Lieve Dagboek, lieve Lezer,
Welkom, welkom (weer) bij een nieuwe Post van www.Carmensjournal.com
Welkom op een 'mooie' winterdag van 2025.
Het zonnetje schijnt nog niet, maar waarschijnlijk zal die in de loop van de dag wel tevoorschijn komen en ons zijn straaltjes laten zien. Met een beetje geluk, dat wij dan ook een beetje zijn warmte mogen voelen.
De lucht is nog niet helemaal blauw, aan de ene kant is het licht blauw, en aan de andere kant is het nog een beetje grauw en grijs.
Vannacht heeft het zelfs gevroren. Het gras was vanmorgen wit en in de sloten lag een laagje ijs. De buren die vanmorgen vroeg met de auto vertrokken, moesten eerst krabben, want er lag een flinke laag ijs op de ramen.
Als ik mijn weer-app moet geloven dan blijft het de hele dag bewolkt, maar zo positief als ik de dag ben gestart, blijf ik hopen dat het zonnetje vandaag alsnog even tevoorschijn komt en ons verrast met zijn straaltjes waar wij zo vrolijk van worden.
Vanmorgen is de dag vroeg begonnen. Het was even over zessen toen ik wakker werd omdat Max weer een epileptische aanval kreeg.
De aanval duurde kort. Maar hij krijgt ze wel steeds vaker, ik hou ze bij in mijn agenda en de laatste was op 29 December.
Na de aanval zijn wij naar buiten gegaan, even gaan lopen. Dat vindt hij fijn.
Wij gaan weer terug naar de dierenarts, want ik wil toch wel dat hij aan de medicijnen wordt gezet. Het is heel vervelend als hij ze steeds vaker krijgt, dan maar levenslang een pilletje erbij, maar geen aanvallen. Hij heeft gelukkig geen pijn.
Tot nu toe heeft hij de aanvallen altijd tijdens zijn slaap gekregen, en volgens de dierenarts merkt hij zelf er niet veel van. Alleen dat hij daarna een beetje verward is, maar ook dit duurt heel kort.
Na de aanvallen probeer ik te doen, waar hij om vraagt. Als hij naar buiten wil, ga ik naar buiten met hem. Als hij wil knuffelen, knuffel ik met hem. Ik laat hem in ieder geval merken, dat ik bij hem ben.
Vorige week mijn moeder opgehaald van Schiphol. Ze is weer terug uit Spanje, ze was met de Kerst naar haar zus in Spanje.
En omdat Max nu gewend is om met mij overal naar toe te gaan, heb ik hem gewoon mee naar Schiphol meegenomen. En je zult het misschien niet geloven, maar het is echt niet normaal wat voor indruk hij maakt op iedereen.
Ten eerste, ik loop heel zelfverzekerd als ik met Max loop, hij geeft mij heel veel kracht. Ik zal eerlijk toegeven, ik loop met een beetje kapsones als ik met Max loop. (Neus omhoog, borst naar voren, kont naar achteren.)
Hij luistert super goed naar me en je merkt gewoon dat hij heel beschermend naar mij toe is. (Ik voel mij groot en sterk naast hem, samen met Max kan ik de hele wereld aan.)
Op Schiphol was het best wel druk, en van af de parkeerplaats naar de aankomsthal waar wij moesten wezen was het wel een eindje lopen. Mensen gingen letterlijk opzij en maakten plaats vrij, (ik overdrijf echt niet) zodat wij erlangs konden. Bij sommige mensen zag je dat ze bang keken, dat vond ik wel grappig, moest ik stiekem ook wel om lachen. En anderen keken Max bewonderend aan. Dat vond ik het mooist.
Toen wij bij de juiste Gate aangekomen waren, ging Max netjes zitten wachten tot dat mijn moeder kwam. Hij heeft zich echt super netjes gedragen, ondanks dat het erg druk was, en het zijn eerste keer op Schiphol was.
Het was wel grappig, want tijdens het wachten kwam er een jongeman naar ons toe en vroeg of hij Max mocht aaien, hij vond Max heel mooi. Zei dat hij ook Bullys had en complimenteerde Max om zijn ballen (testikels). Max is niet gecastreerd en heeft alles nog, zoals het hoort.
Ik ben altijd ontzettend trots op Max, maar die dag was ik echt nog trotser.
(Mijn Soulmate, mijn beschermengel)
Max en ik zijn weer terug in Purmerend, zoals ik al eerder had verteld in een vorige Post, ons logeerpartijtje was afgelopen.
