Leven!!!!

Lieve Lezer,

Welkom bij een nieuwe Post van Carmen's Journal. Ik ga vandaag weer mijn uiterste best om je even voor een paar minuten te vermaken, of een beetje af te leiden van eventuele negatieve gedachtes.

Als eerste wil ik je bedanken dat je er bent en hoop echt dat je blijft terug komen, ik hoop dat wij samen Carmen's Journal heel groot kunnen maken.

Heb je een luisterend oor nodig? dan ben ik hier voor je, aan de andere kant van het scherm.

Dwars door het scherm heen, probeer ik je zoveel positieve energie te sturen als je maar nodig hebt, want mijn grootste doel is dat als jij Carmen's Journal afsluit, jij op zijn minst een heel klein glimlachje op je gezicht hebt.

En zal ik dan maar met wat leuks beginnen te vertellen? De laatste Post van Carmen's Journal had na twee dagen gepubliceerd te zijn al meer dan 100 lezers. Dat vond ik echt leuk.

Beetje bij beetje groeien wij een beetje. En daar word ik positief en erg vrolijk van, blijven wij die stijging houden?

Ik wil jullie allemaal bedanken ervoor, en dwars door het scherm heen, krijgen jullie een dikke knuffel van mij.

Vanmorgen was het weer lekker vroeg dat Max en ik wakker wakker werden, maar gelukkig werd ik niet onrustig of emotioneel wakker. Ik had goed geslapen en was ook uitgerust. Maar toch, voelde ik mij niet helemaal fijn.

Ik was emotioneel, maar het geeft niet. Ik heb het geaccepteerd, deze trieste emotie hoort bij mij. En tot op zekere hoogte maakt het ook wie ik ben vandaag. 

Ja.... Ik ben gevoelig en ja, ik huil veel. Ik huil om een pijn die ik bij mij draag, maar huil ook heel snel om de pijn die een ander kan dragen, omdat ik daar heel gevoelig voor ben.

Op de een of ander manier voel ik de pijn van een ander aan.

Maar het geeft niet, het hoeft niet slecht te zijn. 

Ik laat die emotie er gewoon zijn en ik laat de tranen gewoon vloeien.

Ik ga er ook niet meer tegen vechten en mij er ook niet voor schamen. Er tegen vechten maakt het alleen maar erger.

En ik weet uit ervaring dat als ik eenmaal iets accepteer, ik de eerste stap al gezet heb naar verbetering, naar genezing. En dit is zo een moment.

Ik geef het niet graag toe, maar blijkbaar ben ik gevoeliger dan dat ik zou willen zijn, maar dat is niet erg, het inzien daarvan en het aan mezelf toegeven, maakt mij tegelijk ook sterker. En als ik eenmaal wat sterker ben, dan ben ik weer toe aan de volgende stap.

En zo, stap voor stap. In hele kleine mini kleine stapjes, maak ik weer stapjes in de goede richting. Stapjes naar vooruitgang. Stapjes in (gedeeltelijk) genezing.

Langzamerhand zal ik (tijdelijk) uit die duisternis lopen, waar ik zo lang in gezeten heb. 

Ik heb steeds meer vertrouwen in mezelf.

Mijn Column bij de Facebook groep Artists Zonder Grenzen die ik op vrijdag publiceer doet het ook wel aardig goed. Leden reageren er op en geven hun mening op het onderwerp waarover ik schrijf en zo krijg je een beetje interactie binnen de groep. Bovendien vind ik het wel interessant om te lezen hoe andere mensen denken over bepaalde dingen. Ik probeer wel altijd een beetje op mijn woorden te letten zodat ik niemand beledig of kwets.

Het gaat heel raar klinken wat ik nu ga vertellen, maar je weet dat je van mij alles kunt verwachten. Niks is raar als het uit mijn mond komt. Vanmorgen toen Max en ik buiten liepen, was het net of ik in eens een licht zag of zoiets, er ging een lichtje bij mij branden, leekt het wel.

En hoorde ik mezelf tegen mezelf zeggen, alles wat iemand zegt die geen idee heeft wat een deppressie is, tegen iemand die depressief is. ( Snap je het? Anders moet je het maar nog een keer lezen)

Ik zei dus tegen mezelf: "Het wordt eens tijd dat je er wat aan doet, je hebt je doodwens even geparkeerd, dus ondertussen ophouden met overleven en ga leven." "Het zit tussen je oren." "Ga de deur uit." "Onderneem dingen." "Pak je hardlopen weer op." "Ga leuke dingen doen." "Ga van de bank af." etc., etc.

En ik moet er ook iets aan doen. Ik zie en voel ook vooruitgangen, ook al zijn het kleine vooruitgangen. Maar ik kan zo inderdaad niet verder gaan. Ik moet wel iets gaan veranderen. Dat weet ik ook.

