Lieve Lezer,
Welkom bij Carmen's Journal. Ik heb besloten vandaag, om in plaats de dag af te sluiten met een Post. De dag te beginnen met een Post.
Weer eens wat anders, maar jij als lezer zal er weinig van merken.
Ik dacht laat ik mijn hoofd lekker overhoopgooien en mijn hele ochtendritueel in de war brengen. Laat ik eens gek doen (als of ik dat nog niet genoeg ben).
Maar zo worden misschien de Monsters en Demonen in mijn hoofd ook een beetje in de war en wie weet worden ze er stil van, want dat heb ik echt nodig, vooral vandaag.
De logeetjes die ik had, zijn al weg. Ze zijn eergisteren in de middag door mijn nichtje opgehaald. De ouders waren denk ik te moe om ze zelf op te halen.
Ondanks dat ik geen last heb gehad van de hondjes, was ik wel blij dat ze wegwaren. En gister morgen vond ik het ook wel fijn om alleen Max uit te laten.
Afgelopen dagen liep ik natuurlijk met twee honden tegelijk, en ze lopen allebei aan de lijn, ondanks dat ze wel redelijk luisteren en niet echt trekken, als ze met ze tweeën waren trokken ze toch een beetje aan de lijn, en ik heb een beetje last van mijn handen. Dus na het uitlaten merkten ik het wel, dat het extra pijnlijk was.
Met Max alleen heb ik er bijna geen last van, want als Max alleen is dan luistert hij ook beter. Behalve als hij een kat ziet, dan ben ik hem wel kwijt, want hij rent erachter aan. Hij doet ze voor de rest dan ook niks, want als de kat stopt met rennen, stopt Max ook en dan weet hij ook niet meer wat hij moet doen.
Max kan wel groot zijn, maar het is echt een watje, hij laat zich door iedereen en alles aanvallen.
He's a lover not a fighter!
Van de week kreeg ik het verdrietig nieuws dat de broer van een goede vriend van mij overleden was. En dit gebeurde binnen een paar dagen. Hij ging naar het ziekenhuis met een longontsteking en kwam er niet meer uit. Binnen een paar dagen was hij weg. Iets wat niemand zag aankomen.
Ik persoonlijk kon hem niet zo goed, maar het blijft natuurlijk een heel verdrietig nieuws.
Ook vanuit hier wens ik A. en zijn familie heel veel kracht en liefde met zijn verlies. Maar ik denk niet dat hij de Blog volgt, hij is niet echt een lezer.
Het zijn vaak in dit soort momenten waarin ik denk, hoe oneerlijk het leven verdeeld is. Het doet mij twijfelen aan mijn geloof.
Iemand die zo vol met leven zit en zo graag wilt leven, wordt gedwongen om van de ene dag op de andere, afscheid te nemen van het leven zelf en van alles wat hem dierbaar is.
En een ander die alleen maar afscheid wil nemen van het leven, wordt gedwongen om in leven te blijven, ook al betekent dat, in leven blijven lijden.
Ik stop nu even met schrijven en kom zo terug, want het gaat even niet goed. Ik moet even proberen rust zien te vinden in mijn hoofd.
Hier ben ik weer. Zoals je al merkt ben ik vandaag niet op mijn positiefst. Ik heb ook niet zo een beste dag vandaag, daarom was ik even gestopt met schrijven.
Ik wist ook niet of ik wel verder zou gaan met schrijven vandaag maar juist omdat ik mij niet zo goed voel wil ik deze Post gaan schrijven, want vandaag heb ik het zwaar, heel zwaar.
Ik probeer een beetje in mij te graven op zoek naar dat lichtje die ik afgelopen dagen zag, ik wil mij daar weer goed aan vast houden, want ik wil die niet kwijt.
Ik wil er niet eens aan denken dat ik die weer kwijt ben. En nu ik dit schrijf, komen de tranen weer naar boven. Maar niet alleen tranen, ik voel ook dat ik boos word, boos op mezelf. Ik voel mij zwak en ben teleurgesteld, teleurgesteld in mezelf. Ik word overwhelmed door verdriet en teleurstelling.
Ik ga toch niet weer opgeven? Ik zie even dat lichtje niet branden en dan raak ik meteen in paniek en wil ik opgeven?
Ja.... Aan de ene kant zou opgeven wel makkelijk zijn, geen pijn meer, geen verdriet meer, geen teleurstellingen meer, geen duisternis meer.
Ik zie dat lichtje vandaag ook niet in mijn ogen. Zelfs Max kijkt vandaag anders en piept ook heel veel. Of misschien ben ik het gewoon, die vandaag alles en iedereen anders ziet.
Is opgeven echt zo makkelijk?
Nee....... Echt niet, geloof mij, het is niet zo makkelijk.
Maar niet opgeven en doorgaan is ook niet makkelijk. Het is een welles nietes met je zelf.
Om gek ervan te worden.
Ik weer, echt iets voor mij om te zeggen, om gek ervan te worden. Wat ben ik dan? Ik ben toch gek? Nee ik ben niet zomaar gek, ik ben Knettergek, zeiden ze altijd.