Ondanks dat wij het wel naar onze zin hebben gehad in Krommenie zijn wij ook wel blij om weer thuis te zijn. Wij blijven altijd terug keren naar dezelfde plek. (Home)
Mama is ook weer thuis en ook zij was blij om weer thuis te zijn. Zij heeft het erg leuk gehad in Spanje, maar er is geen plek als thuis. HOME SWEET HOME!
Zoals ik zei ons logeerpartijtje is afgelopen en nu ik weer thuis ben, moet ik rustig nadenken wat ik nou eigenlijk echt wil en hoe nu verder. Afgelopen maanden is alles voor mij een beetje te snel gegaan en ik weet niet of ik daar wel aan toe ben. Dus maak ik een lijstje met voor- en na- delen. Ik luister goed naar mijn hart en naar mijn hoofd. Deze keer kan ik mij geen fouten veroorloven. Deze keer zet ik mijn mentale welzijn en mezelf op de eerste plaats.
Ik las van de week een artikel van de NVVE (de Nederlandse vereniging voor een Vrijwillig Levenseinde), dat mij eigenlijk wel een beetje een goed gevoel gaf over mijn doel met Carmen's Journal.
Over het doel om het Taboe te doorbreken dat heerst op mentale gezondheid. Waarom is het nodig? En doe ik wel goed, iedere keer dat ik roep dat erover gesproken moet worden, en dat wij het gesprek met elkaar aan moeten gaan?
In het artikel werd er geschreven over jonge mensen die euthanasie aanvragen en die dat zelden krijgen. In drie procent van de gevallen krijgen ze het wel. Dat blijkt uit een onderzoek van 113 zelfmoordpreventie en Expertisecentrum Euthanasie.
Er is een onderzoek naar gedaan en er wordt vermoed dat kunnen praten over een doodwens, juist weerkracht geeft om het leven aan te kunnen. Deze conclusie sluit aan bij het pleidooi van de NVVE om altijd een open gesprek aan te gaan over een doodwens.
En dat is eigenlijk precies wat ik altijd roep, ga een eerlijk en open gesprek aan zonder taboe. Een open, eerlijke, begripvolle communicatie kan een leven redden.
Het artikel gaf mij kracht om verder te gaan met waarin ik geloof, dat ik iets goed doe, dat ik goed bezig ben, niet alleen voor mezelf maar ook voor een ander.
Het verbreken van het Taboe op mentale gezondheid, het hoeft niet per se een doodwens te zijn.
Al help ik maar 1 persoon ermee, is mijn doel al bereikt. Want als wij allemaal maar 1 persoon helpen, dan helpen wij samen heel veel personen. Samen staan wij sterk.
En zal ik je nu vertellen hoe het met mijn eigen hoofdje gaat? In principe ben ik nog steeds erg positief. Ik probeer mijn negatieve gedachtes zo diep mogelijk weg te stoppen en blijf ik tegen mezelf zeggen dat 2025 mijn jaar is waarin ik heel veel goeie, belangrijke en leuke dingen ga doen. Voor mezelf maar ook voor anderen. Er staan veel projecten in mijn mentale agenda!
Zo probeer ik stapje voor stapje en heel voorzichtig over een toekomst te dromen in de hoop dat ik mijn dromen dan waar kan maken. Zo manifesteer ik alleen maar leuke dingen.
Stil is het in ieder geval niet in mijn hoofd, maar de bewoners, (Monsters en Demonen) in mijn hoofd zijn wel minder negatief en minder luidruchtig. Ik heb ze ook meer onder controle.
Ik bevind mij niet in de Duisternis en ook niet helemaal in het licht, maar loop wel stap voor stap naar het licht.
En het is ook beter zo. Ik bedoel, het is beter dat ik het stap voor stap doe, gewoon rustig aan en vol vertrouwen dat ik er uiteindelijk wel zal komen, ook al weet ik ook dat er nog wel terugvallen zullen zijn.
Maar als ik te snel ga, als ik te grote stappen neem, zal de terugval ook veel groter zijn, vandaar ook die kleine stapjes. Maar zoals ik net zei, ik ben nog steeds vol vertrouwen, dat ik de goede weg volg. Aan het eind van de tunnel is het licht. En ik kan het niet vaak genoeg zeggen, 2025 is mijn jaar.
Ik zet mijn gevecht voort, maar met een ander mindset. Ik zet mijn gevecht voort als een strijder, niet als een slachtoffer.
Deze oorlog ga ik winnen! Ik wil niet dat het leven alleen maar dagelijks overleven is. Dat is het te lang geweest. Ik wil wat beters voor mezelf. En daar vecht ik voor. Ik vecht, tegen alle Demonen en Monsters in mijn hoofd. Tegen een Duisternis.
Mijn nieuwe mindset geeft mijn kracht!
