Welkom bij een nieuwe Post van Carmen's Journal.
Op het moment dat ik dit schrijf, kan ik je wel vertellen dat ik WOEST ben. Echt er komt rook uit mijn oren. En het liefst zou ik mijn laptop zo uit het raam gooien..
Ik heb zo een zin om kei hard te schreeuwen, echt niet normaal.
Al mijn werk voor niks geweest, en ik was al een paar uur bezig, want ik wilde op tijd klaar zijn met deze Post om zo aan het werk te kunnen gaan met mijn schilderij waar ik gisteren mee begonnen ben. Maar ik denk dat het nu niet meer gaat lukken.
Je vraagt je zeker af, van waar al deze agressie?
Ik had deze post al af! En ineens liep de laptop vast op de één of ander manier, ik kon het ook niet opslaan en weg was alles.
Dus vandaar. Ik kan weer alles op nieuw beginnen, al mijn werk voor niks.
En ik was zo goed bezig om een positieve Post te schrijven. Al mijn negatieve gevoelens uit mijn systeem en lichaam te laten.
Geen gehoor te geven aan mijn Monsters en Demonen te geven, gewoon negeren, net doen als of ze er niet zijn.
Wat dus helemaal niet makkelijk is als je al je hele leven met iets duivels in je leeft.
Want ik doe echt mijn best, het is een gevecht, een gevecht die ik voorlopig nog even niet mag opgeven. Nog niet!
Want er zijn een aantal doelen die volbracht moeten worden.
Wat er daarna gaat gebeuren, weet ik niet precies, dat zie ik dan wel. Stap voor stap.
Ik blijf echt mijn best doen, om in een positieve Fibe te blijven, wat echt niet altijd mee valt.
Het weer wilt ook niet echt mee helpen. Buiten is het grauw, grijs en donker. Het zonnetje wilt maar niet schijnen. Dus ik heb mij voorgenomen om zelf het zonnetje te zijn en te schijnen. Te schijnen voor mezelf en iedereen die het nodig heeft.
Want ik wil alles behalve grauw, grijs en donker zijn. Dat is niet wie ik ben en ook niet wie ik wil zijn, maar wel voor een hele lange tijd ben geweest.
De laatste paar dagen begin ik weer slechter te slapen. Ik word weer overdreven vroeg wakker of ik word een paar keer in de nacht wakker.
Maar ik sta niet meteen op, ik blijf nog even liggen en dan ga ik op mijn telefoon of op de laptop.
De hondjes worden pas wakker als ik op sta. Nou eigenlijk, wordt Max wakker als ik opsta, en de logee hondjes worden pas wakker als Max opstaat.
Ik heb niet echt veel last van de hondjes, ze zijn over het algemeen best wel rustig.
De chihuahua heet Ugg, die is echt letterlijk de hele dag in de bench. Ze komt er echt niet uit. Ik hoef haar niet uit te laten, want zij doet het in de tuin, zo is zij opgevoed. De eerste dag pakte mijn moeder haar, maar nu doet ze dat niet meer, want ze werd gebeten. Ze heeft het daarna nog een paar keer geprobeerd maar Ugg gromde alleen maar, dus durft mijn moeder niet meer. Ik denk dat ze volgende keer wel twee erover na zal denken voordat ze weer 'ja' zegt om op te passen. Dus nu ben ik degene die haar oppakt om naar de tuin te brengen, zodat ze haar behoeftes kan doen. (Misschien voelt ze ook dat ik duivels ben en is ze bang voor mij geworden hahahahaha)
Daarna krijgt ze wel wat lekkers van mij, ondanks dat ze mijn vriendin ook niet is.
Het tweede hondje is een teef, ze heet Sjully. Ik laat haar samen met Max uit, en dat gaat wel redelijk. Zij volgt Max wel goed, ik laat haar ook niet voor Max lopen, zodat zij wel weet wie de Leader is. Na het uitlaten krijgen zij ook wat lekkers van mij.
In de middag spelen zij ook een tijdje met elkaar.
De eerste dagen had Sjully heel veel respect voor Max en raakte ze zijn spulletjes niet aan, zoals zijn kussen, speelgoed, eten, bench en dat soort dingen.
De eerste dagen kon je ook merken dat ze haar baasjes miste, ze keek telkens naar de deur, wachtend wanneer ze terug zouden komen.
Gisteren probeerde ze wel voer van Max zijn eten te pakken, maar Max was daar niet zo van gediend en liet het haar ook merken en stopte ze er ook meteen mee. Gelukkig heeft Max zijn eten niet hele dag staan. Hij krijgt twee keer per dag eten, in de ochtend en in de avond en als hij het niet opeet dan haal ik zijn bak weg.
De andere hondjes hebben hun bak met eten de hele dag door staan en hebben deze in hun bench staan.
Max is nu een week aan zijn nieuwe medicijn, de uitslag is nog niet helemaal weg, hij moet nog 1 week waarin hij dubbele dosis krijgt. Ik merk wel dat het wat beter gaat en hij heeft ook geen jeuk. Op zijn rug heeft hij wat kale plekjes, maar daar maak ik mij geen zorgen over, want dat groeit wel weer dicht zoals andere keren. Het belangrijkste is dat het de goede kant op gaat.
Gisteren moest mijn moeder naar haar zoon der huis, hij is met zijn gezin op vakantie. Zij moest de schildpadden eten geven. Hij heeft twee landschildpadden. Maar het regende, dus kon ik haar niet laten lopen en heb haar even met de auto gebracht, het is maar vijf minuten me de auto.
