn en ook al afscheid aan het nemen zal zijn van de maan. Maar helaas worden wij tot op heden weer teleurgesteld door grauwe wolken die het zonnetje er niet door heen willen laten, en ons bovendien ook nog plagen met een klein regenbui.
Wij geven de moed niet op, en blijven hoopvol wachten op het zonnetje. Het geeft niet, de lente zal wat later beginnen.
Het nadeel is wel, dat ik dan wat meer moeite heb met het naar buiten gaan. Het positieve daarvan is dan weer, dat ik wat meer tijd besteed aan mijn kunst.
Zoals je ziet, doe ik mijn uiterste best om van iedere negatieve situatie iets positiefs te maken.
Of het echt lukt is een andere vraag, maar ik doe wel mijn best.
Vandaag heb ik eigenlijk best redelijk geslapen en volgens mij ook niet zo vaak wakker geworden, maar ik slaap niet rustig.
Bovendien is er wel iets vreemds gebeurt.
Eerst werd ik wakker vannacht 01:11 uur, maar al snel viel ik weer in slaap en toen, om 5 uur vanmorgen ging de wekker van mijn telefoon af, terwijl ik helemaal geen wekker had gezet. En nu denk je natuurlijk, dat ik het wel gedaan had, maar dat ik het vergeten ben.
NEE!!!! Echt waar, niet !!!!
En ik heb in mijn telefoon gekeken, op welke tijdstippen de alarm geprogrammeerd staat, maar 5 uur in de ochtend staat er niet tussen, dus ik heb geen flauw idee hoe het mogelijk is geweest.
Ik vraag mij af, of ik misschien niet helemaal aan het doordraaien ben.
Toen ik eenmaal mijn wekker had uitgezet, ben ik wel verder gaan slapen.
Max sliep ook.
Dus Max en ik liepen vandaag wat later buiten dan wij normaal doen.
Normaal gesproken als ik met Max in de ochtend buiten loop, dan kijk ik een beetje hoe het met mijn hoofd gaat.
Is het erg donker, of een beetje licht?
Is het erg luidruchtig of een beetje stil?
Word ik een beetje met rust gelaten of word ik weer erg getreiterd?
Ik peil gewoon even ook mijn emoties, mijn woede, mijn verdriet, mijn vrolijkheid, alles een beetje. Ik neem alles zeg maar, in mijn hoofd door.
Tijdens onze wandeling in de ochtend is het heel stil buiten, het voelt goed om op dat moment daar de tijd ervoor te nemen in de natuur. Dan weet ik precies hoe mijn dag gaat worden.
Want tijdens de wandeling komen emoties, herinneringen en triggers naar boven, die ik zelf bewust naar boven haal, om ze zo steeds meer onder controle te hebben, en ze zo steeds meer te accepteren dat ze er zijn en dat ze bij mij horen.
Als ik ze naar boven haal moet ik ook tegen ze vechten en een plek geven, maar dat is altijd beter dan dat ik ze heel diep weg stop. Als ik ze weg stop, genees ik niet en blijf ik er in hangen. Dus ik moet mezelf ermee confronteren, er uit halen, er tegen vechten en een plek geven. Vandaar ook al die tranen.
En weet je vanmorgen toen ik buiten liep en zo de binnenste van mijn hoofd, mijn ziel en mijn hart aan het doornemen was, en eigenlijk sinds een paar jaar echt geaccepteerd heb dat ik ziek ben.
Dat ik een heel groot medisch dossier heb en dat ik mijn gezondheid toch niet helemaal zo goed in de hand heb als dat ik dacht, na dat mijn aller grootste angsten realiteit werden.
Stelde ik vanmorgen mezelf in stilte de vraag of ik misschien niet last heb van een dissociatieve identiteitsstoornis. Dit zou mijn persoonlijkheidsstoornis verklaren en ook waarom mijn emoties altijd zo dubbel zijn.
De gedachte ervan beangstigde mij en aan de andere kant verklaarde ook heel veel.
