Lieve Lezer,
Na een nacht goed geslapen te hebben, stonden Max en ik vanmorgen lekker vroeg op en liepen wij dus ook al vroeg buiten.
Het was gelukkig droog tijdens onze ochtendwandeling en het waaide ook niet zo hard als van de week.
Bij ons in de buurt is er ook niet veel schade te zien, die de storm aangericht zou hebben. Maar als je naar de lucht kijkt, word je er niet echt gelukkig van, het is grijs en grauw, je wordt er somber van (ik in ieder geval wel).
Zo stond ik dan vandaag ook op, somber. Het begon al bij het openen van mijn ogen. Ik voelde meteen al, dat deze dag een beetje anders zou lopen. Ik voelde mij als of ik een beetje de weg kwijt was, ik was een beetje in de war, en wist niet zo goed wat ik nou als eerste moest doen.
Ik voelde heel veel verdriet in mijn lichaam. Mijn lichaam voelde heel zwaar. Ik heb mijn ochtend medicatie meteen ingenomen, heb Max zijn eten gegeven en ben meteen met Max naar buiten gegaan.
En daar kwam ik helemaal los. Ik wou het eerst tegenhouden, maar dat heb ik niet gedaan, ik heb de tranen laten gaan, want ik voelde dat het van heel diep kwam. Het gaat heel raar klinken maar, voor mij voelde het als of het verdriet die ik op dat moment voelde helemaal van uit mijn tenen door mijn hele lichaam naar boven klom, om omgezet te worden in tranen. En ik voelde ook daadwerkelijk pijn, pijn op mijn borst. Ik huilde echt als een klein kind en kon er maar niet mee stoppen.
En als ik dan zo hoog in mijn emotie ben, word ik boos op mezelf, omdat ik mezelf niet onder controle heb, dan zeg ik ook tegen mezelf: " oh nee, daar gaan we weer." Maar ik kan het niet helpen, blijf maar huilen, en de boosheid helpt natuurlijk er ook niet bij. Max die gaat dan langzamer en naast mij lopen, blijft dichter bij mij in de buurt, soms piept hij ook omdat ik huil.
Weet je wat het ook is? Juist als ik een wat mindere dag heb, hoor ik aan vrolijke dingen te denken, vrolijke muziek op te zetten of leuke dingen te ondernemen. Dat is misschien wat ieder normaal mens zou doen. Ik (die niet normaal is) doe dat juist niet, ik doe juist het tegen over gestelde. Als ik niet slaap, dan ga ik eigenlijk in mijn verdriet zitten of mijn verdriet erger maken, door naar zielige muziek te luisteren, of naar muziek te luisteren die geen leuke herinneringen naar boven haalt, juist niks ondernemen, nare gedachtes en herinneringen naar boven halen, mezelf opsluiten en simpel weg zoals ik net zei, in mijn verdriet zitten. Het enigste wat ik ermee bereik is dat mijn verdriet erger wordt en daardoor word ik emotioneler en ga ik huilen. Dat huilen lucht uiteindelijk wel op. Maar je wordt er ook zo moe van.
Bij mijn dagelijkse ochtendgebed kwamen ook weer tranen naar boven, ook al was het wel minder heftig. Tranen bij mijn dagelijkse ochtendgebed zijn eigenlijk wat normaler, maar dat komt door het gemis van mijn vader en mijn zoon. Ik vraag de Heer om bescherming voor de mensen die mij lief zijn en dat al hun dromen en wensen mogen uitkomen in goede gezondheid. Ik dank de Heer dagelijks weer opnieuw voor Max.
En natuurlijk vraag ik ook om toestemming, toestemming om te gaan de dag dat Max er ook niet meer is. Want die belofte ga ik wel nakomen! Tot aan die dag zal ik er zijn, want ook dat is een belofte die ik gemaakt heb. En tot aan die dag zal ik niet overleven, maar tot aan die dag zal ik leven. Ook al zullen er dagen tussen zitten, zoals bijvoorbeeld vandaag, die wat minder zijn. Maar ik zal sterk zijn, en deze dagen zal ik overleven om morgen weer te leven.
Het begon eigenlijk gisteren al, dat ik mij wat minder "Happy" voelde dan de dagen ervoor, ik was wat gevoeliger en voelde mij erg verdrietig. (Wel minder dan vandaag). Was helemaal niet actief, had nergens zin in.
