Knettergek......

Lieve Dagboek,

Vanmorgen toen ik wakker werd en door het raam naar buiten keek, zag het er somber uit.

De lucht was grauw en grijs. De takken van de bomen gingen heen en weer als of de wind hard te keer ging. Ik voelde de rust ook niet echt in mijn hoofd. Mijn lichaam was ook onrustig. En zelfs mijn ogen voelden zwaar aan, maar niet door vermoeidheid.

Ik was nog maar net wakker, of ik voelde al het verdriet.

Is het niet raar?

Ik had nog geen reden om verdrietig te zijn. Ik was nog maar net wakker. Mijn ogen waren net open. En toch was ik al overwhelmed door verdriet.

Nee.... Het zag er niet vrolijk uit als je naar buiten keek, maar om daar nou verdrietig van te worden, is wel heel erg.

Toen Max door had dat ik wakker was, ging hij meteen naast mij zitten. Ik word tegenwoordig wat later wakker dan eerst, dat komt omdat het wat licht is. Als ik slaap tenminste. Want er zijn soms nachten dat ik helemaal niet slaap, ondanks mijn medicatie. Maar ik heb dat al gemeld bij mijn psychiater en er wordt naar gekeken.

Ik denk dat er naar al mijn medicatie gekeken moet worden, want ik slik al jaren hetzelfde zonder dat er ooit naar gekeken wordt, en ik merk dat het niet meer zo zijn werk doet.

Maar goed, zoals ik net zei, ik word wat later wakker. Dat betekent dus, dat Max en ik wat later naar buiten gaan in de ochtend. 

En als ik wel vroeg wakker word rond half zeven ongeveer, omdat het nog een beetje donker is, blijf ik liggen en gaan wij pas rond half acht of acht uur lopen. Dit zou normaal gesproken al laat voor ons zijn.

Ondanks dat het leek vanmorgen toen wij uit het raam keken, als of het hard waaide en het koud was, viel de temperatuur reuze mee. Het voelde zelfs fijn een beetje frisse lucht in mijn gezicht. En het was ook niet koud, want ik had aan een dun vestje genoeg.

Het voelde zelfs zo fijn, dat Max en ik niet het normale rondje zijn gaan doen, maar helemaal tot Kwadijk zijn gaan lopen, zoals wij vroeger deden toen wij samen gingen hardlopen.

Ik had de behoefte om op deze manier wat rust aan mijn hoofd te geven.

1 zijn met de natuur. Gewoon even nadenken over alles wat er in mijn hoofd draait. Maar ook over alles wat er afgelopen maanden in mijn leven is gebeurd. En wat er nu aan het gebeuren is. Eigenlijk een beetje over alles een beetje. 

Ik vraag mij wel eens af, zal ik ooit helemaal rust hebben in mijn hoofd?

Eerlijk gezegd heb ik er weinig vertrouwen in. Ik denk dat er geen therapie bestaat dat mij rust gaat brengen in mijn hoofd. En nee....... Lieve Haters, het is niet mijn geweten, ik kan je gerust zeggen, het heeft niks met mijn geweten te maken.

Daarmee zit het wel goed!

Als ik ooit iemand pijn heb gedaan, dan is het uit zelf verdediging geweest.

Ze hebben eerst mij pijn gedaan. En dan nog, heb ik niet iedereen pijn gedaan die mij pijn gedaan heeft.

Ik geloof altijd nog in "Love is the answer."

Helaas is het niet iedereen met mij eens in deze wereld.

Wat mij doet denken aan mijn gesprek met mijn psychiater van, van de week.

Toevallig had ik het hierover met hem. Wij hadden het over dat mensen soms zo hard en lelijk tegen elkaar kunnen zijn, dat de mens het enig dier is dat vecht uit lust, dus niet alleen uit behoefte, kijk maar naar de oorlogen die gevoerd worden of als mensen vermoord worden. Als een dier vecht dan is het om zich te beschermen of uit honger. En dat de mens de wereld zo lelijk aan het maken is. En dit kwam naar aanleiding van de vraag die de psychiater mij stelde, hij vroeg mij, of ik bang was voor het leven. Mijn antwoord daarop was na even stil te zijn geweest: " Nee, ik denk niet dat ik bang ben voor het leven, ik ben meer bang voor de mensen in dit leven. Mensen kunnen heel gemeen en hard zijn tegen elkaar."

En toen stelde de psychiater zo een rare vraag, dat na het stellen van de vraag, hij zelf zei: "Nou, dat is wel een hele rare vraag, wat ik net stel, ik weet ook niet waarom ik dat zei." En er een beetje bij moest lachen. Ik keek hem ook heel verbaasd aan en moest er ook om lachen en van binnen dacht ik bij mezelf, " ben ik nou echt zo gek, dat hij zo een rare vraag stelt?"