De psychiater heeft het in het verleden ook wel eens genoemd, maar we zijn er nooit echt diep op in gegaan, omdat er naar andere dingen gekeken werd.
Mijn emoties bevinden zich weer in een achtbaan en gaan daarom alle kanten op. Of misschien zijn het niet alleen mijn emoties, maar is mijn hele leven een achtbaan.
In de ene Post vertel ik, hoe ik in een duisternis leef en in de volgende Post vertel ik hoe ik mij in het licht bevind.
Het is vermoeiend, zeer vermoeiend.
Een dagelijks gevecht tegen jezelf te voeren. Maar het is ook verwarrend. Als je al zo lang in een duisternis leeft, dan ga je jezelf soms wel afvragen of je wel uit die duisternis wilt stappen. Niet of je het kan, maar of je het wilt. Is het een kwestie van kunnen of willen? Of een combinatie van allebei?
Zoals je merkt na een paar dagen zeer positief te zijn, bevind ik mij nu in een wat negatiever dal. Mijn emoties voelen ook niet positief, ik voel mij verdrietig, boos, angstig en teleurgesteld in mezelf.
Ik vraag mij af, of ik mijn doel zal bereiken, of zal ik het opgeven voordat ik het haal?
Ik kom er niet uit!
Wie hou ik nou voor de gek? Uiteindelijk ga ik het verliezen, ik weet het.
Max houd mij overeind, maar de pijn is zo groot. Ik MOET mijn belofte met Max nakomen, de rest is niet belangrijk, maar die belofte MOET ik wel nakomen.
Maak ik mezelf weer belachelijk met deze woorden? Ik bij de vorige Post maar zeggen hoe ik mij langzamerhand steeds meer in het licht bevond, en nu zit ik weer huilend achter de laptop .
Stel ik mij weer aan?
Leef ik weer in het verleden omdat ik aan het verleden denk?
Word ik weer gestraft voor al het slechts wat ik ooit heb kunnen doen?
Of ben ik gewoon aan het doordraaien, en hoort dit erbij?
Zijn het bijwerkingen van medicijnen?
Of hoort dit bij mijn medisch dossier?
Ik weet het allemaal niet meer. Ik weet mij geen raad meer met mijn zelf.
Aanstaande vrijdag hoef ik geen column te schrijven voor de Facebookgroep Artist Zonder Grenzen. Iemand anders K.J. doet het deze week. En eerlijk gezegd komt het wel goed uit. Ik had voor deze week nog geen onderwerp.
En normaal gesproken heb ik de Column al af, hoef ik alleen nog maar de afbeelding toe te voegen, dus ik begon al een beetje te stressen.
Want ik wilde deze week een wat vrolijke column schrijven, maar had geen idee waarover ik zou gaan schrijven. Dus toen K.J. zei dat hij de Column schreef deze week, was het net of hij mijn gedachten had gelezen en ging er wel een last van mijn schouders af.
Ik ben op zoek naar een vrolijk onderwerp, maar vind het een beetje moeilijk om die te vinden. Ik wil niet dat het een klaag Column word, ik wil iets schrijven waar lezers blij van worden.
Aanstaande zondag ga ik misschien met G. mee naar Italië. Ik ben in het verleden al een keertje mee geweest, toen waren wij met een groep mensen in klassieke auto's gegaan. Het is een georganiseerde reis, je logeert dan in kastelen en hebt wijnproeverijen en ontzettend lekker eten. Erg leuk om een keertje meegemaakt te hebben. De reis er naar toe alleen is al erg leuk, omdat je zoveel van het land ziet.
Misschien niet een reis dat ik uit mijn zelf zou doen, omdat het allemaal best wel lux is. En de mensen die mee reizen uit een wat hoger niveau zijn, dan dat ik ben. Maar zoals ik al net zei, erg leuk om een keertje meegemaakt te hebben. Je leert ook nieuwe mensen kennen. Vorige keer toen ik mee was, heb ik het erg naar mijn zin gehad.