En nu ik dit zeg, ben ik ook nog zo stom om te gaan zitten huilen achter de laptop omdat het mij aan iemand doet denken, die inderdaad altijd tegen mij zei van: "Nee, jij bent niet gek. Jij bent ECHT gek."
"En ik kan er voor zorgen dat ze je opnemen." Klonk toen allemaal als een grapje, bleek later dat het wel gemeend en waar was.
Ik vind het moeilijk om te schrijven op dagen als vandaag, ik bedoel ermee, op dagen dat ik het zwaar heb, heel zwaar. Zonder dat lichtje in de verte voel ik mij zo in het donker weer, dat ik doodsbang ben.
Vandaag ben ik echt bang. Al dat verdriet doet zoveel pijn en dan vraag ik mij af, wanneer houd het nou eens op.
Vandaag ben ik niet in staat geweest om maar het geringste te doen.
Ik had afgesproken om wat leuks te gaan doen met één van mijn beste vrienden M., maar ik heb het niet voor elkaar gekregen om de afspraak door te laten gaan.
Het Zwarte Monster is vandaag de hele dag bij mij op bezoek geweest. Hij is heel luidruchtig en ik krijg hem maar niet stil. Hij weet precies wat ik moet doen om geen pijn meer te hebben en mij overal van te verlossen.
En weet je wat?
Vandaag klinkt het allemaal zo aantrekkelijk en wil ik zo ontzettend graag er naar luisteren.
Ik wil zo graag verlost worden. Verlost worden van wat ik voel, wat ik hoor, wat ik zie. Wat ik niet voel, niet hoor, niet zie. Ik zou zo graag normaal willen zijn.
Ik heb de hele dag op de bank gelegen onder een deken.
Het enigste wat ik gedaan heb de hele dag is Het Zwarte Monster aanhoren. Aanhoren en negeren, niet op zijn orders ingaan, wat zoveel energie kost.
Ik heb gebeden en gesmeekt om hem stil te krijgen, maar niks heeft geholpen. Gehuild, ja dat is wel gelukt. Dat heb ik genoeg gedaan.
Ik was ook onrustig vandaag, probeerde in de middag wat te slapen, om zo mijn hoofd wat rust te geven, maar zelfs dat lukte niet.
Afgelopen dagen kon ik op zijn minst schilderen en met wat muziek op, ging het wel wat beter, maar vandaag zelfs het schilderen zat er niet in.
Vandaag was er alleen maar ruimte voor Het Zwarte Monster en zijn orders.
Ja..........Het is weer zo ver, de dood is weer heel erg aanwezig geweest. Ik mag er niet aandenken, ik wil er niet aandenken. Ik was op de goede weg en die wil ik ook blijven volgen, maar ik heb zoveel twijfels. Ik voel zoveel pijn, dat ik niet weet of het wel allemaal de moeite waard is. Ik ben moe van al dat vechten, ik wil rust. Heb ik nou nog steeds niet genoeg gevochten?
Ik ben dit dagelijks overleven zat, want het is geen leven wat ik doe zo, het is overleven.
Max is bij mij op de bank gaan liggen en heeft de hele dag naast mij gelegen. Ik kon niet eens eten, ik kreeg gewoon geen hap door mijn keel.
Zelfs het sluiten van mijn ogen was vandaag eng.
Ik doe echt mijn uiterste best om niet op te geven. Ik zeg dagelijks tegen mezelf: "Niet opgeven, je moet doorgaan, niet opgeven."
Ik mag ook niet opgeven, want er zijn nog twee doelen die ik moet bereiken voordat ik afscheid van alles en iedereen neem.
Eén ervan is natuurlijk Max, zolang Max er is moet ik voor hem zorgen. Dat ben ik hem schuldig!
Ik ga deze keer niet van mijn doelen afwijken, maakt niet wat het kost.
Maakt niet uit hoe zwaar het gevecht is.
En hierbij laat ik het voor vandaag. Sorry dat vandaag deze Post niet zo vrolijk is. Maar zoals je leest gaat het niet goed. Op het moment gaat er te veel rond in mijn hoofd en niks goeds kan ik je verzekeren. Mijn gebeden in de ochtend schreeuwen dan ook om hulp, maar ik ben bang dat ik op het moment even niet gehoord word.
Ik moet even door dit zwaar moment. Als het lukt, dan is het weer een overwinning voor mij van Het Zwarte Monster.
Ik beloof je wel, dat zodra ik mijn twee doelen bereikt heb, jij de eerste zal zijn aan wie ik het zal vertellen. En de eerste zal zijn van wie ik afscheid neem.
Ik wil je bedanken voor de tijd die je genomen hebt om deze Post te lezen en hoop dat je de aankomende Post ook blijft lezen.
FIGHT FOR THE THINGS THAT YOU CARE ABOUT, BUT DO IT IN A WAY THAT WILL LEAD OTHERS TO JOIN YOU
Comentarios