Dus ik heb mezelf uitgedaagd, zou je kunnen zeggen. En ik heb de koe bij de horens gepakt en heb mij voorgenomen zolang ik mijn doodwens geparkeerd heb, ga ik uit de duisternis stappen. ( Dat is ook de afspraak die ik gemaakt heb) Ik weet niet hoe ik het ga doen. Maar ik moet het doen.

Ik ga niet toestaan dat de Duisternis het van mij wint, of eigenlijk heeft die al gewonnen.

Ik heb een afspraak met de Duisternis gemaakt, net zoals dat je een afspraak met de Duivel maakt, zo zou je het kunnen vergelijken.

Mijn Duisternis zal uiteindelijk zijn zin krijgen, maar tot dan heb ik het voor het zeggen. En tot dan moet er wel wat veranderen, en dat is wat er nu gebeurt.

Van af vandaag.

Ik weet het...... Ik heb het eerder gezegd en dan val ik weer terug en het lukt niet, maar het lukt wel, want ik val niet helemaal terug.

Ik ben op de goede weg en van af vandaag worden de stapjes wat groter.

Let maar op mijn woorden, let maar op de datum van vandaag. 11 April 2024, je zult merken dat de stapjes die ik maak van af vandaag groter zijn, en ja het klopt, er zal een terugslag zijn, maar niet meer zo groot.

En zeker niet meer 2 stappen vooruit en 3 achteruit, dat gaat niet meer gebeuren.

Mijn Monsters en Demonen hebben het verschil al gemerkt.

En als de tijd er is, zal ik mijn afspraak na komen. We zullen allemaal ons zin krijgen. Maar zo ver is het nog niet. Mijn monsters, Demonen en zelfs Het Zwarte Monster gaan mij anders begeleiden in de Duisternis, ze gaan zich aan hun woord houden en dat zal ik ook doen als het zo ver is. Ik heb een doel, en zolang ik bezig ben met mijn doel bereiken, hoef ik niet te overleven, maar mag ik leven. 

Als ik mijn doel bereikt heb, dan kom ik mijn woord na met mijn monsters en Demonen, dan zal ik Het Zwarte Monster de hand geven en gehoorzamen. Geloof mij, dit is geen reden om verdrietig te zijn, maar juist andersom. Dat wilt niet zeggen dat ze van af nu altijd stil zullen zijn en mij met rust zullen laten, daar geloof ik niks van. Dat er opeens licht brand in mijn hoofd? Nee!

Zoveel vertrouwen heb ik niet in ze en zeker niet in Het Zwarte Monster. De Duivel kan je ook niet vertrouwen. Maar het zal wel anders zijn. Zij willen iets van mij, waar ze lang op wachten en ik heb gezegd hoe ze het kunnen krijgen. Eerst mijn doel, en dan hun!

Helemaal genezen zal ik toch nooit, daar ben ik veel te stuk voor. Dus dan is dit wel een mooie afspraak. Vergelijk het maar hetzelfde, als wanneer je een glazen vaas laat vallen, je kan alle stukjes wel weer bij elkaar rapen en met lijm plakken maar het zal nooit meer dezelfde mooie vaas worden, je zult de vaas nooit meer weer kunnen gebruiken als eerst, vullen met water en mooie bloemen in doen, want er zal altijd wel een plekje zijn waar die lekt, ik ben die vaas. En ik wil niet voor altijd een vaas blijven zijn waar geen mooie bloemen in kunnen.

Misschien vind je het een beetje hard klinken wat ik zeg, maar dat is het eigenlijk helemaal niet. Denk er maar over na, ik leef nu in een Duisternis vol Monsters en Demonen, ik ben ergens waar ik niet wil zijn. Voel heel veel pijn en verdriet, ben er tegen mijn wil.

Voor mij voelt het eindeloos, want ik weet niet hoe lang ik er zal moeten zijn. Door mijn pijn en verdriet, doe ik anderen ook pijn.

Ik leef niet maar overleef. Voor mij is iedere dag weer overleven.

En als je meer wilt weten over mijn Monsters en Demonen moet je maar andere Posts lezen uit Carmen's Journal om een idee te krijgen hoe het voelt.

Nu heb ik een afspraak gemaakt. Nu is het niet meer eindeloos.

Bovendien krijg ik de kans om mijn doel te bereiken ( ik kan je mijn doel nog niet vertellen, dat komt nog wel, beloof ik, maar het is nog te vroeg, het is niet dat ik niet eerlijk ben en het niet wil vertellen, maar het is nog echt te vroeg)

Ik krijg de kans om tijdelijk uit de Duisternis te stappen en mijn doel te bereiken. Ook al zou het een pact met de Duivel zijn, zou ik het moeten doen. Het gaat niet om kwantiteit van het leven, maar om de kwaliteit van het leven.

Het is echt positief, want ik ga de komende tijd LEVEN! Dat is het enige wat je moet onthouden. De rest wat ik je verteld heb is niet belangrijk.

