Lieve Dagboek,
Nieuwe week is weer begonnen, weekend is weer afgelopen. Ook mijn logeerpartijtje is voorbij.
Max is blij dat ik weer thuis ben, ik denk wel dat hij mij een beetje gemist heeft.
Normaal gesproken zijn wij 24 uur per dag samen en nu zijn wij en paar dagen zonder elkaar geweest. Dat is voor beiden een beetje raar.
Vandaag niet zo best geslapen. Ik sliep gisterenavond best wel vroeg in slaap, maar vannacht weer een paar keer wakker geworden, en vanmorgen was ik weer heel vroeg wakker.
Maar omdat het nu wat later licht wordt, wacht ik even met Max uitlaten tot dat het licht wordt. Dus ook al word ik vroeg wakker, gaan Max en ik niet meer zo vroeg naar buiten.
Vandaag voel ik mij ook niet helemaal top, ik voel mij een beetje down. En dat was dan ook te merken tijdens mijn wandeling met Max. Mijn tranen waren dan ook aanwezig, maar het was niet erg, ik heb ze ook laten gaan. Ik denk dat ik wat dingetjes voor mijn zelf in mijn hoofd moest recht zetten.
Hoe mijn logeerpartijtje afgelopen weekend is geweest? Top!
Maar daar kom ik straks op terug, ok?
Ik wil positief deze Post afsluiten.
Ik wil eerst vertellen hoe mijn emoties op dit moment alle kanten op gaan en ik mij eigenlijk geen raad er mee weet.
Ik ben overwhelmed door verdriet en daarom ben ik meteen achter de laptop gaan zitten, om te proberen de woorden te vinden die mijn actuele emoties kunnen omschrijven. Ik weet niet zeker of dat zal lukken.
Het is best grappig eigenlijk. Mensen zijn vaak bang voor de dood. Weet je waar ik bang voor ben? Voor het leven.
Ik was doodongelukkig, letterlijk doodongelukkig. Ik was mijn Duisternis gewend, ik had mijn Monsters en Demonen in mijn hoofd geaccepteerd.
Ik had alle deuren naar de liefde of naar elke sprankje van geluk gesloten met tientallen sloten. En was ook niet van plan om ze te openen. Ik had alle hoop opgegeven. En ik had maar 1 verplichting, Max. Ik wist precies hoe alles zou gaan, ik hoefde alleen op Max te passen dat ben ik hem schuldig. En op het moment dat Max afscheid van mij zou nemen, zou ik afscheid van iedereen nemen. Eerder kon het ook niet, want anders zou Max in een asiel eindigen, en dat gaat natuurlijk NOOIT gebeuren. Hij is mijn maatje, en dat ga ik NOOIT toestaan.
Ik had alles gepland. Ik had geen vertrouwen in ooit beter te worden.
(Wilde ik ook niet)
Ik was de dagelijks geestelijke pijn zat. Ik wilde gewoon niet meer, was levensmoe, zo zou je het kunnen omschrijven. En als er geen instantie was die mij zou helpen, na al deze jaren dat ik om hulp vraag (schreeuw), dan zou ik het zelf doen. Alles staat klaar, afscheidsbrief, wie wat moet regelen, wat er geregeld moet worden, gewoon alles. Zodat iedereen zo min mogelijk hoeft te doen. Dat ze daarin tenminste zo min mogelijk last van hebben.
Ik was het zat om het altijd maar NET niet te zijn.
Ik was het zat om degene te zijn die met een gebroken hart achter blijft. Ik heb geen problemen om aan een man te komen. Als ik naar mijn verleden kijk, dan is het meer een man behouden mijn probleem.
Misschien dat daarom ooit iemand zeer dicht bij mij, tegen mij zei, dat ik niet relatie waardig was. Ik zal die woorden nooit vergeten, ze kwamen keihard aan.
Als of je een messensteek in je rug krijgt. Heel ordinair uitgedrukt, klinkt het net of ze tegen je zeggen, dat ik alleen neuk waardig ben. Dat bedoelden ze niet, ze wilden zeggen dat ik geen vaste man in mijn leven nodig heb, dat ik heel goed voor mezelf kan zorgen. Maar het kwam wel heel rot uit hun mond.
En het was ook niet dat ik alleen maar dood wilde omdat ik geen relatie of geen man in mijn leven had. Dat was het ook niet. Ik was alleen de steeds terug kerende pijn en verdriet moe.