Dus ik ben nu even aan het kijken of ik mee ga, ik ben oppas aan het regelen voor Max.
En ik heb mijn medicijnen al kunnen regelen, voor het geval dat ik mee kan.
Ik twijfel ook of ik het zal doen of niet, omdat ik niet op mijn best ben. Mijn moeder vindt in ieder geval dat ik het wel moet doen, dat het wel goed voor mij zou zijn, even er tussen uit.
Ik sprak vanmorgen mijn dochter, en zij zei ook dat ik het moest doen.
En aan de ene kant denk ik ook dat het mij goed zal doen.
Maar ik ben bang, twee weken weg? Wat als het te lang word voor mij? Te lang zonder Max?
Wat als mijn hoofd gaat tegen werken daar? Wat als ik in paniek raak daar?
Wat als mijn Monsters en Demonen zich laten zien in die twee weken? Wat als ik mezelf niet onder controle heb in die tijd? Wat als het mij te veel word in die tijd?
Zoveel negatieve vragen waar ik geen antwoord op heb, die zoveel angst en verdriet naar boven halen, over iets dat eigenlijk alleen maar leuk en positief hoort te zijn.
Ik slaap al twee jaar op de bank thuis, niet één nacht heb ik buitenshuis geslapen, (alleen toen ik opgenomen was)nu ga ik twee weken buitenshuis slapen, wat als het niet gaat?
G. weet van mijn medisch dossier, wij zijn goede vrienden maar toch, ik zou zijn vakantie niet willen verpesten.
Ik ben zo in de war.
Alleen het beslissen of ik mee wil of niet, geeft mij al stress. Als ik nee zeg, ga ik er spijt van krijgen. En als ik ja zeg, ga ik er misschien ook spijt van krijgen. Ik weet het niet, ik weet het echt niet.
Ik heb ook niet veel tijd om er over na te denken, want het vertrek is aanstaande zondag al, dus ik MOET nu beslissen.
Ik voel mij zo in de war.
Het beste is denk ik, dat ik G. even bel en met hem overleg. Eerlijkheid voorop.
En ik moet uit deze negatieve dal.
Ik bedenk mij net, dat als ik mee ga, ik meteen een onderwerp voor mijn volgende Column bij Artist Zonder Grenzen heb.
Vanmorgen wilde ik keihard schreeuwen, ik had behoefte om keihard te schreeuwen. Dus heb ik mezelf in het toilet opgesloten thuis en heb ik gehuild en weer gehuild. Ik heb ook geschreeuwd maar zonder geluid, er kwam geen geluid uit. Het liefst had ik mezelf ook tegen de muur geslagen. Aan mijn haren gepakt en keihard tegen de muur geslagen, tot dat ik mezelf bewusteloos geslagen had, zodat ik geen geen verdriet of pijn meer zou voelen. Maar dat heb ik niet gedaan.
Als kind deed ik dat wel, heb ik mijn moeder wel eens horen vertellen. Ik kan het mezelf niet herinneren. Dat ik mezelf als kind aan mijn haren trok en mezelf tegen de muur sloeg.
In de loop van de dag ben nu ik wel wat rustiger geworden. Ik ben ook even naar buiten geweest om wat boodschappen te doen.
En terwijl ik nog heel erg in mijn hoofd zit, neem ik afscheid voor vandaag.
Ik voel dat ik nu even mijn rust moet pakken. Nu even verder niks meer doen. Nu even nergens meer aan proberen te denken. Nu even proberen niks meer te voelen.
Nu gewoon.............. Even verder niks......
En met deze woorden neem ik afscheid voor vandaag, tot de volgende Post.
Misschien dat ik de volgende Post uit Italië schrijf, ik weet het nog niet. Ik hoop in ieder geval wel, dat ik mij wat positiever voel bij de volgende Post. Zodat ik de Lezers die het nodig hebben, wat steun kan bieden.
Love you all !!👄🐾💖🍀
--------------------------- DARKNESS WILL NOT BE DRIVEN BY DARKNESS ---------------------------
Komentarze