Weet je wat hij vroeg? " Zou jij een dier willen zijn?" Ik keek hem echt aan van, heb ik het nou goed gehoord? Maar moest er ook een beetje om lachen. "Nou nee." Zei ik.

" Ik heb nooit erover nagedacht of ik een dier zou willen zijn, ik vind dat een hele rare gedachte. Dat ik mensen gemeen en hard vind, wilt niet zeggen dat ik een dier zou willen zijn." Ik geloof ook wel dat dieren eerlijker dan mensen zijn, maar dat is wat anders.

Ik moet erbij zeggen dat deze meneer mij nooit eerder behandeld heeft als psychiater, hij heeft wel wat onderzoeken bij mij gedaan, maar voor de rest niks.

Nu is hij wel officieel wel mijn psychiater tot dat mijn therapie voor persoonlijkheidsstoornis begint. Dus van de week was het ons eerste gesprek als psychiater en patiënt.

Voor de rest verliep het gesprek ook wel goed. Hij deed zijn best zodat ik mij op mijn gemak voelde en rustig was. Ik had het gevoel dat hij echt luisterde. Maar die ene vraag heb ik toch niet helemaal los kunnen laten. Ik heb hier thuis eigenlijk niks er over gezegd.

Je bent de eerste aan wie ik het vertel. 

Ik liep al wel eens met de vraag van, ben ik echt zo gek? Maar nu helemaal. Nu heb ik zoiets van, volgens mij ben ik echt KNETTERGEK!

Hoor ik misschien niet ergens opgesloten te zitten?

Toch merk ik, dat ik weer langzamerhand een beetje uit de Duisternis begin te stappen. Ik voel mij weer een beetje beter. Ondanks dat ik nog niet genoeg buiten kom. Ik zal weer moeten beginnen om mezelf te dwingen om naar buiten te gaan en onder de mensen te zijn.

Maar ik moet je eerlijk zeggen dat het niet van harte gaat. Maar ik moet! Ik kan niet in de Duisternis blijven hangen. Ooit zal het gebeuren, maar nog niet. Dus daar gaan wij weer, stap voor stap, in kleine stapjes lopen wij weer richting het licht. En wij zien wel wat er nu op ons te wachten zal staan.

Ik had al verteld dat ik was gestopt met het volgen van een dieet. En dat het ook wel beviel zo, want ik was juist nu aan het afvallen. Nu ging ik van de week op de weegschaal staan, en ik heb mijn gewicht gehaald, dus ik hoef niet meer af te vallen, hoewel ik nu het gewicht heb gehaald dat op planning stond, ik nog een paar kilootjes er af wil. En als of dat niet genoeg was, mijn buik is helemaal weg. Dus ik ben natuurlijk super blij ermee, want daar zat ik wel mee. Ik had nooit een buik gehad en die had ik nu wel. Maar dat is nu ook verleden tijd. Ik begin mijn lichaam weer terug te krijgen. Ik zou willen dat ik hetzelfde over mijn hoofd kon zeggen.

De Bitcoin is ook weer lekker aan het stijgen. Wij zijn de dip voorbij, die hebben wij goed overleefd na twee moeilijke maanden. Nu is het een kwestie van lekker laten stijgen en ons doel bereiken.

Wij gaan weer de goede kant er mee op.

Ik heb ook een goede tip gekregen om andere coins te kopen, waarmee ik goed kan traden om zo lekker bezig te zijn en goede ervaring mee kan opdoen. Dus ook dat is lekker positief.

Afgelopen Posts waren weer erg negatief en bevond ik mij heel diep in mijn Duisternis.

Nu ben ik nog steeds niet uit mijn Duisternis, maar kan wel wat helderder denken en zit er ook niet meer zo diep in.

Ik heb ontzettend veel steun aan Max gehad, die echt 24 uur per dag naast mij is geweest. En ik naast hem. (Ook al was het meer door de schrik van de epilepsie aanval)

Het gesprek met mijn psychiater heeft mij ook wel goed gedaan, ook al was het soms een raar gesprek.

De wandeling van vanmorgen heeft mij goed gedaan, om een beetje de rust in mijn hoofd te vinden.

Zelfs het nadenken over hoe E.A en ik afscheid van elkaar hebben genomen, heeft mij wel goed gedaan. Ook al had het ook anders kunnen gaan. Van het ene moment roepen, het voelt goed, het voelt goed, naar het ander moment roepen ik voel niks, ik voel niks, overal Red Flags zien. En elkaar overal blokkeren.

Denk je veilig een deur te openen, kom je er later achter dat je de deur nooit had moeten openen. Er werd alleen belletje trek gedaan.