Die woorden, samen met mijn verlatingsangst en mijn onzekerheden (trauma's & medisch dossier)maken mij kapot.
Ik probeer er overheen te komen. En werk dagelijks aan zelfliefde, want ik weet heel goed dat als je zelf niet van je zelf houdt, een ander ook niet van je kan houden.
Waar ik naar toe wil is, dat ik precies had uitgestippeld hoe alles zou verlopen. Ik had mijn gevoel uitgezet. Mijn gevoel om voor een ander iets te voelen, mijn gevoel om geluk te voelen. Ik had mezelf alleen maar omringd door pijnlijke emoties om zo vol te houden zolang Max er was, om daarna de beslissing heel makkelijk te maken. Ik had de liefde voor mijn dierbaren heel diep in mij gepropt en vervormd in een leugen om mezelf wijs te maken en mezelf voor te liegen dat ik niemand pijn deed met mijn beslissing, dat niemand door zou hebben als ik er niet meer zou zijn, dat mijn kleinzoon zijn oma niet hoefde te leren kennen in februari en dat soort dingen. Ik liet mij leiden door de Monsters en Demonen in mijn hoofd.
Naar ze luisteren was op een gegeven moment makkelijker dan tegen ze vechten.
Als je een actieve doodwens hebt denk je niet aan de mensen om je heen. Maar als je een periode hebt dat je doodwens passief is, of dat je geen doodwens hebt, dan denk je wel aan de mensen die je lief zijn. En dan krijg je echt een flinke klap in je gezicht. Want dan kan je het van beide kanten zien en begrijpen en dat is hard, heel hard. Een tweestrijd!
Zoals alles in mijn leven, mijn hele leven is een tweestrijd!
Ik ben niet bang voor de dood. Maar ben wel als de dood voor het leven.
En ineens, wanneer ik het minst verwacht gaat er onopgemerkt een deur open en komt er nieuw leven in, waardoor mijn emoties weer alle kanten opgaan en ik mij er geen raad mee weet. Ik voel mij verplicht om het gevecht met het leven aan te gaan. Is het, dat ik het geluk van een ander weer voor mijn eigen geluk zet? Of is dit nieuw leven juist nu om mijn eigen leven te redden? Ik mag niet het geluk van een ander voor mijn eigen geluk zetten. Ik moet mezelf op de eerste plaats zetten, dat is zelfliefde. Je snapt er waarschijnlijk helemaal niks van, he? Ik zal het even uitleggen, ik zal wat duidelijker zijn.
Er zijn afgelopen maanden twee deuren opengegaan, waardoor ik echt uit mijn Duisternis was gestapt. Eentje is, ik word oma. En ik wil natuurlijk mijn kleinzoon ontmoeten. Ik wil niet dat mijn dochter ooit het moeilijk gesprek met haar zoon moet voeren, over dat hij een oma had die gek was en zelfmoord pleegde en daardoor hij geen oma had.
Nee, ik wil echt oma dingen met hem doen, ik wil op hem passen, knuffelen, verwennen, verhaaltjes lezen voordat hij gaat slapen, naar het park met hem gaan, Sinterklaas met hem vieren etc.
Dit heeft mij echt doen denken, dat ik anders moet gaan denken over mijn doodwens. Ook al is dat heel moeilijk voor mij, omdat die wens al zo lang bij mij is. (Ook al is die passief).
En het tweede deur die open is gegaan is nog veel enger, want dit van oma worden, had ik wel kunnen verwachten. Alleen ik had niet verwacht dat het zoveel met mij zou doen.
Maar dit zag ik niet aankomen en ik heb mij bij anderen er tegen verzet en niet toegelaten. Waarom ik het deze keer wel toegelaten heb weet ik niet, het voelde goed, het was onverwachts, het was niet de bedoeling, het was er ineens.
2,5 Jaar roep ik NEE. Nee ik wil niet! Nee, dank je wel. Ik wil het niet.
Ik laat niemand niet eens een 1ste stap zetten, of ik roep al 'Nee'.
Ik raak hiervan zo in de war.
Ik wil geen vlinders, geen houden van, geen mooie emoties, geen geluk. NEE!!
Helemaal niks. Ik was er van overtuigd dat de liefde niet voor mij bestemd was.
Want daarna komt weer de pijn en de tranen en het gebroken hart en kan ik weer opnieuw beginnen.
