Lieve Lezer,
Welkom weer bij Carmen's Journal. Zijn jullie lekker druk bezig met de Kerst voorbereidingen?
Zoveel als ik vorige week schreef, zo weinig schrijf ik deze week.
Ik ben deze week een beetje down en heb eigenlijk ook niet veel te vertellen.
Vanmorgen waren Max en ik weer ouderwets vroeg buiten, het was half zeven toen wij buiten liepen. Het was nog erg donker. Het waaide erg hard en het regende een beetje. Het was ook geen leuke wandeling.
Ik loop mij al dagen mentaal voor te bereiden op aankomende dagen. Ik bedoel het niet Kerst vieren.
Thuis is er dan ook niet één kerstversiering te zien, wat voor mij doen eigenlijk heel raar en niet normaal is.
Als Max en ik in de ochtend buiten lopen is het nog donker, dan zien we dat heel veel huizen versierd zijn met kerstverlichting, wat wij normaal ook zouden doen, het ziet er heel gezellig uit. En tot aan vandaag, deed het mij eigenlijk helemaal niks. Maar vanmorgen kwam het even in 1 keer heel hard binnen.
Het is vandaag 24 December, Kerstavond. Voor ons is dat de belangrijkste avond van de Kerst. De avond die wij het meest vieren.
Normaal gesproken zou ik dan ook dagen van tevoren bezig zijn geweest in de keuken met allerlei voorbereidingen.
Het is voor ons een traditie om op deze avond met de familie bij elkaar te komen, de tafel heel mooi te dekken. Wij onze mooiste outfit aan te trekken, meestal kopen wij iets moois voor deze gelegenheid. Kerstliedjes aan te zetten en aan tafel te zitten met zijn allen.
Ik heb ook altijd geroepen, dat met Kerst niemand alleen mag zijn. Dat hoort gewoon niet!
Iedereen was dan ook welkom om aan te schuiven op deze avond.
Maar dit jaar is het anders. Dit jaar is er geen kerstverlichting, geen kerstboom, geen kerststal, geen kerstdiner, geen kerstoutfit, geen kerstliedjes etc., gewoon helemaal niks. Het is gewoon een doodnormale avond als ieder ander.
Geen familie die bij elkaar komt en gezellig van het kerstdiner met elkaar geniet, dat is tegenwoordig alleen maar een herinnering aan hoe het vroeger was.
Je hoort mij niet meer zeggen: "Met kerst hoort niemand alleen te zijn."
Ik ben de eerste tegenwoordig die alleen wil zijn.
Hoe kan een mens zo veranderen?
Het is de eerste keer in mijn leven dat ik geen kerstavond vier. Volgend jaar zal het vast wel makkelijker gaan en zal het minder pijnlijk zijn, maar vandaag heb ik het heel moeilijk.
Vandaag voel ik pijn en verdriet en sorry maar ik heb mijn tranen niet onder controle vandaag, dus ik laat ze maar gaan.
Zelfs Max voelt dat het vandaag wat minder gaat, hij voelde zelfs eerder dan ik dat ik een paniekaanval zou krijgen, want hij bleef maar om mij heen piepen en wilde mij maar troosten, voordat ik het benauwd begon te krijgen.
Op de terugweg naar huis vanmorgen kwamen we ook de buurvrouw van de overkant tegen. Ze was op de fiets, ik hoorde haar iets roepen als of ze iets of iemand zocht. Ik vond het een beetje raar, dat ze al zo vroeg in de ochtend riep te schreeuwen.
Toen ik mijn voortuin in liep, vroeg ik haar wat er aan de hand was, ze vertelde dat ze haar kat al een paar dagen kwijt was, en nu had ze een appje van de buurvrouw naast mij ontvangen dat ze haar kat had gezien, dus was ze snel gaan kijken. Max en ik hadden niks gezien.
Wij wilden alleen snel naar binnen, want het was niet echt weer om buiten lekker te kletsen, en ik wilde ook niet dat ze zag dat ik gehuild had, maar mevrouw wilde graag haar hele verhaal kwijt. Dus hebben wij dan ook netjes aangehoord.
Het is een week geweest met veel ziekenhuis bezoeken, gesprekken en behandelingen.
Ik ben o.a. longpatiënt en had een aantal afspraken staan voor controle in het ziekenhuis. Stelt niet zoveel voor, heb ik 1x per jaar, ik neem mijn medicatie netjes in dus alles was goed.