Ik heb gisteren ook niks gedaan. Het enigste wat ik gedaan heb is, naar mijn lichaam geluisterd. Mijn lichaam vroeg om rust, en die heb ik ook gegeven. Ik heb gisteren de hele dag rust genomen, maar ik heb niet geslapen.
En ik wilde vandaag ook geen Post schrijven, maar aan de andere kant dacht ik, juist op deze momenten moet ik schrijven, om het van mij af te zetten. En daarom schrijf ik vandaag.
Gisteren was vrijdag en toen kwamen Paloma en Robbin eten zoals ze elke vrijdag doen. Dat doet mij altijd goed. Een paar uurtjes waarin ik heel veel vergeet en alleen van hun aanwezigheid geniet. En ik wilde gisteren met Paloma Kerstavond bespreken, maar ik dacht dat het beter was om nog even te wachten, maar ik weet dat ik het moet doen. Ik doe het volgende week wel.
Het is al November, voordat we het door hebben, is het alweer Kerst. De tijd vliegt voorbij. Normaal gesproken zou ik heel veel zin moeten hebben in Kerst, dit jaar kan ik je verzekeren dat het niet zo is.
Kerstavond is bij mij in de familie altijd een speciale avond geweest, en bijna altijd bij mijn moeder thuis gevierd, dan kwamen wij met zijn allen bij elkaar. Ik kan mij niet herinneren een kerstavond niet met mijn dochter gevierd te hebben, ook niet toen haar vader en ik van elkaar scheidden. Misschien dat wij in 25 jaar (zij is 25 jaar) misschien 2 kerstavonden niet samen zijn geweest, ik weet het niet.
Dit jaar weiger ik het te vieren, het zou het tweede jaar zonder mijn vader zijn en het eerste jaar zonder mijn zoon. Ik kan het niet. Ik kan het gewoon niet!
Wat ik ga doen dan? Of ik sluit mezelf op die avond in mijn kamer, tot dat iedereen weer weg is ( ik slaap niet in mijn kamer, ik vertel nog wel waarom niet) of ik zorg dat Max en ik niet thuis zijn die avond. Maar ik moet het wel zeggen tegen mijn moeder en mijn dochter. En ik weet het wel, ik ben een egoïst, denk alleen aan mezelf, hou geen rekening met anderen, of de gevoelens van anderen want ik ga over lijken om mijn zin te krijgen blah, blah, blah... Maar mijn besluit staat wel vast, en ik ben toch gek!
En ondanks wat iedereen mag denken of zeggen, ik kan het niet, echt niet. Ik kan niet op Kerstavond aan de Kersttafel zitten met een glimlach op mijn gezicht als of ik harstikke gelukkig ben terwijl ik dat helemaal niet ben.
Ik zei net tussen haakjes, ik slaap niet in mijn kamer, en dat ik daar nog even op terug zou komen, ik zou nog even uitleggen waarom ik dat niet doe.
Sinds ik weer in Purmerend woon, slaap ik beneden op de bank. Ik kan niet boven in mijn bed slapen. Ik slaap dan niet, of slaap heel onrustig met veel nachtmerries. Dus ik probeer het niet eens meer en slaap gewoon beneden op de bank. Max heeft ook zijn bench beneden. Overdag gaat hij af en toe wel in zijn bench zitten, maar als ik eenmaal ga slapen dan haalt hij de dekentjes uit de bench, maakt een soort nestje naast de bank waar ik lig met zijn dekens en een grote kussen dat hij heeft en gaat dan naast mij liggen.
Ik weet het niet, het zal wel door mijn PTSS komen. Maakt ook niet uit, zo los ik het ook op. Ik moet in oplossingen denken, niet in problemen.
Om mezelf af te leiden ben ik met Social Media bezig geweest. Ik heb nu ook een kanaal op WhatsApp, maar dat had ik al bij mijn vorige Post verteld. Ik ben daar een beetje mee bezig geweest, kijken wat je er allemaal mee kunt doen. En dan heb ik sommige contacten verwijdert waar ik helemaal geen contact meer mee heb, of/en geblokkeerd. Er zaten mensen bij van meer dan tien jaar geleden, die misschien niet eens meer leven, dus ik dacht even mijn telefoon opschonen. Volgens mij heb ik meer dan de helft van mijn contacten verwijderd!
En hierbij laat ik het voor vandaag, misschien dat ik morgen weer terug ben met wat nieuws, maar voor vandaag hou ik het voor gezien.
--------------- ALLES HEEFT ZIJN SCHOONHEID, MAAR NIET IEDEREEN ZIET HET --------------
Commentaires