Weet je wat er hiermee bereikt wordt? Dat er als er echt iemand aan je deur klopt en niet weg rent, dus dat diegene gewoon blijft staan, tot dat jij de deur opent doet. Het kan gebeuren dat jij de deur niet open doet, want je denkt dat er weer belletje trek gedaan wordt, dus waarom zou je moeite doen om de deur open te doen? Of dat je de deur wel opendoet, maar dat je het degene die bij de deur staat, je het heel moeilijk maakt om binnen te laten, want ook al komen ze met de beste bedoelingen, jij hebt er nul vertrouwen in. Want er is vaak genoeg bewezen, dat niemand te vertrouwen is. Want mooie woorden kennen wij allemaal wel uitspreken.

Je hoeft daar geen genie voor te zijn.

Er zijn ook nieuwe mensen die mijn leven willen betreden. En ze hebben bewezen dat ze goede bedoelingen met mij hebben. En ze blijven bewijzen dat ze het goed met mij voor hebben, ook al zal ik toegeven dat ik het ze niet makkelijk maak. Want ik heb mijn deur dicht en heb het ook aangegeven, maar ze geven niet op. Ik waardeer hun vriendschap, maar voor de rest ben ik bang dat mijn hart op slot zit. Het lukt gewoon niet.

En ook daar heb ik het moeilijk mee. Ik weet hoe die pijn voelt, als het gevoel dat jij voelt niet wederzijds is. Ik probeer daarom wel zo duidelijk mogelijk naar deze persoon te zijn.

Duidelijke en eerlijke communicatie hecht ik veel waarde aan. Ik wil niemand zijn hart breken.

Zoals ik al bij mijn vorige Post al verteld had, heb ik een speciale Facebook-groep gemaakt voor Carmen's Journal. .

Het heet ook Carmen's Journal. Stapje voor stapje groeien wij dagelijks.

Hier zal ik ook al mijn Posts van de Blog Carmen's Journal publiceren. Ik zal ook veel vaker informatiefilmpjes, documentaires, interviews maar ook Podcasts over mentale gezondheid publiceren.

Mijn facebook pagina Carmen Carmen zal ik ook gewoon blijven gebruiken, aangezien ik daar heel veel volgers heb, maar daar zal ik niet alleen over Carmen's Journal publiceren of over mentale gezondheid.

Ik hoop dat al mijn volgers van Carmen Carmen, mij ook zullen volgen bij mijn Facebook-groep Carmen's Journal, en dat wij samen deze groep heel groot zullen maken, zodat onze boodschap heel veel mensen bereikt.

Onze boodschap is het verbreken van Het Taboe dat heerst op Mentale Gezondheid, door middel van liefde naar elkaar toe, open en eerlijke communicatie.

Ik kan het niet alleen en heb daarbij alle hulp nodig die ik maar kan krijgen.

Dus met andere woorden, ik reken op jullie allemaal. Let's Spread Love and Let Love Rule.

Is er iets mooiers dan dat? Volgens mij niet.

Weet jij iets mooiers dan dat? Laat het mij weten, want ik weet het echt niet.

Als wij van elkaar zouden houden, net zo makkelijk als dat wij elkaar kunnen haten.

Als wij liefde en begrip naar elkaar toe zouden verspreiden in plaats van haat en afgunst, dan zouden wij allemaal een stuk gelukkiger zijn. Dan zou de wereld, het leven, een stuk mooier zijn. 

Van liefde naar haat is maar een klein stapje. Laat het andersom zijn, laten wij die stap andersom maken. Laten wij iedereen vergeten en vergeven die ons ooit pijn heeft gedaan, en die stap anders nemen. Laten wij de stap nemen, van haat naar liefde. Klinkt dat niet veel mooier? 

De wereld zou een stuk mooier zijn in ieder geval.

En met deze mooie woorden neem ik vandaag afscheid. Ik wil je bedanken voor de tijd die je hebt genomen om mijn woorden te lezen en hoop dat je blijft terug komen bij Carmen's Journal.

Ook de nieuwe lezers van de laatste Posts die blijven terug komen wil ik bedanken.

Er zijn een aantal nieuwe lezers, vaste lezers geworden dankzij een Social Media platform.

Vergeet niet Carmen's Journal ook via de nieuwe Facebook-groep te volgen.

Hoe groter wij worden, hoe meer mensen wij kunnen bereiken met onzen boodschap om ons doel te bereiken.

Let's spread Love! 💞

Let Love Rule! 🫶

Love you all! 💋🍀🩷🐾😈😇

------------------------- YOU DON'T HAVE TO BE PERFECT TO BE AMAZING ------------------------