Nu heeft mijn longarts weer medicatie voorgeschreven voor komend jaar.
Ik had ook nog een afspraak bij Indigo staan en die verliep ook prima.
Mijn moeder had ook nog een afspraak in het ziekenhuis staan, dat hebben wij ook geregeld tot volgend jaar weer.
Dus wat dat betreft is de week wel netjes verlopen.
Over de therapie voor mijn persoonlijkheidsstoornis heb ik al in mijn vorige Post verteld.
Ik heb wel 3 mails van ze gekregen met allerlei vragenlijsten die ik moest invullen en terugsturen.
Waarschijnlijk moet ik volgende week weer met Max naar de dierenarts, hij begint weer uitslag te krijgen, nu krijgt hij het weer op zijn buik, en ik heb geen idee waar het vandaan zou kunnen komen. Dus nu moet de dierenarts het echt gaan uitzoeken. Ik ga nu geen genoegen nemen met alleen maar medicatie. Ik wil de oorzaak ervan weten.
Ondanks dat ik niks meer met Kerst heb en er ook niks meer aan doe, wil ik toch iedereen die het wel heeft, een heel bijzonder en gelukkig Kerstfeest wensen, ik hoop dat al je wensen en dromen mogen uitkomen en dat je deze bijzondere dagen mag vieren met iedereen die je lief is. Geniet van de aanwezigheid van de mensen die je lief zijn, laat het ze weten en ook voelen hoeveel je van ze houdt, maak er een speciale avond van, want je weet nooit wat morgen je zal brengen. Laat je gevoel weten voordat het te laat is, spreek het uit. Probeer de komende dagen op jouw manier de wereld een heel klein beetje meer liefde te geven, want dat is heel hard nodig in deze wereld waarin wij tegenwoordig leven. De wereld heeft het nodig!
Ik merk dat het afgelopen dagen wat minder donker is in mijn hoofd.
Ik laat het minder toe, om het donker te zijn in mijn hoofd, misschien doe ik meer mijn best om het lichtknop te vinden en die dan ook te gebruiken.
Mijn huilbuien in de ochtend beginnen ook een beetje minder heftig te zijn.
(Op vanmorgen na)
Ik heb nog wel steeds heel veel moeite met naar buiten gaan, vooral zonder Max.
Thuis (binnen) voel ik mij veilig. Maar ook dat wordt stapje voor stapje ietsje minder.
Toch hou ik in mijn achterhoofd, dat dit elk moment zou kunnen veranderen door een terugval, maar binnen mij kunnen, probeer ik er zo lang mogelijk van te genieten.
Gisteravond een naar berichtje gehad, waardoor ik vandaag nog meer reden had om verdrietig te zijn. Ik heb het vanmorgen pas gelezen.
Ik had vroeger een hondje, een Yorkshire, zijn naam was Bubble. Ik heb hem toen genoemd naar het aapje van Michael Jackson. De laatste jaren woonde hij bij een vriendin van mijn zoon, zij was super lief tegen hem, en zorgde echt heel goed voor hem, ze waren gek op elkaar. Maar gisteravond kreeg ik het verdrietig nieuws dat hij er niet meer is. En ondanks dat hij niet meer bij mij woonde, moest ik toch wel een traantje laten. Ik zal dat nu de komende dagen even een plekje moeten geven.
Zoals je weet kan ik niet met tegen vallen omgaan. Met de leeftijd die ik heb zou ik het nu toch wel geleerd moeten hebben, want het leven bestaat nou eenmaal grotendeels uit tegenvallen. Maar ik ben hardleers blijkbaar, en heb het nog steeds niet geleerd. Bij mij zijn ook de kleine tegenvallen waarvoor ik juist moet uitkijken dat ik geen terugval krijg, want dat is eigenlijk één van mijn problemen, het kleinste dingetje kan een hele grote draai geven binnen mijn hoofd. We blijven vechten, hopen op een dag waarin wij niet meer hoeven te vechten, op een dag waarop het vechten ophoud en het hopen werkelijkheid wordt.
Ik dank je voor de tijd die je hebt genomen om mijn Post te willen lezen. Ik hoop dat je de aankomende Posts ook blijft lezen.
Fijne Kerst!
Feliz Navidad!
NEEM SOMS EVEN AFSTAND VAN ALLES WAT JE OPSLOKT,
JE HOEFT HET NIET UIT TE LEGGEN OF TE VERKLAREN,
HET IS BELANGRIJK OM JE ENERGIE TE BEWAKEN.
Comments