Ik heb ook al besloten dat de aankomende therapie, waarvoor ik al in de wachtlijst sta, is de laatste therapie die ik ga doen. En ik doe het omdat ik inderdaad op de wachtlijst sta, maar daarna niks meer, ik heb genoeg gedaan. Als het helpt prima en anders ook.

Ik stop met therapieën doen die mij nergens brengen, dan alleen maar mijn medisch dossier voeden. Oh ja, en niet te vergeten mijn eigen risico van het ziekenfonds elk jaar. Maar goed, dat is niet belangrijk, als ze zouden helpen. En dat doen ze dus niet!

Volgens mij is het al een tijdje terug dat ik vertel hoe het met Max gaat. Zijn huiduitslag is toch nog steeds niet helemaal verdwenen. Je ziet het wel minder, maar dat komt doordat zijn haar is gegroeid. Op zijn rug heeft hij nog wel een paar kale plekjes. Ik weet niet hoeveel hij weegt op het moment, maar ik kan je verzekeren dat hij is aangekomen. Ik geef de schuld aan de medicatie, dat doe ik ook bij mezelf. Ik ben zelf ook aangekomen en zeg ook dat het door mijn medicatie komt. Maar eigenlijk weet ik heel goed dat het komt doordat wij te weinig beweging hebben.

Dus het wordt tijd dat we het hardlopen langzamerhand gaan oppakken. Op het moment wachten wij alleen nog even op het zonnetje. Zodra het zonnetje gaat schijnen, dan komen wij ook meer buiten.

Het schilderen wilt weer aardig lukken, ik probeer nu een aantal technieken met elkaar te combineren en dat vind ik wel leuk. Dus ik ben nog een beetje aan het experimenteren, want het schilderen zoals ik vroeger deed wilt nog niet helemaal lukken. Maar ik ben wel blij dat ik weer een beetje creatief kan zijn, daar word ik heel rustig van. Bovendien kan ik daar heel veel gevoel in kwijt en dat doet mij ook wel goed.

Gisteren na dat ik mezelf een beetje opgetut had, ben ik het centrum opgegaan. Ouderwets winkeltjes kijken. Eigenlijk ben ik erheen gegaan, omdat ik behoorlijk ben aangekomen, tenminste dat zegt de weegschaal en mijn kleding, mijn heupen en mijn kont voornamelijk. Dus heel veel van mijn eigen kleding pas ik niet. Vroeger had ik altijd maatje S en als ik erg mijn best deed, dan kon ik mij zelf ook in maatje XS proppen.

Nu kan ik dat wel vergeten. Ik kan al mijn spijkerbroeken wel weg doen, maar ook jurkjes, rokjes etc.

Van de week wilde ik iets online bestellen, maar ik zat een beetje met mijn maat, ik had geen idee wat die op het moment zou kunnen zijn. Ik dacht aan een L zelfs XL. Je begrijpt natuurlijk wel, dat ik daar helemaal niet vrolijk van werd.

Een L zou ik nog kunnen accepteren maar een XL dat vind ik wel heel erg.

Ik ging meteen een loopschema maken voor wanneer het mooi weer wordt, stopte met koolhydraten eten en ging lekker aan de salades.

Weer met de sportschool beginnen dacht ik ook, maar daar wacht ik liever nog even mee, tot dat mijn dochter en schoonzoon het geregeld hebben met hun eigen sportschool.

Maar goed, wat ik dus wilde vertellen.

Ik liep H&M binnen want daar kon ik vroeger wel leuke kleding vinden, maar nu viel het erg tegen. Ik hou van kleur, en dat was er weinig. De kleding voor deze lente en zomer is erg somber, en dat moet ik niet hebben. Dus heb ik uiteindelijk niks gekocht.

Maar............. Ik heb wel goed nieuws. Wil je weten wat mijn maat is? Want dat is eigenlijk wat ik wilde weten. Ik heb meerdere dingen gepast om mijn maat te weten en het viel reuze mee. Ik heb een M. Ik was zo blij!

Ik dacht meteen, weet je wat, ik ga een ijsje halen. Maar uiteindelijk heb ik het toch maar niet gedaan.

En met een ijsje in mijn gedachten neem ik afscheid voor vandaag. Dank je wel dat je er was vandaag en dat je even een paar minuten de tijd hebt genomen om een nieuwe Post van Carmen's Journal te lezen. Ik hoop dat je nieuwsgierig blijft naar nieuwe Posts, zodat Carmen's Journal blijft groeien.

Als je Column van Artists Zonder Grenzen die iedere vrijdag gepubliceerd wilt lezen, vergeet dan niet Lid te worden van de privé groep op Facebook Artists Zonder Grenzen.

Voor de rest wens ik je een een fantastische dag vol positiviteit en liefde en vergeet niet dat je met Carmen's Journal nooit alleen bent.

LOVE YOU ALL!! 👄🐾💖🍀

--------------------UITEINDELIJK ZIJN HET NIET DE JAREN IN JE LEVEN DIE TELLEN,

MAAR HET LEVEN IN DIE JAREN ------------------------