Ik heb in de auto gewacht want zij is zo klaar, schildpadden eten geven en post opruimen, en bovendien ik heb daar niks te zoeken.
Ik ben weer een beetje creatief bezig en dat vind ik eigenlijk wel fijn, het geeft mij wel een goed gevoel. Oortjes gaan erin, muziek keihard aan, helemaal afsluiten van de buitenwereld en dan lekker aan de gang.
Als eerste moest ik mijn pop Carla nog helemaal afmaken, want ik had haar wel geschilderd met allemaal vrolijke kleuren, maar ze moest nog gelakt worden, zodat ze mooi ging glimmen. En nu heb ik dat eindelijk gedaan en is ze helemaal klaar. Zie hier het eindresultaat. Wat vind je ervan? Laat je commentaar achter, ik ben erg benieuwd naar je mening.
Ik ben ook bezig met een canvas, maar het is helemaal wat anders, dan wat je van mij gewend bent.
Om te beginnen is het abstract, en ik heb niet veel abstracte schilderijen. Maar heb geleerd dat je in abstracte schilderijen juist heel veel kwijt kunt, want je kunt alle kanten op, zowel als kunstenaar als toeschouwer en dat alleen al vind ik erg leuk.
Ik probeer ook zoveel mogelijk met veel vrolijke kleuren te werken, want daar word ik zelf vrolijk van. Gewoon even kliederen met mijn verf, mezelf helemaal laten gaan in de kleuren waar ik rust van krijg en een klein glimlach op mijn gezicht tekenen.
Dat doet mij goed.
En ik ben nu ook een nieuwe techniek op canvas aan het uitproberen, dus ik ben echt helemaal uit mijn comfort zone gegaan met mijn schilderen. Ik ben nu een schilderij aan het maken met structuur.
In mijn volgende Post zal ik er wat van laten zien en anders kunnen jullie er ook wat van zien in mijn Social Media (Facebook, Instagram, YouTube en Tik Tok).
Ik heb nog geen niks gehoord van de psycholoog in Zaandam voor mijn psychologische onderzoek.
De laatste keer dat Ik bij Indigo was, adviseerde zij mij om een paar weken te wachten en als ik dan niks gehoord had, om er dan zelf even er achter aan te gaan en Zaandam even een belletje te geven. Ook voor een psychologische onderzoeken zijn er wachtlijsten.
Ondanks dat ik niet bij iedere post over mijn Monsters en Demonen praat, wil dat niet zeggen dat ze er niet zijn. Ze zijn er zeker wel en de ene dag maken ze het mij moeilijker dan de andere. En ik weet niet of ze ooit helemaal zullen verdwijnen. Maar ik blijf deze weg volgen die ik gekozen heb en blijf mij aan mij woord houden, om zonder masker verder te gaan.
Wil je weten hoe het nu voelt? Hoe het nu gaat zonder masker?
Oei...... Daar vraag je wel wat..... Dat is wel een gevoelig onderwerp. Hoe het voelt om zonder masker verder te gaan............ Het voelt als of ik naakt ben, het voelt heel erg kwetsbaar, iedereen kan mij makkelijk pijn doen, ik voel mij klein, het voelt eng, ben heel erg bang.
Maar aan de andere kant denk ik dat deze kwetsbaarheid mij heel veel kracht gaat geven. En het voelt ook weer goed.
Het is wennen, maar ik weet dat het iets is wat ik moest doen.
Jah, het is goed zo, ik heb de juiste beslissing genomen en ik heb juist gehandeld. Dit is het juiste pad.
Ik wil je laten weten dat zolang Carmen's Journal online is, zal er een luisterend oor je voor zijn, een schouder om op te huilen, er zal begrip voor je zijn zonder enige oordeel te geven.
Bij Carmen's Journal mag je jezelf zijn en er zal altijd naar je geluisterd worden. Je bent niet raar maar je bent ook niet zoals iedereen. Je bent unieke zoals je bent, en dat is goed.
Je bent zoals je bent. Bij Carmen's Journal begrijpen wij je, want wij zijn net zoals jij.
Je bent zeker niet alleen. Wij zijn met ze velen en met zijn velen helpen wij elkaar. En weet je het belangrijkste van allemaal? Dat doen wij op een liefdevolle en respectvolle manier naar elkaar toe. Ons hoofd werkt niet zoals deze zou moeten werken misschien, maar ons hart is groot en maakt veel overuren.
Als je wilt praten, praat je, wil je niet praten, praat je niet, het is goed!
Op een slechte dag, weet dat er altijd iemand is die op je afstand steunt.
Je hoeft dit niet alleen te doen.
Kijk naar de persoon in de spiegel en zie hoe mooi die is.
Kijk naar de persoon in de spiegel en zie hoe slim deze is.
Kijk naar de persoon in de spiegel en zie hoe lief deze is.
Kijk naar de persoon in de spiegelen zie hoe grappig deze is.
Moet ik doorgaan?
Ik kan zoveel meer noemen. Maar ik denk dat ik mijn punt wel maak zo.
Hou van de persoon die je in de spiegel ziet.
Zorg voor de persoon die je in de spiegel ziet.
Lach met de persoon die je in de spiegel ziet.
Geef niet op, vecht samen met de persoon die je in de spiegel ziet.
Twijfel niet aan de persoon die je in de spiegel ziet.
En hiermee sluit ik af voor vandaag.
Ik hoop dat je bij de volgende Post ook weer aanwezig bent.
Love you all!!!!!!
----- JE BENT VRIJ ALS HET JE NIET MEER UITMAAKT WAT ANDEREN VAN JE VINDEN -----
Comments