Ik moet in mijn Duisternis blijven met mijn Monsters en Demonen. Ik moet niet naar het licht lopen, in het licht is het leven, en het is eng en pijnlijk. In het leven ziet iedereen je en iedereen kan je pijn doen.
In de Duisternis ben je onzichtbaar, niemand die je ziet.
Ik zou nu ontzettend gelukkig moeten zijn en in plaats daarvan ben ik doodsbang.
Ik heb vlinders in mijn buik. Zoals ik in een vorige Posts heb verteld ben ik iemand aan het leren kennen, waar ik mooie overeenkomsten mee heb. Wij doen het stap voor stap, wij delen mooie momenten met elkaar.
Wij praten over onze angsten met elkaar.
Wij kunnen ons kwetsbaar opstellen tegenover elkaar, wij communiceren wel goed met elkaar (maar er is ruimte voor verbetering).
Er is een klik tussen ons. Ook op seksueel gebied is er een klik. Wij proberen ons zelf te zijn als wij bij elkaar zijn, zodat wij de echte IK van de ander leren kennen. Het is nog niet zo, dat wij scheten en boeren laten waar de ander bij is, dat nog niet. Wij lopen hand in hand op straat, als twee verliefde pubers. Dus eigenlijk is alles wel positief tot zo ver.
En je zou ook kunnen zeggen dat ik voor het eerst in mijn leven ik het wel goed aan het doen ben, zonder hard van stapel te lopen. Dus dat is ook super goed. Ben ook wel een beetje trots op mezelf. Wij geven ook min of meer onze grenzen aan elkaar aan.
Afgelopen weekend heb ik bij hem gelogeerd en het was supergezellig. Hij had vrijdag middag vrij genomen zodat wij meer tijd samen hadden, dus ik merk ook wel dat het van beide kanten komt. Het is wel geven en nemen.
Zaterdag ochtend had hij zelfs ontbijt klaar gemaakt, met verse jus d'orange en croissants, dus ik ben echt verwend. Als avond eten hebben we samen pizza gemaakt. Ja, het was echt een leuk weekend.
En als jullie het zo graag willen weten, wil ik er wel bij vertellen dat de orgasmes bij mij achter elkaar kwamen. En het zou mij niet verbazen als de buren er ook van mee genoten hebben, want mijn gekreun werd ook als maar luider. (Grapje er tussen door.)
En ondanks dat dit allemaal, alleen maar positief is, je merkt het al, loop ik met een "Maar"........ En die 'maar' vind ik eng, word ik onzeker van. Alles voelt goed. Het voelt goed, maar er is een 'maar' en ik weet niet wat die 'maar' is. Het is een voorgevoel en dat vind ik eng. Want op die 'maar' na, voelt het voor de rest ook harstikke goed.
Deze Post is wat korter als dat je van mij gewend bent, maar dat komt omdat ik niet kon wachten en mijn gevoel even kwijt moest en daarom meteen achter de laptop ben gaan zitten schrijven (typen.)
Zelfs mijn ochtend groet op Facebook was vandaag met weinig woorden. Ik moet mezelf even herpakken, maar maak je geen zorgen, het komt wel goed. Dit is maar een heel klein dipje. Ik ben niet helemaal uit mijn positieve vibe.
Wat ik je nog wel wil vertellen is dat ik stop met diëten. Sorry dan maar wat minder slank zijn. Het is natuurlijk ook niet zo, dat ik modder vet ben.
Ik zal wel een beetje op mijn eten letten, dus ik zal ook niet elke dag bij de Mac Donalds zitten, maar ik ga niet meer een dieet volgen. Daar ben ik helemaal klaar mee. Daarvoor vind ik lekker eten, veel te lekker voor. Dan pas ik maar niet meer in een S-je. En kan ik ook niet meer strakke jurkjes aan. Ik zal mijn garderobe er op aan passen en proberen meer beweging te krijgen.
En met deze laatste woorden wil ik het hierbij laten voor vandaag. Ik wil je bedanken voor de tijd die je hebt genomen om mijn woorden te lezen. Ik zal mijn best doen om mijn volgende Post war positiever te zijn.
Ik hoop je snel weer terug te zien bij Carmen's Journal, en laat gerust een berichtje achter als je de Post gelezen hebt.
Let's Spread Love! 🫶
Let Love Rule! 💞
Love you all!💋🐾🍀🩷😇😈
------------------------------------------------ MAKE IT HAPEN ---------------------------------------------------
Comments