Ik heb een beetje last van mijn geweten. Ja, haters, als ik iets verkeerds aanpak of verkeerds doe dan heb ik ook een geweten. Anders niet! En ik durf het ook toe te geven als ik verkeerd ben.
En als ik er nu aan terug denk, nu het wat beter gaat met mijn hoofdje. Nu ik wat rustiger kan nadenken. Heb ik vorig jaar, 2024, eind gemaakt aan een vriendschap, waar ik nu als ik eraan terugdenk, misschien anders had moeten doen. Ik kan mij ook niet zo goed herinneren waarom ik het gedaan heb (dat is helemaal erg).
G. en ik waren goede vrienden, hij is altijd wel goed voor mij geweest. Zijn gevoelens naar mij toe waren wel wat meer dan vriendschappelijker. Dus wat dat betreft dacht ik ook dat het wel beter zou zijn als er geen vriendschap zou zijn misschien, anders had ik hem nog meer kunnen kwetsen. Stom van mij, want ik moet niet voor een ander denken. Maar aan de andere kant mis ik wel de vriendschap en omdat ik het niet zo netjes gedaan heb toen, denk ik nu van: " Ik had het ook anders kunnen aanpakken."
Met Nieuw jaar heb ik hem wel een Gelukkig jaar gewenst via de app, en ook daarbij gelaten. Kreeg ook netjes antwoord terug.
Maar nu dacht ik, omdat ik in 2025 zo positief ben. Omdat 2025 mijn jaar is. En omdat ik in 2025 alles goed wil doen, tenminste dat wil ik proberen. Dacht ik dus, zal ik contact opnemen en mij verontschuldigen voor mijn gedrag van 2024? Die gedachte hield mij een beetje bezig de laatste tijd, het zat mij gewoon niet lekker.
Mijn geweten misschien???
Zou kunnen!
En daarom zeg ik, ik heb een beetje last van mijn geweten!
Uiteindelijk heb ik toch maar wel naar mijn gevoel geluisterd en heb ik een bericht gestuurd waarin ik mij verontschuldig voor mijn gedrag.
Ik kan soms een beetje scherp zijn met mijn woorden en ook een beetje impulsief.
Ik heb antwoord gekregen en denk wel dat ik vergeven ben. Wat mij nu het beste lijkt is een gesprek te hebben face to face, 2024 helemaal achter ons te laten, en 2025 ons vriendschap voort te zetten.
Volgende maand zal ik voor het eerst echt oma worden. Mijn kleine meid heeft het voorrecht om moeder te mogen worden. Niets mooier dan dat.
Elke dag bid ik voor haar en haar gezin en dat ze mag bevallen van een mooi, gezond jongetje.
Ik word er emotioneel van als ik eraan denk. Helaas is ons contact niet zo close als dat ik zou willen, maar wat ik wel begrijp. Kleine meisjes worden groot, en vormen hun eigen gezin. En ik ben er ook niet altijd voor haar geweest toen zij klein was. Dus misschien wel begrijpelijk als ik niet moeder van het jaar wordt benoem.
Dat wil natuurlijk niet zeggen dat het alsnog erg pijnlijk voor mij is om niet betrokken te mogen zijn bij haar zwangerschap.
Maar zoals ze zeggen, uiteindelijk krijgen wij allemaal wat wij verdienen. Dus misschien heb ik dit ook wel verdiend. Ik weet ook niet of ik gewaarschuwd zal worden als mijn kleinzoon geboren wordt om kennis met hem te maken. Het laatste contact dat ik met haar heb gehad was, dat zij geen contact met mij wilt. Toch blijf ik hopen dat het veranderd en wacht ik geduldig en in stilte af.
Ondanks de tegenvallen die 2025 mij al nu al geeft weiger ik de Duisternis in te lopen.
Ik kan verdrietig worden. Ja.......Dat mag ik!
Dat mag ik omdat ik gevoel heb. Ik ben een gevoelig mens en soms gaan mijn emoties alle kanten op. Dat is niet erg, zolang ik ze zelf onder controle heb en het niet andersom is. Dat mijn gevoelens mij onder controle hebben.
Ik voel mijn verdriet, maar ik zet mij er weer boven op en ga door. Zodra ik voel iets van een negatieve gedachte, doe ik mijn uiterste best om mezelf af te leiden om uit die gedachte te stappen.
En met deze strijdlustige woorden sluit ik af voor vandaag. Neem ik afscheid voor vandaag.
Ik zou zeggen, tot de volgende Post van Carmen's Journal!
Love you all! 💋🐾🩷🍀
Let's Spread Love! 💞
Let Love Rule! 🫶
--------- LIFE IS LIKE A GLOWSTICK: YOU HAVE TO BREAK BEFORE YOU CAN SHINE --------
Comentários